The Cruise In The Lost Time

เส้นทางที่4
นามนั้นคือจอมโจรเงา
 
 
 
 
            ‘เราไม่ต้องการราชา’
            ‘โหดเหี้ยม’
            ‘ออกไป’
            เสียงโห่ร้องขับไล่กู่ก้องดังกังวานของสามัญชน ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ ความเดืออดแค้นในตัวกษัตริย์ที่ปกครองราษฎร์ อย่างไร้ความเมตตา ปราศจากความยุติธรรม
                                               
                                                            ‘เดสทรอย เบลเกรเฟีย’
 
นั่นคือชื่อองราชาองค์ปัจจุบัน ราชโอรสอันดับ1 ของมหาราชาโรเบิร์ต  เบลเกรเฟีย แห่งดรากูเนส ผู้มีสิทธิครองบัลลังก์โดยชอบธรรม
            “สละบัลลังก์ซะ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางกลุ่มผู้ประท้วงนับร้อย
 
                เปรี้ยง   เปรี้ยง    เปรี้ยง !                 กรี้ดดดดดดดดด!
 
เสียงปืนดังสนั่นกลบเสียงขับไล่ของประชาชนได้อย่างฉับพลัน มีเพียงเสียงกรีดร้องเท่านั้นที่ประทุขึ้นพร้อมกับการเหนี่ยวไกปืนของเหล่าทหารราชองครักษ์  เพียงเพื่อสนองความต้องการขององค์ราชา
                        ‘ฆ่าคนที่ต่อต้านข้าให้หมด’
 
            กระสุนสาดใส่ผู้คนดั่งห่าฝน ไม่มีหยุดยั้ง พื้นดินถูกย้อมไปด้วยสีแดงสด ไม่มีคำว่าเมตตาจากปลายกระบอกปืน ประชาชนนับร้อยต่างอลหม่านหลบหนีเอาชีวิตรอด  เด็กชายตัวน้อยกำลังนั่งร้องไห้กอดร่างผู้เป็นแม่ที่บัดนี้ไร้ซึ่งลมหายใจ    หญิงวัยชราถูกผลักจนล้มลงจากความชุลมุน ร่างกายของนางถูกเหยียบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสิ้นใจ
            นี่เป็นเพียงคำเตือนจากองค์ราชาที่เพียงสั่งสอนให้รู้ว่า อย่าริอาจต่อต้านอำนาจกษัตริย์ ผู้ใดกล้าลุกขึ้นสู้คงมีแต่ตายกับตาย ทว่า... มีหนึ่งบุรุษซึ่งไร้นาม ปรากฏกายในยามค่ำคืน กระทำการต่อต้านกษัตริย์ ปล้นท้องพระคลัง จ่ายภาษีคืนแก่ประชาชน ไม่มีผู้ใดได้ยลแม้โฉมหน้าและหนีรอดจากการจับกุมได้ทุกครา                 
                                                                     
                                                              จอมโจรเงา   
 
            “ข้าเบื่อนักกับการที่จะต้องมาทนเจ้าพวกขี้ข้าชั้นต่ำนั่นดูหมิ่น” เดสทรอยพูดขึ้นขณะที่ส่องสายตาลงไปยังเบื้องล่างปราสาทที่เต็มไปด้วยศพของผู้ต่อต้าน
 
            “เป็นเพราะเจ้าจอมโจรเงานั่น”  ชายผู้ยืนเคียงกับกษัตริย์เอ่ยขึ้น เขามีสีผิวแทนเข้ม กับใบหน้าที่ดุดัน พร้อมกับสีผม ขนตา และคิ้วดำสนิทที่เหมือนถูกย้อมด้วยถ่าน
 
