กักขังหัวใจไว้ที่ยัยจอมแสบ

          "ไปทำความรู้จักเขาไว้ซะ" พ่อที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ขลุ่ย
          "อะไรนะ..."
          "อีธานน่ะ ไปทำความคุ้นเคยกับเขาไว้ให้ดีๆ"
          "ไม่ล่ะ คนนี้แอลขอผ่าน -*
          "ฉันรู้ว่าเขาตรงสเปคแก"
          "พะ...พ่อจะมารู้ใจแอลได้ยังไง!!" ฉันโพล่งออกมาเสียงดังจนคนใกล้ๆหันมามอง ยังดีที่มีเสียงเพลงขึ้นมาพอดี ไม่อย่างนั้นฉันต้องเป็นจุดเด่นแน่ๆ แล้วหมอนั่นก็จะสังเกตเห็นฉัน ไม่ดีแน่ล่ะแบบนั้น
          "ร้อนตัวแบบนี้ก็ดี"
          "พูดอะไรของพ่อนะ! ฮึ่ย!" ฉันฮึดฮัดใส่พ่อที่ยิ้มกริ่มบ้าๆใส่ฉัน จนฉันต้องยกไวน์ตรงหน้าขึ้นมาซัดรวดเดียว คนเลวแบบนั้นไม่ใช่สเปคฉันหรอก!
 
 
 
          อา...เป็นเพราะไวน์แก้วนั้นที่ฉันดื่มมันเข้าไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านทำให้ฉันต้องเดินโซซัดโซเซกลับมาที่ห้องพักก่อนจะได้คุยกับมิสเตอร์อดัมส์ ลืมไปเลยว่าฉันไม่ถูกกับแอลกอฮอล์ -0- แค่แก้วเดียวก็ทำให้ฉันหลับยาวได้เลยล่ะ ฉันพยายามควานหากุญแจห้องพักในกระเป๋าคลัตช์ใบเล็กของตัวเองแต่มือไม้มันรวนไปหมด "อ้า..นี่งาย..."
          พลั่ก!!!
          "กรี๊ด!"
          "อ๊ะ..." ฉันเดินไปชนอะไรเข้าก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าหัวฉันหมุนไปหมด ฉันเสียการทรงตัวจนคิดว่าจะต้องเอาหัวไปโหม่งพื้นแน่ๆ แต่กลับมีอะไรบางอย่างฉุดฉันไว้ ฮ้า สบายจัง ไม่ต้องฝืนเดินทั้งที่โลกมันหมุนอีกต่อไป ฉันอยากจะนอนจังเลย...
          "นี่เธอ...!"
         
 
          "..." ตอนนี้ผมกำลังกะพริบตามองผู้หญิงคนหนึ่งที่ซุกหน้าตรงอกผมพร้อมกับแขนบางที่กอดผมไว้แน่น ยัยนี่ไม่ใช่คู่นอนของผมเหมือนทุกๆครั้งที่ผมลืมตาตื่นมาเจอหรอกนะ เธอออกจะสวยเกินไปหน่อย แถมหน้าอกหน้าใจยังอุดมสมบูรณ์มากอีกต่างหาก จะว่าไปก็หน้าคุ้นๆอยู่เหมือนกัน แต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ไหน คู่นอนของผมแต่ละคนก็คงไม่สวยอารมณ์นี้ ผมฟาดนางแบบมาเยอะนะ แต่ยัยนี่ดันต่างออกไป ก็เมื่อคืนขณะที่ผมกำลังฟาดนางแบบอยู่หน้าห้องอย่างที่ทำประจำ ยัยนี่ดันหล่นมาทับซะได้ ตอนแรกผมนึกว่ายัยนี่เมา แต่ก็ไม่ยักจะได้กลิ่นเหล้า เลยคิดเอาเองว่าหล่อนอยากให้ท่า ผมเลยไล่นางแบบนั่นไปก่อนแล้วอุ้มยัยนี่มาที่ห้องแทน ก็บังเอิญยัยนี่สวยกว่านางแบบคนนั้นพอดีนี่นะ แล้วพอผมถอดเสื้อผ้าออกก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ พอมาดูยัยนี่ดันสลบไปแล้ว ผมเองก็ไม่มีอารมณ์กับตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิตหรอกนะ แถมดูหน้าแล้วถ้าผมทำอย่างว่าขึ้นมา รู้สึกเหมือนจะมีลางร้ายตามมายังไงก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมายัยนี่ก็ดันมากอดซะแน่น...
          "ให้ตายเถอะ -_-^" ผมพยามดันแขนยัยสวยไม่ล้างเครื่องสำอางนี่ออกแต่มันกลับแน่นกว่าเดิม ผมจึงล้มเลิกความตั้งใจ เพราะกอดของยัยนี่ก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย -_-/// หน้าแบบนี้เคยเห็นที่ไหนว๊า...
 
