Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

สองวันต่อมา... อาการบาดเจ็บของริกะก็ได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติ และเมื่อหมดเรื่องที่ต้องเป็นห่วงแล้ว เหล่านางฟ้าทั้งหมดก็เตรียมทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อจัดการผู้ท้าชิงจากผืนดินให้หายไปจากโลกนี้ในทันที

"ระบบสแกนพื้นที่...ขยายถึงขีดสุด ปฏิกิริยาเทอร์รารอยด์ ห่างจากที่นี่ไปประมาณ2กิโลเมตร"
เมื่อระบุตำแหน่งเป้าหมายได้ พวกเธอก็รีบบินไปยังบริเวณนั้นทันที โดยทิ้งฮิซาชิ,ฮานามิกับริกะเอาไว้ที่บ้าน เพราะมนุษย์ไม่มีทางทนพลังอันมหาศาลของเทอร์รารอยด์ได้แน่ๆ และเพื่อไม่ให้เกิดเหตุตลบหลังระหว่างที่พวกเธอออกไปข้างนอก จึงต้องมีคนคอยคุ้มกันมนุษย์ที่พวกเธอต้องปกป้องเอาไว้ด้วย

เมื่อพวกเธอไปถึงที่แห่งนั้น พวกเธอก็ไม่พบใครอื่นเลย นอกจาก...
"ฮิโรโตะ!!"
มิคาสะเรียกชื่อเด็กชายผมแดงที่ยืนมองอะไรบางอย่างอยู่ด้วยเสียงอันดัง เขาหันมาหาพวกเธอด้วยสีหน้าที่ปราศจากความกลัวหรือประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์สามรุมหนึ่งก็ตาม...

ฮิโรโตะหันมามองเหล่านางฟ้าที่ค่อยๆร่อนลงมายังพื้นดินข้างหลังเขา สายตาที่เหล่านางฟ้าจ้องมาที่เด็กชายนั้นราวกับศัตรูคู่อาฆาตจริงๆ ผิดกับเด็กชายที่มองพวกเธอด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก
"อ้าว! พวกพี่สาวแองเจลอยด์กับพี่ชายคนนั้นหายไปไหนล่ะ..!"
"ฉันบอกให้พวกนั้นไม่ต้องตามมาเอง! เพราะถ้าให้มาด้วยก็คงจบเรื่องยากแน่ๆ"

ทันทีที่พูดจบมิคาสะสังเกตได้ถึงสิ่งผิดปกติบนตัวเด็กชายคนนั้น ที่กลางหลังของเขามีบางอย่างค่อยๆงอกออกมาช้าๆ เจ้าสิ่งนั้นช่างดูคุ้นๆเหมือนกับจะมีอยู่บนแผ่นหลังของเหล่านางฟ้าด้วยเช่นกัน...

"มันจะดีเหรอที่เข้ามาตรงๆแบบนี้... คงไม่รู้สินะว่าผมมี--"
"แกนปีกแปรรูป ใช่ไหมล่ะ!!" สาวน้อยอควารอยด์พูดแทรกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในการต่อสู้กับพวกเทอร์รารอยด์นั้นต้องเตรียมใจไว้ถึงตายเลยทีเดียว...
"พี่สาวก็รู้ดีนี่นา..."

ทันทีที่ฮิโรโตะพูดจบ มิคาสะก็เข้าสู่โหมดต่อสู้พร้อมกับบุกเข้าหาฮิโรโตะทันที
"อย่านะคะ!!"
ยูนะตะโกนห้ามเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งสองคนเข้าปะทะกันอย่างดุเดือดจนเกิดลมกระโชกอย่างรุนแรง เมื่อรู้ว่าไม่สามารถดันอีกฝ่ายให้ถอยไปได้ ทั้งคู่จึงพุ่งออกจากกันเพื่อเตรียมการโจมตีขั้นต่อไปทันที

ทันทีที่ทั้งสองแยกออกจากกัน ฮิโรโตะก็แปลงสภาพแขนทั้งสองข้างเป็นดาบสีดำขนาดใหญ่เข้าฟาดฟันนางฟ้าคู่ต่อสู้ของเขาอย่างรวดเร็ว การลงดาบแต่ละครั้งของฮิโรโตะนั้นแทบจะไม่มีช่องให้โจมตีสวนได้เลย แต่ด้วยความเร็วที่เหนือกว่าของมิคาสะ เธอจึงสามารถมองการโจมตีของฮิโรโตะขาดทั้งหมด

อีกทั้ง...
"ต่อไปตาฉันบ้างล่ะ!!"
มิคาสะกำหมัดแน่นขึ้นพร้อมเร่งพลังแขนขึ้นจนปรากฏออร่าสีฟ้าคลุมแขนทั้งสองข้างของเธอไว้เหมือนอาวุธดั้งของไทยไม่มีผิด เธอพุ่งเข้าไปคลุกวงในกับเทอร์รารอยด์คู่อาฆาตอย่างดุเดือดทำให้สาวน้อยอีกสองคนที่ดูการต่อสู้ของพวกเธออยู่ที่พื้นนั้นได้แต่ยืนมองทำอะไรไม่ถูก

