กักขังหัวใจไว้ที่ยัยจอมแสบ

อย่าโง่ไปหน่อยเลย ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าเธอมันเป็นแค่ผู้หญิงสวยที่หิวเงิน
ถึงตอนนี้เธอจะรู้จักใช้เงินมาทำให้ตัวเองดูดีขึ้นมา แต่อย่าหวังจะหลอกฉันได้เลย!!!
-------------------------------------------------------------------------
ทั้งที่คิดว่าจะไม่เจอกันอีกแล้วแท้ๆ แต่เขาโผล่มาทำไมกันนะ!!!
รู้มั้ยว่ามันทำให้ความพยายามทั้งหมดของฉันมันสูญเปล่าสิ้นดี
 
-----------------------------------------
 
เธอจะทำยังไงเมื่อต้องกลับมาเจอเขาอีกครั้ง ในเมื่อเสียงของหัวใจยังคงเป็นเช่นเดิม
เพราะเขาร้าย และเธอจะต้องร้ายไม่แพ้กัน !
 
 
 
 
#1 : When can I see you again
 
 
 
          "นี่มันอะไรเนี่ยยยยยยยยย!!!"
 
         เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วคฤหาสน์ไฮโซหลังใหญ่ที่เกิดจากหญิงสาวผมดำยาวถึงกลางหลัง ผู้เป็นเจ้าของเสียงแหลมนั้นยืนอยู่ท่ามกลางสาวใช้กว่าสิบคน ใบหน้าสวยคมราวกับนางพญามีท่าทีโกรธขึ้งเกินใครจะห้ามไว้ได้
 
          "นี่มันเรื่องอะไรกัน!!! ใครมันเป็นคนทำ!!!" หญิงสาวเท้าสะเอวถามสาวใช้เสียงดังแต่ไม่มีใครกล้าตอบเธอกลับไป ด้วยกลัวว่าหากพูดไม่ถูกหูเข้าคงต้องโดนนางพญาคนนี้ไล่ออกแน่ๆ
 
          "ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!!! พวกเธอคนไหนที่ทำให้เดรสตัวโปรดแสนแพงของฉันกลายเป็นผ้าขี้ริ้วแบบนี้!!!" หญิงสาวสะบัดเดรสสีเหลืองที่บัดนี้มีสีอื่นๆแต่งแต้มเป็นรอยด่างเต็มไปหมดลงบนพื้น และเฉียดใบหน้าของหัวหน้าแม่บ้านไปหน่อยเดียวเท่านั้นเอง "ไม่ตอบเหรอ ฮะ!!! ไม่มีใครกล้ายอมรับหรือไง!!! ทำอะไรไว้ก็ไสหัวออกมายอมรับเดี๋ยวนี้!! ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่พวกเธอออกให้หมดเลยคอยดู!!!"
 
          "เอะอะอะไรกันน่ะ..."
 
          "เฮอะ!" หญิงสาวสะบัดหน้าใส่ผู้มาใหม่ทันทีเมื่อรู้ว่าใครเดินมา
 
          "ตอบฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้น" เสียงหวานของผู้มาใหม่เอ่ยถามเหล่าสาวใช้
 
         "คือ...ชุดของคุณหนูโดนสีตก..."
 
         "สีตกบ้าบออะไรกัน!!!" เสียงแหลมรีบตวาดอย่างโมโห เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ผลของอุบัติเหตุระหว่างการซักผ้า เพราะเสื้อผ้าทุกชิ้นของเธอล้วนเป็นของมีราคาทั้งนั้น จะมาสีตกบ้าบออะไรได้ยังไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เกิดเรื่องซวยๆกับเธอในบ้านของเธอเองน่ะ
 
         "ใจเย็นหน่อยสิคะ คุณลูแอล" เสียงหวานเมื่อครู่เริ่มมีแววหงุดหงิดขึ้นมา
 
         "อย่ามาเรียกชื่อฉัน! บอกไว้เลยนะว่าถ้าไม่มีใครออกมายอมรับฉันจะต้องเปลี่ยนชุดแม่บ้านยกแผงแน่!!!"
 
