No money! ภารกิจปลดหนี้ ขยี้หัวใจ นายจอมโหด

3 วันผ่านไป
                ในที่สุดฉันก็ได้งาน!! แต่กว่าจะหาได้ต้องวิ่งวุ่นหาชนิดแทบพลิกแผ่นดิน ก็งานสมัยนี้งานมันหายากยิ่งกว่าอะไร แถมเรียนจบแค่เกรด 12 เป็นแค่พนักงานขายเสื้อในแฟชั่นประจำร้านก็หรูแล้วล่ะ T^T
                แต่ฉันทำแค่กะเช้าตั้งแต่ 9 โมงถึง 5 โมงเย็น เพราะเป็นงานพาร์ทไทม์ เงินเดือนไม่เท่าไหร่ ฉันจึงต้องหางานตอนกลางคืนทำด้วย แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า ฉันยังคิดไม่ออกน่ะสิ ว่าจะทำงานอะไร T0T
                “ไอ้หนี้เฮ็งซวย ทำชีวิตฉันพังหมดแล้ว T.T”
                ทำให้ชีวิตวัยรุ่นใสๆต้องมาหม่นหมอง ไม่มีเวลาว่างให้ลั้นลาเลย TT0TT
                ในขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการจัดเสื้อในภายในร้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะลูกค้าเวลาเลือกก็หยิบออกหยิบเข้าแล้วก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย อยากด่าค่ะอยากด่า แต่เดี๋ยวตกงานไม่รู้ตัว  =.=
                อ๊ะ! มีเสียงเปิดประตูเข้ามา
                “เชิญเลือกได้ตามสบายเลยค่ะ มีทั้งแบบเซ็กซี่ขยี้ใจชาย แล้วก็น่ารักคิขุหวานแหวว หรือจะเป็นแนวแปลกๆชนิดที่ว่าแฟนเห็นต้องตะลึงก็มีให้เลือกมากมายเลยค่ะ แบบมีปีกก็มีนะคะ”
                เสื้อในหรือผ้าอนามัยก็ไม่รู้ มีปีกด้วยอ่ะ - -
                ฉันพูดกับลูกค้าในขณะที่กำลังรีบจัดเสื้อในก่อนจะหันไปมองและยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรให้ จากรอยยิ้มสดใสแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆเมื่อลูกค้าคนนั้นเป็นผู้ชาย
                ผู้ชายที่ชื่อว่าโลกิ!!
                “สวัสดีคุณลูกหนี้ ^^”
                “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ -0-”
                “ไม่มีลูกหนี้คนไหนรอดพ้นสายตาฉันไปได้หรอก”
                ยกเว้นพ่อกับแม่ของฉันสินะ โฮะๆ  ^0^
                “และฉันก็รู้ด้วยว่าวันนั้นเธอไปส่งพ่อกับแม่ของเธอที่สถานีรถไฟ”
                โลกิหยิบเสื้อในและโยนๆมาให้ บางตัวที่เขาโยนมาก็พาดอยู่บนหน้าอันสวยงามของฉันจนต้องหยิบออกอย่างเคืองๆ L
                “นายห้ามส่งคนไปทำร้ายพ่อกับแม่ฉันนะ!”
                “ฉันไม่รู้นี่ ว่าพ่อกับแม่เธอไปที่ไหน ไม่ต้องห่วง”
                โล่งอก!!! 
                “และฉันก็ไม่ได้สนใจด้วย ยังไงซะคนเป็นลูกก็อยู่ใกล้หูใกล้ตา ฉันตามดูความเคลื่อนไหวของเธอง่ายกว่า J”
                ลูกหนี้หรือนักโทษก็ไม่รู้ T^T
                “แล้วตกลงเสื้อในที่โยนมาให้ฉันเป็นสิบๆตัวเนี่ย แกล้งฉันเหรอ ไม่ซื้อก็หยุดรื้อได้แล้ว!”
                “ใครบอก ทั้งหมดนั่นฉันซื้อ อ่ะนี่อีกตัว แบบมีปีก ^^”
                โลกิหยิบเสื้อในตัวสุดท้ายที่เลือกมาให้ฉันและยิ้มกลุ้มกริ่ม เสื้อในเป็นสิบๆตัวนี่เขาซื้อไปใส่เองเหรอ โฮฮฮฮฮ!  อย่านะ เสียดายความหล่อ T^T
                “นายเป็นใช่ป่ะ =0=”
                “เป็นอะไร - -”
                “เป็นเทยไง -0-”
                “จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ซื้อไปใส่เอง - -”
                “งั้นซื้อไปให้แฟนเหรอ คนที่สถานีรถไฟใช่มั้ยล่ะ ^0^”
                “นั่นน้องสาวฉัน”
                งั้นคงจะเป็นน้องสาวไม่แท้สินะ เพราะดูสายตาของนางที่มองโลกิมันไม่ธรรมดาเลย
                “นายจะซื้อทั้งหมดนี่ไปให้เธอเหรอ เลือกมาแต่ละชุดนี่ไม่เข้ากับหน้าหวานๆของเธอเลยสักนิด - -”
                “งั้นก็เอาไปเก็บแล้วเลือกใหม่ให้เท่ากับจำนวนที่ฉันเลือกแล้วกัน ฉันจะนั่งรอ ^^”
                ไม่น่าพูดเลย T0T
                “ค่ะ คุณลูกค้า แล้วไซส์อะไรล่ะ - -”
                โลกิจ้องหน้าอกของฉันด้วยสายตาที่พิจารณาอย่างหนัก ฉันจึงรีบยกขึ้นปิดทันทีด้วยความอาย ถามไซส์ แล้วทำไมต้องลวนลามหน้าอกฉันด้วยสายตาหื่นกามคู่นั้นด้วย -0-
“มองจากสายตาแล้ว คงเท่ากับหน้าอกเธอแหละ คัพ b สินะ”
กรี๊ดดดดดดดด รู้ด้วยอ่ะ! มองแค่นี้ก็รู้แล้วเหรอ เก่งเกินไปแล้ว!
“เดี๋ยวจะเลือกให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ -0-”
และแล้วฉันก็หาเสื้อในสวยๆหวานๆจนครบ ก่อนจะรีบยัดๆใส่ถุงและยื่นให้เขาพร้อมคิดเงิน
“ทำงานแค่นี้ หนี้ 2 เดือนก็ใช้ไม่หมดหรอก ^0^”
ไม่ลืมที่จะแซะ - -“
“อย่ามาตัดสินกันแค่วันนี้สิ ยังไม่ถึง 2 เดือนเลยนะ!”
“เธอจะบอกว่า อะไรๆก็เกิดขึ้นได้งั้นสิ”
“แน่นอน ^^”
“ 190 ล้าน หึๆ อาจจะมีเงินหล่นมาทับเธอเดือนละ 95 ล้านน่ะเหรอ”
จุกเลยอ่ะ พูดไม่ออกเหมือนมีก้อนหินติดคอ =.=
“อ้อ! ส้วมเต็มมีเยอะแยะไปหมดเลย โชคดีแล้วกัน ฉันไปล่ะ ^^”
ก่อนไปยังจะทิ้งคติประจำวันไว้คอยเตือนใจอีก ฮืออออออ กดดันสุดๆ นี่พูดเลย!
 
