[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

         “อลิซ… ฟังพี่อยู่มั้ย”
        “คะ ฟ่ะ ฟังอยู่ค่ะ ท่านพี่” เด็กสาวผมยาวประบ่าสีทอง ผูกด้วยโบใหญ่เส้นยาวถึงลำตัว เงยหน้ามองผู้เป็นพี่ที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ ขณะนี้ สองพี่น้องกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอน ผู้เป็นพี่มองน้องสาวอย่างเอ็นดู ในมือถือหนังสือเล่าเก่าๆ
        “เมื่อตะกี้ พี่เล่าให้หนูฟังใช่ไหมว่า… โลกที่เราอาศัยคือโลกนิทาน”
        “ใช่ค่ะ มิติที่พี่เล่า ที่ว่ามิติในโลกนิทานที่เราอาศัยอยู่ น่าสนใจมากๆ เลยค่ะ พี่เล่าต่อสิคะ” เด็กหญิงผูกโบสีน้ำเงินเขยิบเข้าไปใกล้พี่สาวของตนก่อนจะกอดและเอ่ยอย่างอ้อนๆ พี่สาวของเธอมองและยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางอย่างนั้น
        “ได้จ้ะ …อย่างที่พี่เล่า …มิติ ในโลกนิทานนี้มีมิติมากมายนับไม่ถ้วน ยกตัวอย่างเช่น… มิติลูกหมูสามตัว มิติซิลเดอเลนร่า”
        “พูดให้ง่ายๆ คือชื่อมิติก็คือชื่อของนิทานนั่นแหละจ้ะ” พี่สาวของเธออธิบายเสร็จก็สรุปให้เข้าใจ            “ว้าว สุดยอดเลยค่ะ หนูอยากไปมั้งจัง”
        “หนูได้ไปแน่ …อลิซ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้” ระหว่างพูด พี่สาวของเธอก็ค่อยๆ เขยิบลงจากเตียง เมื่อเดินไปถึงประตู เธอก็หันมาหาเด็กหญิงเจ้าของชื่ออลิซ “พี่ขอเตือนอย่างนะจ๊ะ เมื่อถึงเวลานั้น … หนูห้ามร้องกลับบ้านนะ” อลิซไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่สาวเตือน จึงถามออกไป
        “ทำไมเหรอคะ”
        “…เพราะเมื่อหนูไปแล้ว หนูจะไม่มีวันได้กลับมาอีก หนู…ต้องไขปริศนาให้ได้ ถ้าหากหนูร้องกลับ ผลที่สนองก็จะกลับมาทำร้ายตัวหนูน่ะจ้ะ อลิซ”
 
         แอ๊ด…
         ปัง
 
         …เราไม่เข้าใจ …ท่านพี่ต้องการจะสื่อความหมายอะไรกับเรากันแน่
         เด็กหญิงวัยประถมผูกโบสีน้ำเงินนั่งอยู่ใต้ต้นโอ้ก ใช้เงาของต้นเป็นตัวบังแสงอาทิตย์ยามกลางวัน กำลังคิดหวนไปถึงคืนนั้นที่พี่สาวของเธอเล่าเกี่ยวกับมิติและโลกที่เธออาศัยอยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ สิ่งที่พี่สาวพูดนั้นมันหมายถึงอะไรกัน
         “เฮ้อ…” ทำได้แค่ถอนหายใจ อลิซคิดไม่ออก …ระหว่างนั้นสายตาเหลือบไปเห็นกระต่ายสีดำตัวหนึ่ง มันกำลังวิ่ง อยู่คนละฝั่งกับที่เธอนั่ง อลิซไม่ได้สนใจอะไร
         …แต่หากเธอสนใจหันไปมองมันและสังเกตอีกสักนาที จะพบว่ามันไม่ใช่กระต่ายแบบทั่วๆ ไป เพราะกระต่ายตัวสีดำที่เธอเห็นมันถือนาฬิกาอยู่ด้วยและสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลอ่อน มีอย่างที่ไหน กระต่ายแสดงพฤติกรรมอย่างนี้!
 
