ตุ๊กตาแสนกล

บทที่ 3

ยักษ์..!

ฮือ...มันไม่ใช่สวรรค์แล้ว นี่มันเมืองยักษ์ชัดๆ

จักรกฤษณ์ได้แต่ร้องโอดโอยด้วยความตื่นกลัว เพราะภาพนั้นปรากฏชัดเหลือเกิน แต่ถึงจะแผดเสียงก้องปานใด...ก็ดูเหมือนยักษ์ตนนั้นจะไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยสักนิด แถมยังดูอารมณ์ดีอีกต่างหาก...เสียงผิวปากของเขาพลิ้วไหวดั่งสายลม ท่วงท่าการเดินก็ดูองอาจเหลือเกินแต่ไม่ยักจะสั่นสะเทือนเหมือนอย่างที่เขาเคยคุ้นในภาพยนตร์ นี่...เขาต้องเป็นอัมพาตไปแล้วแน่ ๆเลยถึงได้ชาขนาดนี้

ในระหว่างที่ชายหนุ่มได้แต่อึ้งตะลึงงัน...เจ้ายักษ์ตนนั้นก็เดินผ่านหน้าเขาไปที่ตู้เสื้อผ้า อาภรณ์ที่สวมใส่อยู่นั้น...มันก็ไอ้ผ้าขนหนูดี ๆ นี่เอง ดูเหมือนคุณยักษ์จะเพิ่งอาบน้ำเสร็จเพราะลำตัวและผมยังดูเปียกชุ่มอยู่เลย จักรกฤษณ์ชักจะรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นมาซะแล้ว เพราะไอ้รูปทรงของเขานั่นน่ะสิมันช่างล้ำสันและสมสัดส่วน โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่ท่อนบนของร่างยักษ์ไร้สิ่งปิดบัง เผยให้เห็นแผ่นอกสีน้ำตาลเข้มดูมีเสน่ห์เหลือร้าย...ในขณะที่ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัว ก็ยังชวนให้รู้สึกวาบหวิวในอารมณ์ได้ขนาดนี้ ยักษ์อะไรก็ไม่รู้เซ็กซี่ซะไม่มีอะ ...หุ่นนั้นทั้งเซ็กซี่และดูเท่แม้จะยังไม่ทันได้สังเกตเห็นหน้าก็ตาม

และแล้ววินาทีที่ทำให้จักรกฤษณ์ต้องหัวใจเต้นระส่ำก็มาถึง เมื่ออมนุษย์ที่อยู่เบื้องหน้าถอดอาภรณ์ที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวออกจากลำตัว เผยให้เห็นสิ่งสงวนที่มีอยู่ภายใน ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังปากอ้าตาค้างกับความมหึมาที่ซุกซ่อนอยู่ในนั้น...ต้นขาที่แกร่งกร้าวทั้งสองข้างดูทรงพลัง ไม่ใช่เพราะขนาดของลำตัวที่แตกต่าง แต่ถึงยักษ์ตนนี้จะอยู่ในโลกเดียวกันกับเขาก็คงจะรู้สึกได้ไม่แตกต่างกันนักว่ามันมีแรงดึงดูดทางเพศเหลือคณานับ จุดซ่อนเร้นไม่สิ่งสงวนอีกต่อไป...ก็พ่อคุณเล่นเปิดมันเอาไว้เนิ่นนาน...คราวนี้เจ้ายักษ์หันหน้ามาทางเขาพอดีและดูเหมือนจะจงใจส่งรอยยิ้มเปิ่น ๆ มาให้ด้วย

อ้า...มันมองมาทางนี้แล้ว

เจ้ายักษ์นั้นส่งเสียงหัวเราะในลำคอ

“ไง...แจ๊กกี้ จ้องกันเป็นตาระวิงเชียวนะ อยากขึ้นมาแล้วล่ะสิ ...ไม่เอานะ หื่นแล้วมามองพ่อแบบนี้ไม่ดีเลย เดี๋ยวลีโอเนลก็น้อยใจหมดหรอก”

บุรพัชร์...บุคคลที่จักรกฤษณ์กำลังมองว่าเป็นยักษ์กล่าวแกมขำ ก่อนจะคว้ากางเกงบ็อกเซอร์มาสวมใส่ ปกปิดเอาไว้เพียงท่อนล่าง

