Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"นี่เธอคิดอะไรของเธออยู่กันแน่ฟะ!!!"

เสียงตวาดของเด็กหนุ่มทำให้มิคาสะเริ่มลังเลว่าเธอกำลังคิดถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้...

ย้อนกลับไปเมื่อ2ชั่วโมงก่อน ตอนที่เธอพยายามหาที่อยู่ใหม่ให้กับโยโซระ พวกเธอคิดแล้วคิดอีกว่าจะพาเธอไปอยู่ที่ไหนดี เพราะเธอไม่สามารถกลับไปยังโลกเบื้องบนได้ จะพาไปอยู่กับฮานามิก็ไม่ได้เพราะบ้านของเธอแหลกเป็นซากไปตอนที่เธอตกลงมาหลังจากแกล้งทำเป็นเสียชีวิตตอนที่ต้องสู้กับพวกมิคาสะแล้ว จะปล่อยเอาไว้ก็ไม่ได้ บางทีอาจจะมีใครไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปกระตุ้นต่อมคลั่งของเธออีก สุดท้ายก็มาลงเอยที่บ้านของเธอ(บ้านของฮิซาชิต่างหาก)

"เอาน่าๆ..! คิดว่าช่วยเธอหน่อยละกัน ยังไงนายก็เคยเล่นกับน้องสาวฉันไม่ใช่เหรอ ทีนี้นายก็จะได้เล่นกับโยโซระทุกวันเลยไงล่ะ!!"
ริกะพยายามเกลี้ยกล่อมเขาให้เห็นชอบแบบตอนฮานามิ แต่คราวนี้กลับไม่เป็นผลอีกแล้ว...
"แล้วค่าอาหารจะว่ายังไง!! รู้ไหมว่าทุกวันนี้บ้านฉันต้องประสบปัญหาขาดแคลนอาหารจากการที่พวกเธอเข้ามาอาศัยอยู่บ้านฉันแล้วก่อปัญหาทุกวันๆ จนฉันเริ่มเป็นโรคเครียดสะสมแล้วนะเฟร้ย!!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งบ้านก็ตกอยู่ภายใต้ห้วงสะกดแห่งความเงียบทันที ถ้าเป็นแบบนี้ฮิซาชิคงไม่มีทางยอมให้โยโซระเข้ามาอาศัยอยู่ด้วยกันแน่..!
"ถ้าอย่างนั้น..."
มิคาสะก้มหน้าลงราวกับสำนึกผิด ในที่สุดเธอก็เข้าใจเสียทีว่าความลำบากที่ต้องทำงานหาเงินเผื่อสมาชิกในบ้านมันหนักหนาแค่ไหน
ก็ถ้าเข้าใจน่ะนะ...

"พวกเราไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะ!! รุ่นพี่ฮิซาชิเลี้ยงนะ!!"
ไม่ใช่เฟ้ย!! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!!!
"ขอบคุณนะคะ พี่ชาย..." ฮิซาชิที่เกือบจะวีนแตกพอเห็นใบหน้าอันใสซื่อไร้เจตนาแฝงของโยโซระแล้ว จิตใจอันขุ่นมัวของเขาก็เปลี่ยนไป... เป็นอารมณ์คลั่งที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา

"ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรพรรค์นี้ด้วยฟะ!!!!!!!"

วันต่อมา ณ สวนสนุกกลางจังหวัดโอซาก้า เหล่าสาวน้อยระริกระรี้กับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าอย่างใจสั่นระรัว พวกเธอที่ไม่เคยวาดฝันที่จะได้มายังที่ๆสนุกสนานขนาดนี้มาก่อน เพราะว่าพันธกิจที่จะต้องต่อสู้กับศัตรูที่พวกเธอต้องพบเจอในอนาคตนั้นกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว...

"จริงสิ! พี่ชาย อ๊ะ! ไม่สิ พี่ฮิซาชิจะเล่นอะไรก่อนดีคะ..." ท่าทางโยโซระจะตื่นเต้นมากกับการได้มาสวนสนุก ก็เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับอิสระในรอบ10ปีนี่นะ จะไปห้ามมันก็กระไรอยู่...
แต่ท่าทีของยัยนี่ดูคุ้นๆนะ..!