            “ใช่แล้วเซอร์แบล็ควูด” เดสทรอยเอ่ย  “หากไม่มีเจ้านั่นประชาชนคงไม่ลุกต่อต้านข้าเช่นนี้” เขาพูดต่อ
            “นั่นไม่ใช่เพราะเจ้าทำตัวเจ้าเองหรอกหรือ เดสทรอย” ชายหนุ่มร่างกำยำพี่ชายบุญธรรมของราชาเดสทรอยเดินเข้ามาขัดวงสนทนาด้วยรอยยิ้ม บนใบหน้าเรียวยาวที่ทรงเสน่ห์รับกับคิ้วสีน้ำตาลเข้มเหมือนกันกับเส้นผมที่ถูกรวบไว้อย่างหลวมๆอย่างไม่มีระเบียบ ต่างกับเดสทรอยที่เรือนผมสีทองของเขาถูกรวบให้ตึงดูดีเฉกเช่นคนชั้นสูงทั่วไป
            “แบจอัท หุบปากไปซะ”
 
            “ข้าเตือนเจ้าด้วยความหวังดีนะเดสทรอย”
 
            “ไม่ต้องมาเตือนข้าเจ้าลูกนอกไส้” เดสทรอยยืนชี้หน้าแบจอัทด้วยอารมณ์สุดแสนหงุดหงิด
 
            “ถึงจะเป็นลูกนอกไส้ แต่ข้าก็มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเจ้า”
 
            “กล้าดียังไงเจ้าแบจอัท” เซอร์แบล็ควูดที่ยืนอยู่ข้างๆทำทีโมโหขึ้น
 
            “ข้าสั่งลงโทษท่านได้นะเซอร์แบล็ควูดในฐานะบุตรของกษัตริย์” แบจอัทใส่เสียงเข้มพร้อมดวงตาดุดันจ้องไปที่เซอร์แบล็ควูด ทำเอาท่านเซอร์ได้แต่ยืนอึ้งนิ่ง แต่ก็ยังมิวายคิดตอบโต้
         
                                          บุตรกษัตริย์รึแค่ลูกบุญธรรม 
 
 
            “จริงอยู่ที่จอมโจรเงาปลุกระดมให้ชาวบ้านโค่นอำนาจเจ้า แต่นั่นเพราะความผิดของเจ้าด้วยเช่นกัน ทั้งขูดรีดเงินภาษีจากชาวบ้าน เกณฑ์เด็กอายุไม่ถึง15 มาเป็นทหาร ไหนจะละทิ้งราษฎรให้อดอยาก แล้วล่าสุดเจ้าก็เพิ่งฆ่าผู้บริสุทธิ์อีกเป็นร้อยนะ”
 
            “นี่ท่านจะมาตอกย้ำข้าอย่างงั้นหรือ”
 
            “เปล่าข้าเพียงจะเตือนสติเจ้าเท่านั้นว่าอะไรควรไม่ควร”
 
            “ข้าเป็นกษัตริย์ คิดได้เองว่าอะไรควรไม่ควร ท่านไม่ต้องมาสั่งสอนข้า”
 
            “....”
 
            “ออกไป! ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้า” เดสทรอยออกคำสั่งด้วยเสียงตวาด 
       แบจอัทโค้งคำนับให้หนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกไปด้วยท่วงทีสงบ
 
            แบจอัท  และ เดสทรอย   ราชโอรสแห่งมหาราชาโรเบิร์ตแห่งตระกูลเบลเกรเฟียผู้ครองมหานครอันยิ่งใหญ่แห่งดินแดนวาลฮาลลา  อาณาจักรดรากูเนส  หลังจากที่พระองค์สิ้นพระชนม์  เจ้าชายเดสทรอย ก็ได้ขึ้นครองราชย์ต่อ ในขณะที่แบจอัทซึ่งเป็นลูกบุญธรรมก็ได้ตำแหน่งที่ปรึกษาตามคำขอของผู้เป็นพ่อก่อนสิ้นใจ เหตุเพราะความเก่งกล้าในทุกด้าน พร้อมความเชี่ยวชาญศึกในทุกสนาม ทำให้ผู้เป็นพ่อไว้ใจให้ดูแลน้องชายเมื่อยามได้ครองบัลลังก์ หากแต่ว่าพระองนั้นคิดผิดมหันต์ 
 
