Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

เงื้อมมือของไกอาขณะนี้ได้เข้ามาถึงใจกลางกองกำลังป้องกันตนเองอย่างรวดเร็วและอลังการงานสร้างที่สุดเท่าที่จะเคยมีกลุ่มก่อการร้ายใดๆในโลกเคยทำมา การปรากฏตัวของพวกเธอเหล่านั้นได้สร้างความหวาดหวั่นและทำลายความหวังของผู้คนที่ทราบเรื่องราวนี้จนหมดสิ้น และด้วยพลังที่เหนือชั้นกว่าอย่างเอามาเทียบกันไม่ได้ระหว่างมนุษย์กับseiriรุ่นที่สองที่สามารถฆ่าคนได้อย่างไม่ลังเลนี้...ทุกคนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะยอมวางอาวุธเท่านั้น


"ก็ได้..! พวกเรายอมพวกแกแล้ว!! ทีนี้ก็ถอนกำลังไปซะทีสิ!!"

นายทหารสัญญาบัตรยอมทำสัญญาสงบศึกกับไกอาโดยหวังจะให้พวกเธอถอนกำลังออกไป เพื่อไม่ให้ประชาชนที่กำลังอพยพอยู่ต้องบาดเจ็บหรือได้รับอันตรายใดๆ...และเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์มนุษยชาติต่อไปให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

หากแต่สิ่งที่พวกเขาได้รับกลับมานั้นกลายเป็นคำตอบที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด...

เพราะนั่นไม่ใช่คำพูดที่ว่า"แล้วเจอกันใหม่นะ เจ้ามนุษย์..." แต่เป็นเสียงระเบิดที่ดังสนั่นมาจากเขตชุมชนที่ยังมีผู้คนหลงเหลืออยู่เป็นจำนวนมากต่างหาก

"นี่มันอะไรกัน!!!!"

มีเสียงระเบิดและกลุ่มควันรูปดอกเห็ดสีแดงฉานพวยพุ่งขึ้นมาจากย่านชุมชนแห่งนั้น กลุ่มควันระเบิดก่อตัวเป็นดอกเห็ดลอยตัวขึ้นสูงถึงชั้นบรรยากาศ เสียงผู้คนกำลังกรีดร้องอย่างทรมานและเจ็บปวดทั้งจากอาการบาดเจ็บของตนเอง... และความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักที่สุดไปอย่างกะทันหันด้วยน้ำมือของนางฟ้าตกสวรรค์ที่เพิ่งจะบอกไปว่าจะปรานีแก่พวกเขา

ก็ไหนว่าจะยอมถอนกำลังออกไปไงล่ะ..!

"พวกแก...เล่นสกปรกนี่หว่า!!!!"

"พวกเราบอกแกหรือยังว่าจะไม่ทำลายพวกมนุษย์..." นางฟ้าปีกดำพูดด้วยน้ำเสียงที่อำมหิตที่สุด ยิ่งกว่าที่พวกมนุษย์จะทำได้

ในขณะเดียวกันนั้นเสียงร้องโหยหวนของผู้คนในเมืองที่พวกไกอาบุกถล่มนั้นเข้าทำร้ายจิตใจของนายทหารที่ยอมทำสัญญาสงบศึกอย่างเจ็บปวดที่สุด การที่พวกเขายอมทิ้งศักดิ์ศรีและความตั้งใจที่จะยืนหยัดต่อสู้จนวินาทีสุดท้ายของชีวิตนั้นกลายเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์

"ทีนี้... ได้เวลาของแกแล้วล่ะ!"

ไกอาผู้เสนอตัวเองออกมาเป็นทูตเจริญสัมพันธไมตรี(เสื่อมๆ)กับมนุษย์พูดด้วยน้ำเสียงสดใส เธอยิ้มให้ทหารคนนั้นก่อนจะยิงลูกพลังใส่เขาจนเกิดระเบิดรุนแรงทำลายฐานทัพอากาศจนพินาศสิ้น

.
.
.

"มันจะมากเกินไปแล้ว..! ไกอา!!"

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์เมื่อเห็นไกอาฉีกสัญญาสงบศึกที่ตัวเองเป็นผู้เสนอทิ้งไปต่อหน้าต่อตาก็ทนกับการกระทำไร้มนุษยธรรมของพวกเธออีกต่อไปแล้ว เขาเดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไปชำระบัญชีแค้นกับพวกเธอ แต่ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งมาห้ามเขาไว้...

