ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               เช้าวันต่อมา               ฉันเดินออกมาจากหน้าบ้านประมาณหกโมงครึ่งและฉันก็เห็นชิโนะยืนรออยู่หน้าบ้านแล้วเขามารอนานหรือเปล่าน่ะนั่นแหละคือคำถามที่สงสัยแต่ฉันก็ไม่ถามฮ่าๆ^O^บ๊องใหญ่แล้วเรา               "อรุณสวัสคานาริ"               "อืม อรุณสวัส"               "อรุณสวัสโรลจังด้วยน่ะ"               ชิโนะกล่าวอรุณสวัสโรลจังด้วยใบหน้ายิิมแย้มก่อนจะลูบหัวของโรลจังหนึ่งที นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนลูบหัวโรลจังนอกจากฉันดีจังที่ชิโนะเองก็ชอบโรลจัง ดีใจจัง^^               "ชิโนะ"               "มีอะไรเหรอ?"               "ชิโนะนิสัยดีจัง"               ชิโนะมองฉันอย่าง งงๆก่อนที่เขาจะยิ้มกลับมาให้ฉัน               "ตรงไหนเหรอ?"               "ก็ชิโนะมักจะสดใสอยู่เสมอเลย"               "...."               "ชิโนะน่ะมักจะดีกับทุกๆคนเสมอด้วย"               ชิโนะหุบยิ้มลงเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามองฉันและเอามือลูบที่หันฉันสองสามที               "ฉันไม่ได้ดีกับทุกคนหรอกฉันน่ะแค่อยากเข้ากับทุกคนให้ได้ก็แค่นั้นแหละ"               "อ้อ"               พอชิโนะพูดจบฉันก็เดินตามหลังชิโนะไปโรงเรียนโดยมีชิโนะเป็นคนเดินนำและฉัน ก็ลองแอบชูสองนิ้วใส่เงาของชิโนะที่พืิ้นแค่นี้เขาก็มีหูน่ารักๆเหมือน กระต่ายน้อยแล้ว               "คริๆ"               แล้วจู่ๆชิโนะก็หันหลังกลับมากะทันหันฉันรีบทำตัวให้ปกติทันที               "ขำอะไรเหรอ?"               ชิโนะถามฉันอย่างสงสัยฉันเลยรีบส่ายหัวทันที               "ไม่มีอะไรนี่"               แล้วเราสองคนก็เดินไปโรงเรียนจนถึงและก็เป็นเช่นเคยในห้องยังไม่มีใครมาเลย นอกจากฉันกับช์โนะนักเรียนที่นี่มักจะมาสายกันเสมอ               "เย็นนี้ไปดูฉันที่สนามฟุตบอลมั้ยแล้วเราค่อยกลับพร้อมกันก็ได้"               "ชิโนะเนี่ยชอบมากเลยเหรอฟุตบอลน่ะ"               "อื่อ"               "งั้นเย็นนี้ฉันจะลองไปดู"               ฉันยังไม่เคยเห็นชิโนะแตะบอลมาก่งนเลยอยากรู้จังว่าจะเท่ห์แค่ไหนน่ะพอวิชา แรกเริ่มขึ้นฉันก็ลองมองไปทางโต๊ะของทามากิดูปรากฏว่าเขายังไม่มาเรียนเลยทา มากิมักจะชอบโดดเรียนเสมอบางทีเขาอาจจะยังหลับอยู่ที่ห้องพยาบาลก็เป็นได้ เพราะเขามักจะอยู่ที่นั้นเสมอ                              พักเที่ยง               ฉันเอาแซมวิสมากินกับโรลจังสองคนและนั่งกินมันอยู่ที่โต๊ะนักเรียนของฉัน ก่อนที่ชิโนะที่เดินเข้ามากับเพื่อนจะนั่งลงที่โต๊ะด้านข้างฉัน               "อร่อยมั้ย"               ชิโนะถามฉันด้วยรอยยิิมในขณะที่เพื่อนของชิโนะที่ชื่อคาโดระ อาซูกิจะมองฉันอย่างแปลกๆและเขาก็พูดขึ้อย่างสงสัย               "ชิโนะรู้จักเธอด้วยเหรอ?"               "รู้จักสิคานาริจัง"               คาโดระเงียบไปสักพักก่อนจะยิ้มและทักทายฉันบ้าง               "ฉันชื่อคาโดระ อาซูกิน่ะยินดีที่ได้รู้จักคานาริใช่มั้ย"               "อื่อ"               "เรียกฉันว่าอาซูกิก็ได้น่ะฉันไม่ถือหรอกน่ะ^^"               "อื่อ"               ฉันมีเพื่อนเพิ่มอีกคนแล้วเหรอเนี่ยดีจังรู้สึกดีใจจัง               "จะว่าไปคานาริจังเนี่ยไม่เห็นน่ากลัวเหมือนที่เขาลือกันเลยน่ะ"               "ลือว่าอะไรเหรอ?"               