Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะรุกเข้าหากัน เด็กชายผมแดงก็พูดอะไรบางอย่างออกมาลอยๆ แต่ถึงเขาจะไม่ระบุตัวว่าพูดถึงใคร แต่สาวน้อยคนหนึ่งกลับสามารถรู้ได้ทันที อาจเป็นเพราะแววตาที่จ้องมาที่เธออย่างกึ่งๆก็ได้...

"เฮ้อ! จะว่าไปก็หนักเหมือนกันนะ การโจมตีของพี่สาวคนโตน่ะ เล่นเอาปวดหลังไปเลยล่ะ..!"
ปวดหลังงั้นเหรอ... จริงสินะ!! พวกเทอร์รารอยด์สามารถทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นได้นี่นา แต่นั่นมันที่พี่มิคาสะใช้ลูกบอลแสงจู่โจมใส่นี่นา...
"แต่ด้านหน้าที่โดนอาร์เทมิสของพี่สาวคนรองน่ะ... ไม่รู้สึกเลยสักนิด"

หลังจากนั้นฮิโรโตะก็มองมายังยูนะด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป มันดูราวกับ...
"คงเพราะ...เธอมันด้อยค่าที่สุดในบรรดาพวกนั้นแล้วยังไงล่ะ!!"

ยูนะอึ้งไปชั่วขณะ เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก
"อย่าว่าแต่กับฉันเลย... ขนาดตอนที่เธอสู้กับแองเจลอยด์ที่ชื่อริกะนั่น เธอยังได้แต่ยืนมองพี่สาวเธอสู้อยู่คนเดียว ไม่แม้แต่จะยิงสนับสนุน แถมเมื่อกี้ยังจะเข้ามาช่วยยัยนี่อีก แสดงว่าเธอยอมรับแล้วสินะว่าตัวเองน่ะด้อยค่ามากถึงขนาดยอมตายเพื่อให้คนที่สูงค่ากว่าอยู่รอด!"
ถึงจะฟังดูไม่ค่อยเจ็บสักเท่าไหร่... แต่คำพูดนี้ได้ตอกลิ่มที่เสียบคาอยู่ที่ใจของเธอนั้นฝังลึกเข้าไปอีก
"จะบ้าหรือไง!! เรื่องนั้นน่ะ--" ยูนะพยายามจะสลัดลิ่มตัวนั้นให้หลุดออก แต่มันกลับฝังลึกเข้าไปมิดด้าม... เพราะคำๆนี้!

"แล้วกับมนุษย์ผู้ชายคนนั้นอีก เธอยังไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้ เพียงเพราะเธอกลัวคำตอบที่จะได้รับจากมนุษย์นั่นจะไปทำให้ใจของเธอเจ็บปวด ทีนี้คงจะรู้ตัวเองแล้วสินะ ว่าเธอน่ะ...ด้อยค่ายิ่งกว่ามนุษย์ซะอีก!!"

"หุบปากนะ!!!"
หลังจากที่ฟังฮิโรโตะพูดจนเกินพอแล้ว ยูนะก็รู้สึกโกรธอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอเปิดฉากยองอาร์เทมิสทั้งหมดที่เธอมีใส่เด็กชายคนนั้นอย่างเดือดดาลจนพื้นดินทั่วบริเวณนั้นกลายเป็นดงระเบิดทันที
แต่ก็ไม่สามารถทำให้ฮิโรโตะได้แผลเลยแม้แต่นิดเดียว

"เห็นไหมล่ะ! คนด้อยค่าน่ะ ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!"
เมื่อรู้ชัดแล้วว่าต่อให้ทุ่มจนสุดกำลัง... จู่โจมจนสุดความสามารถแล้วก็ยังไม่สามารถทำให้เทอร์รารอยด์ที่อยู่ตรงหน้าบาดเจ็บได้แม้แต่น้อย ทำให้ยูนะเริ่มหมดกำลังใจ และยิ่งได้ยินคำพูดของฮิโรโตะต่อจากนี้ด้วยแล้ว...

"ถึงเธอจะเป็นอควารอยด์ ถึงจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่ามนุษย์ แต่เธอไม่สมควรที่จะได้รับอิสระไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุข ไม่ควรค่าที่จะได้เกิดมาด้วยซ้ำ!! นี่แหละคือเธอยังไงล่ะ!!!!"

เมื่อได้ยินคำพูดซ้ำเติมแบบนั้น ยูนะก็ได้แต่หลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด จริงสินะ... เราไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับอิสระ หรือแม้แต่จะเกิดมาเลยด้วยซ้ำ...

มิคาสะกับโยโซระที่ทนฟังอยู่ตลอด เมื่อปล่อยให้เขาพูดจนเกินพอดีแล้วก็บุกเข้าไปหุบปากเน่าๆของเขาซะ แต่ฮิโรโตะเปลี่ยนปีกที่กลางหลังของเขาเป็นเหล็กเกือกม้าขนาดใหญ่สองชิ้นจับพวกเธอกดลงกับพื้น พวกเธอพยายามจะดันตัวขึ้นจากสิ่งที่กดพวกเธออยู่ แต่พวกมันก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงใส่จนทำให้ทุกคนที่ถูกมันสัมผัสบาดเจ็บจนขยับไม่ได้

แต่ถึงแม้ว่าเพื่อนๆของเธอจะถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา ยูนะกลับไม่มีกำลังเพียงพอที่จะช่วยอะไรได้เลย ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับตัวเลย ฮิโรโตะจึงฉวยโอกาสนั้นใช้ดาบสังหารเธอ ท่ามกลางเสียงตะโกนห้ามอันไร้ผลของมิคาสะและโยโซระ

"อย่างเธอน่ะปล่อยไว้ก็น่ารำคาญเปล่าๆ... คนอ่อนแอน่ะหายไปซะ!!!!"

