Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ตูมมมม!!!มมม!!!!

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่มีพละกำลังเหนือกว่าแองเจลอยด์กำลังบุกเข้ามาเตรียมจะปล่อยหมัดสังหารใส่น้องสาวต่างมารดาและบิดาที่กระเด็นไปตามแรงหมัดที่กระแทกใส่ม่านเอจิสของเธอโดยไร้การควบคุมอยู่นั้นเอง ที่บั้นเอวของเขาก็เกิดระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงจนทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นกระเด็นออกไป

และเมื่อเกิดระเบิดขึ้นอีกชุดหนึ่ง... ริกะก็ลองสังเกตทิศทางของวัตถุระเบิดที่กำลังพุ่งเข้าหาร่างของมนุษย์คนนั้นอย่างต่อเนื่อง ปรากฏว่าเมื่อเธอมองตามสายกระสุนนั้นไป เธอก็เห็นฮานามิกำลังบินเข้ามายังลานต่อสู้กลางอากาศนี้ด้วยความเร็วที่สูงมากพร้อมทั้งระดมสาดกระสุนอัดอากาศใส่เป้าหมายของเธอที่อยู่ห่างออกไปราวๆร้อยเมตรได้อย่างแม่นยำราวกับพลสไนเปอร์มือดีจากกองกำลังป้องกันตนเองของประเทศอะไรสักแห่งหนึ่ง

และนอกจากจะสาดกระสุนไม่ยั้งแล้ว... ฮานามิยังทวีความรุนแรงของการโจมตีของเธอขึ้นเหมือนกับนักกำจัดแมลงที่ต้องเพิ่มความเข้มข้นของยาเพื่อที่จะกำจัดแมลงที่แสนดื้อยาตัวนี้ให้ตายไปซะพ้นๆ!!

"หยุดนะ..!!! ฮานามิ!!!!"

แต่ถึงริกะจะร้องห้ามสักเท่าไหร่...ฮานามิก็ไม่มีทีท่าว่าจะรามือลงเลยแม้แต่น้อย ซ้ำเธอยังเพิ่มความถี่ในการโจมตีขึ้นเพื่อจัดการดับไฟที่จะลุกโชนขึ้นทำลายการดำรงอยู่ของพวกเธอให้สิ้นซากตั้งแต่ยังเป็นเปลวไฟเล็กๆอีกด้วย

และเพราะความรุนแรงกับความถี่ในการโจมตีที่สูงมาก...ทำให้ทั่วทั้งร่างของฮิซาชินั้นไม่มีจุดไหนเลยที่ไม่ถูกโจมตี ซ้ำแรงระเบิดที่สูงขึ้นนั้นยังทำให้เกิดควันระเบิดกระจายออกมาปกคลุมร่างกายที่น่าจะถูกกระสุนอากาศของฮานามิเข้าจู่โจมจนไม่สามารถระบุตัวผู้เคราะห์ร้ายคนนี้ได้อีกเลย...

ก็แค่"น่าจะ"...เท่านั้นนะ!!

ท่ามกลางกลุ่มควันระเบิดที่หนาแน่นที่ปกคลุมร่างของเด็กหนุ่มที่ประกาศจะสังหารผู้ที่เล่นงานเขาที่น่าจะตายไปแล้วเอาไว้นั้นเอง เรดาร์ของพวกเธอทั้งสองคนกลับพบอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมากที่อยู่ภายในนั้น... เป็นอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าการกลับมาคลั่งของโยโซระหรือฮานามิเสียอีก!!

เรดาร์ของพวกเธอตรวจพบพลังงานมหาศาลที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดอยู่ท่ามกลางกลุ่มควันระเบิด และในระหว่างนั้นเอง...ม่านควันเหล่านั้นก็สลายตัวออกเป็นวงกว้างโดยไม่เป็นธรรมชาติ มีอะไรบางอย่างดันพวกมันออกมาจากด้านใน!!

