The Cruise In The Lost Time

 
   รสบัสคันสีขาวจอดเทียบหน้าทางเข้าเขตอนุรักษ์พันธุ์พืชป่าดิบชื้นของสถานีวิจัยวิทยาศาสตร์รอยัลคราวน์ ที่อยู่ไกลจากตัวเมืองนิวยอร์กนับหลายร้อยกิโลเมตร บรรดาเด็กค่ายทั้งหลายต่างถือของพะรุงพะรังออกจากรถอย่างทุลักทุเล
 
  ฌอนที่ตื่นเต้นกว่าใครๆเขาลงมาเป็นคนแรกพร้อมกับเดินสำรวจอย่างไม่รอช้า พืชพันธุ์นานาชนิดขึ้นเขียวขจีดื่นดาษตา
 
 
 เหล่าแมลงนานาชนิดบินสาละวนไปมาราวกับขบวนรถที่วิ่งสวนกันบนท้องถนน หนอนใบไม้หลากสีต่างคืบคลานอย่างสุขใจบนใบไม้เขียวชอุ่มน่าเพลินตายากที่จะหาดูได้ที่ใดในเขตเมือง
 
 
แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เดินสำรวจไปมากกว่านี้ก็พบว่าชาวค่ายส่วนใหญ่กำลังรวมกลุ่มกันอยู่ด้านหน้าสถานีโดยที่มีเขาเพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้น เขาจึงต้องกลับเข้าไปตามกติกาของคนหมู่มาก
 
          “ยินดีต้อนรับสู่เขตอนุรักษ์พันธุ์พืชป่าดิบชื้นของสถานีวิจัยวิทยาศาสตร์รอยัลคราวน์ ” ชายวัยสูงอายุเอ่ยต้อนรับ เขาถอดหมวกใบสีน้ำตาลออกและก้มโค้งเล็กน้อยเผยให้เห็นดวงอาทิตย์ขนาดย่อมที่ส่องสะท้อนแสงท่ามกลางหย่อมหญ้าสีขาว นั่นทำให้เด็กหญิงกลุ่มหนึ่งเกิดอารมณ์ขันและเสียงหัวเราะขึ้น
 
          “เขตอนุรักษ์พันธุ์พืชป่าดิบชื้นของสถานีวิจัยวิทยาศาสตร์รอยัลคราวน์ ก่อตั้งมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1963...” ชายวัยสูงอายุเริ่มบทพรรณนาความเป็นมาของสถานที่อย่างยืดเยื้อ
 
          “โดยทั่วไป สภาพอากาศที่นี้จะเย็นและชื้น เนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่ร้อยละ 73  ถูกปกคลุมไปด้วยพันธุ์พืชนับร้อยสายพันธุ์...”
 
           ฌอนถอนหายใจดังเฮือก พลางเบือนหน้าหนีเพราะรำคาญที่จะฟังลุงแก่ๆบ่นเรื่องราวความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้ สมาธิของเขาเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอยแถมความอดทนของเขาก็ต่ำกว่ามาตรฐาน เขาเหลือบซ้ายแลขวาไปมาแต่ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อพบว่าทางปีกขวาของสถานีวิจัยมีสิ่งที่ล่อตาล่อใจอย่างอดไม่ได้ ป้ายแผ่นไม้ผุๆกับตัวอักษรสีแดงตั้งเป็นตระง่านอยู่ปากทางเข้าเขตป่า
 
                                             ‘ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต’
 
เขาคิดในใจนั่นอาจเป็นเขตป่าที่เก็บอนุรักษ์ไว้ซึ่งพรรณไม้หายากแน่ๆ ความคิดของเด็กหนุ่มวัย 18 ปี ช่างโลดโผน ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เขาค่อยๆขยับถอยทีละก้าวอย่างเบาเสียง โชคดีที่ปลายแถวอยู่ไม่ห่างจากเขตป่าสงวนสักเท่าไร่ แถมยังมีซอกตึกไว้ให้หลบเป็นระยะๆ
 
          ช่างโชคดีอะไรแบบนี้!
 