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาตุ๊กตาบาร์บี้บอยอย่างอารมณ์ดี ทอดสายตามองด้วยความเอ็นดูรักใคร่ราวกับเป็นเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง...จะไม่ให้เขารู้สึกอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ ก็รูปพรรณสัณฐานของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากหมู่มนุษย์เลยซักนิด มันออกจะดูสมจริงมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ

จะแตกต่างก็เพียงแค่สัดส่วนเล็ก ๆ ที่สามารถหยิบขึ้นมาได้เพียงอุ้งมือ เนื้อผิวก็เป็นพลาสติกดูเรียบเนียน และสิ่งที่พิเศษเหนือกว่าก็คือ ข้อต่อในส่วนต่าง ๆ ของร่างกายนั้น สามารถเคลื่อนไหวให้มีท่าทางตามธรรมชาติของคนทั่วไปได้ ผู้เป็นเจ้าของจึงสนุกกับการจัดอิริยาบถให้กับเจ้าตุ๊กตาตัวน้อย ได้ลุก เดิน ยืน นั่งตามแต่เขาจะพอใจ...

ตัวหนึ่งนั้นชื่อว่า “แจ๊กกี้” มีรูปหน้าที่สวยหวานราวกับผู้หญิง ผมสีทองหยักศกเป็นฟองฟูดูสวยงาม ดวงตากลมสวยเป็นสีม่วงสดใสบ่งบอกความเป็นไตรเพศ เสื้อผ้าที่เขาจัดให้ใส่ก็เปรี้ยวจี๊ดมีสไตล์ ประดับไปด้วยเสื้อคอวีสีน้ำตาลเข้มสวมทับด้วยสูทวัยรุ่นสีดำ จากนั้นก็มีกางเกงยีนขาเดฟตัวเฉี่ยว...เพราะแจ๊กกี้คือหนุ่มเปรี้ยว เฉี่ยว เจ้าอารมณ์สำหรับเขา

และตัวถัดมาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชื่อ “ลีโอเนล” จัดเป็นตุ๊กตาที่มีรูปหน้าคมคาย เท่ และมีเสน่ห์ยิ่งยวด หุ่นนั้นดูสูงโปร่งกำยำ ตัดผมทรงสกินเฮดสีดำ บ่งบอกความเป็นชายมากกว่าอีกตัว เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูเรียบเก๋ ในลักษณะของหนุ่มนักธุรกิจ

บุรพัชร์เผยรอยยิ้มอีกครั้ง...สองปีแล้วสินะที่เขาได้ครอบครองเจ้าสองตัวนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน แต่ชายหนุ่มรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก จนต้องซื้อหามันเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกสนุกและมีความสุขกับการปรับแต่ง ดีไซน์ความเป็นตัวเอง และได้พูดจาหยอกล้อเจ้าสองตัวนี้ ราวกับพวกเขามีเลือดเนื้อและมีดวงจิตวิญญาณ ความเอื้ออาทรในจิตใจนี้เอง ทำให้เขารู้สึกผูกพันเหลือเกิน สำหรับเขาแล้ว แจ๊กกี้กับลีโอเนลถือเป็นเพื่อนที่มีลมหายใจมาโดยตลอด บุรพัชร์ไม่สน ไม่ว่าใครจะมองว่าเขาเป็นบ้าก็ตาม การได้เล่นกับตุ๊กตาก็ไม่ต่างจากการเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว นอกจากจะมีเขาเอาไว้เป็นเพื่อนแล้ว ยังทำให้รู้สึกจรรโลงในหัวใจอีกต่างหาก เพราะฉะนั้น ก็ไม่เห็นต้องแคร์หรืออายอะไรกับการที่จะมีเพื่อนเป็นตุ๊กตาอีกคน

“จ้องซะขนาดนี้...เดี๋ยวพ่อก็กินเป็นอาหารซะเลยหนิ”

ผู้เป็นเจ้าของยังมิวายที่จะเอ่ยขำ ๆ พร้อมกับหยิบแจ็กกี้ขึ้นมาในระดับที่เกือบจะถึงคมหน้า

อ๊ากกกกก!!!