"ไม่จริงน่า..! ทำไม...นายถึงไม่มีรอยแผลเลยแม้แต่รอยเดียว! แล้วชุดนั้นมัน..!!"

ที่ใจกลางกลุ่มควันที่สลายตัวออกไปแล้ว... ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังลอยอยู่นิ่งๆด้วยอิริยาบทที่สบายมากแม้ว่าจะถูกโจมตีเข้าไปถึงขนาดนั้น ซ้ำชุดนักเรียนที่เขาใส่อยู่ที่ขาดวิ่นจนถึงเมื่อครู่นั้นได้เปลี่ยนไปเป็นชุดวันพีชแขนกุดสีขาวโอโม่ของผู้ชาย บนร่างกายของเขาไม่มีแม้แต่รอยช้ำเล็กๆปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่รอยเดียว ในขณะที่พลังภายในร่างของเขาค่อยๆเพิ่มสูงขึ้นจนเหนือชั้นกว่าโยโซระไปแล้ว!!

"นั่นน่ะเหรอการโจมตีที่ทำให้ยัยพวกนั้นต้องมือเป็นระวิงมาแล้ว... ไม่น่าเชื่อเลยว่ายัยมิคาสะกับยูนะกลับต้องลำบากรับมือกับการโจมตีอ่อนๆพวกนี้น่ะ..!"

เมื่อได้ยินดังนั้นฮานามิก็ถึงกับช็อค อันที่จริงแล้วพลังของเธอเคยสูงกว่านี้มาก... หากแต่เพราะการดัดแปลงร่างกายที่เจ้านายของเธอทำไว้เมื่อสองปีก่อนนั้นได้ทำให้พลังของเธอถูกจำกัดอยู่แค่ระดับเกือบจะสู้กับโยโซระได้เท่านั้น!!

"ฮิซาชิคุง... นายเคยอ่อนโยนกว่านี้ไม่ใช่เหรอ... นายเคยใจดีกับพวกเราไม่ใช่เหรอ... แล้วทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้ด้วย!?"
"นั่นสินะ... บางทีตอนนั้นฉันอาจจะทำเพื่อความสะใจที่ได้เห็นพวกสามเผ่าพันธุ์... 'Seiri' อย่างพวกเธอมาติดมนุษย์กันแจก็ได้ล่ะมั้ง หรือไม่ก็...เพื่อการเอาพวกเธอเข้าฮาเร็มของฉันก็ได้ล่ะมั้งนะ!"

"เมื่อกี้...นายพูดจริงงั้นเหรอ..!?"
เมื่อได้ยินคำตอบที่น่าเอาบาทาลูบหน้าคำนั้นจากปากของเด็กหนุ่มที่เธอชอบด้วยหูของเธอเองแล้ว ฮานามิก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก...นอกจากคำพวกนี้

"เมื่อกี้...ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม!? ริกะ... เมื่อกี้เจ้าหนุ่มนั่นบอกว่าเพื่อจะเอาพวกเราเข้าฮาเร็มด้วยกัน...งั้นใช่ไหม!?"

ถึงจะเบามาก แต่ในขณะนั้นแองเจลอยด์อีกคนหนึ่งที่กำลังฟังที่เธอถามอยู่นั้นสัมผัสได้เลยว่าฮานามิกำลังรู้สึกยังไง... เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอมีเหมือนกัน

"ผู้ชายต่ำชั้นอย่างนาย...ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับความรักจากฉันเลยสักนิด!!!"

ขณะนั้นฮานามิเตรียมปล่อยกระสุนอากาศใส่ฮิซาชิอีกครั้งหนึ่ง แต่ในตอนนั้นเอง...เด็กหนุ่มคนนั้นก็เข้ามาอยู่ข้างหลังเธอเรียบร้อยแล้ว

วิ้งงง..!