         "อย่าพูดอย่างนั้นไปเลยค่ะ คุณพ่อของคุณคงไม่อนุญาตหรอกนะคะ" เจ้าของเสียงหวานพูดเรียบๆแต่แฝงอารมณ์บางอย่างไว้ในน้ำเสียงนั้น เธอคือคุณผู้หญิงคนใหม่ของบ้านนี้ และเธอจะต้องสามารถปกครองคุณหนูเพียงคนเดียวของบ้านนี้ได้
 
         "ฉันไม่สนหรอกว่าพ่อจะว่ายังไง แต่เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ!!! ฉันจำเป็นต้องใส่เดรสตัวนี้ไปงานเลี้ยงคืนนี้ และมีใครบางคนพยายามขวาง!! และทำลายชุดของฉัน!!! จำใส่กะลาหัวเอาไว้นะ!!! ไม่ว่าใครก็ตามพี่พยายามแกล้งฉัน..." นัยน์ตาสวยสีนิลตวัดมาที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ผู้มีชื่อเป็นภรรยาคนใหม่ของพ่อเธอได้ไม่นาน ทั้งคู่จ้องมองกันเงียบๆอย่างไม่มีใครยอมใคร
 
         "ไม่ว่าใคร...สวะตัวไหน..."
 
         "...ระวังตัวเอาไว้ให้ดี!!!"
 
         พลั่ก...
 
         "โอ๊ย..."
 
         "อ๊ะ...โทษทีนะ...พอดีทางมันแคบ คงไม่โกรธใช่มั้ยที่ไหล่ของฉันไปกระแทกเธอเข้าน่ะ!"
 
         "คะ...คุณผู้หญิง!"
 
 
         ให้ตายสิ มันน่าโมโหที่สุดเลย! ฉันอยากจะกรี๊ดให้โลกแตกจริงๆ เดรสตัวเก่งของฉันถูกยัยมือดีที่ไหนไม่รู้ทำซะเป็นลายด่างไปหมด ฉันอุตส่าห์จะใส่ไปงานเลี้ยงสำคัญบนเรือสำราญที่จะมีขึ้นในคืนนี้แท้ๆ ถึงจะไม่รู้ว่าสาวใช้คนไหนทำ แต่คนที่มันสั่งให้ทำน่ะ ยัยนั่นแน่นอน ยัยเมียใหม่ของพ่อที่ชอบมาวางท่ามีอำนาจเหนือฉันนั่น กล้าทำลายชุดของฉันงั้นเหรอ คิดเหรอว่าฉันมีชุดเก่งแค่ตัวเดียวน่ะ คนอย่างฉันใส่อะไรก็เริ่ดไปหมดนั่นแหละย่ะ! โธ่เอ๊ย ยัยปลิงดูดเลือด อยากโดนดีมากหรือไง อย่าคิดว่าฉันจะทนอยู่เฉยๆเป็นนางซินในนิทานนะ ไม่มีทางหรอก ฉันจะต้องเอาคืนหล่อนให้สาสม!
 
         ฉันมาถึงที่ท่าเทียบเรือก่อนเวลาประมาณยี่สิบนาที มันค่อนข้างจะเงียบกว่าที่งานเลี้ยงควรเป็น แต่ก็นั่นล่ะ พวกผู้ดีไฮโซมักจะมาถึงช้าเพราะต้องการอวดสรรพคุณของตนทั้งนั้น และที่ฉันมาก่อนเพราะเกลียดความวุ่นวาย ฉันเกลียดนักที่จะต้องยืนอยู่ท่ามกลางตากล้องและนักข่าวนับสิบคนรุมทึ้งฉันตลอดเวลา มันชวนให้ปรี้ดแตกได้ง่ายๆเลยล่ะ ถึงแม้ฉันจะสวย เริ่ด แต่ก็เชิด และหยิ่งมากนะจะบอกให้ -_-^
 
         "นั่นมันลูแอล แอร์ฮาร์ตนี่นา"
 
         "สวยจังเลย ฉันนึกว่าเธอจะใส่เดรสสีเหลืองรัดรูปตัวนั้นเสียอีก"
 
         "ฉันก็ว่างั้น มันเข้ากับเธอมาก แต่ไม่ว่าเธอจะใส่ตัวไหนมันก็ฮอตไปหมดนั่นแหละ~" เสียงบริกรชายที่แต่งตัวเป็นกะลาสีเรือพากันซุบซิบเสียงดัง ฉันรู้ฉันเห็นนะยะ ทั้งเสียงและสายตาหื่นกามนั่นน่ะ และเพื่อตัดรำคาญ ฉันจึงเลือกที่จะไปลงชื่อและขึ้นเรือไปหาอะไรดื่มดีกว่า เรื่อสำราญนี่กว้างขวางและจัดได้สวยงามมากจริงๆ สมกับที่เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเขา มิสเตอร์อดัมส์ วิลสัน ท่านเป็นเพื่อนคนหนึ่งของพ่อ ท่านเป็นคนที่ออกจะเคร่งขรึมก็จริงแต่กลับเป็นคนที่ใจดีและน่าเคารพคนหนึ่ง
 
         "อีธานค๊า~~!" ในระหว่างที่ฉันยืนชมวิวทะเลยามค่ำคืนอยู่นั้น เสียงแหลมแปร๊ดก็ดังขึ้นบริเวณใจกลางเรือ เสียงเริ่มดังจอแจขึ้นเรื่อยๆเพราะใกล้เวลาเรือจะออกจากท่าแล้ว ฉันเหลือบไปมองต้นเสียงนั่นก็พบว่าเป็น เชอลอยด์ อีเรียส หรือที่ใครๆก็รู้จักในนาม มิสวาเลนไทน์ หล่อนคือนางแบบที่กำลังมาแรงด้านความน่ารักสดใสที่สุดในตอนนี้ คงเพราะรสนิยมที่อะไรๆก็เป็นสีชมพูฉูดฉาดไปซะหมด ดูเหมือนหล่อนจะมองหาใครอยู่ หน้าไม่อายเลยนะ ร้องเสียงดังซะขนาดนั้น อ๊ะ...ฉันเห็นเหล่าคนดังเดินตามกันขึ้นมาเรื่อยๆเลยแฮะ ถัดจากยัยนางแบบสติแตกก็เป็น ยามาโตะ ชินเร ชายหนุ่มลูกครึ่งจีน - ญี่ปุ่น นักกีฬาคาราเต้ระดับโลก เขามีผิวขาวซีด ผมสีชมพูถักเปียนั่นเพิ่มเสน่ห์ให้เขาอย่างประหลาดแต่เพราะบุคลิกจิตหลอนแถมซาดิสก์นั่น ทำให้เขามีข่าวไม่ดีออกมาอยู่เสมอ ต่อมาก็ลูกหลานตระกูลชั้นสูงของอังกฤษ ลอร์ด ทีค บุคลิกเคร่งขรึมกับสัตว์เลี้ยงประจำกาย นกพิราบขาวตัวโต ได้ยินว่าบางครั้งนกนั่นก็สื่อสารแทนเขาด้วยล่ะ ฉันว่ามันสยองมากกว่าน่าทึ่งนะ -_-;
 
         "ไฮ..." ขณะที่ฉันกำลังมองไปยังกลุ่มคนที่มาใหม่ เสียงใสๆด้านข้างตัวก็ดังขึ้นพร้อมกับแก้วไวน์มาปรากฎตรงหน้า
 
       เอมิเลีย ลิฟเฟอร์ นี่เอง เธอเป็นญาติกับมิสเตอร์อดัมส์ ทั้งยังประสบความสำเร็จในธุรกิจด้านความงามตั้งแต่อายุยี่สิบสอง ฉันรับแก้วไวน์มาพร้อมกับยิ้มรับ เธออยู่ในชุดเดรสยาวสีม่วงเข้มระยิบระยับอวดสัดส่วน ด้านหน้าปาดลึกอย่างหวาดเสียว แถมด้านหลังไปถึงสะโพกก็เปลือยเปล่า ผมสีบลอนด์ทองยาวถูกดัดลอนอย่างเป็นธรรมชาติ เป็นคนที่สวยดีจัง
 
       "มีใครบอกเธอหรือเปล่าคะ..."
 
