Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)
เขียนโดย 
รักคนโสด
วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.37 น.
แก้ไขเมื่อ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 12.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) Forent School *13* พิเศษ ตะวันค่ำ & เอลล่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(บันทึกพิเศษ : ตะวันค่ำ)
ชิ! ไอ้ห้าคนนั้นมันเป็นใครกันวะ ทำให้รู้สึกหงุดหงิดชิบ!!! โดยเฉพาะไอ้สายตาที่จ้องมองพี่รองกับพี่กลาง แล้วก็จันทราอีก มันน่าควักลูกตาออกมาขยี้เล่นชะมัด!
"หงุดหงิดเว้ย!"
ผมผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างหัวเสีย นึกถึงหน้าไอ้พวกนั้นแล้วหงุดหงิดจนนอนไม่หลับเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ ออกไปข้างนอกลุงยามก็ไม่ให้ออก เซ็งชะมัด
"น่าเบื่อจริงๆ"
'ถ้าเบื่อไปเที่ยวกับฉันไหม'
เสียงผู้หญิง? ใครวะ? มองไปรอบๆ ก็ไม่มีนี่นา ผีแม่บ้านมาตรวจตราคนไม่นอนหลับเหรอวะ บ้าแล้ว
"ใคร!"
'ถ้าฉันออกไปให้เห็นสัญญาก่อนนะว่าจะไม่บอกใคร'
"ทำไม เธอเป็นใคร เป็นคนอันตรายที่ทางการต้องการตัวอยู่หรือไง หรือเป็นพวกปีศาจที่จะมาทำร้ายเด็กนักเรียนที่นี่หรือไง"
'อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ! ฉันไม่ได้เป็นแบบที่นายว่าสักหน่อยนะ!!!' แล้วจะมาแหวใส่ทำไมวะ...ขี้หูเต้นระบำแล้วเนี่ย
"แล้วเธอเป็นใครล่ะ"
'สัญญามาก่อนสิ ว่าจะไม่บอกใคร'
"งั้นเธอก็ไม่ต้องออกมา ฉันไม่อยากรู้แล้ว"
ว่าจบแล้วก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มานั่งคร่อมตัวผมไว้ จนผมสะดุ้งขึ้นนั่งทันที ใครวะเนี่ย! มายังไง นี่ผีป่ะวะ!
"สะดุ้งตกใจแรงอ่ะไรขนาดนั้น ฉันสวยมากใช่ไหมล่ะ~"
พูดอย่างเดียวไม่พอเอื้อมมือมาคล้องคอผมอีก ยัยผู้หญิงคนนี้สะกดคำว่าสุภาพสตรีเป็นไหมเนี่ย บุกเข้ามาห้องผู้ชายเขาแล้วยังมานั่งคร่อมโอบคอเขาอีก
"เหอะ! ลงไปจากตัวฉันได้แล้ว"
ผมพยายามที่จะดันตัวยัยนี่ออกไปแล้วนะ นอกจากจะไม่ให้ความร่วมมือแล้วยังเบียดตัวเข้าหาชิดกว่าเดิมอีก อะไรของยัยนี่วะ
"ทำไม นายรังเกียจเหรอ"
"เธอเป็นผู้หญิง อีกอย่างเราไม่รู้จักกัน ทำแบบนี้คนอื่นจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดี"
"รวมทั้งนายด้วยหรือปล่าว"
"..."
"นี่..."
"อะไร"
"ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ" อะไรวะ จะให้รู้สึกอะไรล่ะ กลัวมั้ง ผู้หญิงแบบนี้ น่ากลัวโคตรๆ แล้วทำไมต้องมาช้อนตาแบบนั้นด้วยวะ ตาเขเรอะ!
"รู้สึกอะไร"
"นี่ฉันยั่วนายอยู่นะ!" ยัยผู้หญิงคนนี้นี่!
"ฉันไม่รู้จักเธอ"
"ฉันชื่อเอลล่า เป็นทายาทแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อันดับที่ 7 แห่งตระกูลแม็กเวลล์ ทีนี่เราก็รู้จักกันแล้วนะ ตะวันค่ำ"
"ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอ ออกไปได้แล้ว" ผมดันไหล่ของยัยผู้หญิงบนตัวให้ออกไป ให้ตายสิ! ทำไมผู้หญิงสมัยนี้มันน่ากลัวจังวะ
"ได้ไง!" เฮ้ย! นอกจากไม่ยอมลงไปจากตัวผมแล้วยังจะโน้มตัวลงมาอีก
"ยัยนี่นี่! เป็นผู้หญิงประสาอะไรมาทำตัวอย่างนี้วะ!"
"ก็นาย..."