          "อืม...นาย...โผล่มาได้ยังไงนะ..."
          "..." อยู่ๆยัยนี่ก็เพ้อออกมาล่ะ -_-^ ต้องขอบคุณที่ไม่มีน้ำลายของหล่อนบนอกเปลือยของผมน่ะนะ
          "นาย...ไปอยู่ตรงนั้น...ได้ยังไง ฉันต้องฆ่านาย งั่มๆๆ"
          -O-/// ยัย...ยัย...ยัยนี่บังอาจงับ... งับ... ผมไม่ใช่แม่นมนะโว้ย!!
          "ยัยบ้า!! ตื่นซักที!!!" ผมตัดสินใจร้องดังๆพร้อมกับผลักร่างบางออก ก่อนที่ร่างกายของผมบางส่วนมันจะหลุดติดปากยัยผู้หญิงประสาทนี่ไปจริงๆ ให้ตายเถอะ เจ็บชะมัดเลย T^T กัดมาได้ ถ้าทำอย่างอื่นจะไม่โวยเลย!
          "อือ..."
          "รีบออกไปจากห้องนี้ก่อนที่ฉันจะขย้ำเธอบนเตียงนี่!!!" ผมตรงเข้าไปเขย่าร่างงัวเงียนั่นแรงๆจนหล่อนเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับ
          "อะ..โอ๊ย อะไรกันเนี่ย เจ็บนะ!!"
          "ฉันสิต้องบอกว่าเจ็บ ยัยบ้าเอ๊ย!!"
          "นะ...นาย O_O!!!" พอยัยนี่ลืมตาตื่นก็ทำท่าตกใจมากที่เห็นผมพร้อมกับรีบถอยออกห่างจนหงายหลังตกเตียงไป ตลกชะมัด ผมควรหัวเราะหล่อนหรือสมเพชตัวเองก่อนดี จุกนมน้อยๆตรงอกแดงไปหมดเลย T^T
          "นาย นาย นาย O_O!"
          "เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ -_-^" ผมมองร่างตรงหน้าที่อยู่ในสภาพวาบหวิวสุดๆ ก็ผมนึกว่ายัยนี่อ่อย เลยใจดีถอดชุดออกให้ แต่ก็แค่นั้นล่ะ ยัยนี่สลบไปแล้วจะให้ผมทำอะไร
          "นายทำอะไรฉัน!!!" ดูเหมือนหล่อนจะรู้ตัวก่อนจะรีบดึงผ้าห่มบนเตียงไปบังไว้ "กรี้ดดด!!!"
          "โอย..." ผมครางออกมาด้วยความรำคาญ นี่ผมตื่นหรือยัง ยัยผีนี่ดึงผ้าห่มไปเองพอเห็นผมที่มีแต่บ็อกเซอร์ลายซูเปอร์แมนของผมก็กรี๊ดซะเอง อะไรกัน ยัยนี่ก็ชอบซูเปอร์แมนเหรอ ผมไม่ถอดให้หรอกนะ -_-^ (ไม่ใช่ย่ะ!)         
 