ฉันถามอาซูกิอย่างสงสัยเขาเลยตอบคำถามของฉันโดยมากระซิบเบาๆแถวข้างหูฉัน               "เขาลือกันว่าถ้าใครจ้องตาเธอเกินสิบห้าวินาทีคนนั้นจะโชคร้าย"               "เอ๊ะ?"               มีข่าวลือแบบนี้ด้วยเหรอ? แล้วมันจริงรึเปล่าน่ะถ้าใครจ้องตาฉันเกินสิบห้าวิจะโชคร้ายเหรอถึงว่าล่ะ ทำไมเวลาที่คนอื่นเจอฉันมักจะหลบสายตาของฉันเสมองั้นแบบนี้ต้องระวังแล้วสิ               "แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนั้นหรอกน่ะ"               อาซูกิเขานิสัยดีจัง               "อย่าคุยกับหมอนี่นานล่ะหมอนี่เพย์บอยตัวพ่อเลยน่ะ"               ชิโนะพูดขึ้นก่อนที่อาซูกิจะผลักหัวชิโนะ               "อย่าขายเพื่อนต่อหน้าหญิงสิว่ะ"               พวกเขาสองคนดูสดใสกันจังเมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นแบบนี้น่ะแต่มันเมื่อนานมาแล้ว               "วันนี้ยังไม่เห็นทามากิเลย"               ชิโนะพูดขึ้นก่อนที่อาซูกิจะตอบไปทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย               "หมอนั่นมันก็เป็นแบบนี้ล่ะถ้าอยากมาเดี๋ยวก็โผล่หัวมาเองไม่ต้องห่วง"               ทามากิวันนี้เขาไม่มางั้นเหรอ               ออ"จริงดิตุ๊กตานี่ดูน่ากลัวจังเธอต้องแบบไปไหนเอายปด้วยตลอดเลยเหรอ?"               อาซูกิถามฉันอย่างสงสัยเหมือนเขาอยากรู้มากว่าทำไม               "อื่อ ก็โรลจังเป็นเพื่อนฉันนี่"               "มีชื่อด้วยชื่อเก๋ซ่ะด้วย"               หลังเลิกเรียนฉันก็ไปยืนดูชิโนะกับอาซูกิเล่นฟุตบอลตามที่สัญญาเอาไว้แต่ฉัน ดูอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ศเพราะมีพวกสาวๆไปยืนดูกันเยอะแล้วแต่ฉันก็ ยืนดูชิโนะที่ตั้งใจเล่นฟุตบอลชิโนะดูเท่ห์จังเขาดูเท่ห์มากๆตอนแตะลูก ฟุตบอลเข้าประตูในขณะที่ฉันกำลังยืนดูชิโนะอยู่จู่ๆก็มีใครบางคนมาแตะโอบ ไหล่ฉันพอฉันหันหน้าไปดูก็พบกับทามากิที่ยิ้มอยู่               "มาดูด้วยเหรอ?"               "ชิโนะกับอาซูกิชวนมาดูน่ะ"               "สองคนนั้นชวนเหรอ?"               "อื่อ"               และทามากิก็มองไปทางชิโนะที่กำลังตั้งใจเล่นฟุตบอลอยู่               "ชิโนะน่ะแตะบอลเก่งมากๆเลยจริงๆฉันก็ต้องไปซ้อมกับพวกนั้นเหมือนกันแต่ วันนี้ฉันรู้สึกขี้เกียจชะมัดเราไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ย"               ทามากิชวนฉันไปหาอะไรกิเหรอแต่ฉันสัญญากับชิโนะไว้แล้วนี่ว่าฉันจะกลับบ้านพร้อมเขา               "ฉันสัญญากับชิโนะไว้ว่าจะกลับบ้านพร้อมกันน่ะ"               พอฉันพูดจบทามากิก็มองมาที่ฉันอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะมองไปทางชิโนะ               "สัญญากับชิโนะไว้เหรอ?"               "อื่อ"               "หมอนั่นจีบเธออยู่เหรอ?"               ทำไมทามากิเขาคิดแบบนั้นล่ะฉันว่าเขากำลังเข้าใจผิดแล้วน่ะต้องรีบอธิบาย               "ไม่ใช่หรอกก็แค่บ้านของชิโนะอยู่ติดกับบ้านฉันน่ะแล้วแม่ของชิโนะก็เป็น เพื่อนกับแม่ของฉันแม่ก็เลยอยากให้ฉันกลับบ้านพร้อมชิโนะน่ะ"               "แบบนั้นเองเหรอบังเอิญชะมัดฉันเพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าบ้านชิโนะอยู่ติดกับบ้านคานาจังน่ะ^^"               แล้วตอนนั้นเองที่จู่ๆชิโนะก็เดินเข้ามาหาฉันกับทามากิด้วยสีหน้าที่ดูซีเรียจยังไงก็ไม่รู้               "คุยอะไรกันอยู่เหรอ?"               