Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"จะนอนไปถึงเมื่อไหร่น่ะ ยัยมิคาสะ!!"

มิคาสะลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันทีที่เสียงเด็กหนุ่มคนนั้นดังขึ้น เธอลุกขึ้นมาเร็วมากราวกับว่าเธอแค่เอียงตัวลงไปเฉยๆ
"รุ่นพี่คะ" สาวน้อยคนนั้นพูดขึ้นทันทีที่เห็นเด็กหนุ่มที่เรียกเธอยืนเคาะเท้าตรงริมประตูห้องของเธอ
"ทำยังไงถึงจะหลับได้ล่ะคะ!?"

ที่กำลังพูดอยู่นั่นน่ะ...ฉันเอง ฉันพยายามแล้วพยายามอีกที่จะข่มตานอนหลับเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน แต่ฉันกลับไม่เคยที่จะหลับลงได้เลย ถึงฉันจะได้เปรียบคนอื่นที่ต่อให้ฉันไม่นอนตลอดคืนก็ไม่ง่วงก็เถอะ ฉันก็อยากจะรู้ว่าฝันดีที่ใครๆก็ว่ากันนั้นเป็นอย่างไร...

ส่วนผู้ชายที่มาเรียกฉันเมื่อครู่นี้ เขาชื่อ ฮิซาชิ เป็นรุ่นพี่ที่ให้ที่พักกับฉันเมื่อรู้ว่าแม่ที่เป็นครอบครัวคนเดียวของฉันเสียไปเมื่อ4ปีก่อน ฉันรู้จักเขาครั้งแรกเมื่อฉันอายุได้4ขวบ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนจะเป็นแม่ของฉันพาฉันไปยังบ้าน และเพราะฉันไม่กล้าเข้าหาคนอื่น เพื่อนรุ่นเดียวกับฉันเลยไม่ค่อยมี ฉันจึงต้องอยู่กับบ้านตามลำพัง และเพราะฉันเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ฉันเลยไม่กล้าแม้แต่จะพูดคุยกับแม่... จนกระทั่งฉันต้องเสียเขาไป...

จนในวันหนึ่งระหว่างปิดเทอมฤดูร้อนตอนป.2...

"อ้าว...ทำไมมานั่งซึมกะทื่อเป็นกระบือรอไถนาอยู่อย่างนี้ล่ะ!!"
เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับฉันคนหนึ่งเข้ามาทักทายฉันขณะที่ฉันกำลังยืนเหม่ออยู่หน้าประตูบ้าน นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนอื่นคุยกับฉัน ฉันจึงรวบรวมความกล้าคุยตอบเขา ดวงตาของเขาดูสดใสมาก รอยยิ้มของเขาเหมือนจะช่วยค้ำจุนจิตใจฉัน มือของเขาก็ดูอบอุ่นราวกับเตาผิงในฤดูหนาว...

แต่ไม่ใช่เพราะฉันชอบเขาหรืออะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะเขาเป็นคนที่อาศัยอยู่บ้านเดียวกับฉันนี่นา...

และเพราะฉันเป็นพวกซุ่มซ่ามเหนือคำบรรยาย เวลาเดินฉันยังเดินชนคนอื่นจนเป็นเรื่องให้รุ่นพี่ช่วยเคลียร์ให้ หรือระหว่างคุยกับคนอื่นฉันยังเผลอพูดนอกเรื่องจนเป็นประเด็นชวนทะเลาะเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้เขาช่วยสะสางคดีให้ตลอด

เพราะอย่างนั้นฉันจึงต้องตอบแทนเขาไงล่ะ...

"รุ่นพี่คะ..." มิคาสะพูดขึ้นอย่างเอียงอาย ทำไมล่ะ..! ทำไมฉันถึงต้องเขินด้วย!?
"มีอะไรงั้นเหรอ..." เขาตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"วันหยุดยาวที่จะมาถึงนี่...." เธอเริ่มหน้าแดงและพูดติดขัด "ไป...ไปทะเลกัน...ไหมคะ!?"

หึ! ไปทะเลกันแค่สองคนงั้นเหรอ... ยังดีนะที่ตอนนั้นบังเอิญฉันหาเรื่องคุยออกนอกประเด็นได้ ไม่งั้นฉันโดนสวดเละแน่...
"นายจะไปเที่ยวกับฟูจิซากิที่อยู่ปี1งั้นเหรอ"
ทันทีเพื่อนฮิซาชิถามขึ้น เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีสายตาที่ไม่เป็นมิตรจับจ้องมาที่เขา ซึ่งกว่าจะเคลียร์จบก็เล่นไปครึ่งวัน

"จะถึงแล้วนะคะ!" มิคาสะสะกิดให้สติของเด็กหนุ่มที่นั่งเท้าคางเหมือนกำลังหลับหลับอยู่กลับมาสู่ร่าง "กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ..."
"อ่ะ...เปล่า! ไม่มีอะไรหรอก..."
ทันทีที่รถไฟเข้าเทียบชานชลา สาวน้อยก็ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทะเลที่สะท้อนแสงเป็นประกาย หาดทรายที่ขาวสุดลูกตา และ...
"รุ่นพี่คะ" มิคาสะตะโกนเรียก "จะกินอะไรดีคะ"
"จะไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีคะ" "จะไปชายหาดก่อนไหมคะ" "จะไปซื้อของกินที่ชายหาดไหมคะ"
"นี่เธอ..." ฮิซาชิเริ่มรำคาญในความอยู่ไม่สุขของรุ่นน้องของเขา ทำให้ต่อมระงับอารมณ์ของเขาระเบิดออก "ให้มันน้..."
"แตะ..."

