Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

'ผู้เหลือรอดเพียงคนเดียวจากการล้างเผ่าพันธุ์ของแองเจลอยด์... เทอร์รารอยด์!!'

หมายความว่ายังไงกัน นอกจากแองเจลอยด์ที่อาศัยอยู่บนฟ้า กับอควารอยด์ที่อาศัยอยู่ในทะเลแล้ว ยังมีสิ่งมีชิวิตที่ไม่ระบุประเภทอยู่อีกชนิดงั้นเหรอ... คนที่จะตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุดก็คือ
"นี่! ฮานามิ" ฮิซาชิวิ่งเข้ามาทำท่าทางตื่นมาแต่ไกล ท่าทางจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นอีกแล้ว
"มีอะไรเหรอ ฮิซาชิคุง..."

......................................

"งั้นเหรอ... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง" พวกเมิงพูดอะไรกัน ให้พวกตรูรู้บ้างเซ่!!!

"เทอร์รารอยด์น่ะ จะเรียกได้ว่าเป็นพวกที่ร้ายกาจที่สุดในบรรดา3เผ่าพันธุ์นี้แล้วก็ได้นะ" ฮานามิอธิบายให้เด็กหนุ่มเข้าใจอย่างสั้นๆ แต่มันสั้นไปหรือเปล่า....

"เรื่องนั้นแค่ฉันเห็นยัยริกะโดนขนาดนั้นก็พอเข้าใจ แต่ช่วยอธิบายให้มันละเอียดหน่อยได้ไหม"

"เอางั้นก็ได้... งั้นฟังนะ ในบรรดา3เผ่าพันธุ์นี้ แต่ละเผ่าพันธุ์จะมีลักษณะเฉพาะที่ต่างกันออกไป อย่างแองเจลอยด์มีปีกแบบนก เส้นผมจะมีสีต่างๆที่ไม่ใช่สีแดงกับสีฟ้า อควารอยด์มีปีกแบบมังกรบิน มีผมสีฟ้า ส่วนพวกเทอร์รารอยด์จะไม่มีปีกทำให้ไม่สามารถต่อสู้ทางอากาศได้ แต่มีความสามารถพิเศษที่จะชดเชยข้อเสียนี้ได้"

"ความสามารถ...พิเศษ อะไรล่ะ" ฮิซาชิสงสัยในคำพูดกำกวมของเธอมาก จึงพยายามทำความเข้าใจกับมันโดยการให้เธอพูดออกมาชัดๆอีกครั้ง...

"ความสามารถนั้นคือ... ความสามารถในการแปลงสภาพร่างกายเป็นอาวุธอะไรก็ได้ อย่างพวกอาวุธธรรมดาอย่างมีดดาบปืนธรรมดา หรือบางครั้งก็แปลงเป็นอาวุธที่ไม่มีจริงบนโลกเลยก็ได้นะ..."

"ถ้างั้น! ก็แสดงว่าพวกนั้นสามารถแปลงแผ่นหลังเป็นปีกได้ด้วย...ใช่ไหม!?" เขาเห็นฮานามิพยักหน้า เขาจึงเริ่มคำถามต่อไปทันที

"แล้ว... พวกเทอร์รารอยด์นี่ มีระบบเอจิสแบบที่พวกเธอมีอยู่หรือเปล่า..."

"ไม่มีหรอก" ฮานามิตอบทันควัน ทำให้ฮิซาชิรู้สึกโล่งใจ แต่ฮานามิกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด

"มีอะไรหรือเปล่า... ฮานามิ"


"ที่พวกเทอร์รารอยด์น่ะไม่มีระบบเอจิส... เพราะพวกนั้นไม่จำเป็นต้องใช้มันน่ะสิ" ฮานามิถอนหายใจออกมา ทำให้ฮิซาชิรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่

"หมายความว่าไง ถึงจะแข็งแกร่งยังไงก็ต้องโดนโจมตีบ้างไม่ใช่เหรอ..!"

