The Door

“คุณสมหวังค่ะช่วยส่งเอกสารให้ดิฉันด้วย”

“คุณนภารับสาย2ด้วยค่ะ”

“คุณประสงค์ครับเอกสารยังไปไม่ถึงอีกเหรอครับ”

“…………”

มันคือชีวิตวุ่นวายในบริษัทประกันสังคมที่ผมได้ทำงานอยู่  มันเป็นชีวิตที่หน้าเบื่อแต่ผมทนกับความเบื่อได้ถึง9ปี ชีวิตที่ไม่มีอะไรนอกจากงานและการพักผ่อนเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงและก็เริ่มทำงานอย่างนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จบ ผมไม่รู้ว่าชีวิตของผมมันน่าเบื่อหน่ายตั้งแต่ตอนไหน  เวลามันมักจะไปเร็วกว่าความคิดเสมอ อยู่นี่ผมเป็นพนักงานลูกจ้างเงินเดือนพออยู่พอกิน รายได้ต่อปีก็หลักแสนขึ้นตลอดจะมีแต่พนักงานบางคนเท่านั้นทนทุกข์ทรมานกับการฟุ่มเฟื่อยจนติดหนี้สิ้น แต่มันคงไม่เกิดกับผมแน่เพราะตัวผมรู้จักการใช้จ่ายพออยู่พอกิน  อันที่จริงก็ไม่เชิงรู้หรอก เพราะตัวผมไม่รู้จะซื้ออะไรดีมากกว่าต่างหาก ในห้องเก่าๆค่าเช่าแค่2000ไม่มีอะไรนอกจากพัดลม ที่นอนและตู้เสื้อผ้า  ตัวผมคิดว่ามันไม่จำเป็น ถึงแม้คนเราต้องอาศัยปัจจัย4 แต่ผมคิดว่า ผมอยู่ได้ถึงจะไม่ครบ4ปัจจัยก็ตาม  ผมมักทำงานอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทำให้หัวหน้าพอใจและขึ้นเงินเดือนหรือเลื่อนต่ำแหน่งแต่มันก็ทำให้ผมดีใจกับเรื่องอะไรต่างๆไม่ออก  คนในบริษัทไม่ค่อยมีใครสนิทกับผม เพราะผมไม่ต้องการที่จะพึ่งพาอาศัยใครและไม่ชอบวุ่นวายกับใครด้วย หลายต่อหลายคนก็ไม่ชอบหน้าผมเช่นกัน นอกเสียจากพนักงานทำความสะอาดที่อยู่มาได้5เดือนกว่าๆเท่านั้นที่กล้ามาวอแวกับผม มันชื่อธง มันเป็นคนที่เข้ากับทุกคนแต่พวกนี้ไม่มีใครซักคนที่อยากคุยกับมันเพราะมันมีฐานะที่ประชากรส่วนใหญ่ทำตัวแสแสร้งทำท่าทางเหมือนขยะแขยงในตัวมัน ตัวผมคิดว่ามันมีมันสมองดีกว่าพวกพนักงานหลายต่อหลายคนในที่นี้ซะอีก ที่ผมสนิทกับมันได้เพราะผมวานให้มันไปเป็นธุระให้ผมบ่อยครั้ง  ถ้าจะถามผมว่าทำไมถึงกล้าให้มันไปทำธุระให้นะเหรอ อาจจะเป็นเพราะความสงสารละมั้ง พระเจ้ามักจะเล่นตลกกับคนทุกคนเสมอ ถ้าพูดถึงเรื่องเวรกรรม บุญบารมี  ใจของผมก็อยากจะเชื่อเรื่องแบบนี้ คนอื่นอาจจะมองว่ามีเวรกรรมต่อกัน แต่ผมมองว่ามันขึ้นอยู่กับมนุษย์สัมพันธ์มากกว่า ความงมงายทำให้คนลุ่มหลง ผมไม่คิดจะดูถูกใคร ถ้าไม่มีใครมาดูถูกผมก่อน ความไว้เนื้อเชื่อใจถึงได้เกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้ธงถึงแม้ผมไม่ค่อยอยากวุ่นวายกับมันก็ตาม เพราะเหตุนี้ผมถึงได้ไว้ใจไอ้ธงไปเป็นธุระให้ผม เพราะมันไม่ได้คิดร้ายกับผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว   ถ้าถามคุณอีกว่าคุณจะเชื่อไหมว่าในโลกนี้มีมันคนเดียวเท่านั้นที่ผมได้คุยกับมันโดยไม่แบ่งชั้นวรรณะทั้งที่ผมพึ่งรู้จักกับมันไม่นาน หรืออาจเป็นเพราะการที่ผมเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนมันรึป่าว ผมไม่มีครอบครัวไม่มีความรัก ชีวิตผมอาจจะมีแต่การทำงานเท่านั้นและได้คุยกับไอ้ธง หรือไม่ก็อาจจะมีบางสิ่งที่จะทำให้ผมเปลี่ยนไปตลอดกาล หลังต่อจากนี้

………………..

