Sorry โทดทีรักเรื่องนี้ไม่มีซับไท'เทิล

       เมื่อฉันเอ่ยปากชวนเขาไปเล่นเกมส์ ทั้งที่คิดไว้ว่าต้องโดนปฎิเสธแน่ๆ แต่เขากลับตอบว่าได้

  ไม่รู้ทำไมเพียงแค่คุยกับเขาไม่กี่คำ แต่ทำไมรู้สึกอย่างจะคุยต่ออีกนะ

               "เอ่อ ฉันลืมบอกเธอ ตอนที่เธอปีนกำแพง ลายจุดของเธอมันออกหน่ะ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่เดินอยู่ข้างๆฉัน ห่างกันประมาณ วาหนึ่ง

            ">///< อย่าโกหกหน่า นายจะเห็นมันได้ยังไง" ฉันพยายามพูดเลี่ยงๆไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาเห็นมันจริงรึป่าว

           "ลายจุดสีชม........อุ๊บ" ก่อนที่เขาจะพูดมันขึ้น ฉันใช้มือของฉันรีบปิดปากเขาไว้ ความห่างเป็นวา กับกลายเป็นใกล้ไม่ถึงคืบ

           พอรู้ตัวอีกทีว่ามือของตัวเองประกบลงกับปากเขา ฉันก็รีบชักมือออก

        "เอ่อ....ถ้านายเห็นแล้วจะบอกฉันทำไมเล่า >///< ลืมๆมันไปสิ"

           "เธอจะได้ระวังมากกว่านี้ไง"

       "โอเคๆ ฉันจะระวังมากกว่านี้"

           "เธอชื่ออะไรหล่ะ"

      เขาถามชื่อฉันงั้นหลอ ทั้งที่ฉันเป็นคนชวนเขาให้ไปด้วยแท้ๆ แต่ฉันกลับไม่ถามเขาสักคำ

          "เอ่อ ยูคิ"

             "ฉันเอส ยินดีที่ได้รู้จัก"

         "อ่อ ยินดี"

 ระหว่างทางเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ฉันเอาแต่มองที่เขา จากที่มอง สูงประมาณ 180 เป็นคนที่แข็งแรงมาก อายุคงจะมากกว่าฉัน ดูจากหน้าแล้ว 20 ต้นๆได้มั้ง เขาพกไฟแช็คซะด้วยแสดงว่าต้องสูบบุหรี่ จากที่ประมาณดูแล้ว เป็นคนที่ใช้ได้เลย

     (เอ๊ะ ใช้ได้ งั้นหลอ ทำไมฉันต้องใช้คำว่าใช้ได้สำหรับเขาด้วยหล่ะ)

          ณ ร้านเกมส์

       "เธออยากเล่นเกมส์อ่ะไรหล่ะ"

      "เกมส์....บอล" ;'D

    "ทำไมเธอชอบอะไรที่เกี่ยวกับบอล แม้แต่คำถามแรกที่เธอถามฉัน ยังเกี่ยวกับบอล"

     "ฉันชอบฟุตบอลมาก ชอบทุกๆอย่างๆที่เกี่ยวกับบอล" ฉันยิ้มบางๆให้เขา

    "ผู้หญิงเนี้ยนะชอบบอล เธอเล่นบอลเป็นรึป่าว"

         "เล่นเป็นสิ!" ฉันทำหน้าจริงจัง

      "งั้นหลอ"

   เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนคนที่เย็นชามาก

      "งั้นถ้านายอยากเล่นอะไรนายก็ไปเล่นนะ ฉันจะไปเล่นเกมส์บอลตรงโน่นแล้วกัน"

     "อะไร เป็นคนชวนมาแท้ๆ แต่กลับบอกให้แยกไปเล่นอย่างอื่น"

         "ก็ฉันคิดว่านายไม่เล่นเกมส์บอลหนิ"

       "ฉันเล่นได้หมดแหละ ฉันไม่เรื่องมาก"

              "'งั้นเล่นแข่งกันนะ" ฉันยิ้มกว้างๆให้เขา

         "ยิ้มมากเดี๋ยวปากก็ฉีกกันพอดี"

      "ก็ฉันเป็นเด็กน้อยร่าเริงหนิ ยิ้มนี่แหละเป็นเสน่ห์ของฉัน"

        ฉันพยายามที่จะหาเวลายิ้มตลอดเวลา เพราะว่าถ้าฉันไม่ยิ้ม บรรยากาศมันก็จะน่าเบื่อทันที

ก็หมอนี่เล่นไม่ยิ้มเอาซะเลย หน้าตายจริง - -

กลับมาแต่งตอนนี้ให้จบแล้วนะ ขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยน้ะ ต้องรีบไปโรงเรียน ช่วงแรกๆเลยเขียนผิดไปหน่อย โดยฉพาะชื่อพระเอก ดันใส่ชื่อน้องนางเอกไปซะได้ สำหรับคนที่อ่านไปแล้วก็ต้องขอโทดจริงๆนะ แต่ไรเตอร์แก้ไขให้เรียบร้อยแล้วนะจ้ะ

(พระเอกชื่อเอสเน้อ)   รักคนอ่านมากๆ ♥