"หยุดพูดแล้วลุกออกไปจากตัวฉันซะ!"
"ไม่! นายควรฟังฉันบ้างนะ! ไม่ใช่เอะอะขึ้นเสียงตลอด"
"เฮ้อ!" ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างโคตรจะเซ็ง ก็ได้วะ จะได้จบๆ ไป รำคาญเต็มที่แล้ว "ว่ามา"
"ฉันน่ะ เฝ้าดูนายมาตั้งแต่ย้ายเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ เลยนะ"
"แล้วไง"
"ฉันชอบนายนะตะวันค่ำ"
(จบบันทึกพิเศษ)
นิ้วเรียวสวยไล้ไปตามคอเสื้อคนตัวสูงที่เป็นต่างเบาะรองนั่งอยู่ตอนนี้อย่างยั่วเย้า
"ทำไมถึงชอบฉัน"
"เพราะฉันมองนายมาตลอดตั้งแต่วันที่นายเข้ามาเรียนที่นี่แล้วน่ะสิ"
"แล้วยังไง" ถามกลับด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"นี่! รู้ไหมแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างฉันมีแต่คนต้องการ มีแต่คนมาเสนอตัวให้นะ รู้ไหมพวกผู้ชายต่างต้องการฉันกันทุกคน"
"แล้ว?" บอกทำไมวะไม่ได้อยากรู้สักหน่อย ใครอยากได้ทำไมไม่ไปหาคนที่เขาอยากได้วะ นี่ไม่ได้อยากได้โว๊ยยยย!! ความน่ากลัวของผู้หญิง...
"นี่! นายตายด้านหรือไงห๊ะ! ฉันยั่วนายอยู่นะ นายไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง!" ว่าพลางขยับสะโพกถูไถไปมากับหน้าตักของร่างสูง
"อย่าขยับ!"
"อยากจะรู้จริงๆ ว่านายจะมีน้ำยาแค่ไหน"
ใบหน้าสวยโฉบลงมาหวังจะทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากร่างสูง หากแต่ตะวันค่ำเบือนหน้านี แล้วผลักร่างบางออกไปอีกฟากของเตียงอย่างไม่เบานัก
"โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะ! ทำไมนายทำกิริยาแบบนี้กับผู้หญิงได้ห๊ะ! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!"
"สุภาพบุรุษ? เธอถามหาความเป็นสุภาพบุรุษจากฉัน ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำตัวให้เป็นสุภาพสตรีน่ะเหรอ? เหอะ! "
"นี่!" ร่างบางลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับร่างสูงอย่างไม่เกรงกลัวหรือใดๆ ทั้งสิ้น เพราะเหนือสิ่งอื่นใดคือ เธอไม่พอใจอย่างสุดๆ เพราะคำพูดของร่างสูงตรงหน้า ไอ้บ้านี่! กล้าพูดแบบนั้นกับเลือดบริสุทธิ์แบบเธอได้ยังไงกัน เป็นแค่มนุษย์แท้ๆ มันน่าดูดเลือดให้หมดตัวตายนัก!
"ทำไม?"
"มันจะมากไปแล้วนะ! นายพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง!"
"แล้วฉันพูดผิดตรงไหน"
"ไอ้บ้า!"
"ถ้าอยากให้ฉันเป็นสุภาพบุรุษกับเธอ เธอก็ทำตัวให้มันเป็นสุภาพสตรีหน่อยสิ อีกอย่างบอกว่าตัวเองเป็นทายาทแวมไพร์เลือดบริสุทธิิ์ก็ทำตัวให้เหมาะกับสถานะของตัวเองหน่อย เธอทำตัวไม่มีเกียรติแล้วใครเขาจะให้เกียรติเธอ"
"โอ๊ยยย! มาบ่นฉันทำไมเนี่ย! พวกเราแวมไพร์ก็เป็นกันแบบนี้"
"เซ็กซ์จัด? ไม่มีความอาย? เหรอ?"
"นี่! เรื่องเซ็กซ์ใครก็ให้พวกเราเป็นอันดับหนึ่งเสมอ!"
"แล้วไง? งั้นที่เธอบอกว่าชอบฉัน ต้องการเซ็กซ์งั้นสิ"
"ใช่!"
ตะวันค่ำพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ หงุดหงิดเรื่องไอ้ห้าคนนั้นไม่พอยังต้องมาปวดหัวกับยัยแวมไพร์โรคจิตนี่อีกเหรอวะ!
"ไปหาที่อื่น ฉันไม่มีให้เธอหรอก"
"ทำไมจะไม่มี นายเป็นผู้ชายนะ"
"ฉันไม่นอนกับคนที่ไม่ใช่แฟน หรือคนแปลกหน้า"
"ตะวันค่ำ!!"