          "แก นาย ไอ้...อี...อี๊!!! นายทำอะไรฉัน!!!!!!!!" ฉันรีบหันหลังเมื่อสายตาปะทะกับบ็อกเซอร์ลายซูเปอร์แมนของอีธาน ให้ตาย นี่มันเรื่องจริงหรือโกหกเนี่ย ทำไมฉันเหลือแต่ชุดชั้นใน ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าอยู่กับไอ้เลวนี่ฉันไม่มีทางรอดแน่ๆ TOT แงงงงงง ไม่จริงใช่มั้ย
          "ฉันไม่พรากอะไรไปจากคนที่กัดหัวนมฉันแทบขาดหรอก"
          "กรี้ดดดดด แกพูดอารายยยยยย TOT" ฉันหันไปกรี้ดใส่เขาอย่างลืมตัวว่าเขาเองก็โป๊อยู่
          "กรี๊ด"
          =O= และก็ต้องถึงกับอึ้งไปเมื่อเห็นคนตรงหน้ากรี้ดสั้นๆพร้อมกับดึงผ้าห่มไปปิดส่วนนั้นของตัวเองไว้ ต้องขอบคุณที่ผ้าห่มนี่ใหญ่พอที่จะปิดรูปร่างฉันกับของอุบาทว์นั่นไว้ได้อย่างหมิ่นเหม่สุดๆ
          "ฉันกรี้ดบ้างได้มั้ยล่ะ เฮอะ"
          เขาไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ ไอ้นิสัยกวนประสาทสุดๆนี่ แล้วเรื่องเมื่อคืน
          "นายไม่ได้ทำอะไรฉันใช่มั้ย..."
          "เฮอะ...จะตอบว่าทำหรือไม่ทำดีล่ะแบบนี้~"
 
          "..." ฉันเม้มริมฝีปากสนิท พยายามอ่านความจริงจากสายตาของเขา เมื่อคืนฉันไม่มีสติเลย นั่นแปลว่าฉันอาจจะหลับ คนอย่างอีธานไม่น่าจะทำอะไรผู้หญิงที่ไม่มีสติหรอกนะ...แต่ฉันกลัวส่วนลึกในใจฉันจะเผลอตอบสนองเขาไปน่ะสิ
 
          "รูปร่างเธอก็ดีออกขนาดนี้ คิดว่าอะไรจะหยุดยั้งฉันไว้ล่ะ~"
 
          "..."
 
          "แต่เธอควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ใครๆก็อยากได้ฉันกันทั้งนั้น"
          "หลงตัวเอง!!!"
          "ฮ๊า...ฉันว่าฉันรู้จักเธอขึ้นมาแล้วล่ะ..."
          "...!!"
          "ผู้หญิงที่ด่าฉันแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ให้ตายสิ...นี่เธอเองเหรอ.."
          "..." ฉันเม้มริมฝีปากแน่นกว่าเดิมเมื่อเขาทำท่าว่าจะจำได้
          "ลูแอล แอร์ฮาร์ต ~"
          "ฉันไม่รู้จักนาย :("
          "อ่ะฮ๊า...ฉันนึกเสียใจซะแล้วสิ เมื่อคืนเราน่าจะได้รำลึกความหลังอันเร่าร้อนของเราหน่อยนะ ถ้าเธอไม่สลบไปอย่างนั้นน่ะ~"
          "ฉันไม่เคยมีความหลังอะไรกับนายทั้งนั้..."
 
