Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

 "ฉันจะเผยความรู้สึกที่พวกนั้นมีให้นายออกมาเอง!!"
คำพูดอันแสนสดใสนี้เรียกได้ว่าเป็นประโยคพื้นฐานของพวกผู้หญิงที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องความรักของชาวบ้านชาวช่องเป็นอันมาก แต่ท่าทีของอาคารินั้นเรียกได้ว่าหนักกว่านั้นหลายเท่า

เธอก็แค่มีความสุขที่ได้เห็นคนอื่นทรมานกับการตัดสินใจของตัวเองเท่านั้น..!

"ขอร้องล่ะนะ... ฉันไหว้เลยเอ้า! อย่าไปยุ่งอะไรกับยัยพวกนี้เลย"
เด็กหนุ่มก้มลงไหว้ขอร้องสาวน้อยที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเขาอย่างนอบน้อมที่สุด ซึ่งเธอก็ก้มตัวรับไหว้เขาเหมือนกับเป็นเพียงเรื่องตลก
"แหมๆ... ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่นา ถึงยังไงฉันก็ไม่ยุ่งกับยัยพวกนั้นอยู่แล้วล่ะน่า..!"
อาคาริยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น และเสียงของเธอเมื่อครู่นี้ราวกับกำลังขำอยู่ด้วย

แต่ถึงจะไม่วางใจเท่าไหร่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฮิซาชิก็ยอมปล่อยเธอเดินกลับห้องไปอย่างง่ายๆ แต่เขาก็ยังคงจับตามองเธออยู่ตลอดเวลา...
"หวังว่าคงจะยอมฟังดีๆนะ- แอ๊ฟ!!"

ระหว่างที่เขากำลังใช้ความคิดเรื่องของอาคาริอยู่นั้นเอง เขาก็ถูกกระแทกจากด้านหลังอย่างแรงจนล้มลงโดยฝีมือของคนที่เขารู้จักดี...
"โว้ย!! ทำอะไรของเธอฟะ... ริกะ!!!"
เด็กหนุ่มหันมองสาวน้อยผมเขียวที่กำลังนั่งทับแผ่นหลังของเขาอยู่ เธอก้มลงมามองเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเด็กประถม

"แหมๆ... สนิทกันจังเลยนะพี่น้องคู่นี้..!"
ไม่ทันไรก็มีสาวน้อยอีกสองคนเดินเข้ามาหาพวกเขาที่กำลังเอาหน้าท้องชิดพื้นอยู่ สีหน้าของพวกเธอก็ยิ้มอยู่เหมือนกัน แต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มใจเย็นลงเลยแม้แต่น้อย...
"โธ่เอ๋ย! ทำไมสองคนนี้ถึงใจเร็วด่วนได้กันขนาดนี้นะ... ถ้าสามคนนั้นมาเห็นพวกเธอในสภาพนี้เข้าจะว่ายังไงล่ะนี่..?"
สาวน้อยผมน้ำเงินออกดำพูดด้วยน้ำเสียงระรื่น แม้ดูเหมือนเธอจะไม่คิดอะไรเลย หากแต่จริงๆแล้วเธออยากจะเหวี่ยงหน้าแข้งใส่สาวน้อยที่กำลังเอาแก้มก้นแนบแผ่นหลังเด็กหนุ่มที่นอนแผละอยู่กับพื้นใจจะขาด...

"อย่าพูดอย่างงั้นน่า... ยังไงพวกนั้นก็คงไม่ถือหรอก! ว่าแต่เธอจะลุกออกไปได้หรือยังฟะ!!!"
ฮิซาชิหันมาตวาดใส่ริกะที่กำลังบิดไปบิดมาอยู่บนแผ่นหลังของเขาก่อนจะดันตัวขึ้นทำให้เธอต้องเลิกเล่นลูกตื๊ออย่างช่วยไม่ได้
"ให้ตายสิ! นี่ถ้าไม่ติดว่าพวกเธอไม่มีที่ไปแล้วละก็นะ... ฉันจะไล่พวกเธอออกจากบ้านฉันให้หมดเลย!!"

แต่ก่อนที่ฮิซาชิจะระเบิดอารมณ์มากไปกว่านี้ สาวน้อยผมน้ำเงินดำอีกคนก็เดินเข้ามาเอานิ้วขัดริมฝีปากของเขาไว้เป็นสัญญาณที่บอกถึง...อันตรายชัดๆ!
"จริงๆเลยนะ..! ทั้งๆที่เป็นแองเจลอยด์แต่กลับมาอาศัยอยู่กับมนุษย์คนเดียวอยู่ตั้งสองปีกว่านี่... พวกเธอไม่มีที่ไปที่อื่นแล้วหรือไงน้า..!!"
"น่าๆ..! อย่าพูดอย่างนั้นสิ ก็พวกเราไม่มีที่ไปอื่นจริงๆนี่นา แล้วอีกอย่าง... การใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์ที่ด้อยค่านี่ก้ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวนะ!"
ฮานามิพูดกลบความไม่พอใจของเด็กหนุ่มได้หมด แต่ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดขอบคุณหรือกำลังหลอกด่าเขาอยู่กันแน่...

