ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               เช้าวันต่อมา
               ฉันเดินออกมาจากหน้าบ้านประมาณหกโมงครึ่งและฉันก็เห็นชิโนะยืนรออยู่หน้าบ้านแล้วเขามารอนานหรือเปล่าน่ะนั่นแหละคือคำถามที่สงสัยแต่ฉันก็ไม่ถามฮ่าๆ^O^บ๊องใหญ่แล้วเรา
               "อรุณสวัสคานาริ"
               "อืม อรุณสวัส"
               "อรุณสวัสโรลจังด้วยน่ะ"
               ชิโนะกล่าวอรุณสวัสโรลจังด้วยใบหน้ายิิมแย้มก่อนจะลูบหัวของโรลจังหนึ่งที นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนลูบหัวโรลจังนอกจากฉันดีจังที่ชิโนะเองก็ชอบโรลจัง ดีใจจัง^^
               "ชิโนะ"
               "มีอะไรเหรอ?"
               "ชิโนะนิสัยดีจัง"
               ชิโนะมองฉันอย่าง งงๆก่อนที่เขาจะยิ้มกลับมาให้ฉัน
               "ตรงไหนเหรอ?"
               "ก็ชิโนะมักจะสดใสอยู่เสมอเลย"
               "...."
               "ชิโนะน่ะมักจะดีกับทุกๆคนเสมอด้วย"
               ชิโนะหุบยิ้มลงเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามองฉันและเอามือลูบที่หันฉันสองสามที
               "ฉันไม่ได้ดีกับทุกคนหรอกฉันน่ะแค่อยากเข้ากับทุกคนให้ได้ก็แค่นั้นแหละ"
               "อ้อ"
               พอชิโนะพูดจบฉันก็เดินตามหลังชิโนะไปโรงเรียนโดยมีชิโนะเป็นคนเดินนำและฉัน ก็ลองแอบชูสองนิ้วใส่เงาของชิโนะที่พืิ้นแค่นี้เขาก็มีหูน่ารักๆเหมือน กระต่ายน้อยแล้ว
               "คริๆ"
               แล้วจู่ๆชิโนะก็หันหลังกลับมากะทันหันฉันรีบทำตัวให้ปกติทันที
               "ขำอะไรเหรอ?"
               ชิโนะถามฉันอย่างสงสัยฉันเลยรีบส่ายหัวทันที
               "ไม่มีอะไรนี่"
               แล้วเราสองคนก็เดินไปโรงเรียนจนถึงและก็เป็นเช่นเคยในห้องยังไม่มีใครมาเลย นอกจากฉันกับช์โนะนักเรียนที่นี่มักจะมาสายกันเสมอ
               "เย็นนี้ไปดูฉันที่สนามฟุตบอลมั้ยแล้วเราค่อยกลับพร้อมกันก็ได้"
               "ชิโนะเนี่ยชอบมากเลยเหรอฟุตบอลน่ะ"
               "อื่อ"
               "งั้นเย็นนี้ฉันจะลองไปดู"
               ฉันยังไม่เคยเห็นชิโนะแตะบอลมาก่งนเลยอยากรู้จังว่าจะเท่ห์แค่ไหนน่ะพอวิชา แรกเริ่มขึ้นฉันก็ลองมองไปทางโต๊ะของทามากิดูปรากฏว่าเขายังไม่มาเรียนเลยทา มากิมักจะชอบโดดเรียนเสมอบางทีเขาอาจจะยังหลับอยู่ที่ห้องพยาบาลก็เป็นได้ เพราะเขามักจะอยู่ที่นั้นเสมอ
              
               พักเที่ยง
               ฉันเอาแซมวิสมากินกับโรลจังสองคนและนั่งกินมันอยู่ที่โต๊ะนักเรียนของฉัน ก่อนที่ชิโนะที่เดินเข้ามากับเพื่อนจะนั่งลงที่โต๊ะด้านข้างฉัน
               "อร่อยมั้ย"
               ชิโนะถามฉันด้วยรอยยิิมในขณะที่เพื่อนของชิโนะที่ชื่อคาโดระ อาซูกิจะมองฉันอย่างแปลกๆและเขาก็พูดขึ้อย่างสงสัย
               "ชิโนะรู้จักเธอด้วยเหรอ?"
               "รู้จักสิคานาริจัง"
               คาโดระเงียบไปสักพักก่อนจะยิ้มและทักทายฉันบ้าง
               "ฉันชื่อคาโดระ อาซูกิน่ะยินดีที่ได้รู้จักคานาริใช่มั้ย"
               "อื่อ"
               "เรียกฉันว่าอาซูกิก็ได้น่ะฉันไม่ถือหรอกน่ะ^^"
               "อื่อ"
               ฉันมีเพื่อนเพิ่มอีกคนแล้วเหรอเนี่ยดีจังรู้สึกดีใจจัง
               "จะว่าไปคานาริจังเนี่ยไม่เห็นน่ากลัวเหมือนที่เขาลือกันเลยน่ะ"
               "ลือว่าอะไรเหรอ?"