            เมื่อยามที่บุตรชายคนเล็กได้ครองบัลลังก์ ความเหิมเกริมก็ครอบงำ มิฟังคำเตือนจากใคร พี่ชายที่มีตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาบางครั้งก็ถูกละเลยจนแทบไม่เห็นเงาหัว 
 
 
            “ข้าทนไม่ไหวแล้วนะกับสิ่งที่ราชาเดสทรอยทำ”โรปป์ชายหนุ่มทหารยามร่างน้อยนั่งสนทนากับอำมาตย์วัยชรา ที่กำลังยกโถเหล้าขึ้นดื่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา ในหอสมุดเก่า
 
            “เขาไม่คู่ควรกับการเป็นกษัตริย์” โรปป์พูดต่อ
 
 ตึง!  เสียงวางโถเหล้าดังสนั่นเมื่อชายชราที่นั่งด้านตรงกันข้ามดื่มมันอย่างพอใจแล้ว
 
            “ถูก เขาม่ายคู่ควรแต่หนายแต่รายแล้ว  เอิ้ก!  แบจอ้าทสิ้คู่ควร”
 
            “แต่แบจอัทก็มิใช่บุตรที่แท้จริงจะไปมีสิทธิ์ครองราชย์ได้อย่างไร”
 
            “ก็ยึดบัลลังก์ดิ๊ เอิ้ก”
 
            “ท่านเมามากแล้วนะอำมาตย์เทเรียน ”
 
            “ฮ่าๆๆๆ”
 
 
                                                          'จอมโจรเงา!'
                                                   ' ท้องพระคลังถูกปล้น!'
 
            เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดท่ามกลางวงสนทนาระหว่างทหารหนุ่มและอำมาตย์ชราสร้างความตื่นตระหนกให้กับทั้งคู่อยู่ไม่น้อย โรปป์รีบรุกขึ้นทันทีเพื่อไปทำหน้าที่ผู้ปกป้องความสงบสุข
            “ไม่ทันหร้อก แม้แต่เงาก็ม่ายด้ายเห็น เอิ้ก” อำมาตย์เทเรียนในสภาพเมาหัวราน้ำ เอ่ยไล่หลังทหารหนุ่มน้อยที่กำลังเปิดประตูออกไป
 
                                                                        ∞
 
 
            “พวกท่านปล่อยให้เจ้าโจรนั่นเข้ามาได้อย่างไร” ราชาเดสทรอยเอ่ยขึ้นด้วยความโมโหสุดกำลัง
 
            “กำลังยามก็แน่นหนา การตรวจตราก็ถี่ถ้วน”
 
            “แถมกุญแจท้องพระคลังก็อยู่ในห้องราชา ทำไมถึงปล่อยให้ขโมยไปได้”เซอร์แบล็ควูดเสริมขึ้น โดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง ราชาเดสทรอยที่ประทับอยู่ข้างๆส่งแววตาดุดันให้ทันที
 
            “ขออภัยฝ่าบาท”
 
            “อำมาตย์เทเรียน” ลอร์ดเกวินท์ พระหัตถ์ซ้าย ผู้มีใบหน้าขึงเข้มและเต็มไปด้วยรอยแผลเอ่ยขึ้น
 
            “ว่ายังไงท่านลอร์ดเกวินท์”
 
            “ท้องพระคลังอยู่ติดกับหอสมุดของท่าน ท่านไม่ได้ยินเสียงอะไรบ้างรึไง”
 
            “ลอร์ดเกวินท์ ท่านเอ่ยแบบนี้หมายความว่าอย่างไร” อำมาตย์เทเรียนส่งสายตาให้ด้วยความไม่พอใจพร้อมน้ำเสียงขุ่นแค้น
 