ประโยคดังกล่าวยิ่งตอกย้ำความเชื่อของจักรกฤษณ์

คราวนี้ผู้ที่ติดอยู่ในตุ๊กตาแทบอยากจะร้องไห้...ไม่ใช่สิ เขาร้องไห้ออกไปแล้ว แต่ทำไมไม่เห็นรู้สึกว่าน้ำตามันไหลออกมาเลย ชายหนุ่มอยากจะวิ่งหนีแต่จนแล้วจนรอดก็ยังขยับเขยื้อนเคลื่อนตัวไม่ได้สักที สิ่งที่รู้คือตอนนี้ตัวของเขากำลังลอยขึ้นไปข้างบน

ยิ่งอยู่ใกล้คมหน้าของเจ้ายักษ์หัวใจดวงน้อย ๆ ก็เหมือนจะหลุดออกมาเสียให้ได้

ไอ้ ไอ้ยักษ์บ้า...ออกไปให้พ้นนะ!

...ฮือ อย่า..! อย่ากินผมเลย

ริมฝีปากอันมหึมานั้นชั่งดูน่ากลัวเหลือเกิน หนวดเคราบาง ๆ ที่ประดับตกแต่งเอาไว้อย่างเก๋ไก๋ ขับให้คมหน้าของเขาดูน่าสยดสยองมากยิ่งขึ้น

“...ไม่เอาละ...ตุ๊กตาน่าเกลียด ไม่เห็นจะมีส่วนไหนน่ากินเลยซักนิด”

เนื้อเสียงใหญ่ทุ้มที่เปรยออกมาทำให้จักรกฤษณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาทันที ถึงจะรู้สึกโล่งอกแต่ชายหนุ่มก็ไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำปรามาสของฝ่ายตรงข้าม

...ไม่น่ากิน ก็ไม่ต้องกินสิ ใครเขาอยากให้กินกันเล่า!

จักรกฤษณ์ส่งเสียงโวยวายดังลั่นด้วยความคิดที่ว่าร่างกายที่ยักษ์กล่าวถึงคือรูปพรรณของตน...แต่ถึงชายหนุ่มจะร้องดังลั่นขนาดไหนก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้ายักษ์จะได้ยินเลยสักนิด

“โอ้ย...ไม่เอาอย่าโกรธนะ พ่อล้อเล่นนิดเดียว...แจ็กกี้เป็นตุ๊กตาที่น่ารักจะตายไป ใครจะไม่อยากกินล่ะ จริงไหมลีโอเนล..?”

...คราวนี้บุรพัชร์หันไปพาดพิงถึงอีกตัวหนึ่ง...ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะเขียนหนังสือและวางแจ๊กกี้เอาไว้ที่เดิม

จักรกฤษณ์ไม่รู้หรอกว่าลีโอเนลนั่นน่ะเป็นใคร อาจจะเป็นหมาของยักษ์ก็ได้ ชายหนุ่มรู้แต่เพียงว่าเขาคือแจ็กกี้ ชื่อที่เขาคุ้นเคยกับตัวเองดี...แต่สิ่งที่ตงิดใจอยู่ไม่น้อยคือคำว่า “ตุ๊กตา” ใครกันแน่เป็นตุ๊กตา ยังไงชายหนุ่มก็ไม่ใช่ตุ๊กตาอย่างแน่นอน หรือว่าอีพวกยักษ์ชอบเรียกมนุษย์ที่เป็นอาหารจานโปรดของเขาว่าตุ๊กตากันแน่...

“...วันนี้พ่อซื้ออะไรมาฝากด้วยล่ะ”

บุรพัชร์กล่าวแล้วหันไปกุลีกุจอกับห่อถุงที่อยู่ข้าง ๆ หยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาโชว์ตรงหน้าตุ๊กตาตัวน้อย

 “ไงชอบล่ะสิ?”