"เธอมาห้ามฉันทำไม ชิบุกิ!"
สาวน้อยคนนั้นคือชิบุกินั่นเอง สาวน้อยคนนี้เป็นคนที่รู้ดีว่ายิ่งกว่าใครว่าพลังที่แท้จริงของไกอานั้นน่ากลัวแค่ไหน

"นายจะไปไม่ได้นะ! หนนี้พวกนั้นไม่ได้แข็งแกร่งแค่โหมดสงครามอีกต่อไปแล้วนะ!! ถ้านายออกไปละก็..!"

ชิบุกิพยายามทุกวิถีทางเพื่อกันเขาออกจากการต่อสู้นี้ แต่ฮิซาชิกลับไม่ฟังเธอเลย... เธอจึงได้แต่ตะโกนบอกถึงความแข็งแกร่งของพวกมันให้เขารู้ ซึ่งชิบุกินั้นไม่อยากที่จะทำแม้แต่นึกถึงมันอีกเลยตราบเท่าที่เธอยังมีชีวิตอยู่

"คราวนี้น่ะ... ไกอาแต่ละคนแข็งแกร่งเท่ากับโคโรน่าโหมดเลยนะ!!!"


แต่ก็ไม่เป็นผล ฮิซาชิยังคงดื้อจะไปสู้กับไกอาให้ได้แม้จะรู้ถึงระดับพลังที่แน่นอนของคู่ต่อสู้ในครั้งนี้แล้วก็ตาม และเพราะคราวนี้คู่ต่อสู้มีจำนวนมากกว่าหนึ่งคน...มากกว่าและแข็งแกร่งกว่าคู่ต่อสู้ที่แล้วๆมาของฮิซาชิ ชิบุกิจึงตัดสินใจที่จะแอบตามฮิซาชิออกไปต่อสู้ด้วย ซึ่งในขณะนั้นมิคาสะก็ได้ยินที่ทั้งคู่คุยกันพอดีจึงตามชิบุกิไปอีกคนโดยที่ทั้งน้องสาวของเธอและชายหนุ่มผู้ให้แหล่งพักอาศัยให้กับเธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอแอบตามไปด้วย...

เพราะทั้งชิบุกิและมิคาสะออกจากบ้านไปพร้อมกันกับเขาด้วยนั่นเอง


"เปลวไฟแห่งสงคราม... พรมแดงที่ย้อมทุกสิ่งที่สัมผัสมันให้กลายเป็นสีแดงฉาน...งั้นเหรอ!?"

เมื่อทั้งสามมาถึงฐานทัพอากาศ พวกเขาก็ต้องตะลึงกับผลงานของพวกไกอาจนน้ำตาไหลออกมาโดยอัตโนมัติ

ไกอาไม่ปล่อยให้มีผู้เหลือรอดเลยแม้แต่คนเดียว เธอสังหารมนุษย์ทุกคนในพื้นที่นี้จนพื้นเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงเจิ่งนองเต็มไปหมด ศพของพวกทหารถูกชำแหละเหมือนถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหดที่สุด เครื่องในของพวกเขากระเด็นออกมาภายนอกจนเหมือนกับผืนผ้าที่ละเลงจนเกิดรูปภาพด้วยสีแดงเพียงอย่างเดียวอย่างนั้นแหละ...

ระหว่างที่พวกเขากำลังสำรวจพื้นที่ภายในฐานทัพกองกำลังป้องกันตนเองอยู่นั้น ฮิซาชิก็พบนางฟ้าคนหนึ่งกำลังยืนมองผลงานของตนผ่านเปลวไฟที่ลุกโหมอยู่นั่นเอง ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

"ไกอา..."