            “ แล้วท่านละคิดว่าอย่างไร ”  ลอร์ดเกวินท์เหยียดยิ้มด้วยริมฝีปากที่ขาดแหว่งจนมันดูเบี้ยวบูดอย่างไม่น่ามอง
 
            “ท่านลอร์ดเกวินท์ตัวข้านั้นอายุก็ไม่ใช่น้อย ปีนี้ข้าก็69 แล้ว หูตาย่อมฝ้าฟางมากกว่าเดิม แล้วท่านจะเอาอะไรกับคนชราอืดอาดอย่างข้า ท่านน่าจะถามตัวเองมากกว่านะ คนที่ผ่านสงครามมานับไม่ถ้วน ฝีมือดาบเป็นเลิศ ปล่อยให้จอมโจรเงาเข้ามาได้อย่างไร”  อำมาตย์เทเรียนสวนกลับด้วยคำพูดที่ดูเหมือนจะแทงใจดำ             ลอร์ดเกวินท์สุดๆ
 
            “พอเถอะท่านทั้งหลายเถียงกันไปก็ไร้ประโยชน์ เรามาหาทางจับเจ้าโจรนั่นไม่ดีกว่าหรือ” แบจอัทที่เคยยืนเงียบอยู่เอ่ยขึ้นเพื่อตัดความรำคาญ
 
            “จริงอย่างที่ท่านที่ปรึกษาพูด” เดสทรอยพูด  นับว่าเป็นเรื่องแปลกในรอบปีนี้เลยก็ว่าได้ที่เดสทรอยยอมไหลไปทางเดียวกันกับแบจอัท
 
 
            ชั่วครู่ห้องโถงสีทองที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาที่เคยแซ่ซ้องไปด้วยเสียงพูดคุยบัดนี้กลับเงียบสงบราวกับผู้คนถูกสาปให้เป็นใบ้ ไม่มีเสียงผู้ใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อองค์ราชาให้แสดงความคิดเห็น เห็นได้ชัดว่าพวกเหล่าขุนนางนั้นเก็บคำพูดไว้เพียงเพื่อสนทนาเรื่องไร้สาระ เมื่อยามเป็นการเป็นงาน สมองก็เหมือนกับถูกแช่แข็งจนคิดอะไรไม่ออก แม้แต่ลอร์ดเกวินท์กับเซอร์แบล็ควูดจอมประจบก็ยังคงสงบนิ่งเช่นกัน
 
            “ขออภัยฝ่าบาท” หนึ่งผู้กล้าเสนอตัว หนุ่มน้อยผู้มีแววตาลุกลน เขาเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ราชา    เดส ทรอยชั่วแวบเดียวก่อนจะก้มหน้าไปเหมือนเดิม
 
            “ว่ามา”
 
            “กับดักใยแมงมุม”
 
            “เจ้าว่าอย่างไรนะ” เดสทรอยทวนความ
 
            “กับดักใยแมงมุมพะยะค่ะฝ่าบาท มันเหมือน เอ่อ...”เขาพูดอย่างลังเลใจ
 
            “ว่ามาเลย” เดสทรอยตั้งใจฟังอย่างกระตือรือร้น
 
            “เอ่อ...คือมันคล้ายกับการนำเส้นด้ายบางๆมาสานเป็นตาข่าย และขึงให้รอบห้อง เมื่อใดที่ร่างกายสัมผัสโดนกลไกก็จะทำงาน โดยเส้นด้ายนี้จะผูกยึดกับคันศรธนู เมื่อใดที่เส้นด้ายนี้ถูกกระทบอย่างแรง สลัดก็จะหลุดและธนูก็จะถูกยิงออกทันที”
 
            “คล้ายกับกับดักตามหุบเขาวงกตสินะ”
 
            “พะยะค่ะ ฝ่าบาท”
 
            “แล้วท่านจะแน่ใจได้อย่างไรว่า เจ้าโจรนั่นจะไม่หนีรอดไปได้กับกลง่ายๆแบบนี้”
 