"มันก็ใช่... แต่พวกเทอร์รารอยด์น่ะสามารถแปลงร่างกายเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งได้ การแปลงสภาพร่างกายทั้งตัวให้เป็นเกราะที่แข็งแกร่งจนการโจมตีชุดใหญ่ไม่สามารถทำลายได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกนั้นเลย แบบเดียวกับที่ใช้ป้องกันลูกไฟของโยโซระตอนนั้นไง! เพียงแต่มันต้องใช้พลังในการทำพอสมควร... เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้พวกนั้นก็จะไม่ใช้มันหรอก!"

ไม่จริงใช่ไหม... แขนขาที่เปรียบเสมือนหอกที่แทงทะลุโล่ได้ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน กับร่างกายที่เปรียบเสมือนโล่ที่ไม่ว่าหอกแบบไหนก็ไม่สามารถแทงทะลุได้ แบบนี้มันไร้เทียมทานชัดๆ!!

"แล้วพวกเราจะเอาชนะเทอร์รารอยด์ได้ยังไงกัน... ถึงเราหลบการโจมตีของพวกนั้นได้ ก็ยังมีเกราะที่หนาที่สุดกั้นอยู่อีกชั้นไม่ใช่เหรอ!!"

"นั่นสินะ... ตามตำนานของจีนก็ต้องให้ของสองสิ่งนั้นมาปะทะกันเองให้แหลกไปทั้งคู่ แต่พวกเทอร์รารอยด์ไม่ได้โง่ขนาดนั้น วิธีที่ทำได้ก็คือ จู่โจมใส่เกราะนั้น สร้างความเสียหายจากด้านนอกให้รุนแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเมื่อเกราะนั้นร้าว ก็ใช้พลังที่รุนแรงที่สุดจู่โจมทะลวงผ่านรอยร้าวนั่น เกราะที่แข็งแกร่งที่สุดก็จะแตกออกได้อย่างง่ายดาย!"

ถึงมันอาจจะเป็นวิธีเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ แต่ฮิซาชิรู้สึกข้องใจในคำแนะนำของเธอมาก เหมือนจะมีประวัติศาสตร์คาวเลือดจากเรื่องนี้มาก่อน

"ฮานามิ... เธอไปรู้วิธีแบบนี้มาได้ยังไง!"

"ถ้าฉันบอกนาย... นายจะรับได้ไหมล่ะ" แววตาของฮานามิในตอนนี้ดูเศร้ามาก ราวกับว่า...
"ถ้าเธอยอมรับฉันได้ ฉันก็ต้องรับฟังคำพูดของเธอได้เหมือนกัน!"

ฮิซาชิพยายามข่มความเศร้าใจนั้นเอาไว้ข้างใน เขากลั้นใจถามความจริงจากปากของผู้ให้คำตอบอย่างยากลำบาก เหมือนเสียงของเขาจะสั่นอยู่พักหนึ่ง...
"งั้นฉันจะบอกล่ะนะ..!"

ฮานามิรวบรวมความกล้าเล่าเรื่องที่เธอโยงเข้ามาเกี่ยวเนื่องอย่างเผลอเป็นไม่ได้นั้นอบ่างสุดความสามารถ ถึงแม้ว่านั่นจะไม่ใช่สิ่งที่ฮิซาชิต้องการจะรับรู้เลยแม้แต่นิดเดียว...

"นี่มันบ้าชัดๆ!!"

"เห็นไหมล่ะ ฉันบอกนายแล้วว่ายังไงนายก็ต้องรับไม่ได้"
ฮิซาชิรู้สึกโมโหขึ้นมาทันทีที่ฮานามิบอกถึงแหล่งที่มาของข้อมูลอันแสนสะดวกสบายนี้...

"เมื่อ18ปีก่อน ที่พวกเทอร์รารอยด์ถูกล้างเผ่าพันธุ์ไป... ก็เพราะโดนแบบนี้นั่นแหละ!"

"มันจะมากเกินไปแล้ว!! ถึงพวกนั้นจะเป็นศัตรูก็เถอะ ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องล้างเผ่าพันธุ์กันเลยนี่นา!!"

