ยัยคุณหนูหวานใจนายจอมโหด

     ดาดฟ้า...

     เฮ้ออ..ฟ้าวันนี้ชั่งดูสดใสจริงเชียว อยากเป็นนกบินล่องลอยเวหาอยู่บนท้องฟ้าอันงดงามนี้บ้างจัง คงจะมีอิสระมากกว่าที่เราเป็นมนุษย์แหงๆ มันคงสุขไม่แพ้ใครในโลก ไม่มีโศก สุขใจกันหลายหน มันไม่จนมันก็คงอยู่ได้ เพราะไม่ใช้ตังค์ซื้อของ ใช้คูปอง..

     โอ๊ยยยย! มานั่งพร่ำเพ้ออะไรอยู่ฟ่ะเรา

       ฮุ่ยย! คงสงสัยกันสินะค่ะว่าทำไมฉันถึงมานั่งพร่ำถึงท้องฟ้าแบบนี้..

      เพราะตอนนี้ฉันอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนไงเล่า!

      หลังจากที่ฉันถูกยัยพวกบ้านั้นเทข้าวแกงแดงเด็ดใส่ฉันเข้าให้ จึงต้องมาล้างตัว แล้วขึ้นมาตากเสื้อผ้าข้างบนดาดฟ้า ขืนฉันล่อนจ่อนใส่แต่กางเกงซับกับเสื้อกล้ามอยู่ข้างล่างก็คงได้อายจนมุดดินหนีจากที่นี่กันพอดี  

      ฉันนั่งๆนอนอยู่บนลานไม้เก่าเก้าอี้คร่ำครรึกที่เรียงรายอยู่บนนี้เต็มไปหมด โดยสภาพในตอนนี้ก็มีแค่เครื่องในเท่านั้น เพราะฉันตากเสื้อผ้าเครื่องแบบทั้งหมดไว้ที่ขอบดาดฟ้า เพื่อรอให้มันแห้งแล้วถึงจะลงไปจากนี่ได้

      "เฮ้ ฝีมือนายเก่งแบบนี้นะ..."

      อ่ะจึ๊ย! รู้สึกว่าฉันได้ยินเสียงผู้ชายคุยกันนะ แถมยังเข้ามาใกล้ที่นี่ขึ้นเรื่อยแล้ว ต้องหลบก่อนล่ะฉัน ฉันเดินเข้าไปแอบไปซอกไม้กองหนังสือ ผ้าปูโต๊ะ บลาๆที่มันสามารถจุที่นี่ได้ เพื่อไม่ให้เสียงประหลาดมาเห็ฯฉัน(ในสภาพนี้เข้า)

      "ฉันว่าอย่างนายน่าจะเป็น บอดี้การ์ดในซอลญ่าได้เลยนะ ฉันว่า"

       อะไรนะ! ฉันรู้สึกว่าฉันได้ยินใครเรียกชื่อฉันนะ

      "ใครนะซอลญ่า"

       นั้นมันเสียงมูชิน ที่ฉันเห็ฯในโรงยิมนี่นา มาข้างบนทำไมกัน!

      "ก็เด็กใหม่ ห้องเราไง ฉันว่ายัยนี่ดูเป็น..."ทางฝ่ายเพื่อนของมูชินจะว่าต่อ แต่มีเสียงโทรศัพทืมาขัด เขา(ใครก็ไม่รู้แหละ เพราะตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยได้ยินแต่เสียง)รับมันและพูดอะไรนิดหน่อย "...พอดีรุ่นพี่ฉันโทรมาน่ะ ขอตัว"และเขาก็ขอตัวไปจากทีนี่ เหลือแต่เพรียงมูชินที่เดินๆอยู่แถวนี้(โอ๊ยย อยู่ต่อทำไมเล่า ลงไปสิ ลงไปๆๆ)

       ตายล่ะ ฉันต้องรีบใส้เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นหมอนั้นอาจมาเห็นฉันเข้าได้แหงๆ

       ฉันเดินๆลัดเลาะสิ่งกีดขวางอย่างเบาเท้า มาถึงขอบดาดฟ้าที่มีเสื้อตากอยู่ และใช้นิ้วเรียวๆของตนเองเอื้อมไปหยิบมันมาแต่ มันไม่ง่ายเลยที่ตัวฉันต้องยืนอยู่หลังตู้สูงๆเพื่อพลางตัว ซึ่งไกลจากขอบดาดฟ้ามากๆต้องเอื้อมให้ถึงมัน และแล้ว

      พลักก!!

     ฉันเสียหลักตัวล้มไปข้างหน้าทำให้เหล่าไม้ ตู้โต๊ะที่วางอยู่แถวนั้นล้มกันละเนละนาด และไปกระทบกับเสื้อผ้าที่ฉันตากอยู่ บวกกับลมบนดาดฟ้าที่มันแรงอยุ่แล้ว ทำให้

      ตุ๊บ!

      ตกลงไปข้างล่าง!

      กรี๊ดดดดดด!! ฉันอยากจะบ้าตายแล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย

      "ใครน่ะ!"

      ตายล่ะ หมอนั้นคงได้ยินเสียงไม้ล้มทับกันแหงๆเลย มูชินค่อยๆเดินมาดูแถวนี้ จนฉันเห้นเค้าได้ชัด เมื่อหมอนั้นเดินตามเสียงมาถึงที่ที่ฉันยืนหลบๆอยู่หลังตู้

      "ออกไปซะ ไป ไปสิ!"ฉันพยายามโผล่ออกไปแต่หัว กวักมือไล่มูชินไห้ไปไกลๆ เค้ามองฉันอย่างงงๆ แต่สุดท้ายก็เดินลงไปจากที่นี่แต่โดยดี

      เฮ้อออ โล่งอก