แต่ก่อนที่คมดาบสีดำอันคมกริบของเทอร์รารอยด์ผู้โหดเหี้ยมจะเสียบเข้าไปในเนื้อนิ่มๆของสาวน้อยที่คุกเข่าร้องไห้อยู้ตรงหน้า ก็มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในสนามรบนี้ด้วย! ใครบางคนที่ไม่ควรที่จะมาอยู่ตรงนี้เลย...

"อ่อนแอแล้วมันผิดด้วยหรือไง!!!!"
ใครคนนั้นกำลังเดินเข้ามาในสนามรบนี้อย่างช้าๆ เสียงตะโกนเมื่อครู่นั้นทำให้ฮิโรโตะหยุดการกระทำของเขาไว้ แววตาของเขาไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย บางทีคนๆนั้นอาจจะ...

"ที่ยัยนั่นจะเป็นห่วงคนอื่น...มันผิดด้วยเหรอ! ที่ยัยนั่นจะไม่กล้าบอกชอบใครน่ะ...มันผิดด้วยเหรอ! ที่ยัยนั่นจะใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์ที่ด้อยค่ากว่าน่ะ...มันผิดด้วยเหรอ! ที่ชอบดูละครทีวีรอบดึก ที่หัวเราะ ร้องไห้ มีความสุขน่ะ...มันผิดด้วยงั้นเหรอ!!"

คนๆนั้นเดินผ่านฮิโรโตะมาคุกเข่าลงตรงหน้ายูนะ เธอได้แต่มองคนๆนั้นด้วยแววตาที่เศร้ามาก เขาคนนั้นยื่นนิ้วมาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มของเธอไว้
"สำหรับฉันแล้ว... ฉันว่าไม่เป็นไรหรอกนะ!"
"ฮิ..." เสียงยูนะสั่นเครือ "ฮิซาชิ!!!!"
ยูนะโผเข้ากอดฮิซาชิไว้ เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนเขาต้องกอดเธอไว้ตลอดเวลา
"ฮิซาชิ!! ฮิซาชิ!!! โฮ..!!!!!"

พวกมิคาสะที่มองพวกเขาอยู่ตลอดก็เผลอร้องไห้ออกมาด้วย เธอไม่เคยเห็นยูนะร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้ายูนะกลับมีความสุขซ่อนอยู่ด้วย...
เมื่อเห็นว่ายูนะแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆแล้ว ฮิซาชิก็เบนสายตาจากเธอมายังเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างหลังทันที

"แล้วนายล่ะ..ฮิโรโตะ นายอยากจะทำอย่างนี้จริงๆเหรอ..."
คราวนี้ฮิซาชิหันมาถามฮิโรโตะบ้าง ฮิซาชิพยายามเค้นความตั้งใจจริงๆของเขา แต่ฮิโรโตะกลับได้แต่ยืนมองพวกเขาด้วยสายตาที่...เย็นชา
"ไม่มีประโยชน์หรอก ฮิซาชิ!! เจ้าหมอนี่ต่างกับฮานามิหรือโยโซระ!!"
มิคาสะตะโกนบอก เธอพยายามดันตัวขึ้นมาจากพื้นตรงนั้น แต่เหล็กที่กดเธออยู่นั้นหนักเกินกว่าที่เธอจะใช้หลังดันขึ้นมาได้ง่ายๆ
"จริงๆแล้ว นายไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก... ใช่ไหม! ฮิโรโตะ"

ทันใดนั้นร่างของฮิโรโตะก็ถูกแทนที่ด้วยเด็กสาวผมแดงตามที่เขาต้องการ เด็กสาวคนนั้นล้มลงขอความช่วยเหลือจากพวกเขาอย่างอ่อนแรง ไม่ทันไรฮิโรโตะกลับเข้าครอบครองร่างของเธอได้อีกครั้ง...

คราวนี้น้ำเสียงฮิโรโตะเปลี่ยนไป เป็นน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอำมหิตอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์มนุษย์
"เอาแต่พูดอะไรไร้สาระอยู่ได้! ตายไปได้แล้ว... ทั้งคู่นั่นแหละ!!"
ฮิโรโตะเปลี่ยนสภาพแขนของเขาเป็นดาบเตรียมจะแทงฮิซาชิกับยูนะไปพร้อมกัน แต่แล้ว...
"เริ่มขั้นตอนการแฮคได้..."

ยูนะเอามือแตะที่ปลายดาบของฮิโรโตะ สักพักแขนของฮิโรโตะก็กลับคืนสู่สภาพเดิม
"นี่มันอะไรกัน!! เกิดอะไรขึ้นกับแขนของฉัน...!!"
"จากนี้ไป นายไม่สามารถใช้ความสามารถของนายได้อีกแล้ว เอาล่ะ! คืนเด็กคนนั้นมาซะ!!"
ยูนะค่อยๆลุกขึ้นจากอ้อมแขนของฮิซาชิ เธอเหลือบไปจ้องฮิโรโตะด้วยสายตาเหมือนคนที่อาฆาตแค้น... แต่แววตาของเธอนั้นกลับแฝงด้วยความตั้งใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่การสังหารเด็กชายที่อยู่ตรงหน้า!

ทันใดนั้นร่างกายของยูนะเรืองแสงสีฟ้าออกมาจนทำให้ความสามารถในการมองเห็นของทุกคนบริเวณนั้นเป็นอัมพาต ก่อนที่ร่างกายของเธอเริ่มเปลี่ยนสภาพไปทีละน้อย...

"โปรแกรมวิวัฒนาการร่างกาย 'ลิเวียธาน' ทำงานได้!"