       "คะ..." ฉันขมวดคิ้วนิดๆตอบกลับที่หล่อนทักมาอย่างนี้ เอมิเลียยิ้มมีเลศนัยก่อนจะตอบให้ฉันได้รู้
 
       "เธอน่ะฮอตมาก ลูแอล แอร์ฮาร์ต~"
 
         ฉันมองหน้าเธออึ้งๆ อย่างไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงดี "ฮ่ะๆ ไม่หรอก"
 
         "คิกๆ...นี่จะบอกว่าไม่รู้ตัวเหรอ ว่าใครๆก็แอบลอบส่งสายตามองเรือนร่างของเธอทั้งนั้น ผมดำยาวถึงกลางหลัง รับกับผิวเนียนสีแทนนิดๆ  แล้วเธอก็ยังอวดสัดส่วนด้วยชุดสายเดี่ยวสั้นรัดรูปสีเนื้อ ราวกับจะบอกให้ทุกคนมองทะลุชุดของเธอ ยังไงล่ะ"
 
         "มันหมายความแบบนั้นได้ด้วยเหรอ -_-;" ก็แค่เดรสตัวเก่งของฉันมันเจ๊งและชุดนี้มันก็กองอยู่แถวนั้นพอดี
 
       "เธอนี่ฮาดีนะ ฉันชอบ ^_^ มองอยู่นานแล้วล่ะแต่ไม่กล้าเข้ามาทัก ก็เธอดังเรื่องเชิดและหยิ่งนี่นา" เอมิเลียพูดตรงๆก่อนจะจิบไวน์ ฉันก็เริ่มชอบยัยนี่แล้วล่ะ ใครใช้ให้พูดแบบนี้กับคู่สนทนาที่เพิ่งเคยคุยกันเป็นครั้งแรกบ้าง
 
         "เอ้อนี่ แล้วคุณพ่อของเธอล่ะ มิสเตอร์ทีชาร์ล เขายังไม่มาเหรอ"
 
         "เดี๋ยวก็คงมากับผู้หญิงคนนั้นน่ะแหละ"
 
         "ฮ๊า...นี่เธอไม่ถูกกับแม่เลี้ยงสาวตามข่าวจริงๆเหรอนี่ ฉันก็นึกอยู่แล้วล่ะ อายุพอๆกับเธอด้วยนี่ คงลำบากแย่นะ"
 
         "เดรสตัวโปรดของฉันพึ่งถูกยัยนั่นลอบทำร้ายด้วยล่ะ ฉันก็เลยต้องใส่ตัวนี้มายังไงล่ะ"
 
         "จริงเหรอ แย่จริง จะทำยังไงล่ะ ฉันเดาว่าเธอคงไม่ใช่คนประเภทนางซินหรอก ใช่ไหมล่ะ"
 
         "แน่ล่ะ นั่นเดรสตัวโปรดของฉันเชียวนะ ยัยนั่นก็ต้องเสียชุดโปรดไปเหมือนกันนั่นแหละ"
 
         "คิก..."
 
       "เธอหัวเราะอะไรน่ะ -*-"
 
       "เปล่าจ้ะ ก็แค่เธอน่ะ... ช่างเหมาะสมจริงๆ"
 
       "หือ?"
 
         "เปล่า~ ฉันขอตัวแป๊บนะ แล้วเจอกัน"
 
         ฉันมองตามหลังเอมิเลียไปงงๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นพ่อกับยัยผู้หญิงคนนั้น เรือออกเดินทางแล้ว และมันจะอยู่บนผืนมหาสมุทรนี้ทั้งคืน ฉันยังมีเวลาเล่นสนุกอีกเยอะ~
 
 
 
         "ทำไมแกออกมาก่อนพ่อ" ขณะที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปด้วยดีโดยที่ฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิมที่ความสงบสุขเริ่มน้อยลง พ่อมองเห็นฉันก่อนจะเดินเข้ามาทักแบบนี้เป็นคำแรก
 
         "ไม่มีเหตุผลที่แอลต้องรอนี่คะ"
 
         "แกควรมาพร้อมฉัน ควรที่จะถือกล่องของขวัญที่ฉันเตรียมไว้มาให้อดัมส์ ไม่ใช่มาก่อนแล้วมายืนนอกงานแบบนี้"
 
         "โธ่พ่อคะ บริเวณเรือทั้งหมดก็เป็นงานเลี้ยงนั่นแหละ แอลจะยืนตรงไหนมันก็ไม่ต่างกันหรอก"
 