"พี่มิคาสะทำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่... ตอนสู้กับหนูก็ไม่เห็นเอามาใช้เลย"
"ลิเวียธานไงล่ะ!" ยูนะตอบปัญหาของเด็กสาวขี้สงสัยคนนี้อย่างง่ายดาย
"โปรแกรมวิวัฒนาการนั้นทำให้พลังของพี่มิคาสะเพิ่มขึ้นมาก จนสามารถสร้างออร่าพลังไว้ที่แขนทั้งสองข้างได้ ออร่านั่นจะทำให้มือของพี่มิคาสะแข็งแกร่งขึ้นแถมยังสามารถใช้แทนอาวุธประชิดตัวได้ตั้งหลายอย่างด้วย!"
ทั้งสองคนเข้าห้ำหั่นกันอย่างรุนแรงจนเกิดลมกระโชกไปทั่วทิศทางตลอดเวลา เมื่อเธอเห็นฮิโรโตะเริ่มอ่อนแรงลง มิคาสะจึงเกร็งนิ้วทั้งห้าของเธอออกข้างหน้าเหมือนกับหอกแล้วบุกเข้าไปหมายจะทะลวงหัวใจของฮิโรโตะ
แต่แล้ว...

"ไม่ง่ายนักหรอก..! ยัยอควารอยด์!!"
ฮิโรโตะเปลี่ยนสภาพแขนขวาไปเป็นโล่สีดำเข้าป้องกันหอกมือของมิคาสะเอาไว้อย่างง่ายดาย ราวกับว่าหอกแขนของเธอเป็นเพียงหอกไม้ที่ไร้คม

"ทำเอาตกใจหมดเลยนะ พี่สาวอควารอยด์..!"
"ฮึ! เป็นความสามารถที่น่าขัดใจซะจริงๆ!!"
มิคาสะรู้สึกหน่ายใจกับความสามารถที่น่ารำคาญของเทอร์รารอยด์เอาเสียมากๆ แต่ถึงอย่างนั้น... คนที่สามารถรับการโจมตีของเธอไปแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพิ่งจะมีฮิโรโตะนี่แหละเป็นคนที่สอง...

"ความสามารถของเทอร์รารอยด์ก็คือ ความสามารถในการแปลงทุกส่วนของร่างกายเป็นอาวุธได้ตั้งแต่แขนจนถึงปลายเส้นผม แต่เมื่อกี้นายก็แค่แปลงแขนสองข้างเป็นอาวุธทั่วๆไปบนโลกไม่ใช่หรือไง..."
มิคาสะเริ่มใช้คำพูดท้าทายเด็กชายที่ถอยไปตั้งหลักห่างจากเธอไม่กี่ก้าว เหมือนกับว่าเธอสามารถจัดการเขาได้ทุกเมื่อ
"ลองแปลงสภาพเป็นของที่มนุษย์ไม่มีทางสร้างได้ดูสิ!!"

เมื่อมิคาสะพูดจบ ฮิโรโตะก็แปลงสภาพโล่ที่มือขวาไปทันที แต่ดูเหมือนจะแค่มีรูเพิ่มขึ้นมา5รูเท่านั้นเอง...
"นี่น่ะเหรอ ของที่น่ากลัวที่สุดของนาย..." มิคาสะพูดเชิงเย้ยหยัน ในขณะที่ฮิโรโตะนั้น
"ก็งั้นแหละ..."
จากนั้นก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากรูบนโล่นั้นหลายเส้น มันดูเหมือนกับอาร์เทมิสของอควารอยด์ไม่มีผิด แต่พลังทำลายของพวกมันแต่ละเส้นนั้นรุนแรงกว่าอาร์เทมิสของยูนะหลายเท่า

เมื่อเห็นว่าเกินกำลังที่จะปัดออกไปได้ มิคาสะจึงเอามือทั้งสองข้างประกบกัน ทันใดนั้นออร่าที่แขนของเธอก็ขยายออกจนมีรูปร่างคล้ายๆกับเอจิสของเธอ แต่กระสุนลำแสงของฮิโรโตะก็เลี้ยวหลบมันไปได้ไป
"หึ! ยังอ่อน!!"
ทันใดนั้นก็มีม่านสายฟ้าแผ่ออกมาจากเอจิสของมิคาสะ สายฟ้านั้นได้สกัดลำแสงโจมตีของฮิโรโตะได้ทุกนัด

เมื่อเห็นว่ามิคาสะสามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้ทุกนัด ฮิโรโตะจึงสะสมพลังงานเตรียมจะยิงลำแสงนั้นอีกครั้ง แต่มิคาสะก็บินไปอยู่ข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว
"มาจบเรื่องนี้กันเลยเถอะ!!!"

มิคาสะฟาดสันมือที่ห่อหุ้มด้วยออร่าแสงนั้นเตรียมจะเด็ดศรีษะของเขา แต่ก็น่าเสียดายมาก... ทันทีที่เธอเหวี่ยงหมัดนั้นออกไป ฮิโรโตะก็ยิงลำแสงนั้นออกมา แล้วใช้แรงโมเมนตัมจากการยิงลำแสงพวกนั้นเป็นแรงเหวี่ยงตัวให้หันกลับมาใช้โล่ป้องกันหมัดของเธอได้ทันท่วงที

แต่ถึงเขาจะพลาดโอกาสที่จะยิงยิงมิคาสะ ฮิโรโตะกลับไม่รู้สึกผิดหวังเลยสักนิด...
เพราะการโจมตีครั้งนี้... เป้าหมายของเขาคือ!!!