My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow
เขียนโดย 
Kangbow_only
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.08 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) ก็เอาเส่! จะทำอะไรฉันอีกก็เชิญ! NC จัดหนัก!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันนี้ให้ยาวโลดดดดดเลย 
+ NC ให้เลือดกระฉูดกันอีกตอน 555
นายนั่นลากตัวฉันออกมาจากห้องนรกนั่น
“ฉันเดินไม่ไหวแล้ว ปวดท้อง!” ฉันเดินเหมือนกับถูกลากมากับพื้นเพราะไม่มีแรงแม้แต่นิดเดียว บวกกับนายนั่นที่ลากฉันไม่สนใจว่าตอนนี้ฉันจะเดินตามมันทันหรือไม่
“อ้าว! คุณหนูเมื่อคืนหายไปไหนค่ะ” ป้าเมื่อเห็นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพเนื้อตัวฉัน ณ ตอนนี้
“นี่มันอะไรกันค่ะ?” ป้าถามอย่างสงสัย ส่วนฉันได้แต่หลบหน้าร้องไห้ไม่คุยกับใครทั้งนั้น
“ต่อไปป้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น!”
“ยังไงค่ะ ไม่ต้องทำอะไร?”
“ต่อไปนี้ให้ผู้หญิงคนนี้! เอะ! ไม่ใช่สิ ฆาตกรที่ฆ่าพ่อฉัน!”
“คุณหนูพูดแบบนี้หมายความว่าไง?ป้าไม่เข้าใจ”
“ก็ผู้หญิงสุดที่รักของป้าคนนี้ไงครับ ที่ฆ่าพ่อผม!”
“ไม่ใช่น่ะป้า โบว์ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” ฉันปฏิเสธขึ้นมาทันที
“ป้าไม่เชื่อหรอกค่ะว่าหนูโบว์จะเป็นคนทำ”
“ใครจะเชื่อไม่เชื่อแต่ผมขอบอกเลยว่า ผมเกลียดผู้หญิงคนนี้!!”
“คุณหนูใจเย็นๆก่อนสิค่ะ ให้ตำรวจหาหลักฐานหรืออะไรเจอก่อน ไม่ใช่ว่าหาเรื่องคนอื่นเขาแบบนี้”
“หึ! ป้าคงยังไม่รู้ล่ะสิ ว่าเมียน้อยของพ่อผมคือแม่ของยัยนี่!” ฉันตกใจ!เมื่อได้ยินนายนั่นพูด
“ไม่จริงงะ!”
“จะไม่จริงได้ไง! เมื่อวัน ก่อนที่พ่อฉันตาย!ฉันถามแม่เธอมาหมดล่ะ ที่ให้เธอมาอยู่ที่บ้านฉันก็เพราะ พ่อฉันจะได้ไปหาแม่เธอง่ายๆไง!”
“แม่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น!”
“หึ! คงจะสั่งใส่สมองลูกมาแล้วล่ะสิท่า ว่าให้ใส่มารยาหลอกผู้ชายให้หัวปั่นกันทั้งบ้าน แล้วสุดท้ายก็รวมหัวกันฆ่าพ่อฉัน คงคิดจะงับสมบัติทั้งหมดของพ่อฉันใช่ม่ะ!” ฉันเมื่อได้ยินสิ่งที่นายนั่นพูด พอจะเดาออกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะแม่ฉันแน่ๆ หรือแม่อาจจะฆ่าพ่อของนายนี่จริงๆก็ได้
“คุณหนู มีคนมาขอพบครับ” คนใช้วิ่งมาบอก ก่อนที่จะเห็นใครบางคนเดินเข้ามา
“แม่!” ฉันเมื่อเห็นแม่ก็รีบเรียกก่อนจะเข้าไปสวมกอดแม่ทันที
“แม่ มาทำอะไรที่นี่ รีบกลับไปเถอะ” ฉันรีบไล่แม่ ก่อนที่นายนั่นจะคิดเอาตำรวจมาจับ แม่น้ำตาไหลเมื่อเห็นฉันที่อยู่ในสภาพไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้
“แม่ขอโทษน่ะเรื่องที่ผ่านมา ที่ทำกับแกไว้เยอะ”
“โบว์ไม่โกรธหรอก แต่แม่ออกไปจากที่นี่เถอะ โบว์ขอร้อง”
“ป้า รีบโทรแจ้งตำรวจให้มาลากพวกนี้เข้าคุก!”
