รักนี้คือนาย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ตู้ม
"เฮ้ยยยย เธอ"
"โอ๊ยยยย เจ็บชะมัดเลยตกลงมาได้ไงเนี่ย ปวดๆๆๆๆ"
"เธอมาจากไหน เเล้วหลังคาบ้านฉันละ"
"อย่าพึงพูดมากได้มั้ยช่วยฉันก่อนเถอะ เเล้วโดน่าละ โดน่านายอยู่ไหน"
"อยู่นี่ซินนี่"
"เเมวพูดได้ 0 O นี่มันอะไรกันเนี่ย"
"จะช่วยมั้ยเนี่ย รีบหน่อยสิ"
"ได้ๆิ เเล้วเธอมาจากไหนเนี่ย"
"ฉันชื่อซินนี่ มาจากโลกเเม่มด"
"ส่วนฉันโดน่าเป็นเเมวพูดได้"
"เเล้วเธอลงมาจากหลังคาได้ไง"
"ก็ไม่รู้อะไรตัดหน้่่าเลยตกลงมา เเต่เรื่องหลังคาไม่ต้องห่วงฉันซ่อมให้ เเ้ล้วนายชื่ออะไร"
"ชื่อลิสเลอร์ เเล้วเธอมาได้ไง"
"ก็นั้งไม้กวาดลงมา"
"ซินนี่เเล้วเราจะกลับยังไง"
"ก็นั้งไม้กวาดกับไงโดน่า"
"เเต่ว่า....ไม้กวาดมันหักเเล้วนะเเล้วอีกอย่างเธอก็ยังใช่เวทย์ซ่อมไม้กวาดไม่เป็นด้วย"
"ไม่นะงั้นก็กลับโลกเเม่มดไม่ได้ดิ เเต่ไม่เป็นไรของที่ท่านเเม่ให้มามันก็ยังอยู่"
"เเต่ว่า....มัน..."
"ไปไหนเเล้ว ไปไหน หาไม่เจอ"
"ก็มันเเตกไปเเล้วนิเเล้วมันก็ไปหล่นที่ไหนก็ไม่รู้"
"ไม่นะไม่มมมม ไม่เป็นไรใช่เวทย์สื่อสารก็ได้"
"เเต่ที่นี่มันอยู่ไกลเกินคงไม่มีสัญยานหลอกนะ"
"เเล้วฉันจะอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร เเล้วจะ...."
"เลิกพูดมากสักทีได้มั้ย ใช้เวลาที่เธอพูดมากเนี่ยมาซ่อมหลังคาบ้านฉันก่อนมั้ย ดูสิเนี่ยหิมะมันตกลงที่บ้านฉันหมดเเล้วเนี่ยยย!!"
"รู้เเล้วน่าเลิกพูดมากสักทีเถอะเพราะเวทย์ที่ฉันจะใช้สมาธิเหมือนกันนะยะ"
"งั้นก็รีบซ่ิอมสักทีเธอนี่มันตัวป่วนจริงๆเลยวันคริสมาสบ้าบอ"
หลังจากที่นายนี้นพูดจบฉันก็เริ่มร่ายเวทย์ที่ฉันเพิ่งเรียนมาเมื่อสองวันก่อนซึ่งมันเป็นเวทย์ที่ง่ายมากๆขนาดเเม่มดตัวน้อยยังใช้ได้เลย เเล้วจะนับประสาอะไรกับเเม่มดอายุ 17 อย่างฉัน คอยดูนะฉันจะทำให้หลังคาบ้านนายหมอนี้เงาวิงค์ๆไปเลย
"ซูมาซูมามิจงกลายเป็นหลังคาบ้านด้วยเถิด"
พรึ่บบบบบบบบ
"เป็นไงละฝีมือฉันสวยละสิอึ้งละสิ ไม่ต้องชมนะฟังจนเบื่อเเหละ"
"ซินนี่เธอดูหลังคาก่อนมั้ยก่อนที่จะพูดฉันละอายเเทนเธอจริงๆเลย"
"พยูนนี่น่าเธอทำหลังคาบ้านฉันเป็นรูปพยูนหรอ"
"ใช่ที่ไหน ไหนดูสิ เออ.....คือฉันเเค่เล่นมุขหน่ะนายไม่ต้องกลัวหรอกเดี่ยวก็ร่ายใหม่ได้....มั้งนะ"
"งั้นก็รีบๆทำซะ"