และแล้วเขาก็มาถึงยังจุดหมาย พร้อมตัดสินใจก้าวข้ามเขตหวงห้าม สิ่งแรกที่ได้เห็นหลังจากที่เขาเข้ามาคือแสงสว่างจ้าสีขาวนวลที่สาดส่องกระทบกับใบไม้จนเกิดสีสันมากมายยากจะบรรยาย
 
    และทันทีที่แสงนวลจ้านั้นกระทบเข้ากับนัยน์ตาคู่สีฟ้าอย่างจังเขารู้สึกว่าวูบหนึ่งเหมือนตัวเขาเองได้ถูกดึงลงสู่ห้วงเหวลึกและต้องมนต์ให้นิทรา แต่ทว่าร่างกายของเขามิได้หลับใหลไปด้วยมันยังคงก้าวไปยังข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ด้วยความไร้สติสัมปชัญญะ เปรียบกับว่าร่างของเขาถูกพันธนาการด้วยเชือกและถูกชักจูงสู่ทางเบื้องหน้า 
 
     เหล่าวิหคส่งเสียงแส่ซ้องร้องเป็นเพลง  เสียงใบไม้เสียดสีกันเมื่อยามต้องสายลมดังหวีดหวิว เหล่านี้มิได้แทรกซึมเข้าไปในโสตประสาทของฌอนเลย หากแต่ว่ายังคงมีเสียงหนึ่ง แผ่วเบา จับใจความไม่ได้ แต่บัดนี้ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆจนแทบปลุกให้เขาลุกจากนิทราได้   
 
          “ฌอน ฌอน นั่นนายจะไปไหนน่ะ”
 
  เสียงนั้นดังขึ้นจนจับใจความได้   'เอ็มมา' หญิงสาวร่างเล็ก เจ้าของเสียงอันดังกำลังวิ่งตามฌอนอย่างไม่ลดละเขาเป็นเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็นว่าฌอนเริ่มออกนอกลู่นอกทาง เรือนผมสีจิงเจอร์ปลิวไหวเมื่อปะทะสายลมแรงจากการวิ่งไล่ตาม แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันฌอนที่รุดไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใยดีผู้ที่ตามมาเบื้องหลัง จนในที่สุดเขาก็มาถึงปลายทาง
 
          “ฌอน หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้!”  เอ็มมายังคงไล่หลังเขามาติดๆและตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกมากกว่าเดิม เมื่อทางข้างหน้าคือเหวลึก
 
          “ฌอน นายทำบ้าอะไรของนาย ฉันบอกให้หยุดไง นายไม่ได้ยินหรือไง ถอยหลังกลับมาเดี๋ยวนี้"   เอ็มมาเรียกและวิ่งตามอย่างไม่คิดชีวิต  ไม่ใช่แต่เอ็มมาหรอกนะที่คิดแบบนั้น เขาเองก็หวังอยากทำอย่างที่เธอบอกเช่นกันแต่ ทำไม่ร่างกายไม่ยอมฟังเขาบ้างเลย
 
          “ไม่นะ” เอ็มม่าร้องเรียกด้วยเสียงหลงพร้อมกับมือทั้งสองที่ยื่นไปข้างหน้า
 
                               เพียงอีกเอื้อมมือเดียวเท่านั้น     เอ็มมาคิด
 
          แต่ทว่า... ไม่ทันเสียแล้วสิ่งที่เธอคว้าไว้คือความว่างเปล่า ร่างของฌอนกำลังร่วงดิ่งลงสู่เบื้องล่าง ที่ปลายทางไม่รู้จุดหมาย   สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้คือเสียงกรีดร้องของหญิงสาวอันโหยหวนกับใบหน้าที่อาบไปด้วยความหวาดผวา
 
                       ########################