"แต่ก็... รู้สึกได้เลยนะว่าพวกเธอเปลี่ยนไปจริงๆนะ ตลอดสองปีมานี่..."
คำพูดของฮิซาชินี้ทำให้สาวน้อยทั้งสองนิ่งไปพักหนึ่ง เขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่...
"ก็อย่างริกะ... ปกติเธอไม่ใช่คนที่จะแต่งตัวสวยๆเลยนี่นา รู้สึกว่าพักหลังๆมานี่เธอจะเอาใจใส่กับการแต่งตัวมากขึ้นนะ"
ได้ยินดังนั้นริกะก็หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ เหมือนเขาจะสังเกตได้ว่าเธอเริ่มมัดผมหางม้าแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนเธอจะปล่อยผมให้ยาวโดยไม่ติดเติมอะไรเลย

"แล้วก็ฮานามิ... พักนี้เธอชักจะเริ่มหนักข้อขึ้นทุกวันแล้วนะ เมื่อก่อนนี้เธอไม่ค่อยพูดค่อยจาเลยไม่ใช่เหรอ..!"
มันก็จริงอย่างว่า... เมื่อสองปีที่แล้วเธอไม่กล้าที่จะคุยกับฮิซาชิเลย แม้แต่กับเพื่อนก็ยังไม่ค่อยเปิดปากคุยเลยแม้แต่นิดเดียว ดูเหมือนการมาอาศัยอยู่ที่บ้านของฮิซาชิจะทำให้เขากล้าคุยกับเขามากขึ้นนะ...
แต่ฮิซาชิก็ยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหูเธอ เขากระซิบอะไรบางอย่างใส่ใบหูของสาวน้อยจนทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา

'ฉันยังจำเรื่องนั้นได้นะ... นี่ก็ผ่านมาตั้งสองปีแล้ว แต่พวกเรายังไม่ก้าวหน้าไปกว่าเพื่อนคุยเลยไม่ใช่เหรอ...'

เพียงแค่นั้นก็ทำให้สาวน้อยผมน้ำเงินดำรู้ได้แล้วว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร เรื่องนั้นเกิดขึ้นก่อนที่เธอจะถูกเปลี่ยนเป็นแองเจลอยด์ซะอีก...

พวกเขาคุยหยอกล้อกันจนเกือบจะเป็นโศกนาฏกรรมนองเลือดเพราะความเขินอายที่ฮิซาชิสร้างขึ้นในใจของพวกเธอโดยไม่รู้ตัว และพวกเขาก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาโดยสายตาที่ไม่เป็นมิตรต่อความลับของพวกสาวน้อยทั้งสอง
"หึๆๆ ดูท่าจะมีเรื่องน่าสนใจเข้าแล้วสิ..."

หลังเลิกเรียนวันนั้นเอง เป็นจังหวะเหมาะที่สายตาที่จ้องมองมายังพวกเขาจะได้เวลาดำเนินการตามแผนซะที... หลังจากที่ฮิซาชิออกจากโรงเรียนไปแล้ว ริกะกับฮานามิที่อยู่จัดเอกสารที่ห้องพักอาจารย์อยู่ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่เธอคนนั้นจะเดินตรงมาช่วยพวกเธอจัดของให้เสร็จเร็วขึ้น...

"ขอบใจนะอาคาริจัง ต้องให้ลำบากเธอจนได้..." ริกะกล่าวขอบคุณล่วงหน้าโดยไม่รู้เลยว่าจุดประสงค์จริงๆของเธอก็คือ...
"อ๊ะ! แย่ล่ะสิ... มือฉันซุ่มซ่ามไปโดนกองหนังสือนั่นตกลงมาอีกแล้ว ช่วยเก็บหน่อยสิ..."
ริกะกับฮานามิไม่ถือโทษอะไรพร้อมกับช่วยกันเคลียร์ปัญหาที่เพิ่มขึ้นมาอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันนั้นเอง อาคาริก็ปัดกองหนังสืออีกกองตกใส่ศีรษะพวกเธอ
"แหม... เอาเข้าอีกแล้วสิ..! ขอโทษด้วยนะที่สร้างแต่ปัญหาน่ะ"

ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกๆที่แผ่ออกมาจากร่างของสาวน้อยผมดำข้างๆพวกเธอ อาคาริยังคงแกล้งปัดกองหนังสือที่พวกเธอเรียงไว้อย่างดีจนล้มลงมาอีก เหมือนเจตนาจะทำให้พวกเธอลำบาก ซึ่งเธอก็เอาแต่แอบหัวเราะเงียบๆ
แต่สาวน้อยทั้งสองคนก็ไม่แสดงอารมณ์ออกมาข้างนอก พวกเธอฝืนทนพฤติกรรมอันน่ารำคาญของอาคาริอย่างเงียบๆจนเธอต้องยอมเลิกแกล้งไป...

