ข้ามขอบฟ้ามาพบรัก

ข้ามฟ้ามาพบรัก
บทนำ
        การบรรยายชั้นเรียนในวันนี้ยังเป็นไปตามปรกติ*เสียงสำเนียงภาษาจีนกลางที่ชัดแบบนักข่าวซีซีทีวียังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งสัญญาณสิ้นสุดการเรียนดังขึ้น เสียงจอกแจกจอแจจึงเข้ามาแทนที่ทำให้บรรยากาศในห้องเรียนค่อยผ่อนคลายลงไป
        “บัว กลางวันนี้มีอะไรกินรึยัง?” เสียงสดใสของต้นข้าวดังขึ้น หลังจากที่อาจารย์ผู้สอนบอกเลิกเรียน
“ไม่มีอะ ผักที่ซื้อเอาไว้ในตู้เย็นก็หมดเหมือนกัน ข้าวจะแวะซื้ออะไรที่ตลาดใช่ไหม?”
หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของเสียงหวานใสคนนี้ชื่อว่า “บัว” หรือ “ฉัตตา สวัสดิรักษ์”หรือในชื่ออันแสนจะอ่อนหวานตามสำเนียงจีนกลางว่า “หลินอิงเหลียน”คนนี้เป็นหนึ่งในสองของเด็กนักเรียนไทยที่ได้ทุนของรัฐบาลจีนมาศึกษาต่อที่มหานครเทียนจิน และแน่นอนหญิงสาวอีกคนที่ได้ทุนมานี้ก็คือ “ต้นข้าว” เพื่อนของเธอตั้งแต่สมัยมัธยมคนนี้นี่แหละ
        “ช่ายยยแล้วล่ะ” ต้นข้าวลากเสียงยาว ขณะเก็บอุปกรณ์การเรียนทั้งหลายลงกระเป๋า
        “งั้นเราก็ไปหาข้าวกลางวันแถวๆตลาดกินกันก็แล้วกันเนอะ พอกินเสร็จแล้วจะได้แวะซื้อของเลยทีเดียว”
        “อืม โอเคเลยจ้า”
        ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ต้นไม้ใบหญ้าข้างทางเริ่มที่จะผลิดอกออกใบมาแต่งแต้มสีสันให้กับฤดูใบไม้ผลิแล้วแต่อากาศที่นี่ก็ยังคงความหนาวเย็นไว้ได้อย่างดี ถึงแม้พวกเธอจะอยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ชินกับสภาพอากาศที่เย็นและแห้งแล้งได้เสียที ดังนั้นในขณะที่อาตี๋อาหมวยแดนมังกร ใส่เพียงแค่เสื้อสเวตเตอร์ตัวบางพอกันลม แต่หญิงสาวจากแดนสยามทั้งสองยังคงใส่เสื้อโค้ทตัวหนาเพื่อป้องกันลมหนาว
         ที่หน้าตลาดคนยังคงคึกคักเหมือนเคย หญิงสาวทั้งสองข้ามถนนตามสัญญาณไฟเขียวแต่แล้วทันใดนั้นเอง รถตู้คันหนึ่งฝ่าไฟแดงมาด้วยความเร็วสูงและพุ่งตรงไปยังต้นข้าว
         “ต้นข้าว ระวัง!”
         ฉัตตาพลักต้นข้าวอย่างเต็มแรง โดยหมายให้เพื่อนรักพ้นจากอันตราย แต่เธอเองลืมคำนึงไปว่าเธอเองก็ยังไม่พ้นรัศมีของรถตู้คันนั้นเช่นเดียวกัน
         เอี๊ยดดดด โครม!!!
          เสียงล้อรถบดเบียดกับพื้นถนนดังลั่น พร้อมกับเสียงรถชนเข้ากับวัตถุหนึ่งเข้าอย่างจัง ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกเสียจากร่างของฉัตตา เธอปลิวลอยไปในอากาศก่อนตกลงมากระทบกับพื้น หัวของเธอฟาดกับพื้นถนนอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนหัวของเธอ
         ‘โอย ปวดจังเลย ปวดขนาดนี้ไม่ใช่ว่ามันสมองของฉันจะไหลออกมากองข้างนอกหมดแล้วหรอกนะ! นี่เราจะต้องมาตายที่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้หรือนี่? ’

         ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเลือนเข้าไปทุกที ทุกที เสียงจอกแจกจอแจของเหล่าบรรดาจีนมุงเองก็เหมือนจะห่างออกไปเรื่อยๆด้วยเหมือนกัน แต่ก่อนโลกทั้งโลกจะมืดลง เธอเห็นชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาอย่างเร่งร้อน ลึกลงไปในจิตใต้สำนึกของเธอร้องตะโกนบอกว่าเธอรู้จักผู้ชายคนนี้แน่ๆ แต่อาการปวดที่ศีรษะที่ทวีความปวดขึ้นทุกขณะทำให้เธอไม่ได้มีเวลาคิดมากนัก ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงตัวเธอ ฉัตตาก็ไม่เหลือความรู้สึกอะไรอีกแล้ว
 

*เสียงสำเนียงภาษาจีนกลาง ภาษาจีนเป็นภาษาของคนชนชาติฮั่น ซึ่งสำเนียงการพูดภาษาจีนจะแตกต่างกันอย่างชัดเจนตามสำเนียงภาษาท้องถิ่นของคนคนนั้น ซึ่งภาษาจีนท้องถิ่นสามารถแบ่งได้เป็นเจ็ดประเภทหลักๆ ดังนั้นถึงแม้จะเป็นคนจีนก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องพูดภาษาจีนได้ชัดเจนถูกต้องเสมอไป สำเนียงที่ได้มาตรฐานที่สุดถูกต้องที่สุดก็คือสำเนียงจีนแบบแมนดารินบุคคลที่ต้องพูดภาษาจีนได้ชัดและต้องเป็นแบบอย่างที่ดีก็คือ ครูและนักข่าวนั่นเอง