Immortal Dragon (คิดชื่อเรื่องยังไม่ออกใช้ชื่อนี้ไปก่อน)

คุยกับผู้เขียน สวัสดีดี้ดี....คุณนักอ่านทุกท่านนะคะ ต้องบอกนิดนึงก่อนที่คุณผู้อ่านจะเข้ามาอ่านและผิดหวังกับการเขียนของออร่า (ขอแทนตัวเองดั้วชื่อนี้ละกันนะคะถือเป็นชื่อเรียกย่อๆในวงการไป) โดยส่วนตัวแล้วเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่มีจิตนการแล้วความเพ้อเจ้าอัดอั้นอยู่ในตัวสูง และไม่รู้จะไประบายออกที่ไหน จนในที่สุดสมองอันน้อยนิดก็เลยคิดหาทางออกโดยการดึงเอาเรื่องเพ้อเจ้อกับจิตนาการที่ในโลกแห่งความจริงมันเป็นไปไม่ได้ ออกมาจากสมองอันรกรุงรัง บทที่1 ปฐมบทแห่งอิมมอลทอล์ ปฐพีหนักเเน่นมิหวั่นไหว ธาราใสโอบอ้อมเอื้ออารี วายุพัดเเผ่วเบาเชื้อมไมตรี อัคนีสาดเเสงส่องนำพา เด็กสาวผมบลอนทอง ตวัดนันต์ตาสีฟ้ามองตัวหนังสือสีทอง ที่สลักอยู่บนผนัง เเวบนึงเธอรู้สึกเหมือนเลือดในตัวเเล่นพล่านไปทั่วร่าง เเต่เเทนที่จะรู้สึกร้อนตามอุณหภูมิของเลือด เธอกลับรู้สึกเย็นราวกับมีน้ำเย็นๆไหลไปทั่วร่างมากกว่า 'เอาอีกแล้ว' 'ร่างกายเรานิประหลาดขึ้นทุกวัน' เด็กสาวคิด ก่อนจะสะบัดหัวไปมาเหมือนจะไล่ความคิดนั้นออกไปจากหัว แต่ความเย็นที่ไหลพล่านไม่หยุดอยู่ในตัวยังคงฟ้องว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง มือเรียวติดจะขาวซีดค่อยไล่ไปตามตัวอักษรสีทองบนพนัง บทกลอนแห่งอิมมอทอลร์ "ซิลเวียนั่นน้องกำลังทำอะไร" เสียงทุ้มดังมาจากทางด้านหลังก่อนจะเธอสบเข้ากับเจ้าของนันต์ตาสีน้ำเงินเข้ม ที่มักทอแสงอ่อนโยนเสมอเมื่อ ทอดมองน้องสาวคนเดียวที่เขาทั้งรักทั้งเอ็นดู น้องสาวที่เป็นผู้หญิงคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิตของเขา เด็กสาวสดุ้งก่อนจะหันหลังไปตามเสียงเรียก ฉับพลันความเย็นในร่างก็พลันปรับเป็นอุณหภูมิของคนปกติทั่วไปอย่างรวดเร็ว  ร่างบางกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะหลุบนันต์ตาสีฟ้าใสกลมโตคู่นั้นลง เพื่อซ่อนหยดน้ำตาจากคนเป็นพี่ ความคิดจมดิ่งสู่ความทรงจำ ถึงบุคคลสำคัญผู้ซึ่งจากไป ' อย่าร้องไห้ เป็นเจ้าหญิง จะอ่อนแอไม่ได้ เข้าใจมั้ย ซินเวีย' เสียงหวานกล่าวคำพูดหนักแน่น หากแต่แววตาสีอเมธิสของผู้พูดกลับฉายแสงอ่อนโยน ทอดมองร่างเล็กๆที่ล้มอยู่พื้น แขนข้างซ้ายมีรอยแผลที่เกิดจากความซุกซน นันต์ตาสีฟ้าใสนองไปด้วยน้ำตา 'แต่หญิงเจ็บนี่ ' เสียงเล็กๆเจื้อแจ้ว ของเจ้าหญิงตัวจ้อยโต้ขึ้น ปากเล็กเบ้ออกอยากขัดใจ ก่อนจะยกมือป้อมๆขึ้นมาปาดน้ำตา   'เจ็บก็ต้องอดทน' ผู้เป็นมารดากล่าว หากแต่คอยเฝ้ามองทุกการกระทำของเจ้าตัวเล็กไม่คลาดสายตา  ใจคนเป็นแม่ มีหรือจะไม่อยากเข้าไปโอบกอดปลอบประโลมลูกให้บรรเทาความเจ็บ หากแต่ด้วย ฐานันดรศักดิ์อันสูงส่ง ทำให้มิอาจทำอย่างใจคิด ' ถ้าเช่นนั้น หญิงก็ไม่อยากเป็นเจ้าหญิงแล้วเป็นเจ้าหญิง เจ็บก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ได้ เสียใจก็ไม่ได้ อ่อนแอก็ไม่ได้ แถมท่านแม่ก็ไม่รัก' เสียงเล็กๆยังคงตัดพ้อ ขณะที่คนเป็นแม่แอบอมยิ้มกับความคิดของลูกสาว