Sorry โทดทีรักเรื่องนี้ไม่มีซับไท'เทิล

          ท่ามกลางสนามฟุตบอลแห่งหนึ่ง "กึก!  กึก!  กึก!" เสียงของลูกบอลที่ถูกเตะลอย
 
 
ขึ้น ให้กระทบกับขอบโกลล์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในแต่ละลูกที่ถูกเตะขึ้น ไม่มีลูกไหนที่ผลาดไปจาก
 
 
ขอบโกลล์เลยสักลูก "แฮ่ก~  แฮ่ก  - -!" และแล้วอาการเหนื่อยก็มาถึงขีดจำกัด ร่างสูง
 
 
ของเธอได้ทิ้งตัวลงนอนราบบนสนามหญ้า เหงื่อที่ไหลท่วมตัว มันทำให้ร่างกายของเธอ
 
 
ร้อนระอุ
 
 
" บ้าจริง (ทีมของเราได้เลาะผู้หญิงออกหมดแล้ว เราไม่ต้องการผู้หญิงในทีมอีก เธอก็รู้
 
 
ผู้หญิงอย่างเธอเป็นนักฟุตบอลไม่ได้หลอก)  ไอ่โค้ดเฮงซวยเอ้ย ชิ คิดว่าฉันอยากจะอยู่ทีม
 
 
นั้นมากเลยหรือไง (อ่อนปลวกเปียกอย่างเธอหน่ะ อยู่ทีมเราไปก็กลายเป็นตัวถ่วงป่าวๆ ไป
 
 
เล่นตุ๊กตาไป) โอ้ย - -* ไอ่พวกผู้ชายในทีมก็เหมือนกัน คอยดูนะฉันจะเล่นเก่งกว่าพวก
 
 
แกเป็นร้อยเท่าเลย" เธอได้ระบายความแค้นกับตัวเอง จนเลือดแทบจะขึ้นหน้า "นี่! เธอคือ
 
 
ยูคิ ใช่ไหมครับ"
 
 
เสียงตะโกนของผู้ชายคนนึงดังมากจากข้างสนาม "อ่อ ใช่" ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหาผู้ชาย
 
 
คนนั้น "ว่าแต่ นายเป็นใครอ่ะ"
 
 
"ผมชาบูครับ อยู่ห้องเดียวกับคุณ" ฉันพยามจำเขาให้ได้ แต่มองยังไงก็ไม่คุ้นหน้าเลย
 
 
"อ๋อ ชาบูนี่เองมีอะไรหลอ" มั่วไปว่าจำได้ "ผมเป็นหัวหน้าห้องหน่ะ คุณครูเลยให้ผมมา
 
 
บอกคุณว่า คุณควรจะไปโรงเรียนหน่ะ ไม่งั้นอาจจะเป็นผลเสียต่อคะแนนการเรียนของคุณ
 
 
นะ"
 
 
"อืม ฉันรู้ พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงเรียนแล้วหล่ะ ขอบใจที่มาบอกนะ"
 
 
"มันเป็นหน้าที่หน่ะครับ งั้นผมขอตัวก่อนละกัน" แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินไป
 
 
"เฮ้อ~~ กลับบ้านดีกว่า" ฉันวิ่งไปเก็บลูกบอล แล้วก็ปั่นจักรยานกลับบ้าน
 
 
-ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันชื่อ ยูคิ อายุ 17 เรียนอยู่ม.5 ฉันเป็นคนสูงปี้ด ถึง
 
 
จะผอมมากมายก็เถอะ แต่ร่างกายของฉันก็ไม่ได้อ่อนปลวกเปลียกนะ ฉันนั้นชอบเล่นบอล
 
 
มากและก็เล่นเก่งซะด้วย บ่องตงอันนี้ไม่ได้โม้เลยนะตัวเอง แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
 
 
ฉันถูกโค้ดไล่ออกจากทีมฟุตบอล เพราะเขาไม่ต้องการผู้หญิงในทีมอีก มิหนำซ้ำยัง
 
 
โดนพวกผู้ชายในทีมดูถูกซะด้วย จนมันทำให้ฉันโกรธมาก แต่ในทางกลับกันความแค้น
 
 
นั้นกลับทำให้เลเวลหรือความสามารถของฉันเพิ่มขึ้นมา แต่คำดูถูกเหล่านั้นก็ทำให้ฉันรู้สึก
 
 
ท้อในบางที และก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปหาทีมอยู่ใหม่ โรงเรียนก็ไม่ได้ไป ก็อย่างที่เห็น
 
 
เมื้อกี้ก็มีหัวหน้าห้องมาบอก ส่วนทางบ้านฉันไม่มีใครรู้นอกจากน้องชาย เพราะพ่อกับแม่
 
 
ฉันไปทำงานที่ต่างประเทศ เหลือแค่ฉันกับน้องชาย2คน ยิ่งนับวันนับวันเหมือนความสุข
 
 
เริ่มลดลงๆ เมื่อไหร่จะมีคนมาเติมเต็มสักทีนะ  -