จักรกฤษณ์มองเห็นเสื้อผ้าที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า...มันน้อยนิดเมื่อเทียบกับอุ้งมือของยักษ์ ใช่...เสื้อผ้าพวกนี้มีขนาดเท่าตัวของเขา ชุดนั้นดูสวยงามสมสัดส่วนและเป็นชุดที่คนทั่วไปใส่ได้

เพราะเป็นเชิ้ตสีเขียวอ่อน ๆ ออกแบบมาอย่างเก๋ไก๋คู่กับกางเกงลูกฟูกสีน้ำตาลเข้ม แต่ชายหนุ่มก็ยังรู้สึกว่ามันทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกล ตรงที่ควรจะมีกระดุมกลับไม่มี การตัดเย็บยังดูไม่ค่อยละเอียดเท่าไร คล้ายกับเสื้อผ้าตุ๊กตาที่เขาเคยเห็นนิรชาเล่นตอนเด็ก ๆ มากกว่า

“มา...เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะ ลีโอเนลก็ไม่ต้องน้อยใจล่ะ วันนี้พ่อซื้อรองเท้าคู่ใหม่มาฝากด้วยแหละ”

พูดไปพร้อมกับหยิบแจ๊กกี้ขึ้นมาถอดเสื้อผ้าออก...หารู้ไม่ว่าดวงวิญญาณน้อย ๆ ที่อยู่ในนั้นก่นด่าปานใด

อีตายักษ์บ้าปล่อยนะ...!

ผมไม่ใช่ของเล่นบ้าบออะไรของคุณนะ ถึงจะมาทำกันแบบนี้

ฮือ ยักษ์บ้า...ยักษ์ทุเรศ...ยักษ์ลามกที่สุด!

ยิ่งคิดว่าตัวเองด้านชาเป็นอัมพาต จักรกฤษณ์ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองถูกรังแกจากบุคคลที่มีอำนาจที่เหนือกว่า...จวบจนกระทั่งผู้เป็นยักษ์ถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด ชายหนุ่มก็ยังเห่าหอนอยู่ไม่หาย ก็ใครจะทนไหวล่ะ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมาก็ยังไม่เคยมีใครกล้ามาถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างนี้ แม้ร่างกายจะไม่รับรู้กับสัมผัสใดแต่หัวใจของเขาก็อดที่จะรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นมาไม่ได้เมื่อรู้ว่าร่างกายของตัวเองกำลังเปลือยเปล่า

ยิ่งเห็นเนื้อในของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อย...บุรพัชร์ก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู ก็หุ่นนั้นช่างดูสมส่วนและเหมือนจริงออกขนาดนี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแจ๊กกี้เกิดมีชีวิตขึ้นมา มีเนื้อหนังมังสาและขนาดลำตัวที่เท่ากับคนปกติจะเป็นยังไงนา...เขาไม่ต้องเลิกกับไปรวิทย์และมาคบกับแจ๊กกี้เลยหรือไง เพราะแค่เป็นตุ๊กตาก็ยังหลงเสน่ห์ได้ขนาดนี้และถ้าเขาเป็นคนขึ้นมามันจะขนาดไหน

บุรพัชร์กำลังจะสวมเสื้อผ้าให้กับตุ๊กตาที่กำลังเปลือยเปล่า...แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นจากหน้าห้องทำให้ชายหนุ่มชะงักมือแล้วหันไปมองยังต้นเสียง...ไม่นานประตูบานนั้นก็เปิดเข้ามา ปรากฏคมหน้าอันหล่อเหลาของใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ไปรวิทย์เข้ามาในห้องวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินไปหาบุรพัชร์ โน้มตัวโอบกอดบุคคลผู้เป็นที่รักเอาไว้จากทางด้านหลัง

“ทำอะไรอยู่จ๊ะ...ที่รัก” คำสุดท้ายเน้นหวานหนักเสียจนดวงวิญญาณที่ติดอยู่ในตุ๊กตาแทบจะเอียน

จักรกฤษณ์สังเกตเห็นยักษ์ตนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในห้อง...ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกยักษ์ก็มีฟงมีแฟนกับเขาเหมือนกัน แถมยังเป็นยักษ์คู่เกย์อีกต่างหาก

เริด...เริดที่สุด!

