ปั่นรักให้ลงล็อก

    ฉันมาไกลแค่นี้ก็ดีเหลือเกิน ขอบใจนะที่ครั้งหนึ่งในชีวิตก็ยังแอดมิชั่นติดในคณะที่ใฝ่ฝัน แถมยังติดมหา’ลัยที่ตั้งเป้าหมายไว้อีก อยากจะบอกว่ามหา’ลัยที่จังหวัดพะเยาเนี่ยสวยมากค่ะโอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ บรรยาศแสนบริสุทธิ์  ^+++^         
   ฉันไม่เสียดายเลยจริงๆที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งในมหา’ลัยแห่งนี้ แม้ว่าอีกสักสิบนาทีข้างหน้าที่ตอนนี้รุ่นพี่ในสาขาจะให้ลุกขึ้นแนะนำตัวแล้วให้แยกกันไปหารายชื่อรุ่นพี่ปี2ทุกคนในสาขาและที่สำคัญคือต้องไปตามหาพี่รหัสให้เจอ ถึงแม้ฉันจะพบเจอกับอะไรยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหนพริมรตา สาวน้อยลำปาง หุ่นบาง ผิวสีแทนคนนี้ขอสู้ไม่ถอยจ้า ^0^โอ๊ะ…ถึงคิวฉันแนะนำตัวแล้ว               “สวัสดีค่ะหนูชื่อ นางสาวพริมรตา  นามสกุล เหม่งร้อน ชื่อเล่น น้ำปั่นค่ะ รหัสนักศึกษา56141500109 ค่ะ จบจากโรงเรียนเมืองรถม้าศึกษา จังหวัดลำปางค่ะ”
      จากนั้นฉันก็นั่งฟังการแนะนำตัวของเพื่อนๆในสาขาเกือบราวๆ40กว่าชีวิต จนลืมไปว่าคนนั้นคนนี้ชื่ออะไรมันเยอะเกินไปที่ฉันจะจำหมดภายในหนึ่งชั่วโมงของการแนะนำตัว แต่ฉันจำเพื่อนคนหนึ่งได้อย่างแม่นยำทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น รหัส ทุกอย่างและที่สำคัญที่สุดเหมือนฉันจะตกหลุมรักเขาเพียงแค่เจอกันครั้งแรกแล้วสิ!!!         
   “เดี๋ยวพี่จะปล่อยน้องๆไปหารายชื่อพวกพี่ๆนะแล้วก็ตามหาพี่รหัสให้เจอภายในวันนี้ด้วย ถ้าใครหาพี่ไม่เจอและพี่รหัสไม่รับเป็นน้องพรุ่งนี้ได้มาแสดงความสามารถให้ทุกคนดูแน่”รุ่นพี่ตัวเล็กๆตัดผมทรงหัวเห็ด ที่ฉันได้ยินเพื่อนๆเรียกว่า ‘จอม’บอกพร้อมกับปล่อยให้รุ่นน้องปี1เดินออกไปที่ละแถวเพื่อจะได้ไปหารายชื่อรุ่นพี่ปี2 ที่ตอนนี้แยกย้ายกันไปนั่งตามม้าหินอ่อนบริเวณใต้ตึกของสาขา              แล้วฉันจะเริ่มหาพี่รหัสจากจุดไหนก่อนดีเนี่ย แถมเมื่อกี้ตอนเพื่อนๆแนะนำตัวก็จำไม่ได้ด้วยว่าใครเป็นเพื่อนบัดดี้ของฉัน YxY ไม่หน้าเกิดมาเป็นคนความจำสั้นเลย