ทันทีที่ริกะกับฮานามิหันกลับมายังเด็กหนุ่มที่สามารถอ้อมเข้ามาข้างหลังพวกเธอได้ต่อหน้าต่อตา ในตอนนั้นฮิซาชิสร้างลูกพลังแสงเอาไว้ที่มือขวาของเขาเตรียมพร้อมจะเล่นงานพวกเธอเรียบร้อยแล้ว!! แน่นอนว่าด้วยพลังทำลายเพียงครึ่งๆกลางๆนั้น...
ฮิซาชิสามารถเด็ดปีกของพวกเธอลงได้อย่างง่ายดาย!!!

"จากนี้ฉันจะจัดการพวกเธอจริงๆแล้วนะ..! ก็อย่างที่ฉันเคยบอกกับยัยมิคาสะไปแล้ว... ถ้าจะหนีก็ต้องตอนนี้เท่านั้นแหละ!"

ถึงจะน่าแปลกใจที่ศัตรูของพวกเธอที่สามารถฆ่าเป้าหมายได้อย่างง่ายดายนั้นกลับเปิดโอกาสให้ศัตรูได้หนี... ถึงอย่างนั้นแม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายวินาทีแล้ว... แองเจลอยด์ทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ยอมหนีไปเลย ไม่แม้แต่จะกางม่านเอจิสป้องกันการโจมตีของเขา...

"ทำไมกันนะ... ทำไมพวกเธอถึงไม่หนีไปล่ะ..! ทั้งๆที่ฉันให้โอกาสพวกเธอหนีไปแล้วตั้งสองครั้ง!?"

"ก็ถ้าฉันหนีไปละก็... ยังไงพวกเราก็ต้องถูกฆ่าอยู่ดี..! สู้ตายๆไปซะตั้งแต่ตอนนี้ซะยังดีกว่าต้องใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆแบบพวกประเทศผู้แพ้สงครามที่ต้องซ่อนตัวอยู่ในหลุมหลบภัยรอให้ข้าศึกหาเจอแล้วฆ่าทิ้งเป็นไหนๆ!!"

แต่ถึงอย่างนั้นฮิซาชิยังมีคำถามจะถามพวกเธออีกสักข้อก่อนที่จะลงมือสังหารพวกเธอจริงๆ... เหมือนกับทหารฝ่ายสอบสวนที่รอให้เชลยศึกปริปากบอกข้อมูลที่จำเป็นทั้งหมดแก่พวกเขาแล้วฆ่าทิ้งไม่มีผิด!!

"ทำไมถึงเป็นฉัน..? ทำไมพวกเธอเลือกที่จะรักฉัน...ทั้งๆที่ฉันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาอ่อนแอไร้น้ำยาในสายตาพวกเธอล่ะ!? พวกเธอเห็นอะไรดีในตัวฉันอย่างนั้นเหรอ!!"

เมื่อได้ฟังคำถามสุดท้ายจากปากของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้ว เหล่าแองเจลอยด์ทั้งสองคนก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจออกมา พวกเธอไม่คิดเลยว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะหัวไม่ดีและไม่มีเซ้นส์เรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย...

"งั้นฉันจะบอกให้นายรู้ไว้เลยแล้วกันว่าทำไมฉัน... ทำไมพวกเราถึงเลือกที่จะรักนาย... ทั้งๆที่'Seiri'อย่างพวกเราไม่มีโปรแกรมสำหรับไว้รักใคร..."

"เหตุผลที่นายเกลียดพวกเรายังไม่จำเป็นต้องมีเลย... แล้วเหตุผลที่พวกเราจะรักนายน่ะ...จำเป็นต้องมีหลักอธิบายเหตุและผลด้วยเหรอ!?"

ในตอนนั้นเองพวกเธอทั้งสองคนก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเด็กหนุ่มคนนั้น... แววตาของฮิซาชิเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่มาก... แววตาของเขาที่เคยมีประกายแวววาวจนสะกดใจพวกเธอเอาไว้ได้อยู่หมัด...หรือแท้แต่ดวงตาไร้ประกายที่มีจนถึงเมื่อครู่นี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว
กลายเป็นแววตาที่อำมหิตมาก...มากจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนๆเดียวกับคนที่ให้กำลังใจพวกเธอเมื่อก่อนหน้านี้!!

