No One หลับเป็น... ตื่นตาย

  "ครืด... ฟี้..."

  เสียงของรถไฟที่เสียดสีกับราง... ตอนนี้รถไฟได้จอดลงสนิดแล้ว ชานชลานี้อยู่ในตัวจังหวัด ซึ่งพวกเขาทั้ง 5คนต้องต่อรถไปกันต่อ

"เฮ้ย พวกนายอย่ามัวเล่นกันอยู่ รีบไปกันเถอะก่อนที่ฟ้าจะมืด" เสียงของอาร์มที่ได้ตักเตือนคนอื่นๆ เพราะเวลานี้ก็โพล้เพล้ใกล้ค่ำแล้ว

"อะไรกันนักหนาว่ะ" โอมคิดในใจ

  "ไปกันเถอะ นี่มันก็ 5โมงแล้ว เดี๋ยวมืดเดินทางลำบากน่ะ" เสียงของนนท์ ที่ทำให้รุ่นน้องจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

..................................

  ...พวกเขาได้ต่อรถสองแถวไปลงที่หน้าทางเขาแห่งหนึ่งซึ่งรถเข้าไม่ถึง หากจะเข้าไปก็มีแค่ทางเดียวก็คือ เดินนั่นเอง

  "รีบๆ เดินกันมาเถอะ" เพราะอาร์มรู้ดีว่ามันไม่ดีนักที่จะอยู่กันท่ามกลางความมืด... ตอนนี้ก็ใกล้หกโมงแล้ว ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า บ้านนอกแบบนี้มักค่ำเร็วเป็นธรรมดา ทั้ง 5คนรีบเร่งฝีเท้ากัน

  "พักซักแป๊ป ไม่ได้เหรอ?" เสียงของโอมดังมาจากด้านหลังสุด ทำให้อาร์มผู้ที่นำขบวนอยู่ต้องรู้สึกขวัญเสีย

  "นี่ นายเห็นมั๊ยว่าท้องฟ้ามันมืดแล้ว หากเรายังไม่ถึงบ้าน เราอาจจะไม่ปลอดภัยน่ะ"

  "อะไรเหรอค่ะ รุ่นพี่?" เสียงของน้ำ ที่เดินอยู่ข้างหลังนนท์

  "ตอนฉันยังเด็ก ป้ามักเล่าให้ฟังว่าอย่าออกไปเดินตอนที่ตะวันลับฟ้าไปแล้ว เพราะมันมีวิญญาณที่รอที่จะ เปลี่ยนร่างกับเราอยู่"

  "ยังไงเหรอค่ะ?" ตอนนี้เสียงของน้ำสั่นเครือ เพราะความกลัวจากที่ได้ยินจากอาร์ม

  "มันก็จะเอาวิญญาณเราไปน่ะสิ หึหึ" เสียงของอาร์ม ทำให้เพื่อนๆกลัวและทุกคนก็เร่งฝีเท้ากันอย่างรวดเร็ว 

..................................

  ทั้ง 5คนรีบเดินกันจนมาถึงหมู่บ้านของอาร์ม ซึ่งเงียบสงบเหมือนกับไม่มีคนอาศัยอยู่แล้ว

"สวัสดี" เสียงของหญิงแก่ที่เดินออกมาจากบ้านหลังหนึ่ง ทำให้เพื่อนๆของอาร์มรู้สึกขนลุกขึ้นอีกครังง เพราะหน้าที่ไร้อารมณ์บวกกับเสียงที่อืดของหญิงแก่...

..................................