               “ดีจ๊ะน้ำปั่น…เราชื่อแก้มนะ”แล้วก็มีเพื่อนผู้หญิงคนนึ่งมาสะกิดฉันหลังฉันพร้อมกับแนะนำตัว               “ดีจ้า….แก้ม”               “เราตามหาเธอตั้งนาน พอดีเรารหัส209 จ๊ะ”เย้ๆในที่สุดฉันก็เจอเพื่อนบัดดี้แล้ว คือในสาขาที่ฉันเรียนจะแยกห้องเรียนเป็นสองห้องค่ะ และรหัสสองตัวสุดท้ายของรหัสนักศึกษาคือตัวบอกว่านั่นคือเพื่อนบัดดี้ของเราแล้วฉันก็จะมีทั้งพี่รหัสและพี่บัดดี้หรือจะเรียกง่ายๆก็คือรหัสเราเป็นรหัสแฝดกันนั่นเองค่ะ              “เห้ย…ยัยแก้ม” มีเสียงหนึ่งเรียกเพื่อนบัดดี้ฉันในระหว่างที่พวกเรากำลังตามหาพี่รหัส              “อ้าว…นายกอล์ฟหาพี่รหัสเจอรึยังเนี่ย”คนนี้แหละ ผู้ชายคนนี้แหละที่ฉันบอกว่าฉันจำได้เพียงคนเดียวจากการแนะนำตัวทั้งหมดสาขา มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฉันจะได้ขึ้นใจ             “เจอแล้ว…แล้วเธอหาเพื่อนบัดดี้เจอยังคนไหนอ่ะ พาฉันไปหาหน่อย” เอ๊ะ เค้าหมายถึงฉันรึเปล่าก็ฉันเป็นบัดดี้กับยัยแก้มหนิ             “นี่ไงคนนี้ชื่อ ‘น้ำปั่น’ ” ยัยแก้มแนะนำฉันกับเขาแล้วฉันจะทำยังไงได้ นอกจากส่งยิ้มให้ออกจะเขินๆนิดๆด้วยซ้ำ          “ส่วนคนนี้ชื่อ ‘กอล์ฟ’ เป็นญาติของเราเอง”ห๊ะ…อะไรนะ! เมื่อกี้ยัยแก้มบอกว่าเขาเป็นญาติO_o นี่มันพรหมลิขิตชัดๆเลยนะ จะไม่ให้เชื่อได้ยังไงว่าเป็นรักแรกพบของฉัน^^          “งั้นน้ำปั่นก็รหัส 109 น่ะสิ”            “อืม” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้กับเขา คือฉันไม่ได้ออกแนวบ้าผู้ชายนะแต่นานๆฉันจะเจอคนที่ฉันดูแล้วรู้สึกว่าโดนใจ แบบมองแล้วใช่เลยอะไรเทือกนั้น
     “งั้นดีเลยตามหาตัวตั้งนาน…ฉันขอยืมเพื่อนบัดดี้เธอก่อนนะแก้ม”พูดจบเขาก็คว้าหมับที่มือฉันพร้อมกับพาวิ่งไปไหนสักที่ก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้ก็คือฉันมัวแต่มองมือที่เราจับกันจนไม่มองทิศทางเลยสักนิด แหมๆรู้จักกันยังไม่ถึงห้านาทีเขาก็มาจับมือฉันละ งั้นพรุ่งนี้มาขอฉันเป็นแฟนเลยได้มั้ยฮะนายกอล์ฟ ก้บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้บ้าผู้ชายแต่นานๆจะเจอคนที่ถูกใจสักที =_=!           “พี่หนูเล็ก…ผมเจอแล้วคนนี้ไงที่รหัส109” นายกอล์ฟลากฉันมาหารุ่นพี่ผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งที่นั่งตรงม้าหินอ่อนที่เป็นมุมอับเพราะไม่ค่อยมีใครเดินมาเท่าไหร่ มองรอบๆฉันก็เริ่มจะกลัวแล้วนะเนี่ยเกิดพี่เค้าให้ฉันทำอะไรพิสดารเหมือนข่าวในทีวี ที่ต้อนรับน้องใหม่ฉันจะทำยังไงเนี่ย TxT             “นี่ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้น้อง พี่ไม่ทำอะไรหรอกแค่…”พี่คนที่ชื่อหนูเล็กพูดขึ้นแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปมองพี่ที่เป็นผู้ชายอีกคน อ่าๆยังไงเนี่ยฉันเริ่มกลัวแล้วนะ แถมตอนนี้มือฉันคงเย็นๆแถมเหงื่อยังเริ่มซึมด้วยวัดได้จากมือของนายกอล์ฟนั่นแหละ คือตอนนี้เรายังจับมือกันอยู่               “แนะนำตัวให้พี่เค้าฟังสิน้ำปั่น”นายกอล์ฟบอกกับฉันก่อนจะบีบมือฉันเล็กน้อย เหมือนให้กำลังใจ นี่ถ้าสถานการณ์ข้างหน้าไม่หน้ากลัวแบบนี้ฉันคงจะรู้สึกดีกว่านี้นะเนี่ย               “สวัสดีค่ะหนูชื่อ พริม ค่ะ รหัส109” ฉันไหว้พร้อมกับแนะนำตัวให้รุ่นพี่สองคนฟัง                “จ้าพี่ชื่อ พี่หนูเล็กนะ เป็นพี่รหัสของนายกอล์ฟ ส่วนนี่ ชื่อพี่ดาด้า เป็นพี่รหัสของน้อง พริมนั่นแหละ” จริงๆแล้วพี่หนูเล็กนี่ก็ดูเหมือนจะใจดีนะซึ่งขัดกับพี่ผู้ชายหน้าโหดที่เป็นพี่รหัสฉันเพราะพี่เค้าทำหน้าเหมือนลืมอึมาสักสองวันอ่ะ W_W”               “หนูเล็ก ขอเถอะอย่าแกล้งน้องของด้าได้มั้ยน้องเป็นผู้หญิงนะ สงสารน้อง”               “เอ้าก็ที่เมื่อกี้…ด้ายังแกล้งให้น้องรหัสหนูเล็กไปสารภาพรักกับยัยโอ๊ตซี่เลยนะ”พี่ดาด้าทำสีหน้าแบบปลงๆ อ้อ…ฉันรู้แล้วพี่ข้าวโอ๊ตหรือพี่โอ๊ตซี่ นั่นน่ะเป็นรุ่นพี่ปี2ของสาขาเรานี่แหละแถมปีที่แล้วพี่เค้ายังได้ตำแหน่งดาวเทียมของคณะอีกด้วย             “ตามสบายเลยแล้วอย่าแกล้งน้องของด้าแรงนะ ไม่งั้นน้องรหัสของหนูเล็กจะโดนมากกว่านี้อีก” ฉันซาบซึ้งในความปรารถนาของพี่รหัสหน้าโหดจริงๆ              “รู้แล้วน่า ก็เล็กถึงบอกให้ย้ายมานั่งตรงนี้ไงจะได้ไม่มีใครสนใจ”               “สู้ๆนะน้อง พี่เป็นกำลังใจให้”พี่ดาด้าหน้าโหดยิ้มด้วยแหละ                “พี่จะให้น้องน้ำปั่น ร้องเพลงพร้อมกับโชว์ท่าเต้น ข้อแม้คือต้องเอาแบบตลกๆนะ”ห๊ะ!!!นี่ฉันต้องมาเต้นแสดงความสามารถให้รุ่นพี่ดูก็พอทำใจได้นะ แต่พอหันมามองคนข้างๆฉันเนี่ยบอกตรงๆเลยนะว่าอายชะมัด             “เออคือ…ปั่นต้องเต้นให้พี่สองคนดูแล้วกอล์ฟล่ะค่ะ”ฉันถามออกไปเผื่อเขาจะได้มาเต้นคู่กับฉัน           “กอล์ฟก็มานั่งนี่เร็วๆ”พี่หนูเล็กเรียกนายกอล์ฟพร้อมกับชี้ที่นั่งให้นั่งแถมยังเป็นจุดที่อยู่ตรงหน้าฉันอีก ฆ่าฉันให้ตายเถอะ ใครเค้าจะอยากทำอะไรที่มันรั่วๆ น่าอายแบบนี้ให้คนที่ตัวเองชอบดูกันเล่า TxT        “เต้นให้พี่สองคนดูแค่นั้นไม่ได้เหรอค่ะ”          “ไม่ต้องอายหรอกน้ำปั่น…เพราะเมื่อกี้ตอนพี่ด้าบอกให้กอล์ฟไปสารภาพรักกับพี่โอ๊ตซี่ คนเกือบทั้งใต้ตึกสาขาเรามุงดูกันเต็มเลย” แล้วฉันไปอยู่ไหนเนี่ย ทำไมไม่เห็น YxY           “พี่ขอโทษนะน้ำปั่น เมื่อกี้อารมณ์อยากแกล้งมันพาไป”พี่ด้าหันมาขอโทษฉัน