ไม่ว่าจะวงการไหน...สังคมไหน เผ่าพันธุ์เกย์ก็ยังเป็นที่นิยมไม่เคยเปลี่ยน แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ก็ยักษ์ผู้มาใหม่ตนนั้นน่ะสิช่างหล่อเหลาเหลือเกิน ผิวพรรณขาวผุดผ่องราวกับดาราก็ไม่ปาน ตรงกันข้ามกับยักษ์ผู้ที่ถอดเสื้อผ้าของเขาออกเมื่อซักครู่กลับมีผิวเป็นสีน้ำตาลเข้ม รูปร่างดูล้ำกว่า คมหน้านั้นไม่หล่อเหลาเหมือนยักษ์ผู้มาใหม่ แต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศอย่างแปลกประหลาด คิดถึงตรงนี้จักรกฤษณ์ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอารมณ์ ขนาดเขาเป็นยักษ์ ชายหนุ่มก็ยังคิดอะไรพิเรนทร์ ๆ ได้ขนาดนั้นเชียว

“กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แจ็กกี้อยู่จ้ะ” บุรพัชร์ตอบยิ้ม ๆ

“เอาอีกละ...เสื้อผ้าของแจ๊กกี้เนี่ยมันมีมากยิ่งกว่าของคุณอีกนะ อีกหน่อยก็คงจะล้นบ้าน”

ไปรวิทย์กล่าวทีเล่นทีจริง แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มเอาไว้เพื่อเป็นการบอกกับฝ่ายตรงข้ามว่าเขาไม่ได้คิดอะไร แม้ลึก ๆ ชายหนุ่มอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่ามันไร้สาระสิ้นดี และเบื่อ...ที่บางครั้งแฟนหนุ่มให้ความสำคัญกับตุ๊กตาเท่าเทียมกับเขาหรืออาจมากกว่าเขา แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เมื่อสนิทเสน่หากันแล้วไม่ว่าบุรพัชร์จะรักจะชอบอะไรเขาก็ต้องคล้อยตาม ถึงบางครั้งอยากจะโยนไอ้ตุ๊กตาบ้า ๆ พวกนี้ออกไปให้พ้น ๆ หน้าก็ต้องทน

“โธ่...คุณก็พูดเกินไป แจ๊กกี้ตัวเล็กนิดเดียวอย่าว่าผมเลยนะ”

“จะว่าอะไรได้ล่ะ ก็ผมรักคุณนี่นาไม่ว่าคุณจะรักอะไรผมก็รักด้วย” คราวนี้ไม่ว่าเปล่า ไปรวิทย์ยังไล่ริมฝีปากซอกซอนไปทั่วติ่งหู มือหนึ่งข้างหยอกล้อที่แผ่นอกอันเปลือยเปล่าและกำยำ...จนบุรพัชร์เริ่มจะเกิดอารมณ์ ปล่อยเสียงครางออกมาเบา ๆ แต่ยังไม่ทันที่ไปรวิทย์จะเล่นกับลิ้นอย่างที่เขาตั้งใจ ผู้ถูกปลุกเร้าก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

“ไว้ก่อนเถอะครับ...ขอผมแต่งตัวให้แจ๊กกี้ก่อนนะ”

แฟนหนุ่มแทบชะงักกับคำพูดนั้น...แต่ก็ข่มกิริยาและสีหน้าเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน

“แล้วค่อยแต่งตัวให้แจ๊กกี้ไม่ได้เหรอ...นึกว่าสงสารผมเถอะนะ ผมต้องการคุณจริง ๆ รู้ไหมวันนี้ผมคิดถึงคุณทั้งวันเลย”

“อย่างอแงสิครับ แป๊ปเดียวเองนะ”

“แป๊ปเดียวของคุณ...แต่สำหรับผมแล้วมันเนิ่นนานเหลือเกิน ได้โปรด...”

บุรพัชร์แทบอยากจะขำกับคำกล่าวเชิงขอร้องนั้น...เมื่อเห็นสีหน้ากะเง้ากะงอดของฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้เขาแทบจะใจอ่อน...ยิ่งตอนนี้ไปรวิทย์ละเลงนิ้วมือลงไปจนถึงแก่นกาย ปลุกเร้าให้มันตื่นตัวอย่างง่าย ร่างกายของเขาก็ถึงกับเครียดเขม็งไปด้วยไฟราคะ

“นะจ๊ะที่รัก...”

แฟนหนุ่มเผยเสียงให้ดูเซ็กซี่อีกครั้งก่อนจะสอดนิ้วมือเข้าไปข้างในกางเกงอย่างช่ำชอง...สัมผัสได้ถึงความแข็งกร้าวและผ่าวร้อนที่มีอยู่ภายใน

ถึงตอนนี้บุรพัชร์ชักจะต่อต้านไฟพิศวาสเอาไว้ไม่ไหวแล้ว เขาทิ้งตุ๊กตาแจ๊กกี้เอาไว้ที่เดิม ก่อนจะลุกพรวดออกจากเก้าอี้ด้วยแรงขับอันดิบเถื่อนราวกับมนุษย์ถ้ำ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันตรงนั้นไม่นานนักก็พากันทะยานขึ้นไปบนเตียง

โอ้ มายก๊อด!