นั่นคือสิ่งแรกที่ชิโนะถาม               "เธอบอกว่ามายืนรอนายฉันเลยอยู่เป็นเพื่อนคานาจัง"               "คานาจังเหรอทำไมถึงเรียกชื่อคานาริแบบนั้นล่ะนายสนิทกับคานาริขนาดนั้นเลยเหรอ?"               "ก็ใช่นายสงสัยอะไรนักหนาชิโนะ"               "เปล่า"               ฉันรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศที่สองคนนี้คุยกันยังไงก็ไม่รู้สิ               "คานาริกลับบ้านกันเถอะ"               ชิโนะดึงมือฉันไปกับเขาโดยที่ฉันยังไม่ได้บอกลาทามากิกัาอาซูกิเลยเขาพาฉันเดินมาสักพักก่อนจะหยุดเดินและหันมาถามฉัน               "รู้จักทามากิมานานหรือยัง"               "ก็สักพักแล้วล่ะ"               "แล้วคานาริชอบทามากิรึเปล่า"               ฉันชอบทามากิรึเปล่าเหรอเขาเป็นคนดีจะตาย               "ชอบสิ"               "อะไรน่ะ"               หน้าของชิโนะถอดสีไปสักพักฉันเลยพูดต่อทำไมเขาต้องหน้าซีดด้วยน่ะ               "ก็ทามากิเขาเป็นเพื่อนนี่"               "โอ๊ะ!"               แล้วชิโนะก็ค่อยๆยิ้มแบบอายๆขึ้นมาซึ่งดูน่ารักมากๆ               "งั้นเหรอค่อยยังชั่ว"               "อะไรน่ะ"               ฉันถามชิโนะอย่างแปลกใจแต่เขาก็ไม่ตอบเขายิิมและเดินต่อไปเชยเลย               "ชิโนะนี่พิลึกจังน่ะโรลจัง"               ฉันพูดกับโรลจังก่อนจะเดินตามชิโนะไปจนถึงบ้านก็เห็นแม่ฉันกับแม่ของชิโนะยืนคุยกันอยู่หน้าบ้าน               "สวัสดีครับคุณน้า"               "สวัสดีค่ะ"               ฉันกับชิโนะกล่าวทักทายพวกแม่ๆก่อนที่น้าเอโกะจะเสนอความคิดว่าเย็นนี้จะทำ นาแบะเลี้ยงฉันเลยต้องไปซื้อของที่ตลาดกับชิโนะ               "อันดับแรกต้องซื้อผักก่อน"               "ฉันช่วยถือตะกร้าให้"               และชิโนะก็ดึงเอาตะกร้าใส่ของในมือของฉันไปถือเองฉันเลยเลือกผักตามรายการที่แม่จดมาให้               "แม่หนูต๊กตาน่ะทำป้าเกือบช็อคทุกทีเลยน่ะ"               ป้าร้านขายผักทำท่าทางตกใจเมื่อเห็นโรลจัง               "ขอโทษน่ะค่ะ"               โรลจังเนี่ยน่ากลัวตรงไหนกันน่ะทำไมใครๆถึงต้องตกใจกันนักน่ะ               "ซื้อครบแล้วกลับบ้านกันเถอะคานาริ"               "ชิโนะ"               "อะไรเหรอ?"               "พ่อของชิโนะน่ะไม่ค่อยเห็นเลยน่ะ"               ฉันถามเรื่องพ่อของชิโนะไปอย่างสงสัย               "อ้อ พ่อเหรอพ่อมักจะไปทำงานที่อื่นบ่อยๆแบบนี้ล่ะนานๆทีถึงกลับบ้านแม่ฉันถึง ต้องอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้แม่ก็คงเหงาน้อยลงแล้วล่ะเพราะมีแม่ของคานาริจัง คอยเป็นเพื่อน"               แบบนั้นนี่เองถึงว่าล่ะทำไมฉันยังไม่เคยเห็นพ่อของชิโนะเลยพอกลับมาถึงบ้าน ของชิโนะพวกแม่ๆก็อาสาทำเองฉันเลยนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นกับชิโนะที่กำลัง ตั้งใจดูถ่ายทอดสดฟุตบอลอยู่เวลาเขาดูฟุตบอลเนี่ยเขาดูตั้งใจดูมากๆฉันมอง หน้าชิโนะที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างหน้าฉันเขาดูดีจังเขามีหน้าที่หวานๆดูเหมือน พวกเจ้าชายในเทพนิยายไม่มีผิดพอฉีนลองคิดเปรียบเทียบเขากับฉันแล้วฉันรู้สึก ว่าตัวฉันแล้วช่างแตกต่างชิโนะเขาเหมือนแสงสว่างส่วนฉันดูมืดมนไม่มีอะไรที่ เหมือนเขาเลยสักนิด....