เอ่อ…พี่ค่ะเปลี่ยนเป็นว่าให้หนูเต้นเสร็จแล้วพี่ให้นายกอล์ฟมาสารภาพรักกับหนูอีกรอบได้มั้ย            “ทำให้ดีนะแค่รอบเดียว ถ้าทำไม่ดีพี่จะเรียกคนทั้งสาขามาดู”พี่หนูเล็กเห็นตัวเล็กๆ ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่ทำไมใจร้ายจัง แล้วฉันจะทำยังไงได้นอกจากหลับหูหลับตายอมรับชะตากรรม            “ห้ามหัวเราะนะ”  ฉันสบตากับนายกอล์ฟเป็นเชิงบอกให้เขา ก็ดูสิยังไม่ได้เต้นเขาก็แอบหัวเราะฉันแล้วเนี่ย ทั้งอายทั้งเขิน              “กางเกงใน1รอบ พร้อม…พร้อมแล้วค่ะ พร้อมแล้วค่ะ  อุ้ย อยากเต้น  อุ้ย อยากเต้น สามสี่” แล้วฉันต้องกลั้นใจร้องเพลงแถมยังทำท่าอุบาทว์ๆอีก             “กางเกงใน5บาท 125เซนติเมตร ปริมาณคัพตูดเต็มที่ ใส่ได้ใส่ดี  ใส่กางเกงใน เฮ ใส่กางเกงใน เฮ 5บาทเต็มตูด” แล้วมันก็จบลงในท่าใส่กางเกงใน สาบานว่าเพลงนี้ฉันคิดออกสดๆเมื่อกี้ แล้วจะจดจำไว้ให้รุ่นน้องรหัสปีหน้าเอาไปเต้นโชว์ด้วย คอยดู!            “มาๆนั่งนี่เร็ว”พี่หนูเล็กเรียกฉันให้ไปนั่งข้างๆพร้อมกับโอบไหล่              “ยิ้มหน่อยสิ ไม่ต้องอายหรอก”นายกอล์ฟบอกฉันพร้อมกับกลั้นหัวเราะ              “อ่ะ…สมุดลายเซ็นของน้องสองคนพวกพี่ๆเขียนชื่อและเบอร์โทรศัพท์ให้แล้วนะ”พี่หนูเล็กยื่นสมุดรวบรวมรายชื่อรุ่นพี่ในสาขาที่พวกรุ่นพี่แจกให้เด็กปี1ทุกคนล่ารายชื่อพี่ๆปี2ให้ครบทั้งสาขาเพื่อที่จะได้ขึ้นไปทำความรู้จักกับรุ่นพี่ปี3       “เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจเรียนมีปัญหายังไงก็มาปรึกษาพวกพี่ได้นะหรือบางทีน้ำปั่นอาจไม่กล้ามาปรึกษากับพี่เพราะพี่เป็นผู้ชายก็ไปปรึกษากับพี่หนูเล็กได้  ส่วนเราเจ้ากอล์ฟปรึกษากับพี่ได้แค่คนเดียวห้ามโทรไปหาหนูเล็กถ้าไม่จำเป็น ถ้ารู้ล่ะโดนแน่ๆ”ทำไมพี่ดาด้าโหดแบบนี้นะ           แล้วเย็นวันนี้หลังจากรุ่นพี่ปล่อยกลับหอฉันก็ได้รายชื่อพี่สาขาครบทุกคนในปี2แถมยังได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่อีกตั้งหลายคนแต่ก็นั่นแหละคนความจำสั้นแบบฉันก็ต้องลืมง่ายเป็นธรรมดา แต่ระยะเวลา5ปีที่จะเริ่มเรียนที่นี่รับรองฉันจะเก็บเกี่ยวความรู้และมิตรภาพสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นไว้ให้ได้มากที่สุดโดยเฉพาะนายกอล์ฟแค่เห็นแว๊บเดียวฉันก็รู้สึกว่าเจอคนที่ใช่เข้าแล้วไง
 
----ฝากด้วยนะคะ ยังไงก็ฝากคนอ่านคอมเม้นให้ด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ----