Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

มิคาสะได้กลับขึ้นมาจากท้องทะเลอันแสนมืดมิดและทรมานเพื่อกลับมาพบเพื่อนพ้องที่แสนคิดถึง และ...เพื่อสะสางบัญชีกับคู่แค้นที่แสนรัก!!

"เอาล่ะ มาจบเรื่องกันตรงนี้เลยดีกว่าไหม... โยโซระ!"
"ไม่ได้พบกันพักเดียว เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ พี่สาวอควารอยด์..."
ร่างกายของมิคาสะเปลี่ยนไปจากเดิมมากจนสังเกตได้ เส้นผมและดวงตาสีฟ้าของเธอเข้มขึ้นจนกลายเป็นสีน้ำเงิน ชุดที่เธอใส่ในโหมดต่อสู้กลายเป็นชุดเกาะอกสีน้ำเงินลายดำ และปีกของเธอดูใหญ่และแข็งแรงขึ้นมาก ราวกับเป็นปีกของมังกร...

"โปรแกรมพัฒนาร่างกาย... ลิเวียธาน..!"
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของยูนะสร้างความอยากรู้ในใจแองเจลอยด์ทั้งสองตนอย่างมาก
"อะไรเหรอ ลิเวียธานที่ว่า..."
"พูดง่ายๆก็เหมือนกับการพัฒนาร่างกายเพื่อให้แข็งแกร่งและทนทานต่อความโหดร้ายของธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตอย่างรวดเร็วในเวลาสั้นๆนั่นแหละ หรือถ้าจะให้เรียกสั้นๆก็คือ..."
"วิวัฒนาการ...ใช่ไหม"
พูดอีกก็ถูกอีก พวกเธอรู้สึกได้เลยว่ามิคาสะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก ซ้ำแรงกดดันที่แผ่ออกมาก็รุนแรงขึ้นด้วย

"แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างนึง... ก่อนที่พวกเราจะต่อสู้กัน โยโซระบอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าดูดกลืนแกนปีกของมิคาสะไปแล้วน่ะ! แล้วทำไมมิคาสะถึงยังอยู่นี่ได้ล่ะ..!?"
ริกะสงสัยในความขัดกันของความเป็นจริงมาก เธอรู้ดีว่าสำหรับอควารอยด์...รวมทั้งพวกเธอแองเจลอยด์ด้วย หากแกนปีกได้รับความเสียหายหนัก นั่นก็เท่ากับจุดจบของพวกเธอเหล่านั้น และโยโซระบอกเองว่าเอาแกนปีกในตัวอควารอยด์ออกมาแล้ว

เดี๋ยวก่อน... เด็กคนนั้นบอกว่าดูดกลืนแกนปีกของอควารอยด์... หรือว่า!
"โยโซระ... ที่โยโซระดูดกลืนไปน่ะเป็นอควารอยด์อีกตัวที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างหาก..."
สาวน้อยแองเจลอยด์ได้แต่สับสนในคำพูดของยูนะมาก เธอรู้ดีว่าพวกอควารอยด์ถูกล้างเผ่าพันธุ์ไปแล้ว แล้วจะยังมีพวกอควารอยด์เหลืออยู่ได้ยังไง...

"นอกจากพวกเราสามพี่น้อง... ฉัน พี่มิคาสะ พี่มิลัน... ก็ยังมีอควารอยด์เหลืออยู่อีก2ตัว แบบนี้ก็เท่ากับว่าตอนนี้มีอควารอยด์เหลืออยู่เพียง4ตัวเท่านั้น!"
สี่..!! นอกจากสามคนนั้น ยังมีอควารอยด์ตัวอื่นหลงเหลืออยู่อีกงั้นเหรอ!!!

แต่เรื่องนั้นต้องขอพักไว้ก่อน เพราะตอนนี้สถานการณ์ข้างหน้าพวกเธอพร้อมจะเป็นเหตุนองเลือดได้ทุกเมื่อ...
"เอาล่ะ! มาเริ่มกันเลยเถอะ... โยโซระ!"

เสร็จคำของมิคาสะ ทั้งสองคนก็พุ่งเข้าปะทะกันอย่างรวดเร็วจนเกิดแรงลมจากปีกที่กระพืออย่างแข็งกร้าวพัดกระหน่ำไปทางข้างหลังของเจ้าตัวอย่างรุนแรง มิคาสะเข้าปะทะกับโยโซระอย่างรุนแรงมากจนเหมือนกับเป็นคนละคน ทั้งคู่ออกแรงดันสันแขนที่ยกขึ้นมาเตรียมจะสับกระดูกคอของอีกฝ่ายให้หักอย่างไม่มีใครยอมใคร
หากแต่พลังของทั้งสองฝ่ายนั้นเกือบจะเท่ากัน มิคาสะกับโยโซระจึงแยกออกมาใช้การต่อสู้ระยะไกลตัดสินกัน ซึ่งแน่นอนว่ามิคาสะนั้นไม่มีอาวุธต่อสู้ระยะไกลเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้โยโซระได้เปรียบมาก

และเมื่อรู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายอย่างละเอียดแล้ว โยโซระก็ปล่อยกระสุนลูกไฟเข้าจู่โจมมิคาสะราวกับกระสุนปืนกลพลังทำลายของพวกมันแต่ละนัดนั้นรุนแรงเทียบเท่ากับระเบิดมือในรูปกระสุนปืนเลยทีเดียว

แต่มิคาสะสามารถปัดป้องออกไปได้ด้วยมือเปล่าโดยไม่จำเป็นต้องใช้เอจิสเข้าช่วย... เธอสามารถป้องกันกระสุนลูกไฟได้ทุกนัดราวกับกระสุนเหล่านั้นเคลื่อนที่ช้ามาก ทั้งๆที่ลูกไฟที่โยโซระปล่อยออกมามีความเร็วถึงระดับความเร็วเสียงที่2

"เธอไม่คิดจะเอาจริงเลยหรือไง...โยโซระ"
เมื่อได้ยินคำพูดเย้ยหยันของมิคาสะดังนั้น โยโซระจึงยิงลูกไฟยักษ์ใส่อควารอยด์ที่ลอยอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรทันที
"หลบเร็ว!! มิคาสะ!!!"

แต่แล้วคำเตือนนั้นก็ไม่เป็นผล... มิคาสะกำหมัดแน่นแล้วใช้หลังมือปัดลูกไฟจนกระจายออก ก่อนที่เธอจะพุ่งเข้าหาโยโซระอย่างรวดเร็ว ความเร็วของเธอตอนนี้เร็วกว่าเมื่อก่อนหน้านี้ราวกับเป็นคนละคน
"ไม่คิดจะหลบเลยรึไง..."
โยโซระเหวี่ยงหมัดเข้าใส่มิคาสะที่พุ่งเข้าหาเธอตามหลักโมเมนตัมที่พุ่งเข้าหากัน แต่แล้วความคิดนั้นก็เป็นเพียงเรื่องโง่ๆ... อควารอยด์ที่พุ่งเข้าหาเธอตรงๆนั้นกลับหยุดการพุ่งเข้าหานั้นลงอย่างรวดเร็วแล้วอ้อมไปอยู่ด้านหลังแองเจลอยด์คู่ต่อสู้ของเธอ

คราวนี้นอกจากโยโซระจะมองตามความเร็วของเธอไม่ทันแล้ว... เธอยังถูกคลื่นโซนิคบูมที่ไล่ตามหลังมิคาสะอยู่เข้ากระแทกร่างของเธออย่างแรง จนเธอกระเด็นไปด้านหลัง
ซึ่งมิคาสะได้รอเธออยู่แล้ว..!!

"หนอย... ยัยนี่!!"
เมื่อเห็นว่าเป้าหมายอยู่ด้านที่กำลังพุ่งเข้าไป โยโซระจึงจุดลูกไฟดำไว้ที่มือราวกับเป็นสนับมือแล้วหันกลับไปชกใส่อควารอยด์คู่ต่อสู้ ซึ่งเธอสามารถหยุดหมัดนั้นไว้ได้พร้อมทั้งจับแขนของเด็กน้อยเหวี่ยงไปด้านหลังราวกับนักยูโด

คราวนี้โยโซระโกรธจัดพุ่งเข้ามาคลุกวงในกับมิคาสะอย่างรวดเร็วจนมองตามหมัดแทบไม่ทัน ถึงอย่างนั้นมิคาสะก็สามารถเอี้ยวตัวหลบหมัดที่พุ่งเข้าหาเธอราวกับกระสุนปืนกลพวกนั้นได้ เมื่อเห็นว่าการโจมตีธรรมดาไม่ได้ผล แองเจลอยด์ตัวน้อยจึงสร้างลูกไฟขนาดใหญ่จู่โจมใส่อควารอยด์ที่กำลังเหมือนกับดูถูกเธออยู่

ต่างจากก่อนหน้านี้จากลูกปิงปองเป็นผลมะกรูด... มิคาสะบินหลบการโจมตีของโยโซระไปด้านหลังอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งกลับมาประเคนลูกเตะใส่เธอ ด้วยความหนักของมัน... โยโซระที่โดนลูกเตะเข้าเต็มๆจึงพุ่งลงมากระแทกพื้นโดยไม่มีการชะลอ และในตอนนั้นเอง..!!

"เอาล่ะ! ได้เวลาทำให้มันจบเรื่องกันไปซะที"
มิคาสะรวบรวมพลังสร้างลูกบอลสีฟ้าขนาดเล็กที่มือทั้งสองข้างของเธอเตรียมจู่โจมใส่เด็กน้อยที่นอนอยู่กับพื้นอย่างไม่ลังเล ลูกบอลนั้นเหมือนกับจะใช้เป็นการโจมตีระยะไกลเพียงอย่างเดียวของเธอ หากแต่พลังที่แฝงอยู่ในลูกพลังนั้นสูงมากจนอาจจะทำลายโยโซระได้ในทันทีที่สัมผัสตัว...

แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักการโจมตีนั้นไว้ เพราะคำพูดบางอย่างของโยโซระที่ตะโกนขึ้นมาระหว่างที่มิคาสะกำลังรวบรวมพลังของเธออยู่... คำพูดนั้นฟังดูเหมือนพวกมาโซหรืออะไรสักอย่าง เป็นคำพูดที่น่าเศร้ามาก...
"เอาเลยค่ะ พี่สาว! มอบความรักให้กับหนู...แล้วฆ่าหนูเลย!"

ไม่น่าเชื่อ! คำพูดที่ออกมาจากปากน้อยๆของโยโซระทำให้ทุกคนอึ้งไป สีหน้าของเธอตอนนี้ราวกับพวกซาดิสม์มาโซคิสม์ที่รอรับความทรมานที่หนักหนาอย่างเต็มใจ
"เหมือนกับตอนที่หนูฆ่าคุณปลากับพี่สาวอควารอยด์ในทะเลนั่นแหละ!! มอบความรักให้หนูเยอะๆ แล้วฆ่าหนูซะเลยสิ!!!"
คุณปลา...งั้นเหรอ ยัยนี่ยังเป็นเด็กไร้เดียงสาอยู่เลยนี่นา... แล้วแบบนี้เราจะ..!! แต่นี่อาจจะเป็นลูกไม้ของเธอก็ได้!

ส่วนโยโซระจะยังยืนยันคำเดิม สีหน้าเธอเอาจริงขึ้นเรื่อยๆ จนดูเหมือนว่าถ้าเธอรอดจากการต่อสู้นี้ไปได้... คงต้องส่งเข้าบำบัดจิตที่โรงพยาบาลหลังคาแดงชัวร์!!
"เอาเลยสิ!! มอบความรักมาแล้วฆ่าหนู!! มอบความรักแล้วฆ่าหนูสิ!! มอบความรักมาแล้วฆ่าหนูเลยสิ!!!"
เมื่อมิคาสะคิดได้ดังนั้น... เธอก็เร่งพลังขึ้นสูงสุดก่อนที่จะ---

"ไม่จำเป็นหรอก..."
ในระหว่างที่มิคาสะกำลังลังเลที่จะฆ่าหรือไม่ฆ่าอยู่นั้นเอง... ก็มีเสียงของใครบางคนบางคนพูดแทรกขึ้นมาทำให้มิคาสะหยุดการสะสมพลังลงทันที ทุกคนหันไปยังเจ้าของเสียงที่ไม่ใช่เสียงผู้หญิงนั้นอย่างรวดเร็วเร็วด้วยความประหลาดใจ...
แล้วโยโซระก็กลับมามีสติเหมือนคนธรรมดาทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นใคร!

สิ่งที่พวกเธอทุกคนเห็นอยู่ตรงหน้าคือ... เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังก้าวเท้าเข้ามายังสนามรบที่กำลังจะปิดฉากลงได้แล้วเมื่อครู่นี้ เขาค่อยๆเดินเข้าไปหา...
"พี่ชาย..."
โยโซระเห็นเด็กหนุ่มที่เธอยอมรับเป็นเพื่อนคนแรกกำลังคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ เด็กหนุ่มที่เธอยอมปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปเพราะเหตุผลอะไรสักอย่าง ในขณะนี้ในดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ราวกับเขื่อนที่มีน้ำปริ่มขอบพร้อมจะถล่มได้ทุกเมื่อ...
"เธอคงทรมานมากเลยสินะกับการที่ไม่รู้ว่าความรักคืออะไร หรือแม้แต่การที่ต้องทำแบบนี้ด้วย..."
"....."
"เธอไม่จำเป็นต้องเก็บมันเอาไว้คนเดียวหรอกนะ ก็เธอยังมีคนที่รักเธออยู่ตั้งขนาดนี้เลยไง"