            “มันจะไม่ง่ายแน่ๆหากพระองค์ย้ายคลังสมบัติไปยังหอคอยทรงกลตที่เหมาะแก่การทำกับดักยิ่งและใช้ด้ายมายาของร้านคาทิสในเมืองซานโกรเดรียสร้างกับดัก พร้อมกันนี้หากพระองค์ฟื้นฟูกลกับดักเก่าๆในหอคอยนั้นได้ ก็เท่ากับว่าเราจะได้กับดักและอาวุธที่มากเลยทีเดียว”
 
            “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าดรากูเนสกับซานโกรเดรียบาดหมางกันมานับหลายทศวรรษแล้ว” เซอร์แบล็ควูดเอ่ยขึ้น “การที่จะสั่งสินค้าจากที่แห่งนั้นนับเป็นเรื่องยาก หนุ่มน้อย” เขาพูดต่อ
 
            “ใช่แล้วขอรับท่านเซอร์หากแต่ว่าข้าสามารถนำมันมาให้ท่านได้”
 
            “เจ้าทำได้อย่างงั้นเหรอ !”
 
 ประโยคนั้นทำเอาเดสทรอยที่มีสีหน้าเคร่งเครียดเปลี่ยนเป็นประหลาดใจบวกกับความดีใจและความหวังมากมายเหมือนกับเด็กน้อยที่รู้ว่าตัวเองจะได้ของเล่นที่ปรารถนา
           
            “พี่สาวของข้า ลีอา นางถูกจับเป็นเชลยทาสเมื่อตอนสงครามในสมัยราชาโรเบิรต์ ตอนนี้นางทำงานเป็นลูกจ้างอยู่ที่ร้านคาทิส นางช่วยเราได้ ข้าขอเวลาเพียงสามวัน พระองค์”
 
            “ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างนั้นก็เข้าทางเรา เจ้านั่นไม่มีวันรอดไปได้อีกแน่”  เดสทรอยหัวเราะอย่างชอบใจ เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างก็พอใจต่อแผนการนี้เช่นกัน
 
            วันรุ่งขึ้นหลังจากการวางแผนจับกุมจอมโจรเงา หอคอยทรงกลตที่สูงชัน แน่นหนาและสง่างามที่ถูกทิ้งร้างมานานถูกตระเตรียมให้กลายเป็นท้องพระคลังแห่งใหม่ ด้วยความที่หอคอยแห่งนี้ในอดีตกาลเคยเป็นเขาวงกตในหอคอยทรงสูงไว้เป็นที่ให้เทพเจ้าพิพากษาประหารชีวิตชนชั้นสูงด้วยการสร้างเกมส์ล่าสมบัติหากเทพเจ้าตัดสินให้พ้นจากความผิด บุคคลนั้นจะมีชีวิตรอดออกมาพร้อมเงินทองมหาศาลเพื่อการดำรงชีวิตต่อไป ดังนั้นจึงไม่แปลกที่หอคอยแห่งนี้จะเหมาะยิ่งกับการสร้างกลอาวุธสังหาร
 
            ข่าวการย้ายพระคลังแห่งใหม่ถูกแพร่สะพัดไปทั่ว เริ่มจากการพูดปากต่อปากในพระราชวังจนไปถึงชานเมืองรอบนอก กลายเป็นที่รู้กันทั่วไปของชาวเมือง นี่คือแผนการประกาศเรียกจอมโจรเงาอย่างชาญฉลาด ถูกคิดขึ้นโดย เจ้าชายแบทอัจ ที่ปรึกษาประจำพระองค์ เพราะราชาเดสทรอยมิได้ฉลาด อย่างที่องค์ราชาทั่วๆไปควรเป็น ทั้งอายุที่เยาว์วัยเพียง 17 ปีและอ่อนประสบการณ์ในทุกๆด้าน 
 