จักรกฤษณ์แทบสำรอกกับสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ นอกจากจะเข้ามาเจอะเจอกับหมู่มวลยักษ์แล้ว...ยังต้องมาทนเห็นเหล่ายักษ์เสพสังวาสกันอีกหรือนี่!

เนื่องจากไม่สามารถที่จะขยับหน้าหนีไปไหนได้ ชายหนุ่มจึงจำต้องทนอยู่กับการกระทำที่อยู่เบื้องหน้า มันก็ไม่ต่างไปจากเหล่ามนุษย์ซักเท่าไร ลีลารักที่เร่งร้อน ดูดดื่มกันอย่างเมามัน…น่าแปลก ที่มันไม่ทำให้แผ่นดินไหวและทำให้โลกสะเทือนเลือนลั่นไปหมด เขากลับรู้สึกสงบร่างกายไม่สะท้านใด ๆ ทั้งสิ้น...แต่ชายหนุ่มชักจะรู้สึกรำคาญและหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกถูก มันร้อนรุ่มและปั่นป่วนในหัวใจอย่างแปลกประหลาด ยิ่งได้ยินเสียงครางระบมอันสุขสมนั้น ก็เหมือนเขาจะทนดูไม่ได้

ยิ่งตอนนี้ตอนที่เจ้ายักษ์ผิวเข้มสอดใส่แก่นเนื้อเข้าไปในนั้น เจ้ายักษ์หน้าหล่อก็ร้องครางด้วยความเสียวสม ผ่านไปทุกวินาทีความเร่าร้อนก็ยิ่งเพิ่มขึ้น... ในขณะที่จักรกฤษณ์รู้สึกขัดหูขวางตาอยู่นั้น ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงความต้องการริ้ว ๆ ขึ้นมาในจิตใจ...ร่างกายอันเป็นอัมพาตที่เขาคิดนั้นมันคงไม่ตอบสนองอะไรแล้ว...แต่หัวใจของเขากลับอยากโดนสนอง เขาอยากจะแปลงกายเป็นยักษ์และเข้าไปนอนแทนที่เจ้ายักษ์หน้าหล่อตนนั้น เข้าไปร่วมสมสู่รับรู้ถึงความรู้สึก และสัมผัสกับเพศรสของเจ้ายักษ์ที่มองว่าเขาเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตตนนั้นว่ามันจะน่าเสียวซ่านถึงใจแค่ไหน

ยิ่งคิดเขายิ่งเจ็บในใจ นี่เขาเป็นไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ ยักษ์นั่นจะกินเขาเมื่อไรก็ไม่รู้ อาจจะเป็นหลังการร่วมรักเสร็จ ยังจะหลงใหลได้ปลื้มเขาอยู่ได้ นึกแล้วชายหนุ่มก็อยากจะฆ่าตัวตายไปอีกคำรบจริง ๆ

ไม่นานนักจักรกฤษณ์ก็ได้ยินเสียงครางระเบิดเป็นครั้งสุดท้าย...เจ้ายักษ์ทั้งสองตัวดูหอบเหนื่อยและสุขสมหลังจากไฟราคะทะยานขึ้นถึงขีดสวรรค์...ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าทำให้จักรกฤษณ์รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมากกว่าเดิมอีก ทั้งหมั่นไส้และอิจฉา ก็แหม เขาก็อยากเป็นเหมือนกันนะ ยิ่งมาเห็นแบบนี้มันก็ไม่แตกต่างจากการดูหนังเอ็กซ์ซักเท่าไร แถมอมนุษย์ที่อยู่เบื้องหน้ายังดูใหญ่โตเผยให้เห็นทุกสัดส่วนได้อย่างคมชัด จะให้คนอย่างจักรกฤษณ์ทนได้ยังไงไหว

