Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

'ฉันชอบเธอ... ฮิซาชิคุง!'

ฉันจะทำยังไงดี... ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่มีใครมาบอกรักเราเลยซักคน พ่อแม่ตัวจริงเราก็ไม่เคยเห็น คนที่รับเรามาเลี้ยงก็เสียไปหลังจากที่รับเรากับริกะมาอยู่ด้วยไม่นาน...
เออใช่! มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ!! ไม่มีใครเขามาสารภาพรักกันโต้งๆแบบนี้หรอก!!

"ยูนะ!! ยูนะว้อย!!"
"อะไรกันคะ! ตะโกนซะลั่นห้องน้ำเลยนะ" เจริญละพ่อคุณ เอาเรื่องแบบนี้มาคิดในห้องน้ำเนี่ยนะ!
"ฟาดฉันที!" "อะไรนะ!!" ยูนะได้แต่ตะลึงกับคำพูดหาเรื่องใส่ตัวของเขา
"ขอร้องล่ะ ฟาดฉันที!!"
"ทำไมหนูต้องทำแบบนั้นด้วย!!" ถึงจะถูกขอร้องมาแบบนี้ แต่หมัดของอควารอยด์มันหนักมากนะ
"อัดฉันซะทีเซ่!! ยัยเปี๊ยกหน้าอกโนแคลอรี่!!!"

[[CENSOR]]

ฮิซาชิลอยทะลุกำแพงบ้านไปกระแทกเสาไฟฟ้าอย่างแรงจนสายไฟขาดลงมาช็อตเขา (เป็นแค่มุขนะจ๊ะ)
"ดูเหมือน...ฉันจะไม่ได้ฝันไปนะ" เขาเพิ่งคิดได้ตอนที่กำลังดิ้นพราดๆบนพื้นถนน

"มีอะไรเหรอ ฮานามิ!" ฮานามิเริ่มแผนAกับเขาหลังจากสารภาพรักไปได้เพียง3ชั่วโมง
"คือ...เรื่องเมื่อตอนกลางวันนั่นน่ะ..."
"อ๋อ! ต้องขอโทษแทนยัยพวกนั้นจริงๆนะ คือว่าพวกนั้นมันเพี้ยนน่ะ!" ฮิซาชิกลอกสายตาไปทั่วบริเวณ เหมือนกำลังหาเศษเงินอยู่อย่างงั้นแหละ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พูดคุยอะไรต่อมิอะไรกันอย่างสนุกสนานตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงบ่ายสี่โมง...
"ถ้างั้น ฉันขอตัวกลับก่อนนะ..!" ฮานามิขอแยกตัวออกจากฮิซาชิหลังจากที่หมดเรื่องคุยแล้ว แต่เหมือนเด็กหนุ่มจะยังไม่เสร็จธุระกับเธอ
"เออ! ฮานามิ..." สาวน้อยหันกลับมาทันทีที่ฮิซาชิตะโกนเรียกเธอ
"ถ้าหากว่า...เธอไม่ได้รู้จักฉันในตอนนั้น...เธอจะชอบฉันในตอนนี้หรือเปล่า"

"อืม..." มันเป็นคำถามที่ค่อนข้างน่าสงสัยพอตัว "ก็...ชอบสิ!!"
ฮานามิส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข...

เรื่องมันควรจะจบลงแค่ตรงนี้... ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ที่น่าสลดนี้ขึ้น!

"โอ๊ย!!" เด็กผู้ชายผมแดงคนหนึ่งสะดุดหินล้มลงกลางถนน
"ไม่เป็นไรนะ!"
เพราะฮิซาชิอยู่ห่างจากตรงนั้นมาก และฮานามิก็เข้าไปช่วยแล้ว เขาจึงได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ
และแล้วฝันร้ายก็บังเกิดขึ้นจนได้...

รถสิบล้อจะมาทำตัวเงินตัวทองอะไรตอนนี้ และดูเหมือนคนขับจะไม่ได้สติด้วย รถคนนั้นจึงแล่นตรงมายังพวกเธอที่อยู่กลางถนนเหมือนมัจจุราชที่พุ่งตรงมายังเธอ
"อันตราย!!!" ฮานามิผลักเด็กคนนั้นออกไปให้พ้นจากถนน แล้วเธอก็กระโดดออกไปอีกทาง แต่จะเรียกว่าเคราะห์กรรมก็ได้...
รถสิบล้อคันนั้นหักหลบออกด้านซ้าย ซึ่งเป็นด้านเดียวกับที่ฮานามิกระโดดไปพอดี

เอี๊ยด.... โครม!!!!
"ฮานามิ!!!!" ไม่จริงน่า.... ล้อเล่นกันใช่ไหม

รถบรรทุกคันนั้นชนเธออย่างแรงจนของในกระเป๋าของเธอกระจายเกลื่อนถนน ก่อนจะถูกย้อมเป็นสีแดงสด กระดูกทั่วร่างของเธอหักละเอียดจนทิ่มออกมายังผิวสีขาวที่เคลือบด้วยน้ำสีแดงสดราวกับศิลปะโกรเทสต์อันน่าวิจิตรพิศวง ลมหายใจของเธอรวยรินเต็มที ฮิซาชิที่วิ่งเข้ามาหาเธอแทนที่จะได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ.. เขากลับได้ยินคำพูดแบบอื่น...