          จนในที่สุดราตรีที่ราชาเดสทรอยเฝ้าฝันก็มาถึง อาวุธและกลลวงทั้งหลายก็ถูกเตรียมไว้เป็นที่เรียบร้อย เหลือเพียงแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่จะทำให้แผนการนี้สำเร็จ คือร่างอันไร้วิญญาณของจอมโจรเงา ตามปรารถนาของผู้ครองมหานครซึ่งกำลังยืนรออย่างใจจดใจจ่อหน้าหอคอย กำลังยามแน่นหนามากกว่าเดิมเป็นหลายเท่าเฝ้าตรวจตราตลอดราตรีอันยาวนาน ราวกับเกิดศึกสงคราม
 
 
                                                                เพล้ง!
 
 
            เสียงแหลมระคายแก้วหูดังไปทั่วเมื่อหลังคาโดมแก้วของหอคอยถูกทำให้แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับเงาตะคุ่มๆของร่างมนุษย์กำลังโรยตัวลงจากด้านบน
       
               “มันมาแล้ว”
 
            เหล่าทหารที่ยืนเฝ้าบันไดปีกซ้ายและขวาต่างแตกตื่นและรีบกรูไปยังด้านในของหอคอยกันอย่างไม่ลดละ จนลืมคิดไปว่า ณ ที่แห่งนี้ ถูกฝังไปด้วยกลอาวุธสังหารมากมาย โดยเฉพาะชั้นบนสุดของหอคอยซึ่งมีกับดักใยแมงมุมที่ประกอบขึ้นจากด้ายมายาขึ้นชื่อว่าทั้งบางและใส ยากจะสังเกตเห็น ด้วยแรงสัมผัสจากปลายเท้าเพียงเล็กน้อย แต่มากจำนวนคน ทำให้สลักคันศรถูกปลดออกทันที ลูกธนูนับพันพุ่งตรงออกมาจากกำแพงทั้งสองฟากฝั่งราวกับอสรพิษที่เกรี้ยวกราด เมื่อยามถูกบุกรัง เหล็กแหลมพุ่งตรงเข้าเสียบเนื้อหนังที่อ่อนยวบ เสียงกรีดร้อง โอดครวญจากความเจ็บปวดทรมานไม่ขาดสาย ทหารนับ ร้อยนายบาดเจ็บจนสิ้นกำลัง ยังนับว่าโชคดีที่ไม่มีใครสังเวยชีวิตให้กับความสะเพร่านี้
 
            ราชาเดสทรอยทรงยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเหมือนของเล่นที่ได้มานั้นพังสิ้นแล้ว คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไร เขารีบรุดขึ้นบันไดทางปีกซ้ายเพื่อดูสิ่งที่หลงเหลือจากเหตุการณ์นี้ สิ่งทีปรากฎตรงหน้าคือภาพของทหารที่สิ้นกำลัง พร้อมกับดักตัวแม่ที่หายไปสิ้น
 
 
            “พระองค์อย่างน้อยเราก็จับเจ้าโจรนั่นได้” ลอร์ดเกวินท์ที่ตามมาด้วยเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว เขาโค้งตัวเล็กน้อยพร้อมกับผายมือไปยังร่างของมนุษย์ ในชุดคลุมสีดำที่เต็มไปด้วยคันศรพร้อมเลือดที่ไหลริน
 
            “ดีมาก” เดสทรอยเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างผู้มีชัย อย่างน้อยสิ่งที่เขาทำก็ไม่ได้สูญเปล่า “ทีนี้ละทุกคนจะได้เห็นโฉมหน้าของเจ้าเมื่อถูกเสียบอยู่เหนือกำแพงครั้นยามฟ้าสาง” พูดจบเขาก็เดินตรงไปยังร่างที่แน่นิ่งของโจรร้ายโดยไม่รอช้า และใช้เท้าเหยียบร่างนั้นไว้อย่างเหยียดหยาม
 
 
                                                                     เพล้ง!
 