          "ไม่เคยเหรอ~ เดทแรกที่ทรอปปิคอลแลนด์ จูบแรกที่หอสมุ..."
          "หยุดพูดบ้าๆนะ!!!"
          "ถ้าเธอไม่ทำตัวหน้าเบื่ออย่างการหึงหวงฉันหรือตามติดฉันมากเกินไป เราก็คงไปกันได้นานกว่านั้นหรอก
นะ"
          "หุบ!! ปาก!! ของนายซะ!! แล้วเก็บอดีตนั่นลงชักโครกไปพร้อมกับชีวิตของนายนั่นแหละ!!  แค่คิดว่าฉันเคยทำแบบนั้นกับนายมันก็สะอิดสะเอียนจะแย่แล้ว!! คนเลวอย่างนายน่ะ!!!"
          "ทำอย่างกับฉันพิศวาสเธอนักแหละน่า~"
          "สารเลว คนอย่างนายน่ะ...ขอให้ไม่มีใครรักนายไปจนตายนั่นแหละ!!!"
          "ว่าไงนะ!!!"
          "ไอ้เด็กแม่ไม่รัก แบร่!!!"
          "นี่เธอ!!!"
          ฉันหอบผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนจะลากมันออกมาจากห้องนายนั่นก่อนที่เขาจะลูกขึ้นมาต่อยฉันเข้าจริงๆ ก็คำว่า 'ไอ้เด็กแม่ไม่รัก' น่ะ เป็นคำต้องห้ามสำหรับหมอนั่นเชียวล่ะ และพอฉันออกมาจากห้องหมอนั่นๆไม่ทันไรเหล่ากะลาสีเรือก็พากันกรูเข้ามาพร้อมกับบอกให้ฉันรีบไปพบพ่อที่ห้องของฉันเอง  พ่อดูตื่นตกใจที่เห็นฉันก่อนจะเปลี่ยนเป็นถอนหายใจ
 
          "เกิดอะไรขึ้นเหรอ -*-?"
          "คุณหายไปไหนมาเหรอคะ" ยัยแพศยาถามฉัน
          "ใครอนุญาตให้เธอเข้าห้องฉันกันล่ะ -_-^ ออกไปซิ"
          "แอล!!"
          "อะไรล่ะพ่อ -_-^"
          "เฮ้อ ช่างเถอะๆ เธอออกไปก่อนนะอาน่า"
          "...ก็ได้ค่ะ" หล่อนเหลือบมองฉันก่อนจะเดินออกไป เฮอะ :P
          "สารรูปแบบนั้นมันอะไรน่ะ" พ่อถามฉันเมื่อยัยส่วนเกินออกไปแล้ว โอ้ ตายล่ะ ถ้าพ่อรู้ว่าฉันเหลือแต่ตัวทัวร์ยกแก๊งได้มีเรื่องตามมาแน่ๆ
          ก๊อกๆๆ
          "เธอลืมของแน่ะ~"
          เดรสสีเนื้อ กระเป๋าคลัตซ์สีดำ กุญแจห้อง...ทุกอย่างกองอยู่ที่พื้นด้วยฝีมือชายคุ้นหน้าที่ฉันเพิ่งจากมา...
          ปัง~
          "นี่มันอะไรแอล -_-+"
 
 
 
 
          หลังจากโดนพ่อสอบสวนและฉันก็แถไปจนเจ็บสีข้างไปหมดพ่อก็ยอมปล่อยให้ฉันอาบน้ำได้เสียที แล้วฉันแถอะไรไปน่ะเหรอ...
          'ทำไมแกเหลือแต่ตัว แล้วหมอนั่น...แกไปทำอะไรกับเขามาฮะแอล'
          'ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละพ่อ แอลเมา แล้วเขาก็ไปเจอ แค่นั้นแหละ'
          'แกมีอะไรกับเขางั้นเหรอ!'
          'จะบ้าเหรอ แอลแค่ละเมอถอดเสื้อผ้าตัวเอง'
          'ถอดในห้องเขาเนี่ยนะ'
          'ไม่ต้องห่วงน่า ไม่มีอะไร!'
          'แกสนิทกับเขาขนาดนั้นแล้วรึ!'          'ประมาณนั้นแหละ พ่ออย่าถามมากเลย แอลอยากอาบน้ำแล้ว'
          'ครั้งนี้ฉันจะปล่อยแกไป...'
          "โอย...นี่ฉันกำลังเผชิญอะไรบนเรือสำราญที่มีแต่ความทรมานกันเนี่ย" ฉันถอนหายใจเบาๆให้ตัวเองพลางมองไปด้าน ฉันควรไปเจอมิสเตอร์อดัมส์เสียที
 