"เด็กคนนั้น...ปลอด..ภัย...หรือเปล่า..." เธอเอนหน้ามาหาเขาอย่างทุลักทุเลเพราะตอนนี้ร่างกายเธอตอนนี้แทบไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
"อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ!! ตั้งสติไว้นะ...ฮานามิ!!!"
น้ำตาลูกผู้ชายของฮิซาชิไหลท่วมใบหน้าของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ผู้หญิงที่เคยมอบความหมายในการมีชีวิตอยู่ ผู้หญิงคนแรกที่เดินมาหาเขาแล้วพูดว่า "ฉันชอบเธอ" จากใจจริง... เขากลับไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย...
"ไม่...เป็นไร...หรอกน่า" เสียงของเธอค่อยๆแผ่วลง พร้อมๆกับเสียงหัวใจของเธอที่ค่อยๆเต้นช้าลง

"ฮานามิ!!!!!!!"
สาวน้อยสิ้นลมหายใจลงในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของเธอดูมีความสุขมาก...ผิดกับเด็กหนุ่มที่เห็นเพื่อนสาวของเธอจากไปต่อหน้าต่อตา
แต่แล้ว ฮิซาชิกลับพบเรื่องที่ไม่คาดฝัน...ยิ่งกว่าที่เขาเคยพบเจอมาทั้งชีวิต!

"อะไรกัน ความรู้สึกนี้...." ยูนะเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี
"แย่แล้วสิ..!!"
"'ฟูจิมิยะ ฮานามิ'บนโลกน่ะ... ตายแล้ว!" ริกะรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเธอด้วยท่าทีตื่นกลัว เหมือนจะเกิดเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่าการสูญเสียเพื่อนไปเสียอีก
"งั้นก็หมายความว่า... เธอคนนั้นจะตื่นขึ้นมางั้นเหรอ!!"

ร่างไร้ลมหายใจของฮานามิเรืองแสงสีเหลืองจ้าออกมา ก่อนจะค่อยๆจางหายไปเป็นเพียงอากาศธาตุ
"นี่มัน อะไรก- โอ๊ย!!!" ฮิซาชิรู้สึกปวดศรีษะมาก ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น ความทรงจำของทุกคนที่รู้จักฮานามิค่อยๆเลือนหายไป

"นี่มันอะไรกัน!!" สึรุกิรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดกับเขา ในสมองของเขาปั่นป่วนไปหมด เหมือนสมองมันบีบรัดเข้าหากันจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด
"เฉพาะเรื่องของฟูจิมิยะ ฮานามิเท่านั้นที่กำลังจะหายไป!"
และต่อมาเพียง9วินาที... ความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับฮานามิก็เลือนหายไปจนหมดสิ้น แม้กระทั่งภาพถ่ายของเธอ...

ในขณะเดียวกัน ณ ที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่เคยมีมนุษย์คนไหนเหยียบย่างเข้าไปได้ เครื่องจักรรูปร่างเหมือนแค็ปซูลแท่งหนึ่งค่อยๆเปิดออก พร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งที่หลับใหลอยู่ถายในนั้น...
"นี่มันอะไรกัน!" ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกประหลาดใจมากกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอมีรูปร่างลักษณะเหมือนกับนางฟ้า และเธอคนนั้น...มีรูปร่างหน้าตาเหมือนฮานามิราวกับเป็นคนเดียวกัน

"ขอร้องล่ะ! ขอให้ฉันได้กลับไป..." เธอพยายามทำอะไรบางอย่างเหมือนกำลังคีย์ข้อมูลคอมพิวเตอร์ "ขอให้ฉันได้กลับไปเจอฮิซาชิคุงอีกสักครั้งเถอะ!!!"
"เป็นไปไม่ได้หรอก" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเธอ ทันทีที่เธอหันกลับไป เธอก็ต้องตกใจกลัว ตรงหน้าเธอปรากฏชายร่างกายกำยำคนหนึ่ง เขามีปีกเหมือนกับเทพไม่มีผิด เพียงแต่...สายตาอันโหดเหี้ยมของเขานั้นผิดกับลักษณะของเทพเจ้าลิบลับ