“ ธง ”

“ครับเฮีย”

“มานี่ซิ  วานไปทำธุระให้หน่อยซิว่ะ”

“ครับ..จะให้ทำอะไรเหรอครับเฮีย”

“เอาเอกสารนี้ไปให้คุณนงนุชฝ่ายบัญชีที่ชั้น3ทีนะ แล้วบอกเขาว่าข้ายังเหลือเอกสารอีก2ชุดนะ”

“ครับเฮีย”

“แล้วอีกอย่างนะ….เอ็งเลิกเรียกข้าว่าเฮียได้แล้ว ข้าก็อายุเท่าๆกับเอ็ง เรียกชื่อข้าจะดีกว่า”

“ครับเฮียยุทธ”

ผมไม่พูดอะไรมาก พูดไปมันก็เกรงใจผมอยู่ดีนี่อาจเป็นเพราะฐานะที่ต่างกันก็เป็นได้  มันมักจะถามเรื่องที่อยู่อาศัยของผม2วันต่อครั้งเนื่องมาจากเดือนก่อนมันชวนผมไปดื่มเหล้าที่บ้านของมัน ผมเลยบอกมันให้ไปกินห้องผมดีกว่าและหลังจากที่มันได้เห็นสภาพที่อยู่อาศัยกับสถานะภาพในการทำงานมันจึงทำตัวเป็นไกด์แนะนำบ้านตามสถานที่ต่างๆให้ผม ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าผมอยากได้บ้านซักหลังแต่นิสัยผมไม่ต้องการเสียเงินไปโดยใช่เหตุและไม่ยอมลงทุนอะไรโดยง่ายๆถ้าผลกำไรไม่เด่นชัด คงจะมีคราวนี้ที่ต้องรับฟังคำพูดมันเกี่ยวกับบ้านเพราะห้องเช่าที่ผมอยู่ก็เริ่มโทรมขึ้นเรื่อยๆไม่รู้วันไหนจะพังถลายลงมา

“มาแล้วครับเฮีย”ไอ้ธงเดินมายิ้มละรื่นมาที่โต๊ะทำงานของผมเพื่อมาคุยเรื่องบ้านเหมือนเดิมเพราะครบ2วันพอดี

“เฮียย้ายยังเฮีย”

“ยังวะยังอยู่ที่เดิม”

“ไม่ต้องห่วงนะเฮียผมจะหาบ้านสวยๆอยู่สบายๆให้เฮียเอง”

“เออ...ข้ารู้”

มันยิ้มพร้อมกับหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ยับๆของวันที่แล้วมาให้ผมดู

“นี่เลยเฮียยุทธ 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว สวยอีกต่างหากสนใจไหมเฮีย”

“เอ็งก็ช่างสรรหามานะ เอ็งไม่คิดหรอว่ามันใหญ่โตสำหรับข้า ข้าอยู่คนเดียวนะโว้ย หรือเอ็งจะเข้าไปอยู่กับข้า”

“อยู่ก็ดีซิ ผมได้เป็นคนใช้ทำความสะอาด”

“เอ็งนี่ ตอบได้ภูมิใจปากจิงๆ ไม่ละข้าไม่ชอบวะ”

“โถ่...เฮียเรื่องมากจังเฮีย แล้วอย่างนี้เมื่อไรเฮียจะได้มีเมียซะทีละ”

“เอ็งอย่ามานอกเรื่อง..ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากได้บ้านนะ แต่เอ็งดูซิราคามันแพงซะขนาดนี้ซื้อไปก็ไม่คุ้มหรอกโว้ย”

“5 ล้านกว่าๆเองคนอย่างเฮียจ่ายได้สบายอยู่แล้ว”

“เฮ้ยพูดเหมือนเอ็งหาตังค์ได้สบายเลยนะ...ให้ตายซิ...เอางี้ข้าให้เต็มที่ไม่เกิน3ล้านแล้วข้าจะซื้อเอ็งไปหามา”

“โถ่....เฮีย...โอเคครับเฮียผมขอเวลา...”

“2 วันไม่ต้องบอกข้ารู้”

“เฮียคืนนี้ว่างไหมเฮีย”

“เอ็งจะชวนข้าไปดื่มละซิ”

“โถเฮียไม่เดาซักเรื่องได้ไหมขอเถอะคร้าบ”

“งั้นเอ็งจะชวนข้าไปไหน?”

“ไปดื่มครับฮีย”

“ตังค์ข้าเปลืองก็เพราะเอ็งนี้แหละ ข้าไม่ไป”

“โถเฮียไปเถอะนะครับ...เอางี้ผมเลี้ยงละกันเพราะผมเป็นคนชวน”

“เอ็งแน่ใจว่าจะไม่ชักดาบ”

“okเลยนะเฮียเดี๋ยวผมแนะนำร้านที่มีสาวๆน่ารักๆให้นะเฮีย ขอตัวก่อนนะเฮียหมดเวลาอู้งานแล้วครับ   แล้วเจอกันตอนเลิกงานนะเฮีย”

ไอ้ธงมันก็เป็นอย่างนี้ประจำซึ่งผมคงไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่ามันเพราะมีแต่ผมเท่านั้นที่ไปด้วยกันกับมันเพียงแค่2คน