Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)
เขียนโดย 
รักคนโสด
วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.37 น.
แก้ไขเมื่อ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 12.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) Forent School *12*
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนเย็น...
จบงานโอเพ่นเฮาท์ผลจะเป็นยังไง ห้องไหนจะชนะไม่รู้รู้แต่ว่าห้องของจันทราแก้วนั้นได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ซึ่งต่อให้ห้องไม่ชนะก็ไม่แคร์หรอกเก็บเงินนี้ไว้เป็นเงินห้องแล้วค่อยพากันไปเที่ยวตอนปิดเทอมก็ได้
ตอนนี้ทุกคนกำลังช่วยกันเก็บของทำความสะอาดห้องให้กลับมาเป็นห้องเรียนเหมือนเดิมหลังจากที่ก่อนหน้านี้มันเป็นร้านเบเกอร์รี่ที่มีลูกค้าหนาแน่นและแออัด ทุกคนกำลังช่วยทำแต่ยกเว้นจันทราแก้วและโซนิคล่ะกัน อ่านะ หลังจากที่ขนมทุกอย่างหมดเป็นรอบที่สาม เสียงประชาสัมพันธ์ตามสายบอกว่าหมดเวลางาน จันทราแก้วก็แทบจะลากโซนิคมาเป็นหมอนรองนอนทันที ซึ่งทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร รู้ๆ กันอยู่ว่าจันทราแก้วนิสัยเป็นยังไง นี่ที่ทั้งทำเค้กและน้ำผลไม้ มีส่วนร่วมขนาดนี้นี่ก็ถือว่าเยอะมากแล้วล่ะ
“เอาล่ะ! เสร็จแล้ว!!!” เวียร์ร่าตะโกนออกมาลั่นห้องเมื่อร้านเบเกอร์รี่ก่อนหน้านี้กลับมาเป็นห้องเรียนดังเดิมแล้ว โซนิคยังคงม้วนปลายผมของจันทราแก้วที่นอนหลับปุ๋ยโดยใช้ตักของเขาทำหน้าที่เป็นหมอนรองหนุนหัวอยู่หลังห้อง
“เหนื่อยชะมัดเจ้าพวกนั้นนี่ก็นะ จะกินโดยไม่ให้มันหกเลอะเทอะไม่ได้หรือยังไงก็ไม่รู้ แย่จริงๆ” ดีดี้บ่นอุบ แน่ล่ะเพราะกว่าจะทำให้ห้องกลับมาเป็นห้องเรียนที่สะอาดดังเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ได้ก็ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง และตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว เมื่อทำความสะอาดเสร็จก็ล้มตัวลงไปนอนกับพื้นแทบจะทันที
“เรื่องปกติน่า~ พวกเราเองก็กลับไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาเรียนกันอีกนะ”
“อืมๆๆๆ” ทั้งห้องพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่วาเคิลบอก หันไปมองจันทราแก้วและโซนิคที่อยู่หลังห้อง
“เฮ้! ไอ้สองผัวเมียตรงนั้นน่ะลุกกลับหอได้แล้วเว้ย” เอริคพูดขึ้นดังๆ จนโซนิคเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง เสียงดังจริง! คนตัวเล็กของเขาจะตื่น มันน่าซัดซักหมัดสองหมัดจริงๆ ไอ้เพื่อนคนนี้
“ดูเหมือนแกจะเสียงดังไปหน่อยนะเอริค ดูดิ๊มันมองตาขวางเชียว” ทีเซอร์เอ่ยเผยแววตาล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด โซนิคทำเพียงส่งสายตาอาฆาตให้เท่านั้นก่อนจะหันมาปลุกร่างเล็กที่นอนหนุนตักเขาแทน
“จันทรา ตื่นเร็วกลับไปนอนที่ห้องกัน จันทรา”
“อื้อ~ นอนที่นี่ไม่ได้เหรอ ขี้เกียจอ่ะพี่โซ”
“อย่างอแงน่า ไปนอนที่ห้องดีกว่านะ”
“งื้อ~” ส่งเสียงในลำคออย่างหงุดหงิดดวงตากลมปรือขึ้นมองเจ้าของตักกว้างที่ตนใช้พักพิง แขนเรียวโอบรอบคอคนตัวสูงแน่น “อุ้ม” ใบหน้าหวานซุกเข้ากับอกของอีกคนอย่างเอาแต่ใจ
โซนิคระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะรวบตัวอีกคนแนบอก ลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งขวางทางเสียก่อน คลื่นพลังแบบนี้ เลือดบริสุทธิ์แน่นอน ตาคมมองคนกลุ่มนั้นนิ่งๆ พวกนี้เป็นใครกัน
“ยินดีที่ได้พบนะ...เจ้าชายโซนิค” ชายร่างสูงท่าทางเจ้าชู้เอ่ยขึ้นพลางเหลือบสายตาแพรวพราวมาที่ร่างบางในอ้อมแขนของเขา จนสายตาคมตวัดมองอย่างน่ากลัวยิ่งเสียงความคิดที่ดังขึ้นของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เขาเดือดพล่านกว่าเดิม
...หึ หวงนัก อย่าเผลอก็แล้วกัน...
