The Love อลวลวุ่นรักของนายตัวแสบ

"เฮ้ย...ดูไอ้นี้ดิ...หน้าตาน่ารักยังกับผู้หญิงเลย"

"ไหนขอดูหน่อยดิ...ว่ามีน้องชายหรือมีน้องสาว"

เสียงของเด็กกลุ่มหนึ่ง อายุประมาณ 7-8 ขวบ กำลังพูดในขณะที่กำลังพยายามปลดกางเกงของเด็กน้อยร่างบาง

"ฮึก..ฮึก...ย...อย่าน่ะ"เด็กน้อยร่างบางไม่สามารถขัดขืนแรงของเด็กที่มีรูปร่างใหญ่และจำนวนเยอะกว่าตนเองได้ นอกจากน้ำตาคลอเบ้า ปากก็พลางแต่พูดขอร้องได้เพียงอย่างเดี่ยว

ในขณะที่แขน ขา และร่างกายทั้งร่างถูกจับขึงอยู่กับพื้น

"พวกมึงทำเชี้ยอะไรกันว่ะ" เสียงใสๆของเด็กชายคนนึงเดินเข้ามาพร้อมกับถือไม้กวาดเข้ามาอันนึง พลางชี้หน้าเด็กกลุ่มตรงหน้าอย่างไม่มีคำว่าเกรงกลัวต่อภัยตรงหน้า

"แล้วมึงอ่ะเสือก เชี้ยไรด้วย" เด็กชายคนที่กำลังปลดกางเกงร่างบางพูดขึ้นในขณะที่มือก็ทำหน้าที่ปลดกางเกงของเด็กชายร่างบางอย่างเพลินมือ โดยไม่สนใจผู้ที่มาเยือน

"สาดดด พูดแล้วไม่มองหน้ากูมึงเจ๋งมากอ่อว่ะ" เด็กชายผู้มาเยือนใหม่ไม่ทำแต่พูด เดินเข้าไปใช้ไม้กวาดที่ถือมา ฟาดไปที่กลางหลังของคนที่ปลดกางเกงทันที

ทำให้ผู้โดนกระทำเกิดอาการโมโหจนสุดขีด เลิกสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ตรงหน้าแล้วหันไปมอง หน้าคนผู้มาใหม่ด้วยดวงตาอันพิโรธ

"พวกมึง...ในเมื่อมันต้องการก็สนองมันสักหน่อยดิว่ะ"

ทำให้เด็กชายทั้งหมดที่กำลังช่วยกันขึงเด็กร่างบางหยุดการกระทำ แล้วหันมาเล่นงานเด็กที่มาใหม่ตามคำสั่งของหัวโจ๊ก

หลังจากนั้นก็...

"ตุ๊บ"

"ผลั่ก"

"อ่อก แอก"

และสารพัดเสียงมากมายที่เกิดจาดการกระทำของโศกอนาถกรรมของเด็กกลุ่มตรงหน้า

"เห้ย...พวกเราพอ...แล้วมึงก็จำไว้น่ะ ถ้าไม่เก่งก็อย่าเสือกทำซ่าห์เป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยใครเขา"

"ไป...พวกเรากลับ"

หลังจากทีเด็กกลุ่มนี้ได้ สนองความต้องการของผู้เคราะห์ร้ายเรียบร้อยก็พากันเดินจากไป ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเด็กชายสองคนที่คนนึงกำลังง่วนกำกับใส่กางเกง และอีกคนกำลังพยายามใช้แขนข้างนึงดันให้ตัวเองลุกขึ้นมา

เมื่อเด็กน้อยร่างบางเห็นว่าเด็กชายที่เข้ามาช่วยตนนั้น ถูกซัดซ่ะสะบัดสะบอม ทำให้กลับกลายเป็นว่าตนนั้นต้องเดินเข้าไปเป็นฝ่ายช่วยเหลือเสียเอง

"นาย...เป็นอะไรมั้ย?"เด็กน้อยร่างบางถามในขณะที่แขนก้พยายามประคองคนตรงหน้า

"เจ็บดิ...อูยยยยย ถามมาได้ แล้วนายอ่ะเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ม...ไม่น่ะ"เด็กน้อยร่างบางตอบอย่างตะกุตะกะ พร้อมกับใบหน้าที่เปลีย่นสีขึ้นเรื่อยๆ

"อ้าว ทำไมหน้าแดงล่ะไม่เป็นไรจริงหรอ อูย"เด็กน้อยถามเด็กร่างบางด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นว่า คนที่ประคองตนกำลังหน้าแดงขึ้นเรื่อย

"เปล่าๆๆ เราว่านายไปทำแผลบ้านเราก่อนมั้ย?"เด็กน้อยร่างบาง ตอบปฎิเสธมันควัน

"อืม...ก้ดีอ่า อูย...ขืนกลับไปสภาพนี้โดนม๊าว่าแน่เลย"

"อืม"

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มทั้งสองก็พากันเดินไปยังจุดมุ่งหมายที่ห่างจากที่เกิดเหตุ แค่ประมาณ 20 ก้าว

**โทดทีน่ะครับ ลองแต่ดูอ่ะ อาจะไม่สนุกมากมายครับ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน่ะครับ^^