ชายหนุ่มเริ่มคันนิ้วอยากจะฆ่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าทันที เธอคนนั้นหันมามองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆเหมือนกับเครื่องจักรที่ตรวจพบขยะรีไซเคิลที่ไม่สามารถนำมาใช้ใหม่ได้อีกต่อไปแล้ว

"ทำการระบุเป้าหมาย... ค้นพบมนุษย์ ทำการสังหารทันที"

เมื่อทำการทักทายสั้นๆในแบบของเธอเสร็จแล้ว ไกอาก็บุกเข้ามาเตรียมใช้กรงเล็บกระชากไส้ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่ฮิซาชิก็กระโดดหลบเธอไปด้านหลังอย่างคล่องแคล่วด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าไกอานั้นสามารถมองความเคลื่อนไหวของฮิซาชิทันใช้ขาถีบพื้นพุ่งขึ้นไปกระแทกชายหนุ่มจากด้านล่างอย่างหนักหน่วงจนลอยขึ้นไปกลางอากาศ

"เก่งจริงนะ... ถ้างั้นฉันคงประมาทพวกเธอไม่ได้อีกแล้วล่ะ!"

ฮิซาชิก็พูดไปงั้นเอง ทันทีที่ไกอาบินขึ้นมาหมายจะจัดการเป้าหมายที่ระบุว่าเป็นมนุษย์ที่ไม่สามารถเปลี่ยนท่วงท่ากลางอากาศได้อย่างสะดวกสบายนั้น ฮิซาชิก็งัดไม้เด็ดที่มนุษย์ไม่สามารถทำได้ออกมาใช้กับไกอาในทันที ฮิซาชิทำการพุ่งตัวลงไปม้วนตัวตอกส้นเท้าใส่กำปั้นที่พุ่งเข้ามาของไกอาจนกระเด็นออกจากกันทั้งสองฝ่าย เขาเห็นนางฟ้าคนนั้นทำสีหน้าไม่สบอารมณ์


"เป้าหมายทำการขัดขืน อนุญาตให้ทรมานเป้าหมายได้..."

พูดจบทั้งสองคนก็ลงถึงพื้นพอดี ไกอารีบใช้จังหวะที่เท้าตนเองแตะพื้นรีบสะบัดข้อเท้าพุ่งเข้าหาฮิซาชิอย่างรวดเร็วจนคนธรรมดามองตามแทบไม่ทัน สายตาที่เธอจ้องไปยังคู่ต่อสู้ตรงหน้านั้นราวกับสายตาของนักฆ่าที่กำลังต่อสู้กับคนที่เข้ามาขัดขวางไม่ให้พวกนั้นปฏิบัติงานให้ลุล่วง

"จะทรมานฉันเหรอ... ระวังนิ้วจะหักนะ!"

ฮิซาชิพุ่งตัวเข้าไปแข่งดันแขนกับไกอาทันที ทั้งคู่ออกแรงดันอย่างสุดแรงจนพื้นคอนกรีตที่เท้าปริแตกตามแรงขาที่ทั้งสองฝ่ายใช้ดันกันอย่างไม่มีใครยอมกัน แต่เมื่อรู้ว่าสู้แรงที่เหนือชั้นกว่าของคู่ต่อสู้ไม่ได้ไม่ได้...ฮิซาชิก็อาศัยจังหวะที่ไกอาออกแรงดันมากขึ้นดึงตัวเธอเล่นท่ายูโดจนล้มลงไปบนพื้นด้านหลังชายหนุ่มอย่างหนัก
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ไกอาบาดเจ็บรุนแรงสักเท่าไหร่...

"อย่างที่ชิบุกิบอกไว้เลย... แข็งแกร่งพอๆกับร่างโคโรน่าของเราเลยแฮะ!"

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็เข้าสู่โคโรน่าโหมดทันที ทั้งคู่เข้าปะทะกันอย่างไม่มีฝ่ายใดเสียทีให้กัน แต่ฮิซาชิกลับเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะได้ชิบุกิกับมิคาสะที่ตามมาถึงช่วยยิงสนับสนุนให้จนไกอาไม่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ตรงหน้า


"หึ! หนึ่งเทพย่อมแพ้สามเกรียนเสมอ!!"


เมื่อได้โอกาสเหมาะ ฮิซาชิก็รวมพลังปล่อยลำแสงเพลิงใส่ไกอาทันที การโจมตีของเขาเข้าปะทะร่างของเธออย่างรุนแรงจนระเบิดไปในที่สุด

"โธ่เอ๊ย..! กับแค่ไกอาคนเดียวยังเสียเวลาขนาดนี้ แล้วกับคนอื่นๆอีกบานนี่เราจะเอายังไงดีฟะเนี่ย!"