“พวกนายเป็นใคร” ทีเซอร์เดินออกมายืนหน้าโซนิคประจันหน้ากับคนกลุ่มนั้น
“แล้วพวกนายหาใครอยู่ล่ะ” หญิงสาวร่างเพรียวสูงตอบออกมาพร้อมยิ้มหวานให้กับโซนิค “ฉันเด็ธคิส”
ดวงตาสวยที่หลับอยู่เปิดโพล่งมากับอกของคนรัก เล็บคมจิกลงบนท้ายทอยแกร่งจนรู้สึกได้ แต่ทำไม...ทำไมเขาถึงไม่ได้ยินเสียงความคิดของจันทราแก้วทำไมกัน
“อย่ามาล้อเล่นน่า ตามหากันสิบปีอยู่ๆ จะมาเจอง่ายๆ แถมพวกนายยังเดินมาหาพวกเราด้วยตัวเองอีกแบบนี่น่ะเหรอ” เอริคกล่าวออกมาอย่างแข็งกร้าวจะให้เชื่อง่ายๆ หรือไง ถ้าคิดจะมาแหกตาพวกเขาล่ะก็ จบไม่สวยแน่
“ไม่รู้สิ ก็องครักษ์ราเชนบอกให้พวกเรามาหาพวกนาย ฉันคิราเนียร์”
“ฉันริเรียร์” หญิงสาวหน้าหวานยิ้มหวานให้ราวกับจงใจยั่วยวน สาวๆ คนอื่นๆ นั้นแทบจะหลุดแหวะออกมาแล้วดูก็รู้ว่าตั้งใจยั่วยวนเจ้าชายปีศาจทั้งหกคนแค่ไหน
“ฉันฮาเด็ธ...เธอสองคนชื่ออะไรเหรอ”
“เอ่อ...ฉันรุ่งอรุณ นี่แรมนภา”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้ว...สาวน้อยในอ้อมกอดนายล่ะ โซนิค”
“...”
ไม่มีคำตอบจากร่างสูง ขายาวก้าวออกจากห้องมุ่งหน้ากลับห้องพัก แม้จะเป็นคนที่ตามหาเขาก็ไม่ได้สนใจนัก ห้าคนนี้จู่ๆ ก็มาปรากฏตัวมันไม่น่าเป็นไปได้ ก็จริงว่าพวกนั้นเป็นปีศาจเลือดบริสุทธิ์ แต่เขาก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าห้าคนนั้นใช่ตัวจริงหรือปล่าว ยิ่งความคิดของเฮลเซย์กับเด็ธคิสที่เขาได้ยินมันยิ่งทำให้เขาไม่อยากจะยุ่งคนพวกนั้นสักเท่าไหร่ เอาเถอะ ยังเหลือเวลาอีกหลายอาทิตย์กว่าจะถึงวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของพวกนั้น เพาะฉะนั้นก่อนที่จะพากลับไปโลกปีศาจเขาต้องพิสูจน์ให้แน่ใจซะก่อนว่าพวกนั้นคือตัวจริงหรือไม่!
แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนในอ้อมกอดของเขาต่างหาก
“จันทรา...เป็นอะไรหรือปล่าว”
“...”
“จันทรา”
โซนิคก้มมองคนรักในอ้อมแขน จันทราแก้วไม่ตอบเขา ดวงตาคู่สวยก็ไม่ได้หลับ เล็บคมยังคงจิกที่ท้ายทอยของเขาไม่คลาย ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง คนตัวเล็กคิดอะไรอยู่ทำไมเขาถึงไม่ได้ยิน ทำไมกัน!
“จันทราแก้ว!”
“!!!”
เมื่อลองตะโกนเรียกดูร่างเล็กในอ้อมแขนก็สะดุ้ง นัยน์ตาคู่สวยล่อกแล่กไปมาเหงื่อเม็ดโตเริ่มซึมตามไรผม
...เกิดอะไรขึ้น เราเป็นอะไรไป...