"เธอบอกเองว่าใครๆ ก็ต้องการเธอ อยากได้เธอ" นิ้วเรียวยาวไล่ไปตามโครงหน้าสวยของเอลล่าจนหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาเล็กๆ "เธอก็ไปหาคนที่เค้าพร้อมสนองเธอสิ ฉันไม่ได้ชอบเธอ"
ผละออกจากร่างบางแล้วหันหลังเดินประทางประตู เอลล่ารีบเดินไปกอดเอวร่างสูงไว้จากทางด้านหลังแน่น ให้ตายสิ เฝ้ามองมาตั้งสามปี สามปีเลยนะ! ให้ตายเถอะ สามปีที่ไม่ได้นอนกับใครอีกเลย สามปีที่ขาดเซ็กซ์มาตลอด สำหรับสิ่งมีชีวิตอื่นๆอาจจะปกติ แต่สำหรับแวมไพร์อย่างเธอ มันเหมือนขาดเลือด ขาดอาหาร ไม่ถึงกับตายแต่มันขาดสีสันและรสชาติในชีวิตซึ่งสำหรับแวมไพร์นั่นคือสิ่งที่แย่ที่สุดในช่วงชีวิตเลยทีเดียว
"ปล่อยฉัน"
"ฉันชอบนายจริงๆ นะตะวันค่ำ" แนบใบหน้าสวยลงบนแผ่นหลังกว้างแน่น ตะวันค่ำได้แต่ทำหน้าเบื่อ เขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับผู้หญิง แต่คนมันไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ใครมันจะมีเซ็กซ์ด้วยได้วะ โอเค คนอื่นอาจจะมีได้ แต่ไม่ใช่เขาแน่ๆ
"แต่ฉัน..."
"ตะวันค่ำได้โปรด สามปี สามปีแล้วฉันไม่เคยมีใคร ฉันรอแค่นายคนเดียวนะตะวันค่ำ"
ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมายืดยาว สุดท้ายก็ใจอ่อนให้สินะ นึกถึงคำพูดของจันทราแก้วเลยจริงๆ เขามันก็ปากเสีย พูดแแรงไปงั้น สุดท้ายก็ใจอ่อนอยู่ดี
"โอเค" หันกลับมาหาอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างมีความหวังเลยน้ำตาคลอ
"นายจะ..."
"อย่าเพิ่งคิดไปไกล ฉันแค่จะให้โอกาสเธอทำให้ฉันรักเธอให้ได้ก็เท่านั้น ถ้าฉันรู้สึกชอบหรือรักเธอขึ้นมาแล้วฉันถึงจะมีเซ็กซ์กับเธอ"
"หัวโบราณ"
"เออ โอเคไหมล่ะ ถ้าไม่ก็ไปซะ แล้วไม่ต้องพร่ำเพ้ออะไรกับฉัน"
"โอเคๆ ฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้เลย และนาย...จะต้องกลายเป็นทาสของฉันคนเดียวเท่านั้น"
"เหอะ!" ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องโดยที่ไม่ทันให้เอลล่าได้ตั้งตัว
"เดี๋ยวสิ! จะไปไหนน่ะตะวันค่ำ"
"ไปนอนห้องพี่ทิวา เธออยากนอนที่ก็นอนไป"
ว่าจบก็ออกไปแล้วปิดประตูทันที โดยที่ไม่รอฟังเสียงคำคัดค้านจากเอลล่าเลยสักนิด
"ไอ้คนบ้าเอ๊ย!"
พึงพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานมองบานประตูตรงหน้า เธอจะทำให้ตะวันค่ำรักเธอ รัก...จนขาดไม่ได้เลยเชียวล่ะ
มาอัพแล้วฮะ มาแบบงงๆ ด้วย ตอนนี้อาจจะมึนๆ เอ๋อๆ คำผิดอาจจะค่อนข้างเยอะ เพราะเบลอมากฮะ ขอโทษที่มาอัพช้ามากๆ ฮะ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวฮะ อันที่จริงกะจะไม่แต่งต่อแล้วเพราะฟีลไม่มา ^ ^ สารภาพตามตรง ติดฟิค Y ฮะ อารมณ์แต่งชายหญิงธรรมดาเลยไม่เกิดแล้ว 555555555 นี่ที่ขุดกรุมาอัพอีกทีเพราะมีคุณรีดไปทวง นานแล้วด้วย แต่ไม่เห็น ต้องขอโทษด้วยฮะ ^ ^ ขอบคุณคุณรีดทุกท่านที่ไม่ทิ้งไปไหนนะฮะ และขอโทษที่หายไปด้วยฮะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