               ฉันถามอาซูกิอย่างสงสัยเขาเลยตอบคำถามของฉันโดยมากระซิบเบาๆแถวข้างหูฉัน
               "เขาลือกันว่าถ้าใครจ้องตาเธอเกินสิบห้าวินาทีคนนั้นจะโชคร้าย"
               "เอ๊ะ?"
               มีข่าวลือแบบนี้ด้วยเหรอ? แล้วมันจริงรึเปล่าน่ะถ้าใครจ้องตาฉันเกินสิบห้าวิจะโชคร้ายเหรอถึงว่าล่ะ ทำไมเวลาที่คนอื่นเจอฉันมักจะหลบสายตาของฉันเสมองั้นแบบนี้ต้องระวังแล้วสิ
               "แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนั้นหรอกน่ะ"
               อาซูกิเขานิสัยดีจัง
               "อย่าคุยกับหมอนี่นานล่ะหมอนี่เพย์บอยตัวพ่อเลยน่ะ"
               ชิโนะพูดขึ้นก่อนที่อาซูกิจะผลักหัวชิโนะ
               "อย่าขายเพื่อนต่อหน้าหญิงสิว่ะ"
               พวกเขาสองคนดูสดใสกันจังเมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นแบบนี้น่ะแต่มันเมื่อนานมาแล้ว
               "วันนี้ยังไม่เห็นทามากิเลย"
               ชิโนะพูดขึ้นก่อนที่อาซูกิจะตอบไปทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย
               "หมอนั่นมันก็เป็นแบบนี้ล่ะถ้าอยากมาเดี๋ยวก็โผล่หัวมาเองไม่ต้องห่วง"
               ทามากิวันนี้เขาไม่มางั้นเหรอ
               ออ"จริงดิตุ๊กตานี่ดูน่ากลัวจังเธอต้องแบบไปไหนเอายปด้วยตลอดเลยเหรอ?"
               อาซูกิถามฉันอย่างสงสัยเหมือนเขาอยากรู้มากว่าทำไม
               "อื่อ ก็โรลจังเป็นเพื่อนฉันนี่"
               "มีชื่อด้วยชื่อเก๋ซ่ะด้วย"
               หลังเลิกเรียนฉันก็ไปยืนดูชิโนะกับอาซูกิเล่นฟุตบอลตามที่สัญญาเอาไว้แต่ฉัน ดูอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ศเพราะมีพวกสาวๆไปยืนดูกันเยอะแล้วแต่ฉันก็ ยืนดูชิโนะที่ตั้งใจเล่นฟุตบอลชิโนะดูเท่ห์จังเขาดูเท่ห์มากๆตอนแตะลูก ฟุตบอลเข้าประตูในขณะที่ฉันกำลังยืนดูชิโนะอยู่จู่ๆก็มีใครบางคนมาแตะโอบ ไหล่ฉันพอฉันหันหน้าไปดูก็พบกับทามากิที่ยิ้มอยู่
               "มาดูด้วยเหรอ?"
               "ชิโนะกับอาซูกิชวนมาดูน่ะ"
               "สองคนนั้นชวนเหรอ?"
               "อื่อ"
               และทามากิก็มองไปทางชิโนะที่กำลังตั้งใจเล่นฟุตบอลอยู่
               "ชิโนะน่ะแตะบอลเก่งมากๆเลยจริงๆฉันก็ต้องไปซ้อมกับพวกนั้นเหมือนกันแต่ วันนี้ฉันรู้สึกขี้เกียจชะมัดเราไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ย"
               ทามากิชวนฉันไปหาอะไรกิเหรอแต่ฉันสัญญากับชิโนะไว้แล้วนี่ว่าฉันจะกลับบ้านพร้อมเขา
               "ฉันสัญญากับชิโนะไว้ว่าจะกลับบ้านพร้อมกันน่ะ"
               พอฉันพูดจบทามากิก็มองมาที่ฉันอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะมองไปทางชิโนะ
               "สัญญากับชิโนะไว้เหรอ?"
               "อื่อ"
               "หมอนั่นจีบเธออยู่เหรอ?"
               ทำไมทามากิเขาคิดแบบนั้นล่ะฉันว่าเขากำลังเข้าใจผิดแล้วน่ะต้องรีบอธิบาย
               "ไม่ใช่หรอกก็แค่บ้านของชิโนะอยู่ติดกับบ้านฉันน่ะแล้วแม่ของชิโนะก็เป็น เพื่อนกับแม่ของฉันแม่ก็เลยอยากให้ฉันกลับบ้านพร้อมชิโนะน่ะ"
               "แบบนั้นเองเหรอบังเอิญชะมัดฉันเพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าบ้านชิโนะอยู่ติดกับบ้านคานาจังน่ะ^^"
               แล้วตอนนั้นเองที่จู่ๆชิโนะก็เดินเข้ามาหาฉันกับทามากิด้วยสีหน้าที่ดูซีเรียจยังไงก็ไม่รู้
               "คุยอะไรกันอยู่เหรอ?"