          "อู๊ว..."
          "กรี๊ด!...นะ...นี่นาย!" ฉันที่กำลังจะถอดผ้าคลุมออกเพื่อเปลี่ยนชุดก็ต้องรีบรวบมันกลับเข้าหาตัวเพราะเจอเจ้าคนไร้มารยาทอยู่ด้านหลัง
          "นายเข้ามาได้ยังไง -_-+"
          "ประตูไม่ได้ล็อคนี่~"
          "ตอแหล!"
          "แหม ฉันแค่ถืออาหารเช้ามาให้น่ะ~"
          "ไม่เห็นจะมีเลย!"
          "คิสจากฉันเป็นไง~"
          "กองไว้ที่พื้นนั่นล่ะ" ฉันหยิบเสื้อผ้าหนีอีธานเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ไม่เข้าใจเลย เขาจะมายุ่งกับฉันทำไม แต่ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร ฉันจะไม่ยุ่งกับเขา พอออกมาฉันก็พบว่าเขายังอยู่ที่เดิม ใบหน้านิ่งนั่นมองออกไปข้างนอกด้วยท่าทางสบายๆ และพอเห็นว่าฉันเตรียมของจะออกไปข้างนอกเขาก็ลุกตามออกมา ช่างเถอะ ฉันจะไม่ใส่ใจ -_-;;
          "สวัสดีค่ะ คุณอดัมส์" ฉันเดินเข้าไปทักทายผู้ที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆที่กำลังนั่งสนทนากับพ่ออยู่ อ้อ ยัยตัวแถมนั่นก็นั่งเสนอหน้าอยู่ด้วยแฮะ
          "มาแล้วเหรอ เห็นท่าทางอย่างนี้คงไม่มีอะไร ผมนึกว่าเจ้าลูกชายจะไปทำให้เธอไม่พอใจเสียอีก"
          "อะไรเหรอคะ?"
          "แหม พ่อคิดว่าผมจะทำอะไรให้เธอไม่พอใจล่ะ พูดอย่างกับผมเป็นผู้ร้าย อีกอย่างเราสองคนก็..."
          "ฉันหิวจังเลยค่ะ เรามาสั่งอาหารกันเถอะ" ฉันแทรกขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะพูดจาอะไรแปลกๆออกมาพร้อมกับสั่งอาหาร
          "ฉันยังสงสัยอยู่เลยนะคะว่าเมื่อคืนคุณลูแอลไปทำอะไรมาทั้งคืน ^_^" ในขณะที่ทุกคนกำลังรออาหารมาเสิร์ฟ ยัยตัวแถมที่ว่าก็ถามขึ้นมา
          "ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
          "แอล!"
          "คะพ่อ ^_^"
          "ฮึ่ย... ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่ลูแอลทำกิริยาไม่ดีต่อหน้านาย" พ่อหันไปขอโทษคุณลุงอดัมส์ที่ยังคงทำหน้านิ่งๆตามนิสัยแต่ก็บ่งบอกว่ามีความสงสัยอยู่ไม่น้อย
          "ขอโทษอดัมส์กับอาน่าสิแอล"
          "ขอโทษด้วยค่ะลุงอดัมส์" ฉันหันไปขอโทษคุณลุงเพราะฉันเองก็แสดงกิริยาไม่ดีออกไปจริงๆ
          "อาน่าด้วย"
          "อะไรล่ะพ่อ แอลไม่ผิดหรอกนะที่จะบอกคนอื่นว่า...อย่ามาแส่...กับเรื่องของแอลน่ะ -_-" ฉันพูดเน้นอย่างจงใจ
          "ลูแอล!!"
          "ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านประธาน เธอยังเด็ก..."
          "ตายแล้ว ถ้าอย่างนั้นแอลควรขอโทษคุณป้าสินะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะที่ฉันชอบพูดอะไรตรงๆ คงไม่ถือสาเด็กอย่างฉันหรอกนะคะ ^_^" ฉันหันไปขอโทษอย่างเสแสร้งสุดๆกับหล่อน หน้าเหวอไปเลยสิ อายุมากกว่าฉันแค่สองปีกล้าบอกว่าฉันเด็กเหรอ ชิ!
 