เกือบเที่ยงแล้วยังมีลูกค้าเข้าออกไม่ขาดสาย ครึ่งวันนี้ฉันยังไม่ได้นั่งเลยนะเนี่ย เมื่อยสุดๆ แต่ก็เพื่อเงินล่ะนะ ทำงานยังไม่ถึงวันก็รู้จักถึงความเหน็ดเหนื่อยที่กว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทมันช่างยากเย็น แม้จะเคยทำงานหาเลี้ยงตัวเองเมื่อตอนอยู่เมืองนอก แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่ามันหนักกว่า เพราะต้องมานั่งแบกรับความทุกข์ระทมขมขื่นในใจและทำงานไปด้วย บอกตามตรงว่าเพลียสุดๆ T3T
“เฮ้ออ กว่าลูกค้าจะหาย ล่อไปเกือบบ่าย 2 ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า หิวจัง -*-”
ฉันออกมาจากร้านโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูและแขวนป้ายไว้ว่า ‘ไม่อยู่’ มื้อเที่ยงวันนี้คงไม่สั่งอาหารหรูๆอย่างที่เคยทาน ขอแค่ข้าวมันไก่ก็พอแล้ว T^T
เอิ๊กก~
                กินอิ่มจนเผลอเรอออกมาเลยอ่ะ น่าเกลียดที่สุดเลยฉัน คนในร้านมองมาเป็นตาเดียวกันด้วยสีหน้า (- - ) แบบนี้กันเป็นแถว เสียงดังไปเหรอ ขอโทษทีนะ  -*-
                อยู่ในสภาพนี้แล้ว จะไปรักษาภาพพจน์ทำไมล่ะ -0-
                ฉันพาร่างอันบอบบางของตัวเองเดินกลับมาที่ร้านพร้อมที่จะทำงานเพราะเติมพลังงานมาเพียบ แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงจนเกือบถลนปนช็อกสุดขีด เมื่อเห็นสภาพร้านที่ฉันไม่อยู่เพียงครึ่งชั่วโมง มันเปลี่ยนไปชนิดที่เรียกว่าจำไม่ได้เลยทีเดียว ประตูพัง กระจกแตก เสื้อในกระจุยกระจาย แถมกล้องวงจรปิดก็ถูกทำลายไม่เหลือซาก O_o
                เละ!!!!!!!
 
.................
แวบมาลงทีลตอนสองตอน ฝากวิจารณ์ด้วยนะคร้าา เค้าจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ งิงิ  ^^