"ไม่มีใครสามารถฝันเรื่องเดิมซ้ำๆกันได้หรอกนะ..." ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น เขาแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับเพ่งสายตามองเรืองร่างอันน่าขย้ำของนางฟ้าตนนั้นราวกับสัตว์กินเนื้อ
"ไม่มีทาง!! ยังไงฉันก็จะกลับไปหาเขา... ฉันจะต้องกลับไปหาฮิซาชิคุงให้ได้!!!"
"ไม่มีทางหรอกน่า... แต่ถึงเธอจะกลับไปได้ เจ้านั่นก็ไม่มีวันจำเธอได้อยู่ดี!"
เมื่อได้ยินดังนั้น นางฟ้าผู้แสนน่ารักก็ร้องไห้ออกมาไม่ขาดสาย เธอเพียงขอแค่ให้ได้กลับไปอยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น แต่มันก็เป็นเพียงความหวังลมๆ...

"โอ้โฮ...รู้สึกว่าจะมีคนนึงกำลังต่อต้านโปรแกรมนี้อยู่นะ!"
บนจอLCDขนาดยักษ์ข้างบนเพดานปรากฏภาพชายคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ เป็นคนที่นางฟ้าตนนั้นรู้จักดี...
"ฮิซาชิคุง..!"
"อ้อ... เจ้าหนูคนนี้เองเหรอที่แกตกหลุมรักน่ะ" ผู้ชายคนนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนมันกำลังวางแผนที่จะ...
"แกอย่าทำอะไรเขานะ!!!" นางฟ้าตนนั้นกระแทกเสียงใส่ชายคนนั้นอย่างโกรธแค้น เหมือนเธอจะรู้สิ่งที่เขากำลังจะทำอย่างละเอียด...
"ไม่ต้องห่วงไปหรอก... ฉันไม่ทำอะไรหมอนั่นหรอกน่า ขนาดยัยริกะที่ฉันส่งลงไปไม่ยอมทำภารกิจ ฉันยังไม่ทำอะไรเลย..." พูดจบเขาก็เบนสายตาอันน่ากลัวมาหาเธอ

"เพราะคนที่จะทำ...คือเธอ!"

หนึ่งสัปดาห์หลังการจากไปของฮานามิ ได้เกิดฝนตกหนักมากจนต้องประกาศหยุดเรียนอย่างไม่มีกำหนด...
"ข่าวด่วนครับ ขณะนี้พายุลูกใหญ่ที่ก่อตัวทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือกำลังเคลื่อนตัวลงมายังทิศใต้ด้วยความเร็ว20กม.ต่อชั่วโมงครับ ซึ่งขณะนี้...."
"น่าแปลกมาก!!" ยูนะรู้สึกแปลกใจกับข่าวเมื่อสักครู่ "ตามปกติพายุจะต้องเคลื่อนตัวออกจากเส้นศูนย์สูตรไม่ใช่เหรอ"
"งั้นฉันขึ้นไปนอนก่อนนะ..." ฮิซาชิขอแยกตัวออกไปก่อน เขาดูหมดอารมณ์จะทำอะไรมากกว่านอนอยู่เฉยๆ

จากนั้นไม่นาน ไฟฟ้าก็ดับลง พวกเธอจึงแยกย้ายกันไปยังห้องของตัวเอง และเพราะยังไงอควารอยด์ก็นอนไม่ได้อยู่แล้ว มิคาสะจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องของฮิซาชิ...
ทันทีที่เธอเข้าไปในห้อง เธอเห็นฮิซาชินอนตัวสั่นอยู่บนที่นอนและได้ยินเสียงสะอื้นดังเป็นระยะ มันไม่แปลกเลยสำหรับคนที่จะเสียคนสำคัญไป เพราะยังไงคนที่แม้ว่าคนใกล้ตัวเสียไปแล้วก็ยังไม่รู้สึกอะไร ก็มีแต่ฆาตกรโหดเท่านั้นแหละ...

"เสียใจด้วยนะคะ เรื่องรุ่นพี่ฮานามิน่ะ..."
ถึงเธอจะพูดแบบนี้มาตลอดหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เธอเห็นฮิซาชิเอามือปิดหูไว้ เธอจึงพยายามไม่พูดอะไรต่ออีกเลย...

หลังจากนั้นเกือบชั่วโมง เธอจึงตัดสินใจลุกออกจากห้อง แต่ทันทีที่เธอใช้มือยันตัวขึ้นจากพื้น เธอก็รู้สึกเหนียวมือขึ้นมา ตอนนั้นเองก็เกิดฟ้าแลบขึ้นมาจนสามารถเห็นภายในห้องได้แว่บนึง ซึ่งมันก็เพียงพอให้เธอมองเห็นอะไรได้นิดหน่อย...

แล้วเธอก็เห็นคราบอะไรบางอย่างบนหมอนของเขา!!!