และหลังจากที่ได้ฟังคำตอบที่รอคอยมาจนหมดแล้ว ฮิซาชิก็ปล่อยลำแสงทำลายจากมือขวาของเขาใส่เหล่านางฟ้าที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่ลังเล... ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการตัดสายสัมพันธ์ทั้งหมดที่มีให้แก่กันมาตลอดก็ตาม..!!

"อย่านะเฟ้ยยย!!!!"

ตูมมม!!!!

ฮิซาชิไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นกับลำแสงที่เขาปล่อยไปจากมือเมื่อสักครู่นี้เลยแม้แต่น้อย... ระหว่างที่ลำแสงพลังของเขากำลังพุ่งออกไปยังเป้าหมายที่ไม่ยอมขยับหลบเลยแม้แต่นิดเดียวนั้น อยู่ๆก็มีคลื่นเปลวเพลิงสีดำพุ่งเข้ามาสกัดลำแสงที่เขาปล่อยไปเมื่อครู่จนระเบิดออกทำให้ริกะกับฮานามิกระเด็นตกลงไปข้างล่างเพราะแรงอัดระเบิดที่กระจายออกมา แรงอัดนั้นยังทำให้ฮิซาชิกระเด็นออกไปจากจุดเดิมด้วยเช่นกัน...

"เธอ... ท่าไม้ตายนี้... โยโซระ!"

และเพื่อยืนยันคำตอบที่ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา ฮิซาชิก็เหลือบสายตาไปยังทางที่เปลวเพลิงนั้นพุ่งเข้ามา... และเขาก็พบเด็กสาวผมน้ำตาลอมเหลืองกำลังบินเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าฮานามิเลยแม้แต่น้อย สายตาที่เธอมองมายังฮิซาชินั้นดูเหมือนกับสายตาของแฟนสาวที่กำลังเห็นแฟนหนุ่มของเธอกำลังเดินควงแขนกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่เธอไม่ได้ดำเนินการอะไรเกินเลยไปกว่าความสัมพันธ์ "พี่ชาย-น้องสาว" แม้แต่นิดเดียว

"อย่าเข้ามานะ...โยโซระ!! เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ฮิซาชิคุงที่เธอเคยเล่นสนุกด้วยอีกแล้วนะ!!!"

แต่ถึงเสียงร้องห้ามของริกะกับฮานามิจะดังสักเท่าไหร่... แต่ดูเหมือนว่าเสียงของพวกเธอนั้นจะไม่ได้เข้าไปถึงรูหูของเธอเลยแม้แต่คำเดียว ยิ่งไปกว่านั้น... โยโซระกลับบินเข้ามากอดฮิซาชิเอาไว้ราวกับสิ่งที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริงเลยแม้แต่น้อย

"โยโซ..ระ.!?"

"ทำไมล่ะคะ พี่ฮิซาชิ... หนูไม่มีเสน่ห์พอเหรอคะ!? พี่ถึงได้เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้... บอกหนูหน่อยสิคะ! พี่..."

โยโซระเริ่มทำตาบีบเข้าหากันเหมือนกับจะร้องไห้ ในตอนนั้นริกะก็เข้ามาดึงตัวเธอออกไป แต่ถึงจะออกแรงดึงสักเท่าไหร่ ร่างของสาวน้อยอายุประมาณ8ขวบคนนั้นกลับไม่ได้เว้นระยะห่างออกจากเด็กหนุ่มคนนั้นเลย

"ทำไมล่ะ...โยโซระ! ทำไมเธอถึงติดเจ้ามนุษย์คนนั้นมากมายถึงขนาดนั้น... ทำไมเธอถึงมอบหัวใจให้กับเขาทั้งๆที่เธอสามารถจัดการเขาได้ง่ายๆถึงขนาดนั้นล่ะ!"