         เวลาผ่านไปสักสองนาที เจ้ากระต่ายตัวที่ว่าก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินช้าๆ แทบจะไปคลานเพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง มันกำลังจะเดินผ่านหน้าอลิซ …ทว่ามันมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินจนไม่ได้สังเกตขาเล็กๆ ของเธอที่ยืดออกมาจนสะดุดล้ม
       
         แกร๊งๆ
         แกร้ก
         “โอ๊ย!”
         “กระต่าย… เจ้ากระต่าย เป็นอะไรหรือเปล่า”
         เอ๊ะ…
         อลิซตกใจที่อยู่ดีๆ ก็มีกระต่ายเดินมาสะดุดล้มขาเธอ แต่พอครั้นเธอจะไปช่วยก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเหมือนได้ยินใครร้องอย่างเจ็บ ก่อนจะเหลือบไปมองขวดแก้วที่กระเด็นออกจากกระเป๋า หล่นระเนระนาด นาฬิกาหลุดออกจากขาหน้า
         “เมื่อตะกี้ เสียงใครร้อง”
         “แย่แล้ว อีกสิบนาที ข้าขอตัวก่อนนะ”
         กระต่าย… ตะกี้เจ้าพูดเองเหรอ!!
         อลิซแทบสิ้นสติ เมื่อเดาในใจว่าเสียงที่เธอได้ยินมันไม่ได้มาจากที่ไหนไกล แต่มันมาจากตัวที่เธอกำลังจะช่วยเองนั่นแหละ แถมเป็นสัตว์…
         “นี่… เจ้า เจ้าพูด… ได้ด้วยเหรอ” เธอถามออกไปทั้งที่ใจเองก็หวั่นๆ หวังว่ามันคงไม่ตอบหรอกนะ เพราะ… ถ้าหากมันตอบแสดงว่า…
         “ได้สิ ถามอะไรแปลกๆ”
         แว้ก! เจ้าสิแปลกกระต่ายพูดได้ พี่จ๋า… ช่วยหนูด้วย ผีหลอกตอนกลางวัน
         ในระหว่างที่อลิซคร่ำครวญอย่างอาลัยกับชีวิต …โดนผีหลอกตอนกลางวัน เจ้ากระต่ายสีดำก็เดินเก็บขวดที่หล่นเกลื่อนกลาด ขวดแก้วใสๆ ซึ่งมีของเหลวอยู่ข้างใน อลิซมองมันอย่างกลัวๆ มือที่สั่นอยู่ค่อยๆ เอื้อมจะไปช่วยกระต่ายเก็บขวด …ถ้าหากฉันช่วยเสร็จแล้วไปที่ชอบๆ นะ เจ้ากระต่ายน้อย อาเมน
          เมื่อเก็บเสร็จ ใช้เวลาไม่ถึงนาที เจ้ากระต่ายสีดำก็เอ่ยกับอลิซ “ขอบใจเจ้ามากเลยสาวน้อย อ่ะ เพื่อเป็นการตอบแทน ข้าจะให้ยาแก่เจ้า รับไปสิ” เจ้ากระต่ายยื่นขวดแก้วใสซึ่งมีน้ำสีม่วงอยู่ เธอรับมาอย่างงงว่ามันคือยาอะไร แต่เจ้ากระต่ายสีดำเหมือนจะอ่านใจออก มันจึงบอกสรรพคุณให้เธอฟัง
          “มันคือยาวิเศษน่ะ เจ้าเมื่อเจ้าดื่มมันเข้าไปในระหว่างที่เจ้ามองเงาตัวเอง เจ้าจะสามารถเข้าไปอีกมิติหนึ่งของโลกนิทาน”
          ว่ะ ว่าไงนะ! อลิซที่เมื่อกี้มัวแต่มองขวดยาโดยไม่เงยหน้ามองตัวที่กำลังอธิบายสรรพคุณ ก็ต้องรีบมองมันอย่างสนใจว่ามันจะเล่าอะไรต่อ
          “แต่… หลังจากที่เจ้าทำอย่างนั้น เจ้าจะต้องเฉือนนิ้วตัวเองให้เลือดไหลลงกระดาษ แล้วเมื่อนั้นแหละเจ้าจะสามารถเข้าไปได้” อลิซมองมันอย่างอึ้งๆ กับสรรพคุณยาที่อยู่ในมือ
         “แล้ว ไงต่อเหรอ เจ้ากระต่าย” “ก็ เจ้าก็หลับตาอธิฐาน… ข้าขอตัวก่อนล่ะ” เจ้ากระต่ายพูดจบ มันก็วิ่งจากไป หลังจากที่พักเหนื่อยในระหว่างที่อธิบายให้อลิซฟัง เธอมองร่างมันอย่างตกใจที่อยู่ดีๆ มันก็วิ่งหนีเฉยเลย เธอล่ะ งงกับมันจริงๆ
         
          ในที่สุดก็รู้วิธี