THE GAME 365 DAYS TO SURVIVE

            ประเทศไทย พุทธศักราช 2600 ...

            ‘ติ๊ดๆ ... ติ๊ดๆ .... ติ๊ดๆ .....’ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดประมาณ30เมตร ผ้าห่มที่ปกคลุมร่างบางร่างเริ่มขยับทีละน้อย

            ‘แป๊ก ...’ มือเรียวตบหัวนาฬิกาปลุกหนึ่งครั้งเสียงของมันจึงหายไป ...

            ร่างเล็กขยับลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงัวเงียท่ามกลางความเงียบ ก่อนลุกขึ้นเดิน       ไปเปิดม่านที่หน้าต่างเพื่อรับแสงอรุณในยามเช้า ....

            ‘สวัสดีครับท่าผู้ชมที่เคารพรักและก็อยู่กับผมเช่นเคยกับรายการคนเกมเมอร์! … ’ เสียงโทรทัศน์บรรยายข่าวในตอนเช้านำเอาภาพงานเปิดตัวตู้เกมที่พวกเราเรียก  กันว่า SD(Soul Dream) ภาพบรรยากาศงานเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและแน่นอนว่าเหล่าเกมเมอร์ย่อมไม่พลาดที่จะไปร่วมงานนี้อยู่แล้ว

            ‘สำหรับผู้ที่ต้องการสั่งจองตู้เกม SD ที่ถูกส่งเข้ามาเป็นจำนวนจำกัดนี้รีบติดต่อมาที่บริษัท SSDสาขาประเทศไทยโดยด่วนสินค้าถูกส่งเข้ามาเพียงหกเครื่องเท่านั้น ติดต่อสอบถามราคาค่าใช้จ่ายได้กับทางบริษัทเลยครับ’ ผมเบือนหน้าหนีออกจากทีวีด้วยความเสียดายก่อนคิดในใจว่า ‘ผลิตมาหนึ่งล้านเครื่องเข้าไทยแค่หกเครื่องราคาคงแพงจนคนธรรมดาอย่างเราซื้อไม่ได้แน่ๆ’

            โรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดจันทบุรีประเทศไทย

            “ไอ้ป๋องมึงได้ดูรายการเมื่อเช้านี้หรือเปล่าวะ?” เสียงไอ้ต่อลอยมาแต่ไกล มันคือเพื่อนสนิทผมเองไปไหนต้องติดผมอย่างกับขี้หมาที่ติดล้อรถ และทุกๆเช้าก่อนเข้าห้องเรียนมันกับผมจะชอบมานั่งอยู่โรงอาหารใต้อาคารเรียนเป็นประจำ ส่วนป๋องคือชื่อผมเอง ไอ้ต่อฐานะทางบ้านมันเป็นถึงเศรษฐี ส่วนตัวมันหน้าตาตี๋ๆสูงประมาณ173เท่าที่ผมจำได้ส่วนหุ่นมันน่ะเหรอไม่ต้องพูดถึงอ้วนเป็นหมูน้ำหนักมันตอนนี้ก็คงจะสักร้อยต้นๆได้ “ไอ้ป๋องกูถามมึงไม่ได้ยินเหรอวะ?” ไอ้ต่อเรียกผมอีกครั้งทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ก่อนละสายตายจาก

            หน้าตี๋ๆกลมๆใส่แว่นหนาๆของ มันพร้อมตอบไปแบบเฉื่อยๆว่า “เออกูดูแล้วทำไมวะ”

            “ก็จะทำไมละวะ ที่บ้านกูเหมาซื้อมาได้ห้าเครื่องเลยนะโว๊ย” พูดจบมันก็วางท่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค ผมรีบหันควับมองหน้ามันอีกครั้ง

            “มึงเหมามาทำไมวะตั้งห้าเครื่อง” จริงๆแล้วผมก็คิดอยู่แล้วว่าบ้านมันต้องซื้อไว้เล่นแต่ผมไม่คิดว่ามันจะกวาดซื้อทีเดียวห้าเครื่องทั้งทีครอบครัวมันมีแค่ พ่อ แม่ น้องสาวมันและก็ตัวมันแค่สี่คน