          "ฉันชักจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะแอล นี่ต่อหน้าอดัมส์นะ ทำไมแกทำตัวอย่างนี้"
          "ไม่เป็นไรหรอกชาร์ล"
          "ไม่ได้แล้วล่ะ เรื่องที่นายกับฉันคุยกันน่ะ มาทำให้มันเป็นจริงกันเถอะ!" จู่ๆพ่อก็พูดแปลกๆออกมา และแทนที่จะหันมาดุด่าฉันต่อกลับขอตัวไปเข้าห้องน้ำซะอย่างนั้น ลุงอดัมส์เองก็มีท่าทีสงบกว่าที่เป็นอยู่แล้ว ส่วนยัยตัวแถมก็นั่งหน้าชาอยู่ที่เดิมเพราะไม่มีพ่อนั่งอยู่คุ้มหัว ฉันเหลือบไปเห็นพนักงานถือพันซ์ตรงมาทางนี้พอดี และคุณป้าของฉันก็มีเพียงผ้าคลุมสีขาวบางๆปิดทับบิกินี่ของเจ้าหล่อนไว้...อยู่บนทะเลก็ต้องเล่นน้ำสิ~
          "ฉันเป็นห่วงคุณพ่อจังเลย ขอไปตามนะคะคุณลุง"
          "ไปเถอะลูแอล" ฉันรีบลุกขึ้นไปชนกับพนักงานจนแก้วพันซ์มันเอียงเตรียมพร้อมจะเทราดเป้าหมายอยู่แล้ว แต่กลับมีมือหนาคว้ามันไว้ก่อนพร้อมกับฉันที่ถูกแรงบางอย่างดึงเข้าหา
 
          "อันตรายนะเนี่ย~"
          "ปล่อย!" เมื่อรู้ว่ามือหนาที่โอบอยู่ที่หน้าท้องของฉันเป็นใครฉันก็รีบผละเขาออกและเพราะอย่างนั้นคนที่ถือพันซ์ไว้จึงเสียหลัก น้ำพันซ์สีสันสดใสนั่นสาดใส่ฉันเต็มๆ!!!
          "โอ๊ะโอ..."
          "เป็นอะไรหรือเปล่า ลูแอล นี่แกทำอะไรน่ะอีธาน!"
          "ผมเปล่าสักหน่อย เธอดิ้นเองต่างหาก~"
          "อุ๊ยตาย...ท่าจะแย่นะคะ ชุดของคุณเปื้อนไปหมดแล้ว ฉันพาไปเปลี่ยนนะคะ คุณลูแอล~" ยัยผู้หญิงนั่นรีบผุดลุกมาหาฉัน แสดงความเป็นห่วงอย่างออกนอกหน้า ฮึ่ย!! เจ็บใจชะมัด ฉันต้องการแกล้งหล่อนแต่กลับโดนผู้ชายคนนี้...คนที่กำลังส่งรอยยิ้มเยาะมาให้ฉันอย่างไม่ปิดบัง เขารู้ทันและหักหน้าฉัน...
          "ฉันไม่เป็นไร! อย่ามายุ่ง!"
          พลั่ก!
          "ว๊าย..." ฉันผลักยัยนั่นและเดินหนีด้วยความรู้สึกโมโหแปลกๆ
          "เป็นอะไรไหมครับคุณอาน่า"
          "ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณลูแอลนี่ใจร้ายจังเลย"
          เสียงที่ดังตามมาส่งให้ฉันโมโหมากขึ้นไปอีก ชุดของฉันเป็นสีด่างอย่างน่าตลกแต่ฉันกลับโมโหอย่างอื่นมากกว่า โมโหเขาที่ช่วยหล่อนแหกหน้าฉัน... เมื่อไหร่คนๆนี้จะเลิกสร้างความน่าสมเพชให้ฉันสักที
 
 ---------------------------------- ยังไม่จบตอนแรกนะ -0-