“แต่….”
“แม่ รีบไปเถอะ!”
“แม่จะบอกความจริงทุกเรื่องให้ลูกชายของเขาได้รู้” สิ้นคำแม่ก็เดินไปเผชิญหน้ากับนายนั่น
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ฆ่าพ่อฉันทำไม!”
“ฉันจะมาบอกความจริงว่าที่จริงแล้ว…” แม่พูดไม่ทันจบฉันก็ขัดขึ้น
“ที่จริงแล้วฉันเป็นคนฆ่าพ่อนายเองล่ะ!” ทุกคนต่างตกใจเมื่อฉันตะโกนขึ้นมา เช่นเดียวกับป้าที่ต้องทิ้งโทรศัพท์ลง
“โบว์พูดอะไร” แม่หันมาถามฉัน เพราะที่จริงแล้วฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แค่อยากปกป้องแม่ก็เท่านั้นเอง
“ฉันฆ่าพ่อนายเองล่ะ ตลอดเวลาฉันหลอกคุณท่านมาตลอดรวมทั้งนายด้วย เพราะความอยากได้ของฉันมากเกินไป ทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่” ทุกคนน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินทุกถ้อยคำที่ฉันพูด ไม่ต่างกับนายนั่นที่ตอนนี้น้ำตาไหล เพราะฉันพอจะเดาออกว่าตอนนี้มันเกลียดฉันมากถึงมากที่สุด
“ป้า จะรออะไรอยู่ล่ะค่ะ รีบโทรแจ้งตำรวจมาจับโบว์สิ” ฉันตะโกนให้ป้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแจ้งตำรวจ
“ป้าหยุด! ไม่ต้องโทร” นายนั่นสั่งหยุดก่อนจะเดินมุ่งมาหาฉันกับแม่
“ผมจะไม่จับลูกคุณเข้าคุก!”
“แต่!จริงๆแล้วมัน…” แม่ฉันพูดไม่ทันจบนายนั่นก็ขัดขึ้นอีก
“แต่ผมจะให้ลูกของคุณอยู่ที่บ้านหลังนี้ในฐานะ เมียทาส!” สิ้นคำที่นายนั่นพูดทำเอาแม่ถึงกับทรุดบวกกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างหนัก
“แม่ กลับบ้านไปเถอะ โบว์ไม่เป็นไรหรอก ทนได้” ฉันรีบดึงมือแม่ก่อนจะไปส่งที่หน้าประตู
“โบว์ทำแบบนี้ทำไม แม่เป็นห่วงน่ะ”
“โบว์ไม่เป็นไรหรอกไปเถอะ แล้วแม่ก็ไม่ต้องมาหาโบว์ที่นี่อีก”
“แม่จะโทรหาบีให้มาช่วยลูก!”
“ไม่ต้องค่ะ พี่บีกลับมาเดี๋ยวมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่อีก”
“ลูกชายของคุณท่านเขาทำอะไรโบว์บ้าง? เขาทำร้ายโบว์ใช่มั้ย”
“เขาไม่กล้าทำอะไรโบว์หรอกค่ะ แม่ไปเถอะ” ฉันหันหลังเดินก่อนที่แม่จะยื่นมือผ่านรั้วมาจับมือฉันไว้
“แม่จะเข้าไปบอกความจริงกับเขาเดี๋ยวนี้!”
“แม่ไม่เห็นเหรอ นายนั่นอารมณ์มันพุ่งขนาดไหน แล้วแม่จะบอกความจริงอะไร โบว์ว่ามันไม่ฟังหรอก! โบว์ขอร้องนะแม่กลับไปเถอะ ถ้าเป็นไปได้แม่อย่ามาที่นี่อีก เดี๋ยวจะเดือดร้อน”
“งั้นดูแลตัวเองด้วยน่ะ สักวันแม่จะต้องบอกความจริงกับเขาให้รู้”
ฉันเดินเข้ามาในบ้าน
“ล่ำลากันนานจริงๆเลยน่ะ!” ฉันได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนที่นายนั้นจะเดินมาบีบแก้มฉันอย่างแรง
“นับตั้งแต่นี้ไป เธอจะต้องไปนอนห้องเดียวกับฉัน แล้วฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ! เข้าใจม๊ะ!” สิ้นคำนายนั่นก็ผลักฉันล้มลงกองกับพื้น ก่อนที่มันจะเดินลับไป น้ำตาฉันยิ่งหลั่งไหลออกมาอีก
“ยังไงป้าก็ไม่เชื่อว่าเรื่องที่หนูพูดมาเมื่อกี้คือความจริง” ฉันก็ไม่รอช้าก่อนจะโผเข้ากอดป้าทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น วันเผาศพคุณท่าน
“โบว์ขอไปเผาศพคุณท่านด้วยได้มั้ยค่ะ”
“ไปสิค่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลย” สิ้นคำที่ป้าพูดนายนั่นก็ได้ยินเข้าพอดี
“แต่ฉันไม่ให้ไป”
“แต่….คุณ” ป้าพูดไม่ทันจบนายนั่นก็ขัดขึ้นอีก
“ป้าใช้สมองส่วนไหนคิด ที่ให้ฆาตกรที่ฆ่าพ่อผม ไปเผ่าศพ!”
“งั้นโบว์ไม่ไปก็ได้ค่ะ ฝากป้าหวัดดีคุณท่านให้โบว์ด้วยนะ”
“ป้าไปขึ้นรถก่อนไป”
“ค่ะ” ป้าตอบรับก่อนจะเดินออกไป แล้วหันมามองฉันอย่างเป็นห่วง
“ขึ้นไปบนห้อง!” นายนั่นตะคอกใส่หน้าฉัน
“ไป๊! ถ้าไม่ไปดีๆฉันจะจับเธอลากขึ้นไปนะ!” ฉันยอมขึ้นไปแต่โดยดีก่อนที่มันจะเดินตามหลังฉันมาติดๆ
“เข้าไป!” แล้วจู่ๆร่างของฉันก็โดนผลักเข้ามาในห้องของมัน ก่อนที่มันจะปิดประตูล็อกกุญแจด้านนอกขังฉันเอาไว้
ณ งานเผ่าศพ
“แม่มาอยู่ที่บ้านกับผมได้มั้ย”
“รออีกเดือนนะ แม่จะกลับมาอยู่กับลูก”
“แล้วแม่จะรอทำไมตั้งเดือนนึง”
“แม่ยังต้องดูแลบริษัทของพ่ออีกน่ะ แล้วพรุ่งนี้ก็มีประชุมที่ต่างประเทศอีก”
“ตั้งเดือนนึงเลย”
“เอาน๊า เดี๋ยวเสร็จเรื่องแม่ก็กลับมาอยู่ที่นี่ ฝากลูกดูแลบ้านด้วย”
“ครับ”
“แล้วฆาตกรจับได้ยัง?”
“เอ่ออ….ยังเลยครับ” เขาตอบไปเพราะไม่อาจบอกความจริงได้เพราะคนที่ฆ่าพ่อเขาเองคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด
“นี่! กั้ง! ร้องไห้ทำไมลูก”
“เปล่าครับ แค่คิดถึงพ่อ”
20.00 น.
“ป้ากลับบ้านไปก่อนน่ะ ผมรู้สึกเบื่อๆขอตัวก่อน”
ผับ
“นี่ น้อง! วันนี้เป็นอะไรกลับมาดูเศร้าๆน่ะ”
“ผมโดนปั่นหัวอีกแล้วงะพี่!” สิ้นคำก็กระดกเหล้าเข้าปาก
“โดนปั่นหัว หมายถึงผู้หญิงหลอกงั้นดิ”
“ผมมันโง่จริงๆเลย โดนทั้งพี่ทั้งน้องทั้งแม่มันหลอก!”
ปึก!! ร่างของชายหนุ่มล้มฟุบลงกับโต๊ะ
23.00 น.
“นี่! กลับบ้านได้ล่ะ น้อง! กลับบ้าน!” เขาเริ่มขยับตัวก่อนจะรู้สึกมึนเพราะยังคงมุนเมาอยู่
“กลับบ้านได้ล่ะ เขาจะปิดแล้วไป”
23.30 น. กลับมาถึงบ้าน
“หายหัวไปไหนกันหมด” เขาเดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเลไม่ต่างกับที่คลานขึ้นมาหรอกน่ะ
มาถึงหน้าห้องก่อนจะล้มตัวนอนลง
“เปิดประตู!” เขาล้วงหากุญแจในกระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปไขกุญแจออก
คลึงง! เสียงประตูปิดลงพร้อมกับล็อกห้อง
เขาเบลอตาขึ้นก่อนจะเห็นผู้หญิงร่างเล็กนั่งฟุบหน้าอยู่กับเข่าของตัวเอง
“ยังไม่นอนเหรอที่รัก” ฉันสะดุ้งเมื่อเห็นนายนั่นมานั่งอยู่ตรงหน้า
“รอนอนพร้อมฉันละสิ” นายนั่นยื่นมือขึ้นลูบผมของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว
“หรืออยากให้ฉันมอบความสุขให้ก่อนนอนละจ่ะ” ฉันสัมผัสได้ว่านายนี่ต้องดื่มเหล้ามาแน่ๆ เพราะคำพูดมันต่างจากเมื่อตอนกลางวัน
“ลุกขึ้น” หมอนั่นตวาดก่อนจะจับข้อมือฉันทั้งสองข้างให้ลุกขึ้น
“คืนนี้เธอจะต้องทำให้ฉันมีความสุขให้ได้!เข้าใจมั้ย!”
“นายอย่าทำอะไรฉันอีกเลยน่ะ ขอร้องล่ะ” ฉันยกมือขึ้นไหว้ขอร้องนายนั่นทั้งน้ำตา
ผลึ่กก! นายนั่นปัดมือฉันออกไป ก่อนที่อารมณ์ของมันจะกลับพุ่งมาอีก
“ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่จับเธอเข้าคุก!”
“แล้วทำไม!ไม่จับฉันล่ะ!”
“นี่!หุบปาก อย่ามาท้าทายกับฉัน”
“งั้นนายก็เอาชีวิตฉันไปเลย ยังไงฉันก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วนิ ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ฉันก็เหมือนตายทั้งเป็นล่ะ เอาสิฆ่าฉันเลย!”
“อย่างเธอไม่สมควรตายหรอก! เธอจะต้องได้รับกรรมกับทุกสิ่งที่ทำกับพ่อฉัน และ หลอกฉัน!”
“งั้นก็เอาสินายจะทำอะไรอีกก็เอาเลย ถ้ามันเป็นการไถ่โทษที่ฉันทำกับพ่อนายและนาย!”
“ดี! เมื่อรู้สำนึกความชั่วของตัวเองแล้ว ก็ต้องอยู่ให้ฉันทรมาณจนกว่าฉันจะพอใจ!” สิ้นคำนายนั่นก็ลุกขึ้นก่อนที่มันจะปลดเปลื่องกระดุมเสื้อของมันแล้วขว้างปาใส่หน้าฉัน
“นอนลงไป!” ฉันได้แต่หลบหน้าก่อนที่มันจะโมโหผลักร่างเล็กๆของฉันนอนราบลงไป ไม่รอช้ามันก็ค่อยๆขึ้นเตียงตามฉันมา
“วันนี้ไม่ดิ้นไม่ร้องเหรอ” หมอนั่นพูดก่อนที่มันจะใช้มือมาลูบไล้ไปตามเรียวขาของฉัน
“ขาช่างสวยจริงๆนะ” มือนายนั่นลูบอยู่บนขาฉันก่อนที่มันจะไล้ขึ้นไปยังด้านบน แล้วสอดไปใต้เสื้อของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันในตอนนี้ตัวสั่นและขนลุกไปทั้งตัว
มือหนาๆลากออกมาจากเสื้อก่อนที่จะเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของฉันเกือบหมด มันก็ไม่รอเปล่าที่จะก้มลงมาไซร้ซอกคอของฉัน มือของมันเลื่อนขึ้นมาบีบเน้นหน้าอกของฉันอย่างสุดอารมณ์ ส่วนตัวฉัน ณ ตอนนี้ยอมหลับตาแน่นปล่อยให้ร่างกายของฉันเป็นอย่างที่มันต้องการ
ใบหน้าของมันไซร้ไปมาตามใบหน้าเล็กๆของฉันที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือหนาๆไล้มาลูบขาของฉันบวกกับบีบเน้นอย่างป่าเถื่อนนัก
คลึ่กก! ร่างกายของฉันกระตุกเมื่อหมอนั่นยัดแกร่งกายของมันเข้ามาในตัวฉัน โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมันไม่สนใจว่าฉันจะพร้อมหรือไม่ ซึ่งมันทำให้ฉันเจ็บอย่างกับร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เหอะ
“อืออออ” ฉันร้องออกมาก่อนที่มันจะขับเคลื่อนตัวตามจังหวะกระแทกของมันใส่ร่างฉัน นับวันผู้ชายคนนี้เริ่มทวีความเลวขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งฉันที่นอนอยู่ตอนนี้ไม่แม้ที่จะดิ้นหรืออะไรทั้งนั้นได้แต่หลับตาปี๋บวกกับมือที่กำแน่นระบายความเจ็บที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้
ร่างมันกดแรงเข้าใส่ร่างฉันแรงอีก ก่อนที่มันจะเคลื่อนเข้าใส่ช่องแคบๆที่มันเสียดสีไปมาเพราะมันไม่มีแม้แต่กระทั้งน้ำหล่อลื่นร่วมอารมณ์กับมัน
“อึ อืออออ” ฉันได้แต่ส่งเสียงร้องอยู่เบาๆซึ่งมันทำให้กระตุ้นอารมณ์ของนายนั่นให้เพิ่มยิ่งขึ้น ก่อนจะเริ่มใส่จังหวะเข้าออกอย่างหน่วงหนัก ใส่จังหวะแรงไปตามใจที่มันต้องการ ซึ่งฉันไม่คิดที่จะดิ้นหรือสู้ปล่อยให้ร่างของฉันที่ตอนนี้มันยังเคลื่อนตัวเร็วและถี่ขึ้นเรื่อยๆจนร่างของฉันสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของมัน
“อืออออ” ฉันไม่อยากจะส่งเสียงร้องก่อนจะเม้มปากและกัดริมฝีปากของตัวเองไว้จนเลือดมันซึมออกมา
ฉันได้แต่พูดกับตัวเองว่ามันแค่ฝันไป ฝันไป ภาวนาให้เวลานี้มันผ่านไปเร็วๆ
“หึ! สมใจล่ะสิท่า” มันพูดขณะที่ช่วงล่างของมันยังขับเคลื่อนจังหวะป่าเถื่อนนั่นอยู่ มือหนาๆยื่นมาจับเอวบางๆของฉันไว้แน่นเพื่อให้เวลาแห่งการเข้าออกได้ลึกยิ่งขึ้น
