love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

ฉันค่อยๆก้าวเท้าเดินมาถึงที่บ้านของฉันอย่างเอื่อยเชื่อย สำหรับฉันอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดฉันไม่สามารถกำหนดมันได้ ฉันค่อยๆเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในบ้านาช้าๆพร้อมมองไปรอบๆบ้าน นี่ฉันจะได้อยู่ที่นี่อีกกี่วันเชียว
        “ฮัลโหล โซลฉันพร้อมแล้วพาอูฮยอนกลับบ้านฉันจะพาอูฮยอนไปสนามบิน”ฉันพูดโทรศัพกับโซล เพื่อให้พาลูกชายของฉันกลับบ้าน
 
        /ได้ๆ เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไปตอนนี้/
 
        “ใช่ ฉันแน่ใจฉันจะไปกับอูฮยอนตอนนี้ ฉันจะรีบเครียทุกอย่างก่อนจะไป ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมาร้องไห้เพราะฉันอีก”หลังจากวางสายเพื่อนรัก ฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครเข้ามาในบ้าน
 
        กึก!
       
        “นั่นใครออกมานะ!”ฉันเอามือกำไม้เบสบอลที่อยู่ใกล้มือฉันตอนนี้พร้อมเดินตามเสียงที่เหมือนมีสิ่งของกระทบที่พื้นที่อยู่ไม่ไกล
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
        “นั่นใครออกมานะ!”สิ้นเสียงของฮยอนอาเธอก็ค่อยๆก้าวเท้ามาเรื่อยๆ
 
        “…..”ฉันยังคงเงี่ยบอยู่ ฉันหลบตรงกำแพงเพื่อไม่ให้เธอเห็น
 
        “ฉันรู้นะว่าหลบอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่ออกมาฉันจะตีละนะ”เธอตะโกนขึ้นอีกรอบพร้อมกับเสียงฝีเท้าค่อยๆก้าวเข้ามา
 
        “หนึ่ง”
 
        “…..”
 
        “สอง”
 
        “…..”เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
 
        “สา….”
 
        “ฉันเอง”ฉันออกมาจากที่ซ่อน ฉันแค่ตามมาดุเฉยๆว่าเธอคิดจะทำอะไร ไม่น่าโดนจับได้เรย
 
        “ทะ..แทบี”เธอเบิกตาโตพร้อมกับปล่อยไม้เบสบอลที่อยู่ในมือตกลงพื้น
 
        “ใช่! ฉันเอง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่”ฉันก้าวเข้าไปหาเธอ
 
        “ปะ…เปล่าวฉันไม่ได้คิดจะทำอะไร”เธอส่ายหน้าเลิกลัก
 
        “แล้วที่บอกว่าจะไปสนามบินกับอูฮยอนนั่นมันอะไรกัน”ฉันเผลอเขย่าไหล่เธอไป ฉันต้องการรู้ว่าเธอกำลังจะไปไหนกันแน่
 
        “ปะ..เปล่าว ฮึก…...”เธอค่อยปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
 
        “ฟังนะฮยอนอา เธอก็คือเพื่อนของฉันมีอะไรก็ให้บอกฉัน ฉันยังรอให้ครบ30วันอยู่นะรู้ไหม”ฉันค่อยๆดึงเธอเค้ามากอด
 
        “เอ่อ…คือฉันคงรอให้ครบ30วันไม่ได้แล้วแหละ ฮึก..ฮือ”ฉันดึงเธอออกมามองหน้า
 
        “ทำไมล่ะ”
 
        “ฉันคงต้องบอกทุกอย่างวันนี้แล้วสินะ ฮึก…ฮือๆ ฉันไม่คิดว่าฉันต้องบอกเร็วขนาดนี้ฉันน่าจะมีเวลาอย่กับเธอให้มากกว่านี้”เธอยังคงร้องไห้ต่อ
 
        “แทบีเธอจะเชื่อไหมวะ..ว่า…..ว่า….....”
 
        “ว่าอะไรบอกฉันมาสิ”ฉันเขย่าตัวเธอเพื่อให้เธอรีบๆบอก
 
        “ฮึกๆ….แทบีพี่ขอโทษ ฮือๆ…ที่พี่ดูแลเธอได้ไม่นาน ฮึกๆพี่ต้องทิ้งเธอไปอีกแล้ว พี่ขอโทษๆๆ…..”ฉันยังคง งงในสิ่งที่เธอพูดออกมา
 
        “อะไรกันฮยอนอาฉันไม่เข้าใจ”ฉันมองหน้าเธอ ฉันรอที่จะฟังคำตอบว่านี่คืออะไร
 
        “ฉัน…คือ พี่สาวของเธอเอง ยอนแด นั่นคือชื่อที่พ่อแม่ตั้งมาให้เธอตั้งแต่เด้ก ฮือๆๆ…พี่ขอโทษ….พี่ไม่สามารถดูแลเธอได้เลย ฮืออๆ”เธอสะบัดมือออกจากฉันพร้อมวิ่งออกไปนอกบ้าน โดยที่ฉันกำลังคิดทบทวนกับพูดของเธอ พี่สาวฉันหรอ นี่หรอพี่สาวที่ฉันรอคอยมาแสนนาน
 
        “ฮยอนอาๆ…ฮยอนอา”ฉันรีบตะโกนตามเธอ ผู้ที่เป็นพี่สาวของฉัน ฉันรีบวิ่งตามเธอไป
 
        “ออนนี่รอฉัน”ฉันรีบวิ่งตามหลังผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สาวของฉัน
 
        “ไม่..แทบีอย่าตามฉันมา ฉันขอโทดฮึกๆ”เธอตะโกนกลับมาตอนนี้ ฉันกับพี่สาวอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหันมาก
 
        “ไม่!พี่รอฉันด้วย”อยู่ๆผู้ที่เป็นพี่สาวก็ล้มลงอย่างไม่ตั้งตัว
 
        “ฮึก”เธอล้มวูบลงไปอย่างกระทันหัน
 
        ฟุบ
 
        “ออนนี่ๆ ออนนี่”ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพี่สาว เธอสลบไปนี่น่าจะเป็นโรคประจำตัวของพี่สาวฉันแน่ๆ
 
        “พี่ๆ อย่าเป็นอะไรนะ”น้ำตาอุ่นๆฉันไหลลงมาอาบแก้ม ฉันเขย่าตัวพี่สาวของฉันไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวเลย
 
        “แม่!”ฉันได้ยินเสียงของเด้กน้อยคนหนึ่งที่ฉันพึ่งรู้จัก กำลังวิ่งตรงมาทางฉันกับพี่สาว
 
        “แม่ฮะๆ แม่เป็นไรๆฮืออออออๆน้าสาวช่วยแม่ผมด้วย แม่ผมอาการกำเริบอีกแล้ว”เด็กน้อยคนนั้นร้องไห้ฟูมฟายพร้อมเขย่าแขนฉันให้ช่วย
 
        “ฮยอนอา!”โซลเพื่อนสาวของพี่ฉันรีบตรงมาพวกเรา พร้อมกับคนที่ได้ชื่อว่าคนรักของฉันวิ่ตามมาติดๆ
 
        “ฮึกฮือๆ แอลวูโอปป้าช่วยพี่สาวฉันด้วย พาพี่ฉันไปโรงพยาบาลที”ฉันรีบวิ่งไปหาพี่แอลวูพร้อมกับเขย่าแขน
 
        “พี่สาวหรอ..อะไรกัน ช่างมันเถอะ เดี่ยวพี่จะพาฮยอนอาไปโรงพยาบาลนะอย่าร้องๆ”พี่แอลวูลูบหัวฉันพร้อมวิ่งไปอุ้มร่างคนเป้นพี่สาวฉันพาเธอไปโรงพยาบาล  อย่าเป็นอะไรไปนะ  ฮยอนอาออนนี่ ฉันเจอพี่แล้วพี่อย่าเป็นอะไรไปนะออนนี่
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>อัพอีกตอนแล้วนะคะสำหรับอาทิตย์นี้ โทดทีนะคะที่บีไม่ค่อยมีเวลามาอัพสักเท่าไหร่บ้างทีบ้างตอนอัพก้อาจจะงงๆอยู่บ้าง ต้องขอโทดด้วยนะค่ะ เม้นให้กำลังใจบีกันหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ^^