"เหมือนรุ่นพี่ตอนไปเที่ยวทะเลตอนนั้นเลยล่ะ"
"อย่าเอาฉันไปเทียบกับยัยนี่สิ!!" เห็นได้ชัดว่าฮิซาชิออกอาการอายอย่างรุนแรง แต่จะว่าไป...มันก็เหมือนกันจริงๆนั่นแหละ

แต่ถ้าจะให้เหมือนกว่านี้อีก...มันต้อง!!

"อ๊ะ!!"
โยโซระวิ่งไปชนเด็กผู้ชายผมแดงคนหนึ่งเข้าอย่างแรงจนล้มลง เด็กน้อยจึงรีบยันตัวขึ้นไปขอโทษเขาทันที
"มีอะไรเหรอ..! โยโซระ" ริกะวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงร้องของเธอ การที่แองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุดจะร้องออกมาเพราะตกใจนี่ มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยแม้แต่นิดเดียว...
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เดินหาอะไรเพลินๆเลยไม่ทันสังเกตน่ะครับ ขอโทษด้วยจริงๆนะ!" เด็กชายผมแดงโค้งขอโทษทั้งริกะทั้งโยโซระกันยกใหญ่ ราวกับว่าเขาเป็นคนวิ่งชนเธอเอง

แต่ในใจของผู้ที่ได้รับคำขอโทษนั้นกลับมีความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาอย่างประหลาด ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน! ทำไมถึงรู้สึกใจคอไม่ดี...ยังไงก็ไม่รู้!!

"จะว่าไปแล้ว... พ่อแม่เธออยู่ไหนเหรอ พี่ว่าตอนนี้พวกเขาต้องกำลังตามหาเธออยู่แน่ๆ" ริกะก้มตัวถามเด็กคนนั้นด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับมีท่าทีที่ไม่เหมือนเด็กทั่วไปเลย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะแม่ผมอยู่นี่..."
เด็กคนนั้นชี้นิ้วลงไปยังพื้นดินที่อยู่ข้างล่าง ทำให้ริกะน้ำตาคลอเบ้า ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ...

"นี่! ฮิซาชิ!!" ริกะหันไปเรียกพวกฮิซาชิที่กำลังต่อแถวขึ้นรถไฟเหาะ "นายคง...ไม่ว่าอะไรนะ"
"เธอจะบอกว่ายังมีอีกคนงั้นเหรอ!!" แย่ล่ะสิ! สีหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นดูไม่พอใจสุดๆ
"เปล่าหรอก... ฉันแค่จะถามนายว่าจะให้เด็กคนนี้ไปเล่นกับพวกเราด้วยได้หรือเปล่าเท่านั้นเอง"

ฮิซาชิตอบตกลงโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ ท่าทางวันนี้เขาจะหงุดหงิดเป็นพิเศษ เนื่องในโอกาสที่ในบ้านของเขามีสมาชิกใหม่ที่ไม่ใช่มนุษย์เพิ่มขึ้นมาอีกคนนั่นเอง!!

.........................................

หลังจากนั้นพวกเธอก็พาเด็กคนนั้นไปเล่นด้วยกันจนเย็น ระหว่างทางกลับบ้านที่แสนไกลนั้น ฮิซาชิได้แต่เดินนำหน้าสาวน้อยทั้งหลายไปโดยไม่หันกลับมามองเลยเสียด้วยซ้ำ... เมื่อเห็นบรรยากาศเป็นเช่นนั้น พวกเธอก็ชวนเด็กผู้ชายคนนั้นคุยด้วยกันเพื่อทำลายความอึมครึมที่กดดันพวกเธอทั้งหมดอยู่ตลอดเวลา...