แม้ว่าจะสามารถเอาชนะไกอาไปได้แล้วคนหนึ่ง แต่การต่อสู้ยังไม่จบเท่านี้... เมื่อมีผู้หญิงปีกดำอีกสามคนเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย ทำให้พวกฮิซาชิต้องต่อสู้แบบสามต่อสามกับกำลังศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

"คราวนี้แย่จริงๆแล้วสิ..!"

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะคิดอะไรอีก ไกอาทั้งสามก็ยิงลำแสงความมืดใส่พวกเขาทั้งหมดที่อยู่กลางวงทันที ทำให้ทุกคนต้องบินหลบขึ้นไปบนฟ้าโดยมีไกอาตามขึ้นไปทวงหนี้แค้นที่ฮิซาชิทำไว้กับพรรคพวกของเธอด้วย

พวกเขาทั้งหมดจึงแยกกันต่อสู้กับพวกเธอทีละคน

และแน่นอน... นอกจากฮิซาชิที่แข็งแกร่งพอๆกับไกอาแล้ว มิคาสะกับชิบุกิเสียเปรียบเต็มๆ การโจมตีของพวกเธอไม่สามารถทำอะไรไกอาที่เป็นเหมือนร่างจำลองของฮิซาชิในร่างโคโรน่าได้เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่ามิคาสะจะเข้าสู่โหมดสงครามแล้วก็ตาม...

และเมื่อเห็นความต่างชั้นของพลังที่อควารอยด์รุ่นหลังๆอย่างทั้งสองคนไม่สามารถก้าวข้ามไปได้และ มิคาสะกับชิบุกิจึงถูกไกอาถีบตกลงมากระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนลุกขึ้นมาแทบจะไม่ได้


"มิคาสะ!! ชิบุกิ!! ส่วนยัยนี่ก็ตื้อจริ๊ง!!!"

แม้ว่าจะเห็นเพื่อนถูกเล่นงานอยู่ตรงหน้า ฮิซาชิก็ยังคงพุ่งเข้าปะทะกับไกอาอย่างดุเดือด หากเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว พวกเขาก็สามารถสู้กันได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่มีใครเสียเปรียบ แต่เมื่อไกอาอีกสองคนเข้ามาร่วมต่อสู้ด้วย... ทำให้ฮิซาชิตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบทันที เพราะพลังที่เท่ากันของทั้งสองฝ่าย แต่เนื่องจากไกอามีจำนวนมากกว่า จึงทำให้ฮิซาชิถูกทำร้ายตกลงมายังที่เดียวกับพวกมิคาสะอย่างช่วยไม่ได้

"โธ่เฟ้ย! นี่ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้สักหน่อยละก็..."

มิคาสะบ่นถึงความไม่เอาไหนของตัวเอง ขณะที่ไกอาทั้งสามบินลงมายังพื้นดิน พวกเธอสร้างมวลแสงสีดำขึ้นที่มือทั้งสองข้างหมายจะกำจัดทั้งสามคนในทีเดียวพร้อมกัน

แต่เพื่อความไม่ประมาท ไกอาสองคนจึงยิงลำแสงใส่พวกเขาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งฮิซาชิสามารถป้องกันได้อย่างทุลักทุเล และเมื่อเขารวบรวมพลังทำลายในม่านพลังของเขาได้ถึงขีดสุด ฮิซาชิก็เตรียมใช้ม่านพลังนั้นโต้กลับพวกไกอาแบบเดียวกับที่เขาเคยทำในการต่อสู้กับโครทินอสเมื่อครั้งก่อนที่จะพบกับชิบุกิ

แต่เรื่องกลับไม่เป็นไปตามที่คาด เมื่อไกอาอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่นี้เกิดนึกสนุกใช้วิธีสกปรกที่สุดเท่าที่จะมีใครคิดได้เพื่อทำลายการป้องกันที่ฮิซาชิเตรียมจะเปลี่ยนมาใช้เป็นการโจมตีเพียงหนึ่งเดียวที่จะเล่นงานพวกของตนพร้อมกันในคราวเดียวให้ได้อย่างไม่จำเป็นต้องใช้แรงโดยเปล่าประโยชน์!