ฮิซาชิล้วงเข้าไปในกระเป๋าเงินของเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง...
"มีอะไรเหรอ... พี่ฮิซาชิ..!"
สาวน้อยก้มตัวถามเด็กหนุ่มที่แสดงสีหน้าไม่ดีออกมาอย่างเห็นได้ชัด เด็กหนุ่มเริ่มพูดตะกุกตะกัก
"เง-- เงิน..." เขายกกระเป๋าเงินของเขาขึ้นเทหวังจะให้เงินในนั้นออกมา แต่มีเพียงเหรียญ500เยนออกมาเพียงเหรียญเดียว...

"เงินหมดได้ไงฟะ!!!!!!!!!!"

"หา... จะขอทำงานที่นี่งั้นเหรอ!" ชายแก่ที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านอาหารออกอาการแปลกใจเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาขอทำงานพิเศษ เพื่อหาเงินกลับบ้าน
"ก็ได้อยู่หรอกนะ... แต่ค่าจ้างที่นี่ถูกหน่อยนะ ถือว่าช่วยคนแก่เจ้าของร้านที่ไม่ค่อยมีลูกค้าก็แล้วกัน..."
"รับครับ/ค่ะ! พวกเราจะพยายามดึงดูดลูกค้าให้ได้เยอะๆเอง!!"

วันรุ่งขึ้น เพียง20นาทีหลังเปิดร้านก็มีลูกค้าผู้ชายแน่นเอี้ยด เป้าหมายของทุกคนไม่ใช่อะไรอื่น... ถ้าไม่ใช่พนักงานหญิงคนใหม่ของร้าน!
"เยอะสุดๆเลยว้อย!!!" ฮิซาชิตะโกนออกมาในใจ

เมื่อถึงเวลาปิดร้าน ทั้งคู่ก็หมดสภาพการต่อสู้
"นี่... คุณลุงครับ!" ฮิซาชิฝืนออกแรงพูดทั้งๆที่แทบขยับปากไม่ได้แล้ว "ปกติทุกวันมีลูกค้าเยอะอย่างนี้หรือเปล่าครับ..."
"แทบไม่มีเลยหลานเอ๊ย..!!" ดูคุณลุงแกจะมีความสุขมากกับจำนวนลูกค้าที่ทำลายสถิติในรอบ15ปีที่ผ่านมาอย่างถล่มทลาย

ฮิซาชิพาตัวเองออกไปยังชายทะเล กลิ่นไอของทะเลทำให้เขาฟื้นสภาพขึ้นมาทันที
"ได้มาทะเลทั้งที่แต่กลับต้องมาทำงานอย่างนี้..." ฮิซาชิถอนหายใจออกมา
"มันก็...สนุกดีอยู่หรอกนะ!"

ผ่านไปกว่า10วัน ทุกอย่างก็เหมือนๆเดิม ที่ต่างออกไปคือ...พวกเขาเริ่มชินแล้ว
"ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ..." มิคาสะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"อะไรเหรอ" ฮิซาชิหันไปยังสาวน้อยที่เข้ามายืนอยู่ตรงชายหาดข้างหลังเขา
"รุ่นพี่คิดยังไงที่ได้มาที่นี่คะ" เธอถามเขาอย่างจริงจัง
"ถามว่ารู้สึกยังไงน่ะเหรอ..." ฮิซาชิทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่เขามาถึงชายทะเลนี้เมื่อ10วันก่อนก็มีแต่เรื่องปวดหัวทั้งนั้นเลย...
"มันก็...โชคดีมากเลยล่ะ!"

มิคาสะยิ้มออกมาอย่างโล่งอก เธอคิดว่าฮิซาชิจะโกรธที่เธอพาเขามาลำบากแทนที่จะได้เที่ยวอย่างมีความสุขเสียอีก และในขณะเดียวกัน... เธอก็มีความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ
เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะเวลาที่เธออยู่ใกล้เขา และลึกๆในใจของเธอเจ็บปวดมาก... เป็นความรู้สึกที่สาวน้อยไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"คิดมากไปเองแหละ!"

พวกเขาไม่ทันสังเกตว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ใบหน้าของเธอดูละม้ายคล้ายกับมิคาสะมาก... เพียงแต่ตัวเล็กกว่าเท่านั้น

"เจอตัวซะทีนะคะ... พี่สาว!"