"จะว่าไปแล้ว... อยู่ด้วยกันมาทั้งวันแล้วยังไม่รู้จักชื่อเลย เธอชื่ออะไรเหรอ" ริกะจู่โจมเด็กชายด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารัก ทำให้เขาต้องหลบตาเธอใหญ่
"ฮิโรโตะ..."
"ชื่อเพราะดีนี่นา แล้วบ้านเธออยู่ไหนเหรอ..." ฮิโรโตะไม่พูดตอบ ท่าทางจะเจ็บมาเยอะ
"แล้วเธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ..."
ฮิโรโตะชูนิ้วราวกับท่ามือของเด็กประถมที่กำลังจินตนาการว่ากำลังถือปืนเตรียมจะกราดใส่ผู้ร้าย นั่นอาจหมายถึง...
"งั้นเหรอ... งั้นเธอก็เท่ากับโยโซระเลยน่ะสิ!"

"แล้ว... บ้านเธออยู่ไหนเหรอ"  ยูนะย้อนกลับมาคำถามเดิม คราวนี้ฮิโรโตะเดินอ้อมไปข้างหลังริกะ แต่จะว่าไปแล้ว... หน้าตาของเด็กคนนี้ดูคุ้นตาฮานามิกับฮิซาชิมากราวกับเคยมีอดีตอันไม่อาจลืมได้กับเขาอย่างนั้นแหละ...
"มีอะไรเหรอ ฮิโรโตะคุง..."
"บ้านของผมน่ะ..." ฮิโรโตะตอบเสียงเบามาก "...ไม่มีหรอกนะ!!"

ฉวก!!!

หลังจากที่ฮิโรโตะพูดจบก็มีเสียงที่เหมือนกับของมีคมขนาดใหญ่แทงทะลุช่องท้องของใครคนหนึ่งอยู่ ซึ่งเมื่อทุกคนหันไปยังต้นเสียงที่อยู่แค่ข้างๆตัวพวกเขา ของเหลวสีแดงสดจากร่างของนางฟ้าคนหนึ่งก็กระเซ็นใส่พวกมิคาสะจนย้อมเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มกับสาวน้อยที่อยู่ข้างหน้าข้างหน้าจนเป็นสีแดงฉาน

"อะไรกัน...ฮิโรโตะ...คุง"
ดาบใหญ่สีดำแทงทะลุช่องอกของริกะออกมาโดยฝีมือของ...ฮิโรโตะ! ทันทีที่ดาบใหญ่เล่มนั้นถูกดึงออกจากร่างของนางฟ้าผู้โชคร้ายคนนั้น ท่อนขาของเธอก็ค่อยๆอ่อนแรงลงก่อนจะทรุดไปแน่นิ่งอยู่กับพื้น ท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่เห็นเหตุการณ์

เมื่อเห็นแขนของฮิโรโตะที่กลายสภาพไปเป็นดาบเริ่มคืนรูปเป็นแขนของคนปกติ เหล่าผู้ร่วมเหตุการณ์ก็เริ่มมีความรู้สึกโกรธแค้นทั้งผู้ที่ฆ่าเพื่อนของพวกเธอรวมทั้งตัวพวกเธอเองด้วย... ที่ปล่อยให้ศัตรูตัวฉกาจเข้ามาประชิดตัวได้ขนาดนี้...

"เธอเป็นใครกันแน่..!! ฮิโรโตะ!!!"
เมื่อสาวน้อยผมฟ้าตะโกนถามเด็กชายที่สามารถจัดการแองเจลอยด์ได้ง่ายๆที่อยู้ตรงหน้าแล้ว เด็กชายผมแดงคนนั้นก็แสยะยิ้มออกมาเหมือนกำลังตอบคำถามของมิคาสะอยู่ รอยยิ้มของเขาน่ากลัวมากราวกับค่อยๆกลืนกินจิตใจของผู้ที่สบตากับมัน... เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับที่โยโซระเคยมีเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด!!

"เธอไม่คุ้นสีผมของฉันบ้างเลยหรือไง... หรือว่าใช้ชีวิตสงบสุขมานานจนลืมเรื่องราวในอดีตไปหมดแล้ว!? ฉันคือผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการที่ถูกพวกแกแองเจลอยด์ล้างเผ่าพันธุ์..!"
ฮิโรโตะหันไปจ้องแองเจลอยด์ทั้งสองที่ยืนทำอะไรไม่ถูกด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธแค้นที่ฝังลึกอยู่ในจิตสำนึก แต่ลึกๆข้างในกลับมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่...

"พวกแกทุกคน... ฉันจะฆ่าไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!!!"