               นั่นคือสิ่งแรกที่ชิโนะถาม
               "เธอบอกว่ามายืนรอนายฉันเลยอยู่เป็นเพื่อนคานาจัง"
               "คานาจังเหรอทำไมถึงเรียกชื่อคานาริแบบนั้นล่ะนายสนิทกับคานาริขนาดนั้นเลยเหรอ?"
               "ก็ใช่นายสงสัยอะไรนักหนาชิโนะ"
               "เปล่า"
               ฉันรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศที่สองคนนี้คุยกันยังไงก็ไม่รู้สิ
               "คานาริกลับบ้านกันเถอะ"
               ชิโนะดึงมือฉันไปกับเขาโดยที่ฉันยังไม่ได้บอกลาทามากิกัาอาซูกิเลยเขาพาฉันเดินมาสักพักก่อนจะหยุดเดินและหันมาถามฉัน
               "รู้จักทามากิมานานหรือยัง"
               "ก็สักพักแล้วล่ะ"
               "แล้วคานาริชอบทามากิรึเปล่า"
               ฉันชอบทามากิรึเปล่าเหรอเขาเป็นคนดีจะตาย
               "ชอบสิ"
               "อะไรน่ะ"
               หน้าของชิโนะถอดสีไปสักพักฉันเลยพูดต่อทำไมเขาต้องหน้าซีดด้วยน่ะ
               "ก็ทามากิเขาเป็นเพื่อนนี่"
               "โอ๊ะ!"
               แล้วชิโนะก็ค่อยๆยิ้มแบบอายๆขึ้นมาซึ่งดูน่ารักมากๆ
               "งั้นเหรอค่อยยังชั่ว"
               "อะไรน่ะ"
               ฉันถามชิโนะอย่างแปลกใจแต่เขาก็ไม่ตอบเขายิิมและเดินต่อไปเชยเลย
               "ชิโนะนี่พิลึกจังน่ะโรลจัง"
               ฉันพูดกับโรลจังก่อนจะเดินตามชิโนะไปจนถึงบ้านก็เห็นแม่ฉันกับแม่ของชิโนะยืนคุยกันอยู่หน้าบ้าน
               "สวัสดีครับคุณน้า"
               "สวัสดีค่ะ"
               ฉันกับชิโนะกล่าวทักทายพวกแม่ๆก่อนที่น้าเอโกะจะเสนอความคิดว่าเย็นนี้จะทำ นาแบะเลี้ยงฉันเลยต้องไปซื้อของที่ตลาดกับชิโนะ
               "อันดับแรกต้องซื้อผักก่อน"
               "ฉันช่วยถือตะกร้าให้"
               และชิโนะก็ดึงเอาตะกร้าใส่ของในมือของฉันไปถือเองฉันเลยเลือกผักตามรายการที่แม่จดมาให้
               "แม่หนูต๊กตาน่ะทำป้าเกือบช็อคทุกทีเลยน่ะ"
               ป้าร้านขายผักทำท่าทางตกใจเมื่อเห็นโรลจัง
               "ขอโทษน่ะค่ะ"
               โรลจังเนี่ยน่ากลัวตรงไหนกันน่ะทำไมใครๆถึงต้องตกใจกันนักน่ะ
               "ซื้อครบแล้วกลับบ้านกันเถอะคานาริ"
               "ชิโนะ"
               "อะไรเหรอ?"
               "พ่อของชิโนะน่ะไม่ค่อยเห็นเลยน่ะ"
               ฉันถามเรื่องพ่อของชิโนะไปอย่างสงสัย
               "อ้อ พ่อเหรอพ่อมักจะไปทำงานที่อื่นบ่อยๆแบบนี้ล่ะนานๆทีถึงกลับบ้านแม่ฉันถึง ต้องอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้แม่ก็คงเหงาน้อยลงแล้วล่ะเพราะมีแม่ของคานาริจัง คอยเป็นเพื่อน"
               แบบนั้นนี่เองถึงว่าล่ะทำไมฉันยังไม่เคยเห็นพ่อของชิโนะเลยพอกลับมาถึงบ้าน ของชิโนะพวกแม่ๆก็อาสาทำเองฉันเลยนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นกับชิโนะที่กำลัง ตั้งใจดูถ่ายทอดสดฟุตบอลอยู่เวลาเขาดูฟุตบอลเนี่ยเขาดูตั้งใจดูมากๆฉันมอง หน้าชิโนะที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างหน้าฉันเขาดูดีจังเขามีหน้าที่หวานๆดูเหมือน พวกเจ้าชายในเทพนิยายไม่มีผิดพอฉีนลองคิดเปรียบเทียบเขากับฉันแล้วฉันรู้สึก ว่าตัวฉันแล้วช่างแตกต่างชิโนะเขาเหมือนแสงสว่างส่วนฉันดูมืดมนไม่มีอะไรที่ เหมือนเขาเลยสักนิด....