         "อย่าทำตัวให้มันเด็กมากนัก แกคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน -_-+"
 
         "ยี่สิบค่ะ" ฉันตอบกลับหน้ามึน รู้หรอกว่าพ่อหมายความว่ายังไง อายุยี่สิบของพ่อกับฉันมันต่างกันมากนะ
 
         "ฉันกำลังตัดสินใจบางอย่างอยู่ หากแกยังทำตัวแบบนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน"
 
         "พ่อจะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่พ่อเถอะ แอลจัดการได้ -_-^"
 
         "แกคิดว่าจะชนะพ่อของแกเองงั้นเหรอ -_-+"
 
         "ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก แบร่!" ฉันแลบลิ้นใส่พ่อแล้วเดินหนีเข้ามาบริเวณจัดงาน พิธีกรที่เป็นดาราตลกชื่อดังกำลังเกริ่นเชิญเจ้าของงานด้วยการเล่นมุขที่ฉันไม่เข้าใจแต่กลับเรียกเสียงหัวเราะให้กับแขกผู้มางาน ใครจ้างเขามากันนะ มันช่างไม่เข้ากับมิสเตอร์อดัมส์เอาเสียเลย มิสเตอร์อดัมส์กล่าวขอบคุณแขกที่มางานเลี้ยงวันเกิดของเขาด้วยเสียงเรียบมีอิทธิพล แต่ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าสีหน้าท่านไม่ค่อยจะดีเลย เหมือนกังวลอะไรสักอย่าง...
 
         "อันที่จริง...งานนี้จัดขึ้นเพื่อแนะนำเขามากกว่าจะเป็นวันเกิดของผม...ผมขอแนะนำให้รู้จักกับ อีธาน ลูกชายคนเดียวของผมเอง" มิสเตอร์อดัมส์เอ่ย ฉันรู้ว่าท่านมีลูกชายอยู่คนนึง แต่เขาอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่นเราจึงไม่เคยเจอกัน และชื่อ อีธาน ที่มิสเตอร์อดัมส์พูดมันทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนจัง...
 
         "อีธาน..." มิสเตอร์อดัมส์เรียกอีกครั้ง ท่านหลับตาลงเครียดๆ เกิดอะไรขึ้นกันนะ หมอนั่นเป็นเด็กไม่ดีงั้นเหรอ
 
         "อีธา.."
 
         "คร๊าบๆ...พ่อขุนนาง~"
 
         !!!
 
         ร่างสูงในชุดเสื้อโค๊ตสีดำ ราวกับเขาผุดมาจากที่อันหนาวเหน็บ ผมซอยสั้นสีดำ ดวงตาเรียวฉายแววร้ายเจ้าเล่ห์ 
 
         ใบหน้าแบบนี้มัน...
 
         ทากาสึกิ อีธาน...หมอนั่น...ทำไมมาอยู่ที่นี่...!
 
         แชะๆๆๆ~
 
         เสียงแฟลชจากนักข่าวที่อยู่ด้านหน้าทำให้ใบหน้านั้นยิ่งฉายแววชัดขึ้นมาในความทรงจำ เขายิ้มทะเล้นก่อนจะรับไมค์มาจากมอสเตอร์อดัมส์
 
         "สวัสดีครับทุกท่าน ขออภัยที่ช้าไปหน่อย บังเอิญว่านัวหญิงอยู่หลังฉากนี่เอง~"
 
         "อีธาน!" มิสเตอร์อดัมส์ดูจะโกรธมากแต่ก็ยังรักษาอารมณ์ไว้ได้ คนถูกตำหนิด้วยสายตากลับไม่สนใจ เขาแนะนำตัวเองกับนักข่าว อะไรนะ จะมาเป็นผอ.ฝ่ายบริหารเพื่อฝึกงานงั้นเหรอ นี่ฉันฝันอยู่งั้นเหรอ -*- หมอนั่นจริงๆเหรอเนี่ย โอ๊ย ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตาย!
 
 
         ไอ้คนที่ทิ้งฉันไปเมื่อสามปีก่อนนั่น!!!
 
 
-----------------------------------
ฝากด้วยนะจ๊ะ
อ่านแล้วไม่เม้น งอนนะ -^-