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจันทราเป็นอะไร” พูดพลางวางคนในอ้อมแขนให้นั่งลงบนม้าหินอ่อนหน้าหอพักของร่างบาง ตอนนี้เขาได้ยินความคิดของอีกคนแล้ว แต่เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น
“พี่โซ...พี่โซ จันทราเป็นอะไรก็ไม่รู้” มือเล็กจับแขนคนรักแน่น ใบหน้าหวานซีดลงเจือด้วยความหวาดกลัวที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากอะไร หรือว่าจันทราแก้วจะกลัวห้าคนนั่น มือหนาประคองใบหน้าหวานของคนรักอย่างอ่อนโยนนิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสเบาๆ ราวกับต้องการจะปลอบใจ
“เล่าให้พี่ฟังสิ มันเกิดอะไรขึ้น”
“ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าชื่อ...ชื่อเด็ธคิส”
“ทำไม”
“ไม่รู้สิ แต่...จู่ๆ ก็มีเสียงของใครก็ไม่รู้มันก้องในหัวไปหมด จันทราไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรไปบ้าง จันทราเห็นแต่ความมืดกับเสียงที่ดังก้องในหัวเท่านั้น”
“เสียงนั่น...บอกว่าอะไร”
“มันไม่ใช่...มันต้องตาย...ฆ่ามันซะ! มันดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวจันทราตลอดเลย จนจันทราได้ยินเสียงตะโกนของพี่...”
เมื่อสบตากัน โซนิคดึงร่างคนรักมากอดไว้แน่น จูบเรือนผมของอีกคนเบาๆ มือหนาไล้ขึ้นลงที่แผ่นหลัง
“ไม่มีอะไรหรอกจันทรา ลืมมันไปซะนะ ไม่มีอะไร เชื่อพี่”
“อื้อ”
แขนเล็กเอื้อมกอดอีกคนไว้แน่นเช่นกัน ทำไมกันนะช่วงนี้จันทราแก้วรู้สึกเหมือนตัวเองอ่อนแอลงทุกที ทั้งๆ ที่ปกติก็แก่นเซี้ยวไม่เคยกลัวใครแท้ๆ
“ขึ้นห้องกันเถอะ คืนนี้พี่จะนอนเป็นเพื่อน”
“อืม”
ช้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นแนบอกอีกครั้งและพาขึ้นไปบนห้องของอีกคนอย่างรวดเร็วจนยามที่เฝ้าหน้าประตูยังไม่รู้ตัว
“เรียกร้องความสนใจจากเจ้าชายโซนิคนี่ไม่ง่ายเลยนะ” หญิงสาวหน้าหวานเอ่ยขึ้น พวกเขาทั้งห้าเฝ้าดูพฤติกรรมของทั้งคู่มาได้สักพักหนึ่งแล้ว
“ดูเหมือนหมอนั่นจะมีใจให้เด็กคนนั้นมากๆ เลยนะเนี่ย” คราวนี้ชายร่างสูงที่สุดในกลุ่มเอ่ย “คิดว่าจะทำให้เขาสนใจได้เหรอ...เด็ธคิส”
“หุบปากน่าเฮลเซย์ ยัยเด็กนั่นน่ะไม่มีทางสู้ฉันได้หรอก คอยดูก็แล้วกัน”
“หึ! แล้วจะคอยดู แต่จะว่าไปแล้วทีเซอร์ก็น่าสนใจไม่เบานะ”
“ฉันว่าหมอนั่นเป็นคนคงเข้าหาได้ง่ายที่สุดในบรรดาเจ้าชายปีศาจแล้วล่ะ” ริเรียร์
“แน่นอน แล้วนายไม่สนใจใครเลยเหรอ ฮาเด็ธ เฮลเซย์ เธอด้วยคิราเนียร์”
“เอริค หมอนั่นท่าทางเจ้าอารมณ์ไม่เบาเลย ฉันว่ารุ่งทิวาหมอนั่นน่าสนกว่าเยอะ” คิราเนียร์พูดพลางไล้ริมฝีปากตัวเองเล่น
“ฉันสนยัยรุ่งอรุณกับยัยแรมนภา”
“สองเลยเหรอวะ ฮาเด็ธ”
“ตื่นเต้นดีออก” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วนายไม่สน?”
“ยัยเด็กที่โซนิคอุ้ม น่ากินดี”
“งั้นนายน่าจะร่วมมือกับเด็ธคิสนะเฮลเซย์ ทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกเนี่ยมันน่าสนุกไม่เบาเลยนะ ยิ่งดูรักกันขนาดนั้นแล้ว ยิ่งน่าสนุก”
“หึ!”
รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของทายาททั้งห้าแห่งเมือง Eclipse นอกจากโซนิคและพวกเจ้าชายจากเมืองปีศาจจะต้องพิสูจน์ตัวตนที่แท้จริงของทั้งห้าแล้ว ดูเหมือนว่ายังต้องคอยระวังเรื่องระหว่างเขากับคนรักเพิ่มอีกอย่างแล้วล่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