"ซิม่าซิกูเดอร์ จงกลายเป็นหลังคาที่งดงาม"
ปิ๊งงงงงงงง
"ไงละฉันบอกเเล้วก็เเค่เล่นมุขของเเบบนี้กล้วยๆอึ้งกันอีกเเล้วสิ"
"ซินนี่นี่มันยิ่งกว่าหลังคาก่อนอีกนะเพราะมันคือเขาควาย"
"ไม่จริงอะๆไม่ใช่อะมันต้องมีอะไรผิดพลาดเเน่ๆเลย ฉันจะร่ายเวทย์ใหม่"
"พอเลยซินนี่เดี่ยวฉันร่ายเวทย์เอง เหมียวๆโมโอม่ากาเปียจงกลายเป็นหลังคาบ้าน"
วิงค์สสสสสสสสส
"ขอบใจนะโดน่าเเต่ทีหลังไม่ต้องหรอกเพราะฉันทำเองได้"
"เก่งจริงๆ"
"ทำเสร็จเเล้วก็เชิญออกไปจากบ้านฉันได้เเล้ว"
"นี่นายจะใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆกับเเมวเหมียวที่เเสนน่ารักน่าเอ็นดูเเบบนี้เลยหรอ ให้ฉันกับเเมวเหมียวออกไปอยู่ข้างนอกในอากาศเย็นๆเเบบนี้เนี่ยนะนายไม่สงสารฉันกับเเมวเหมียวผู้น่ารักคนนี้หรอ....ใช่มั้ยโดน่า"
"ใช่ๆฉันกับซินนี่ไม่มีที่ไปหรอกนะ"
"ไปได้เเหละฉันฉันต้องรีบเข้านอนเพราะพรุ้งนี้ฉันต้องรีดไปเปิดร้านเเต่เช้าเเละพรุ้งนี้ก็คือวันเเรกของร้านฉันด้วย"
 พรุ้งนี่เราเปิดร้านวันเเรกเเต่ยังไม่มีพนักงานให้ยัยนี่ทำงานเเรกกับอยู่บ้านเราดีกว่า
"ฉันให้เธออยู่ก็ได้เเต่มีข้อเเรกเปลี่ยน"
"อะไรหรอ"
"เธอต้องไปเป็นพนักงานที่ร้านฉัน"
"ได้เลยเจ้าค่ะ โดน่าเรามีที่อยู่เ้เล้วดีใจมั้ย"
"ใช่ๆดีใจมากเลย"
"ฉันนอนห้องนั้นเเล้วกัน"
"เฮ้ยนั้นมันห้องฉัน"
"นายก็นอนข้างนอกสิ ใช่ๆท่านเเม่บอกว่าผู้ชายควรเสียสละให้ผู้หญิง นายไปนอนข้างนอกบ้านเลยก็ได้นะ"
"เฮ้ยจะบ้าหรอไงใครจะไปนอนตากอากาศหนาวเเบบนั้นได้"
"นายก็นอนที่ห้องน้ำเเล้วกัน เย็นสบายเเต่หนาวหน่อยนะนายก็เปิดเครื่องทำน้ำอุ่นก็เเล้วกัน"
"เธอจะบ้าหรอไงหะ ใครจะไปนอนในห้องน้ำเธอคนเดียวเเล้วกัน"
"งั้นนายก็นอนบนโซฟาก็ได้นี่"
"งั้นเดี่ยวฉันนอนเตียงเเล้วเธอนอนพื้นข้างล่างในห้องก็เเล้งกันเดี่ยวฉันปูที่นอนให้"
"ไม่ฉันจะนอนบนเตียงนายตั้งหากนอนบนพื้น"
ในที่สุดฉันก็ต้องมานอนบนเตียงกับนายเเต่มีหมอนข้างกั้นไว้อยู่ ที่เเค่นี้ฉันนอนดิ่นไม่ได้เลยอะเเคบมากเลย ไม่รู้นะว่านายนี่นอนดิ่นหรือถีบฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ฉันยิ่งเป็นคนตื่นง่ายอยู่ด้วยเเต่ก็ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ต้องรองนอนดูเเต่ถ้านายนี่คิดจะทำไรฉันละก็ฉันจะเสกนายให้เป็นควายเลยค่อยดู