            “หึ หึ หึ” ไอ้ต่อขำในลำคอ “กูจะบอกอะไรมึงให้นะเว้ย ที่กูซื้อมาเยอะเพราะว่า ...” ผมเงียบรอคำตอบจากมันอย่างมีมารยาท “กูกลัวเครื่องมันเสียกูเลยซื้อมาทีละหลายๆเครื่อง จริงๆแล้วกูกะจะซื้อทั้งหมดนั่นแหละแต่เสียดายมันมีคนชิงตัดหน้ากูไปก่อน”

            “รวยแต่โง่...” ผมสบถ

            “อะไรนะ มึงพูดอะไรนะไอ้ป๋องกูไม่ค่อยได้ยิน..” ไอ้ต่อพูดพร้อมยื่นหูมาใกล้ๆ

            “ป่าว กูไม่ได้พูดอะไร” ผมเบียงประเด็นจากนั้นก็แบกสังขารขึ้นห้องเรียนโดยที่มีเสียงของไอ้ต่อคุยโม้ตลอดทาง

            ติ๊ด .. เสียงรีโมทถูกกดอย่างแผ่วเบาก่อนที่ตู้ SD ทั้งห้าจะค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากพื้น

            “เป็นไงล่ะมึง อึ้ง อึ้ง อึ้งไปเลย ฮ่าๆ” ไอ้ต่อหัวเราะชอบใจ

            มันเป็นตู้ขนาดหนึ่งคนเข้าได้อีกทั้งมันยังสามารถปรับระดับให้รองรับกับ    ร่างกายคนในทุกสัดส่วนอีกต่างหาก ยกตัวอย่างเช่นไอ้ต่อที่อ้วนเกินไปตู้SDมันก็ จะขยายให้ผู้ที่นอนอยู่ด้านในสบายที่สุด

            “มัวแต่เงียบมาดูนี่กูจะให้มึงดูอะไร” ไอ้ต่อเปิดตู้ SD ออกพร้อมกับสาธยาย   สรรพคุณของSDอย่างคล่องแคล่ว

            ใจความหลักๆที่ผมจับได้ก็คือตู้SDสามารถถ่ายสารอาหารให้คนที่นอนอยู่ข้างในได้นานถึงหนึ่งปี และไม่ต้องห่วงเรื่องร่างกายเพราะว่าเราจะขยับตลอดเวลาท่าเราขยับอยู่ภายในตัวเกม หรือกระทั่งสภาพแวดล้อมภายในตัวเกมก็จะถูก   ถ่ายทอดผ่านทางเจลสีเขียวอ่อนที่จะไหลออกมาห่อหุ้มตัวเราอีกที เพื่อให้ได้ ความสมจริงในความฝันจำเป็นต้องกระตุ้นร่างกายจากในโลกความจริง

            “ไอ้ต่อแล้วทำไมมันต้องเล่นหนึ่งปีด้วยวะ?” มันเป็นคำถามที่คาใจผมมากเพราะท่าหากเราเล่นหนึ่งปีผ่านไปจะเกิดอะไรขึ้นนักก็ไม่รู้

            “เป็นคำถามที่ดีมากไอ้ป๋องเพราะว่าระบบการเชื่อมต่อที่ยุ่งยากซับซ้อนระหว่างความคิดกับความจริงนั้นแทบแยกกันไม่ออกเลยท่าหากไม่มีไอ้ตู้SDนี้ เหมือนกับว่าเวลามึงฝัน มึงจะไม่รู้ตัวว่ามึงฝัน แต่ไอ้ตู้นี้จะสั่งให้มึงจำได้เสมอว่ามึงกำลัง  เล่นเกมที่ใช้ความฝันของตัวมึงเองที่เป็นเกม และท่าหากว่ามึงออกมาก่อนใน           ระหว่างหนึ่งปีอาจทำให้โปรแกรมประมวลผลและระบบสมองของมึงมีปัญหาซึ่งเลวร้ายที่สุดคือมึงจะติดอยู่ในความฝันของมึงตลอดกาล” ไอ้ต่ออธิบายซึ่งนั่นทำให้ผมต้องไต่ตรองอย่างถี่ถ้วนท่าหากผมจะเล่นมัน

            “ไอ้ป๋องมึงจะเล่นกับกูไหม?” ไอ้ต่อถามพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนมาทางผม

            “มึงจะบ้าเหรอ แล้วโรงเรียนมึงจะไม่ไปหรือไง?” ผมแย้ง

            “หึ หึ หึ มึงลืมไปแล้วเหรอว่ากูเป็นใคร” ไอ้ต่อพูดพร้อมทำเต๊ะท่า “กูให้พ่อ   จัดการเอาเงินฟาดหัวก็จบแล้วโว้ย แถมอีกอย่างภายในเกม SD จะมี City Land ที่ ถูกสร้างขึ้นจากผู้สร้างเกมที่นั่นคือโลกความจริงอีกใบมีทุกอย่างเหมือนกับโลก ที่เราอยู่ไงละโว้ย” ไอ้ต่อพูดพร้อมทำท่าจะลงไปนอนในเครื่อง

            “เฮ้ยๆ แล้วต้องทำยังไงบ้างวะ ...” ผมแทบจะควบคุมความตื่นเต้นไว้ไม่ได้แล้ว

            “ฮ่าๆ ไม่ต้องรีบๆ ไปเอาสำเนาทะเบียนบ้านและบัตรประชาชนมึงมาก็แค่นั้นแหละ” เมื่อมันพูดจบผมรีบวิ่งออกจากบ้านมันไปเอาสำเนาทะเบียนบ้านพร้อมบัตรประชาชนและวิ่งกลับมาที่บ้านมันอีกครั้งในเวลาไม่ถึงสิบนาที

            “นี่... กูเอามาแล้ว… ” ผมพูดออกไปแทบจะไม่เป็นจังหวะซึ่งเกิดจากความ  เหนื่อยที่ผมต้องวิ่งกลับไปร่วมหนึ่งกิโลและวิ่งกลับมาอีกโดยไม่ได้หยุดพัก

            “เออ กูให้พ่อจัดการเรื่องที่โรงเรียนเรียบร้อยละ มึงพร้องหรือยัง?” ไอ้ต่อถาม เสียงเรียบ “เออ กูพร้อมละ” ผมตอบก่อนที่มันจะทำหน้าบอกให้ผมเข้าไปใน  เครื่อง

            ติ๊ด ผมกดสวิทช์ที่ด้านขวาของประตูตู้ SD ประตูถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแช่มช้า

            ภายในประกอบด้วยที่นั่งของคนที่จะเข้าไปเล่นเกมนี้พร้อมกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มากมาย ผมหันไปมองที่ตู้ข้างก็เห็นไอ้ต่อทำท่าบอกให้ผมสวมหมวกที่อยู่ทางด้านบนของตัวเครื่อง ผมดึงมันลงมาช้าๆและสวมลงไปที่หัว

            “ได้ยินกูไหม” เสียงไอ้ต่อดังขึ้นซึ่งน่าจะผ่านทางหมวกใบนี้ “ทำตามกูนะ หยิบสำเนาทะเบียนบ้านของมึงแปะไปที่แผงวงจรด้านหน้าพร้อมกับสอดบัตรประชาชนของมึงลงไปในช่องด้านข้างของแผงวงจร” ผมหยิบบัตรออกมาและทำตามที่มันพูดทุกขั้นตอน “จากนั้นให้มึงสวมใส่อุปกรณ์ที่กำลังจะออกมาอยู่ด้านหน้าของมึงให้ครบทุกชิ้น”

            ฟีด แก๊ก แก๊ก อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ค่อยๆโผล่ออกมาจากพื้นตู้ SD มันคือชุดอุปกรณ์ที่ใช้ตรวจสอบปฎิกิริยาของร่างกายจากกระดุกสันหลัง ผมบรรจงใส่มันจากนั้นเสียงของไอ้ต่อก็ดังขึ้นอีกครั้ง “กดสวิทช์สีเขียวด้านซ้ายของตัวมึง... แล้วเจอกันข้างใน”

            ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของผมเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ ก่อนนิ้วของผมจะค่อยๆเขยิบไปกดปุ่มเริ่มเกมโดยไม่รู้ตัว

            ‘นาย วายุ เจริญปัญญา อายุ 17ปี เกิดวันที่ .....’ เสียงหนึ่งดังขึ้นภายในโสตประสาทของผม เป็นเสียงผู้หญิงที่น่าจะถูกโปรแกรมเอาไว้ให้อ่านบัตรประชาชนและสำเนาทะเบียนบ้านของผู้เล่น

            ‘ท่านพร้อมที่จะเข้าสู่ Soul Dream หรือยัง หากพร้อมแล้วกรุณาตอบคำถามนี้’ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบออกไปอย่างแผ่วเบาว่า “พร้อม”

            ‘ขอต้อนรับสู่ความฝันอันยาวนาน’

จันทร์ดำ