"ก็เพราะหนูอยากจะ...ใส่รองเท้าคู่นั้นให้พี่ฮิซาชิเห็นยังไงเล่า!!!"

แองเจลอยด์อีกคนที่เข้ามาในสนามต่อสู้นั้นด้วยตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง ทำให้พี่สาวและผู้ที่สร้างเธอขึ้นมาได้แต่อึ้งในคำพูดนั้นของเธอ...

"พี่ฮิซาชิยังจำได้หรือเปล่า... พี่ยังจำรองเท้าคู่ที่พี่เคยมอบให้หนูได้หรือเปล่า! หนูน่ะอยากใส่รองเท้าคู่นั้นตอนที่เท้าของหนูพอดีกับมันแล้ว!! หนูต้องการแค่นั้นเอง!!"

แม้จะไม่มาก...แต่คำพูดของโยโซระได้ไปกระตุ้นความทรงจำเก่าๆของฮิซาชิให้กลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง... เขายังจำได้ว่าก่อนที่มิคาสะจะออกไปสู้กับโยโซระเมื่อสองปีก่อนนั้น... ในตอนนั้นเขาได้มอบรองเท้าที่ขนาดไม่พอดีคู่หนึ่งให้กับเธอเพราะตอนนั้นโยโซระเดินเท้าเปล่าตามเขาไปทั่วทั้งเมืองโดยไม่บอกอะไรเขาสักคำ

เขายังจำรอยยิ้มที่สดใสครั้งแรกของเธอได้ดี... ถึงแม้ว่าหลังจากการต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายกับเธอรวมทั้งที่ผ่านมาตลอดสองปีที่ได้อยู่ร่วมกันมา โยโซระได้ยิ้มให้กับเขาอย่างสดใสหลายต่อหลายครั้ง... ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มเมื่อครั้งนั้นกลับเป็นครั้งที่สดใสที่สุด
รวมทั้งคำพูดเมื่อตอนนั้นของเธอด้วย..!!

'ถ้าหนูโตขึ้น...หนูสัญญานะคะ! ต่อไปหนูจะใส่รองเท้าคู่นี้ให้พี่ชายดูทุกวันเลย!!'

ถึงแม้จะเป็นรองเท้าเก่าๆขาดๆ ถึงแม้จะในตอนนี้ก็ตาม... โยโซระยังคงเก็บรองเท้าคู่นั้นไว้เป็นอย่างดีแม้ว่าเกือบจะถูกนำไปบริจาคหลายต่อหลายครั้งก็ตาม

"หนูก็แค่อยากจะอยู่กับพี่ฮิซาชิตลอดไป...อยากใส่รองเท้าคู่นั้นให้พี่ฮิซาชิดูทุกวัน... หนูอยากจะ...เป็นคนสำคัญของพี่เท่านั้นเอง!! จะเป็นที่สองหรือที่สามหนูก็ไม่แคร์...ขอแค่พี่ฮิซาชิยังคงมีหนูอยู่ในใจเท่านั้นก็พอ!! หนูไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว!!!"

อะไรจะแก่แดดปานนั้น..!! แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวผมน้ำตาลก็ร้องไห้ออกมาจากใจจริง... ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะเป็นเด็กมาตลอด21ปีก็ตาม... เธอก็อยากจะให้ใครสักคนที่เธอรักมองเห็นเธอเป็นคนสำคัญที่สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนกับผู้หญิงวัยสาวทุกคน...เหมือนกันนั่นแหละ!!

และในระหว่างที่โยโซระกำลังระบายความในใจของเธอให้เด็กหนุ่มที่เป็นศัตรูของพวกเธอได้รับรู้นั่นเอง... จู่ๆท้องฟ้าข้างบนหัวพวกเธอก็เกิดผิดปกติขึ้นมาอีกครั้ง! นับเป็นอีกครั้งตั้งแต่หลังจากการต่อสู้กับฮานามิเมื่อสองปีที่ผ่านมา!!