“ฮื้ออออ” มือเล็กๆของฉันจิกเล็บตัวเองไว้แน่นจนเล็อดออก
ชายหนุ่มเริ่มรับรู้ถึงความสุขที่เขาตักตวงมาถึงเธอถึงขีดสุดแล้วก่อนจะกระแทกกายตัวเองใส่ร่างเล็กนั่นอีกครั้งปลดปล่อยธารสีขุ่นขาวเข้าสู่ร่างเล็กที่จิกเล็บตัวเองแล้วเกร็งตัวอย่างแรงเพราะความเจ็บเหมือนเกือบตายเพิ่มความบีบรัดมากขึ้น มันเป็นการหลั่งสายธารที่ถึงขีดสุดเลยก็ว่าได้
“อืออออ” หมอนั่นฟุบหน้าหลับไปบนตัวฉันส่วนล่างยังสอดประสานกันอยู่ด้วยที่มันไม่ยอมถอดออกไป ซึ่งฉันไม่แม้แต่จะผลักมันออกเพราะตอนนี้ร่างของฉันมันไม่มีแม้แต่แรงจะขยับเคลื่อนตัวไปไหนได้
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันเบลอตาขึ้นก่อนจะเห็นนายนั่นเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เมื่อคืนฉันมีความสุขมากเลยล่ะ หึหึ!” มันพูดก่อนจะขึ้นมาคร่อมร่างฉัน
“ฉันจะให้รางวัลอะไรดีล่ะ” ฉันได้แต่หลบหน้าไปฝั่งอื่น ก่อนที่มันจะมองหน้าฉันแล้วยิ้มแหยะอย่างสมเพจ ใบหน้านายนั่นค่อยก้มลงมาจูบที่แก้มฉัน ซึ่งฉันไม่สะทกสะท้านนิดเดียว
“คุณหนูลุกขึ้นมาทานข้าวได้แล้วค้า!!” ป้าตะโกนลั่นบ้าน
“แล้วหนูโบว์ละค่ะ??”
“ป้าจะสนใจอะไรนักหนา!”
“ไปทานข้าวเถอะค่ะ ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว!” แล้วป้าก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง
ค๊อก! ค๊อก!
“ ป้าเข้าไปนะค่ะ”
คลึง! ประตูปิดลง
“ทำไมถึงไม่ลงไปทานข้าวค่ะ” ป้าเมื่อเห็นสภาพฉันที่ตอนนี้ไม่มีส่วนไหนที่จะมองได้
“ป้าจะพาหนูออกไปจากที่นี่เอง” ป้าประคองฉันให้ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนที่ฉันจะเข้าสวมกอดป้าอย่างแนบแน่น
“โบว์กลัวงะ โบว์ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว” ฉันร้องอกร้องไห้หนักยิ่งอีก
“ป้าว่าไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ”
สักพัก ฉันก็อาบน้ำเสร็จ
“ออกไปจากที่นี่กันเถอะ” แล้วป้าก็ประคองฉันออกมาริมหลังบ้าน
กลับมาที่ห้อง
“โบว์! เธอออกมาจากห้องได้ล่ะ!”
ปึง! เมื่อเปิดประตูออกมาก็ไม่เห็นใครแล้ว
“หรือว่า!! ป้า!” สิ้นคำเขาก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้าน
“รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณหนูมาเห็นก็เป็นเรื่องอีก!”
“ค่ะ ป้ารีบกลับเข้าไปในบ้านเถอะ เดี๋ยวนายนั่นจะส่งสัยอีก โบว์ขอบคุณมากน่ะ”
“งั้นป้าไปก่อนน่ะ หนูระวังตัวดีๆล่ะ”
“ค่ะ” แล้วป้าก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ส่วนฉันก็ค่อยเดินไล่ไปริมๆรั้วเพื่อไม่ให้ใครเห็น
“จะไปไหน!” สิ้นเสียงเรียวแขนของฉันโดนกระชากอย่างแรงบวกกับร่างของฉันที่ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงก่อนจะโผเข้าไปซบกับตัวนายนั่น!
“คิดจะหนี!หรอ!”
นางเอกจะเจอกับอะไรต่อไปต้องติดตาม!! 
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