ไปรวิทย์นอนกอดซบร่างกำยำที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยความอ่อนแรง ครู่ใหญ่เมื่อบุรพัชร์เริ่มจะรู้สึกว่าคู่นอนของตนเริ่มหลับสนิทแล้ว ชายหนุ่มก็ลุกจากเตียงนอนตรงดิ่งมายังโต๊ะเขียนหนังสือที่มีเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยนั่งเปลือยกายอยู่บนนั้น

“ไง...เห็นจะ ๆ แบบนี้เกิดอารมณ์ขึ้นมาแล้วล่ะสิ”

เนื้อเสียงของผู้เป็นเจ้าของยังเจือแววขำไม่มีเปลี่ยน

“ว้า...ตุ๊กตาลามก ชอบแอบดูชาวบ้านเขาเอากัน ระวังจะเป็นตากุ้งยิงนะ...ไม่เป็นไรเพื่อเป็นการไม่เอาเปรียบกัน เดี๋ยวพ่อจะจัดให้ จะได้เสียวซ่านกันทั้งสองฝ่ายเลย ดีไหม?”

จบประโยคแทนที่จะสวมชุดใหม่ให้เจ้าตุ๊กตาตัวน้อย...บุรพัชร์กลับหันไปหยิบลีโอเนลขึ้นมาและถอดเสื้อผ้าออกจนหมด จากนั้นก็จัดท่าจัดทางให้ตุ๊กตาทั้งสองตัวได้ร่วมรักกัน โดยให้ลีโอเนลเป็นตัวรุกและให้แจ๊กกี้เป็นตัวรับ เนื่องจากของเล่นทั้งคู่ถูกออกแบบข้อต่อให้มีลักษณะพิเศษอยู่แล้ว จึงไม่ยากเลยกับการที่จะจัดท่าจัดทางให้ดูเป็นธรรมชาติ...แต่หารู้ไม่ว่าภายในจิตใจของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยโอดโอยปานใด

“เอาละ...ดูดดื่มกันให้หนำใจ คืนนี้พ่อจัดให้ทั้งคืนเลย”

บุรพัชร์กล่าวแกมขำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นไปกอดซบแฟนหนุ่มที่อยู่บนเตียงต่อ

จักรกฤษณ์แทบอยากจะร้องไห้อีกครั้ง...นี่มันปลุกปล้ำกันชัด ๆ ชายหนุ่มไม่พอใจเลยซักนิดที่จะนอนกับเจ้าหนุ่มนั่น เจ้าหนุ่มลีโอเนลที่เขาเพิ่งรู้จักในตอนนี้ มองดูก็รู้ว่าเป็นหุ่นพลาสติกลักษณะไม่แตกต่างจากตุ๊กตาเลย แม้ว่าลีโอเนลจะหล่อเหลามาจากไหนก็ตาม แต่ใครจะทนไหวที่ตัวเองต้องมาโดนจัดท่าจัดทางให้มันดูน่าเกลียดแบบนี้ โดยที่ต่อต้านอะไรไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งฉุน เจ้ายักษ์นั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าทำอะไรอุบาทว์ ๆ แบบนี้...อย่าให้เขาขยับตัวได้ก็แล้วกัน จะเอาให้ตายเลยจริง ๆ ถึงจะใหญ่มาจากไหนก็ตาม เมื่อถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็กระตุกวาบขึ้นมาในความคิด เจ้าหุ่นพลาสติกนั่นมีสัดส่วนที่ไม่แตกต่างไปจากเขาเลย หน้าตาก็เหมือนคนจริง ๆ เป๊ะ และดูจะขยับเขยื้อนร่างกายไม่ได้เหมือนกัน

แม้จะมีข้อต่อตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายก็ตาม เจ้ายักษ์นั่นพูดอย่างกับว่าเขาเป็นแฟนกับตานี่ แสดงว่าเขาต้องมีร่างกายที่ไม่แตกต่างจากเจ้าหุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้แน่ ๆ แถมยังเรียกเขาว่าตุ๊กตาอีกต่างหาก ร่างกายก็ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้เว้นเสียแต่ว่าตายักษ์นั่นจะเข้ามาจัดท่าจัดทางให้

หรือว่า?

จักรกฤษณ์ไม่อยากจะคิดว่ามันเป็นเช่นนั้น

มันเกิดขึ้นได้ยังไง...

บ้าที่สุด...!

เขาติดอยู่ในตุ๊กตา

****************

โปรดติดตามตอนต่อไป