ถึงเวลาที่เธอจะต้องเจ็บ สโนไวน์

   "กรี๊ดดด ไม่..ไม่จริง" 
เสียงร้องอันโหยหวนดังไปทั่วทั้งป่าภูเขา แม้ขนาดหมียังหยุดเดิน เสือยังหยุดไล่ ร่างกายอันเหี่ยวย่นเกินอายุจริงกว่าตั้งหลายปี ทำไม..ทำไม ตัวร้ายต้องแพ้ตลอด!                                                                    "ว้ายย เฮ้ย..นี่ข้าฝันรึนี่ ให้ตายสิ ข้าตื่นซะตะวันโด่งเชียว"
พูดพลางเช็ดเหงื่อที่ไหลตามร่างกาย ฝันซ้ำซากอยู่ได้ ตอกย้ำอยู่นั้นแหละ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ถึงกระนั้นก็ขอให้มีลูกมีสามีไว้สืบทอดกิจการต่อก่อนได้ไหม เอ๊ยไม่ใช่ละ "ไหนๆก็ตื่นแล้ว ไปหาซื้อของที่ตลาดดีกว่า " หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็เลือกชุดที่จะสวมใสนานพอสมควร
"เมเคซี่ เจ้าว่าข้าใส่ชุดไหนแล้วสวย"ว่าแล้วก็หยิบชุดมาทาบตัวให้เจ้าแมวเหมียวเมเคซี่ดู                         
"ท่านใส่ชุดไหนก็สวยหมดนั้นแหละ"แหมเป็นปลื้มเลยเรา มีแมวปากมงคลแบบนี้ต้องให้รางวัลซะแล้ว         
"แต่ข้าไม่ได้ชมท่านนะ ข้าชมชุด" หน๋อย ข้ากำลังเทอาหารลงจานให้ มีแมวปากไม่เป็นมงคลแบบนี้ ไม่สาปให้เป็นหินก็พอบุญแล้ว                                                                                          
   หลังจากที่ทะเลาะกับแมวปากเสียกันเสร็จแล้วเลือกชุดสวมใส่เรียบร้อย ก็ถึงเวลาแปรงโฉมตัวเองเสียที ถึงตลาดแล้วนี่เดี๋ยวคนก็จับได้หรอก                                                                                        
"เห้ย นั้นใครน่ะ อุ๊บ" ซอรี่นะพอดีมือไวไปหน่อย ก็เลยพูดไม่ได้ เดี๋ยวข้าซื้อของเสร็จก่อน แล้วข้าจะทำให้เจ้าเป็นเหมือนเดิม
พรึ้บ
"ตื่นเต้นจังเลยเนอะ ข้าไม่ค่อยได้มาตลาดนานมากแล้ว" เอ๋ แล้วที่ผ่านมาข้ากินอะไรนะ 'ท่านก็ใช้เวทย์มนต์ของท่านสั่งkfcกินไม่ใช่หรอ มันมีขายที่ไหนนะ'  อ้อ ข้าลืมบอกไปไอ้เจ้าแมวปากเสียเมเคซี่มันพูดกับฉันทางจิตได้ จิตข้ากับไอ้แมวเหมียวมันรวมเป็นหนึ่ง เค้  แต่แล้วก็มีหนุ่มรูปงามมองมาที่ข้า ซึ่งข้ากำลังซื้อแป้งทำขนมอยู่                                                                                                                       
"ไม่ทราบว่าท่านเป็นใครกัน ถึงได้มีศิริโฉมงดงามสง่างาม เช่นนี้" พูดไม่ถูกเลยเรา ก็ไม่มีใครเคยชมข้าว่าสวยนี่ นานๆทีจะมี                                                                                                                
"เรียกข้าว่า "มอแกน" ก็ได้ ท่านชายรูปงาม" อุ๊ยเขิน 'ให้มันน้อยหน่อย เป็นหญิ..' ไม่ต้องพูดเลยไอ้แมวปากเสีย
   แล้วแมวปากเสียก็หันหน้ามาขู่ชายรูปงามพร้อมกับวิ่งหนีทันที                                                      
"หยุดเดี๋ยวนี้นะเมเคซี่ หยุดซิ"
แล้วข้าก็วิ่งไล่ตามเมเคซี่จนลืมชายรูปงามไปเลย เอ๊ะ เดี๋ยวๆเมื่อกี้ข้าว่าข้าเห็นอะไรสักอย่างแว็บๆ พูดไม่ทันไรก็เสกให้ชายผู้เคราะห์ร้ายหายเป็นเหมือนเดิม พร้อมกับก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีต่อไปในขณะที่ชายผู้เคราะห์กำลังยืนงงแหละพูดว่า                                                                            
"เอ๊ ข้ามาอยู่นี่ทำไมว่ะ แม่ยายฆ่าข้าตายแน่ ข้อหาอู้งาน"