Love that track. รักนี้อันตรายหัวใจ

บรื้น บรื้นนน เอี๊ยดดด!
เสียงรถดังสนั่นลั่นมหาลัยที่รถของหญิงสาวสวยมาถึงแล้วก้าวลงมาจากรถเธอค่อยๆยืดตัวตรงแล้วเสย
ผมไปไว้ด้านหลังอย่างไม่สนใจคนรอบข้างผมยาวดำตรงยาวถึงกลางบวกด้วยใบหน้าเรียวสวยเกิน
มนุษย์ทำให้เธอยิ่งดูโดดเด่นมากกว่าใครเธอเธอจึงถูกคนในเมืองนี้ขนาดนามว่า นางฟ้าประจำเมือง ก้าว
ขาเรียวสุดเพอร์เฟตไปอย่างเร่งรีบเพราะว่าเธอกำลังจะสายเข้าวิชาแรกอยู่เเล้ว ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ คำ
เอื้อม เธอไม่ใช้เเค่สวยอย่างเดียวแต่พ่อของยังรวยในมหาศาลอีกด้วยพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย
เเถมท่านยังเป็นคนโอบอ้อมอารี ชอบช่วยเหลือคนอื่นทั้งต่อหน้าเเละหลับหลังอย่างไม่มีอะไรตอบแทน
ท่านจึงถูกขนาดนามว่า พ่อพระประจำเมือง ด้วยเช่นกัน เเต่นิสัยของท่านช่างเเตกต่างกับลูกสาวที่รักยิ่ง
 
กว่าชีวิตยิ่งนักไม่ต้องถามใครๆก็ต่างรู้ดีว่านิสัยเเบบนี้เธอได้มาจากใคร ก็มารดาของเธอล้วนๆนั่นเเหละ
 
"คำเอื้อม ทางนี้"วิชซี่ หนึ่งในเพื่อนสนิทเธอเรียกขึ้น"
 
"เฮ้ออ ฉันงวงจัง"ฉันบ่นกระปอดกระเเบดกับเพื่อนสาวคนสนิท
 
"เป็นอะไร ทำไมมาช้าจังอีก5นาทีก็จะเข้าเรียนเเล้วนะ"วิชซี่ถาม
 
"ยัยวิชนี่ถามแปลกเป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่ประถมไม่ชินอีกเหรอ นอนดึกตื่นสายเหมือนเดิมเพราะเอา
เวลาไปบอกลาผู้ชายในสต๊อกของมันไงล่ะกว่าจะหมดก็รุ่งเช้าโน้น"จีบีพูดแหนบฉันทันที
 
 "รู้ดีนักนะ ขนาดนั่นฉันปิดเครื่องไม่ดีกว่าเหรอ"
 
"พอๆ เเล้วเเกเอื้อมจะไปซื้ออะไรกินหรือป่าวใกล้เวลาเเล้วจะได้ขึ้นเรียนกัน"วิชซี่พูดเตือน
 
"ไม่ล่ะ ขึ้นห้องเรียนก็ได้"ฉันเตรียมจะลุกขึ้นเเต่ก็ไม่ทันเสียงหนึ่งก็เรียกชื่อฉันเสียก่อน
 
"คำเอื้อม"เสียงผู้ชาย ด้วยความสงสัยฉันเลยหันกลับไปมองเเล้วก็ต้องกระตุ้นยิ้มอย่างสมเพศเมื่อเห็น
ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ
 
"มีไร"ฉันตอบกลับไปอย่างห้วนๆ กึ่งรำคาญ
 
"ฉันอยากรู้ฉันทำอะไรผิดทำไมเธอถึงบอกเลิกคบฉัน ฉันโทรไปเธอก็ไม่รับฉันพยายามคิดทั้งคืนว่าไป
ทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือป่าว เเต่ฉันก็ไม่รู้จริงๆ ช่วยอธิบายให้ฉันรู้หน่อยได้ไหม"ฉันกรอกตาเซ็ง
ก่อนจะพยักหน้าให้วิชซี่เเละจีบีเดินขึ้นไปเรียนก่อน
 
"คิดทั้งคืนเลยเหรอ เหอะไม่น่าละสภาพถึงได้เหมือนศพสะอย่างเนี่ย"ฉันพูดอย่างเหยียดหยาม
 
"คำเอื้อม เธอโกรธฉันเรื่องอะไรกันเเน่"
 
"นี่ นายพูดไม่รู้เรื่องเหรอฉันไม่ได้โกรธนายเเต่ฉันเบื่อนายเข้าใจไหม เลิกตามฉันซะทีเถอะ"ฉันหันหลัง
เตรียมจะเดินขึ้นเรียน ขนาดชื่อเขาฉันยังจำไม่ได้เลยคิดว่าตัวเองมีความสำคัญมากเกินไปหรือป่าวยะ
 
หมับ!
 
"นี่ แกจับฉันทำไมปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะอยากตายหรือไงห๊ะ!"ฉันตะโกนเสียงดังไม่สนใจใครที่เดิน
 
ผ่านไปผ่านมาเลยด้วยซ้ำ
 
"ตายเหรอ เเล้วที่เธอทำกับฉันอยู่ตอนนี้เรียกว่าอะไรละสภาพที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้เรียกว่าคนได้เหรอ เธอ
 
ตอบฉันมาทีสิ"เขาพูดเสียงเบาขณะที่เริ่มปล่อยเเขนฉันมาเป็นจับมือฉันแทน "คำเอื้อม อย่าทิ้งฉันไป
 
เลยนะฉันยอมให้เธอมีคนอื่นก็ได้ตามที่ใจเธอต้องการขอเเค่ ขอเเค่อย่าทิ้งฉันไปก็พอ"เขาหลุบตา
 
ลงพื้นพร้อมกับมือที่เขาบีมฉันเอาไว้จนเเน่น
 
"เฮ้อออ โอเคก็ได้"ฉันบอกพร้อมสบัดมือออกอย่างเเรง
 
"เธอว่าไงคำเอื้อม"เขาถามกลับมาอย่างดีใจ
 
"ก็ได้ไง ฉัน(ยัง)จะไม่ทิ้งนาย(ตอนนี้)"อยากโง่กลับมาเองนะฉันช่วยให้นายไม่เจ็บมากกว่านี้เเล้วนะ
 
พ่อนกน้อยอยากบินกลับมาขึ้นเขียงเองนะ เฮ้อออ ช่วยไม่ได้นะ น่าสงสาร
 
"เธอ เธอ"
 
"จบแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปเรียน"พูดจบฉันก็หันหลังเดินจากมา คนอย่างนายยังรู้จักฉันน้อยไปอยาก
เล่นกับไฟนักใช่ไหม ไฟมันจะเผานายจนเกรียมไม่เหลือซากเลย คอยดู เอ๊ะ! ว่าเเต่เขาชื่ออะไรนะ