ร่างเล็กๆป้อมๆของเจ้าหญิงน้อยวัยห้าขวบ ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่ทำทีไม่สนใจ เจ้าตัวเล็กก็เบ้ะปากเริ่มบีบน้ำตา เรียกร้องความสนใจจากบุกคนที่สาม 'พี่ชาย พี่ชายอยู่ไหน น้องหญิงจะหาพี่ชาย' เด็กชายวัย7ขวบวิ่งน่าตาตื่นออกมาจากพุ้มไม้ มองซ้ายมองขวา หาเจ้าของเสียง 'ซิลเวีย ท่านแม่' เด็กชายตัวน้อยวิ่งทักๆตรงมาหามารดา และน้องสาว ตากลมโตสีน้ำเงินเข้ม ฉายแววตื่นตระหนก 'น้องเป็นอะไร ใครรังแกซิลเวียของพี่' ร่างเล็กทำน่านิ้ว วางท่าขึงขัง ขณะกอดน้องสาวพลางลูบห้วปลอบประโลม   ผู้เป็นมารดามองภาพตรงน่าแล้วส่ายหัว ดูทำเข้า แต่ละคน น้องสาวก็ช่างไร้เดียงสา เอาแต่ใจยิ่งหนัก ความเป็นเด็กทำให้ไม่รู้ว่าภาระน่าที่เบื้องน่าที่รออยู่นั่นยิ่งใหญ่หนักหนาเพียงใด ส่วนเด็กชายผู้เป็นพี่นั้นก็วางมาดสะเกินกว่าเด็กเจ็ดขวบควรจะเป็น ไอ้ท่าทีแบบนั้น ท่าทีที่แม้ผู้ใหญ่เห็นยังอาย หากแต่ใครจะรู้ว่า สองชีวิตเล็กๆที่กำลังกอดกันกลมอยู่ คนนึงจะเป็นถึง ว่าที่พระคู่หมั้นแห่งพระนครดราก้อน เจ้าหญิง เซลิเวียน่า ราฟาเอล เลโอนาท พระธิดา องค์เดียวแห่งอิมมอลทอลร์ ส่วนอีกคน ก็เป็นรัชทายาทคนสำคัญแห่งอิมมอลทอลร์ เจ้าชาย เซทดริก ราฟาเอล เลโอนาท 'ท่านแม่ ไม่รักน้องหญิงแล้วเพคะพี่ชาย ท่านแม่ไม่สนใจหญิงเลย' เซทดริกน้อยคลายอ้อมกอดจากน้องสาว ก่อนจะสังเกตเห็นว่าที่แขนเล็กขาวซีดนั้นมีรอยถลอกเป็นแผลเล็กๆ มีเลือดไหลซิบๆ 'ท่านแม่' เซทดริกน้อยร้องเรียก เสียงน้อยๆนั้น กับแววตาเว้าวอนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวแบบนั้น ทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่า ช่างเหมือนใครบางคนเสียจริง ถอดแบบกันออกมาไม่มีผิด เธอถอนหายใจ ทั้งพี่ชาย ทั้งพระบิดา ตามใจเจ้าหญิงน้อยสะขนาดนี้ ขืนเธอไม่ดัดนิสัยลูก อนาคตคงถูกพระนครดราก้อนส่งตัวกลับพร้อมสงครามเป็นแน่ 'เซท น้องสาวของเจ้ามิใช่เพียงเด็กผู้หญิงหากแต่เป็นเจ้าหญิงแห่งอิมมอลทอลร์ เช่นเดียวกับเจ้าผู้ซึ่งเป็นรัชทายาท เจ้าทั้งสองจะต้องรับภาระหน้าที่ เจ้าห้าม อ่อนแอ ให้ใครเห็น ห้ามเอาความเห็นส่วนตัวเป็นใหญ่ จะต้องทำเพื่อส่วนรวม และยืนหยัดให้ได้ด้วยตัวเอง' เด็กชายพยักน่าหงึกหงัก แม้จะอยู่ในวัยเพียงเจ็ดขวบแต่เซคดริกก็เข้าใจในคำตรัสของพระมารดาทุกคำพูดอย่างลึกซึ้ง นันต์ตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว 'ลูกรู้ดี ท่านแม่ แต่ซิลเวียยังเล็ก ท่านแม่อย่าใจร้ายกับน้องเลย ลูกจะแบกรับน่าที่ และจะปกป้องฅดูแลน้องเอง' คำพูดของลูกชายคนโต ทำให้เธอใจอ่อน ดึงตัวเจ้าตัวเล็กทั้งสองเข้าสู่อ้อมอก ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน เด็กน้อยทั้งสองรู้สึกได้ถึงความรักจากอ้อมกอดของมารดาที่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านอ้อมกอดและสายตาที่อบอุ่นเสมอ  ก่อนจะได้ยินเสียงหวานเปรยเบาๆ 'แม่คงจะเป็นแม่ที่ดีกว่านี้ได้หากแม่เป็นเพียงแม่คนนึง มิใช่ มหาจักพรรคดินีแห่งอิมมอลทอลร์ '