 
            เสียงกระจกแตกดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ไม่ใช่โดมแก้วของหอคอยทรงกลต แต่เป็นเสียงแตกร้าวของหน้าต่างบานกระจกห้องบรรทมกษัตริย์ด้านตรงข้ามกัน เป็นที่ที่ไร้ซึ่งทหารและกำลังป้องกัน ทุกสายตากำลังเปลี่ยนจุดสนใจไปยังที่มาของเสียงใหม่นี้  ร่างสีดำสมชื่อพร้อมถุงย่ามใบใหญ่ ปีนออกมาจากหน้าต่างห้องบรรทมก่อนจะหายวับไปกับแสงจันทร์
 
            “จอมโจรเงา” เสียงเดสทรอยอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ “แล้วนี่...” เขาหันมามองร่างที่คิดว่าเป็นจอมโจรเงาในตอนแรก เมื่อพลิกดูสิ่งนั้นเป็นเพียงหุ่นฟางที่ถูกมัดเข้ากับถุงเลือดก่อนจะสวมทับด้วยชุดคลุมสีดำอีกครั้ง จากแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจกลับกลายเป็นดวงตาสีฟ้าขุ่น ใบหน้าเป็นรอยยับยู่ยี่ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยความเครียดแค้น หมัดขวากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขากระทืบเท้าใส่หุ่นฟางอย่างแรงก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น
 
            “เจ้านั่นมันวางกับดักเรา ไม่ใช่เราที่วางกับดักมัน”
 
            “ฝ่าบาท”
 
            “ไม่มีใครรู้ว่าข้าซ่อนสมบัติส่วนหนึ่งไว้ที่ห้องนอน นอกจากองครักษ์และขุนนางสนิทของข้าเท่านั้น”

 




ขออธิบายรูปร่างของหอคอยทรงกลตนิดนึงเผื่อใครอ่านแล้วงงๆ
 ลักษณะของหอคอยแห่งนี้มีสามชั้น ทางเข้าอยู่ที่ชั้นล่างสุด ชั้น1 และ 2 ถูกสร้างให้เป็นเหมือนเขาวงกต และชั้นบนสุดคือโดมแก้วซึ่งจะมีทางออกอยู่ที่ปีกซ้ายและขวาโดยเป็นระเบียงยื่นออกมาและมีบันไดให้ลงจากด้านนอก ในอดีตจะใช้เป็นที่พิพากษานักโทษดังที่กล่าวมาข้างต้น  โดยวิธีการของเกมส์คือการหาทางออกและเอาชีวิตรอดจากเขาวงกตในชั้น1และ2 เพื่อไปสู่ชั้นที่สามซึ่งเป็นห้องโถงกว้างมีกองสมบัติมากมาย ให้เลือกเก็บเอาตามใจชอบ และจะเลือกออกประตูซ้ายหรือขวาก็แล้วแต่ตามความต้องการ แต่ว่าเกมส์ยังไม่จบเท่านี้ บันไดลงด้านใดด้านนึ่งยังมีกลแฝงอยู่ หากเปิดประตูผิดบานเหล็กหนามที่ซ่อนอยู่ตามพื้นก็จะโผล่ขึ้นมาแทงร่างกาย ถึงคราวนี้ก็ไม่รอดอยู่ดี  แต่พอมาถึงสมัยบิดาของราชาโรเบิร์ตเจ้าเกมประหารนักโทษที่ว่านี้ก็ถูกยกเลิกไป ทำให้กลไกอาวุธบางอย่างใช้การไม่ได้เหมือนแต่ก่อน ส่วนราชาเดสทรอยเลือกที่จะเอาสมบัติไว้ชั้นบนสุด เพราะเป็นที่โล่งเหมาะกับการทำกับดักใยแมงมุม ไม่ว่าจะเข้าจากทางบันได หรือหลังคาก็เจ็บเจียนตายเหมือนกันนั่นเอง