แต่จริงๆแล้วที่เธอหยุดแกล้งทั้งสองคนนั้นมาจากสาเหตุอื่น
"นี่ถ้าฮิซาชิคุงอยู่ด้วยก็คงจะเก็บเสร็จเร็วกว่านี้แท้ๆนะ..."
ริกะทนท่าทีอันน่ารำคาญของอาคาริไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอจึงระเบิดความโกรธที่เก็บสะสมไว้ออกมา
"ก็ไม่ใช่เพราะเธอหรอกเหรอที่แกล้งปัดกองหนังสือหล่นลงมาน่ะ!!!"
ริกะระเบิดออกมารุนแรงมากจนฮานามิต้องเข้ามาห้ามเธอไว้ ส่วนอาคาริก็ได้แต่หัวเราะสะใจในการกระทำของเธอ
"แหม... อย่าว่าอะไรอย่างนั้นเลยนะ แต่เมื่อกลางวันนี้ฉันได้ยินว่าพวกเธออาศัยอยู่บ้านฮิซาชิคุงไม่ใช่เหรอ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่"

หลังจากได้ยินคำถามของสาวน้อยที่เหมือนกับนางอิจฉาในละครช่วงค่ำแล้ว ทั้งคู่ก็ได้แต่อ้ำอึ้งไป เพราะเรื่องที่พวกเธอคือ'แองเจลอยด์'นั้นจะให้พวกมนุษย์รู้ไม่ได้แม้แต่คนเดียว... นอกจากฮิซาชิที่รู้อยู่แล้ว
"เอาเถอะ! ถ้าพวกเธอไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถามอีก แต่อย่างน้อยช่วยบอกหน่อยแล้วกันว่าพวกเธอคิดยังไงกับฮิซาชิคุงกันแน่..."

ริกะเครียดมากกับคำถามเมื่อสักครู่นี้ เธอไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยถึงความรู้สึกจริงๆที่เธอมีให้กับมนุษย์คนนั้น แต่ในทางกลับกันฮานามิน่าจะตอบได้ง่ายๆนะ... เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยสารภาพรักกับฮิซาชิมาแล้วนี่นา...
"เรื่องนั้น...ฉันจะไปรู้เหรอ! พวกเราก็แค่ญาติกันเท่านั้นเอง!"
ถึงจะเอาคำตอบที่เรียกได้ว่าเป็นสารานุกรมครอบจักรวาลที่ได้ผลดีที่สุดมาใช้ แต่อาคาริก็ยังไม่เชื่อคำพูดของเธอ อาจเป็นเพราะริกะเผลอหลบตาเธอตอนตอบก็ได้...
"จะใช่เร้อ..!! สีผมของพวกเธอนี่ดูแล้วเหมือนชาวต่างชาติเลยนะ ถ้าแบบนั้นทำไมต้องย้ายมาที่ประเทศญี่ปุ่นที่ใช้ภาษาเรียนรู้ยากด้วยล่ะ..!"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นริกะก็อึ้งกิมกี่ จะให้เธอตอบได้ยังไงเพราะชาวต่างชาติคืออะไรพวกเธอยังไม่รู้เลย...
"เอาเถอะ! ยังไม่ต้องตอบฉันก็ได้เรื่องคำถามแรก แต่ลองกลับไปคิดดูนะ...ว่าจริงๆแล้วพวกเธอคิดยังไงกับฮิซาชิคุงกันแน่..."
ว่าแล้วอาคาริก็ช่วยพวกริกะจัดหนังสือที่เธอปัดตกจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปยังประตูห้อง

แล้วเธอก็ต้องชะงัก!

"เดี๋ยวก่อนสิ! เธอยังไม่ได้บอกฉันเลย..." เสียงฮานามิตะโกนดันจากด้านหลังทำให้เธอหยุดเดิน
"ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมเธอถึงเรียกฮิซาชิว่าฮิซาชิคุงล่ะ... แล้วดูเหมือนเธอจะรู้จักหมอนั่นมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้อีกนะ!"

"เธอเป็นใครกันแน่..!?"
เมื่อฮานามิพูดจบ สาวน้อยผมดำก้หันกลับมามองพวกเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอไม่เคยเครียดมาก่อนเลยหรือไง...
"รู้จักกันมาก่อน... มันก็แหงอยู่แล้วล่ะ!"

"ก็พวกเราน่ะ... เป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วไงล่ะ! คุณแอง-เจ-ลอยด์..."
อาคาริให้คำตอบพวกเธอเสร็จก็เดินออกจากห้องไป แต่เมื่อริกะกับฮานามิวิ่งตามหลังเธอออกไป สาวน้อยคนนั้นก็หายไปแล้ว...