ฮิซาชิชี้ไปยังแองเจลอยด์สองคนที่ยืนห่างออกไป พวกเธอกำลังมองมายังเด็กน้อยที่เขากำลังปลอบประโลมอยู่ด้วยสายตาที่จับจ้องอย่างไม่ยอมให้คลาดไป ไม่ใช่เพราะกลัวหรือเกลียดเธอ แต่พวกเธอกำลังยิ้มอย่างดีใจ...

"พี่สาว..."
มีบางอย่างค่อยๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างของเธอ เด็กหญิงตัวน้อยพยายามซ่อนมันไม่ให้ใครเห็น แต่แล้วฮิซาชิก็ยื่นนิ้วออกมาเช็ดมันให้เธอ
"เห็นไหมล่ะ... เธอไม่จำเป็นต้องไปค้นหาไกลเลย เพราะความรักน่ะ... มันอยู่ใกล้เธอยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีกนะ!"

ได้ยินดังนั้น แทนที่โยโซระจะผ่อนคลายความคิดลง เธอกลับยันตัวขึ้นจากพื้นแล้วหันไปตวาดใส่เด็กหนุ่มคนนั้นอย่างโกรธแค้น...
"เอาแต่พูดว่าความรักๆ พี่ชายไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร!!!"
โยโซระเงื้อหมัดจะทะลวงร่างของเขาราวกับนักมวยที่กำลังจะทะลวงกระสอบทรายที่กำลังใช้ซ้อมอยู่ มิคาสะพยายามกางเอจิสให้ แต่ฮิซาชิกลับทำอะไรบางอย่างที่ทุกคนไม่คาดคิดว่าเขาจะทำ...

หมับ..!

ฮิซาชิโผตัวเข้ากอดร่างของแองเจลอยด์ตัวน้อยที่เขาเคยพาไปเดินเล่นด้วยกันไว้อย่างทะนุถนอม ราวกับเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งของเขาอย่างนั้นแหละ...
โยโซระพยายามสลัดให้หลุดจากอ้อมแขนที่ทรมานใจของเด็กหนุ่มคนนั้น แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดการกระทำอันเปล่าประโยชน์นั้นไป พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เข้ามาแทนที่

'อะไรกัน...ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บขนาดนี้ ความรักคือความเจ็บปวดจริงๆสินะ..! แต่ว่า... ทั้งๆที่รู้สึกเจ็บจนทนไม่ได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมร่างกายของเราถึงรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้..!'

เมื่อเห็นโยโซระยอมอยู่ในอ้อมกอดของเขาดีๆแล้ว ฮิซาชิก็กระซิบอะไรบางอย่างที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ครั้งนี้หรือสิ่งที่เธอตะโกนใส่หน้าของเขาเมื่อครู่นี้ ถึงอย่างนั้นมันกลับทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถึงกับน้ำตาคลอ...

และเมื่อเขาได้พูดในสิ่งที่อยากจะพูดไปแล้ว... ฮิซาชิก็ปล่อยโยโซระไปพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่มีพลังพอที่จะทำให้แองเจลอยด์ยอมสงบลงได้ออกมา...
"นี่แหละคือสิ่งที่เธอตามหามาตลอด สิ่งที่เธอเคยถามฉันเมื่อก่อนหน้านี้ไงล่ะ..."
ไม่อยากจะเชื่อเลย... ทำไมมันต่างจากที่เจ้านายเคยบอกไว้ขนาดนี้ล่ะ ทำไม...

"นี่แหละคือ...ความรัก!!!"
ฮิซาชิเข้าไปกอดเด็กตัวน้อยตรงหน้าเขาแน่นขึ้นไปอีกจนเธอร้องไห้ออกมา... แน่นอนว่าหากฮิซาชอยังคงทำอย่างนี้ต่อไปละก็... เด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาคงจะหายใจไม่ออกแน่ๆ

แต่เธออยากจะให้เขากอดเธอเอาไว้ให้แน่นที่สุด...และนานที่สุด! เท่าที่เขาจะทำได้เลยล่ะ!!