"นายไม่เคยผ่านสงครามมาคงไม่รู้หรอกว่า ในตอนนั้นแม้แต่สิ่งที่จะเป็นภัยเพียงเล็กน้อยก็สามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ของสงครามได้ แล้วพวกมนุษย์อาจจะต้องตายเพราะความยืดเยื้อของสการต่อสู้นั้นก็ได้!! เป็นนายจะปล่อยให้เป็นอย่างนั้นรึไง!!!"

ฮิซาชิได้แต่พูดอะไรไม่ออก มันก็ใช่อยู่หรอก... ไม่ว่าใครก็ไม่อยากตายทั้งนั้น! ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม... แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!!!

คืนนั้น หลังจากที่ฮิซาชิทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว เขาก็แยกตัวออกมานอนคิดอะไรบางอย่างบนหลังคาบ้าน ที่นั่นเป็นสถานที่เพียงแห่งเดียวในบ้านที่ปลอดจากสมาชิกอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์

"นี่พวกเราไม่มีทางอื่น...นอกจากจะต้องสู้กับฮิโรโตะเลยหรือไงนะ..!"
ฮิซาชิขึ้นไปนอนคิดเรื่องนี้อยู่บนหลังคาบ้านตั้งแต่หัวค่ำจนเกือบเที่ยงคืนก็ยังไม่ยอมลงมาสักที จนยูนะมาเห็นเข้าจึงปีนหลังคามาขอคุยด้วย

"ฮิซาชิ..! ฉันขอปรึกษาอะไรหน่อยได้หรือเปล่า..."
"มีอะไรเหรอ ยูนะ"
ยูนะเข้าไปนั่งข้างๆฮิซาชิทำให้เขาต้องยันตัวขึ้นมานั่ง สีหน้าของเธอฟ้องว่ามีเรื่องที่กังวลใจมาก

"เธอยังไม่ง่วงเหรอ นอนดึกเดี๋ยวไม่สบายนะ" ฮิซาชิถามด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆที่การนอนไม่จำเป็นสำหรับเธอเลย...

"ไม่เป็นไรหรอก! นายลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราไม่มีโปรแกรมสำหรับนอน ยังไงก็นอนไม่ได้หรอก!!"

"งั้นหรอกเหรอ... แล้วเธอมีอะไรจะปรึกษาล่ะ"
หลังจากที่ฮิซาชิถามถึงจุดประสงค์ที่เธอขึ้นมาที่นี่ ยูนะก็เริ่มระบายความในใจออกมาทั้งหมด

"ฉันมาคิดๆดูแล้วนะ... พวกเราไม่มีทางอื่นอีกแล้วจริงๆเหรอ" มาแนวเดียวกับพระเอกของเราเลยวุ้ย!


"ฉันก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ทำไมอควารอยด์อย่างเธอถึงได้มีแนวคิดแบบนี้ได้ล่ะ..."

"คือ... เมื่อตอนบ่ายนี้ฉันบังเอิญไปเจอเด็กผู้หญิงคนนึงน่ะ แล้วระบบสแกนของฉันบอกว่าเธอเป็นเทอร์รารอยด์ด้วย แต่ดูเด็กคนนั้นจะไม่มีความรู้สึกหรือว่าจิตสังหารแผ่ออกมาแบบฮิโรโตะเลยนะ"

"เป็นไปไม่ได้น่า เธอบอกว่าเด็กผู้หญิงงั้นเหรอ..." ยูนะพยักหน้า ก็ไหนเจ้านั่นบอกว่าเหลืออยู่เป็นคนสุดท้ายไง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเทอร์รารอยด์อยู่อีก หรือว่าจะ...

"บางที... ฮิโรโตะกับเด็กคนนั้น..."

"มีอะไรเหรอ..."
ยูนะสงสัยมาก ฮิซาชิจึงบอกสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ออกไปให้เธอฟัง ซึ่งยูนะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเลยแม้แต่นิดเดียว