Sorry..I'm not bad boy! ที่รักครับผมไม่ใช่อันธพาล

‘สายเรียกเข้า...พี่ฮัล’

“พี่ฮัล ฟังเอวาก่อนนะคือว่า..”

(เมื่อกี้ใคร! ที่หายตัวไปนี่ไปอยู่กับมันหรอ!)

“ฟังก่อนสิ คือ...”

(บอกมาว่ามันเป็นใคร! คริสตินใช่ไหม!)

“พี่ก็ฟังฉันก่อนได้ไหม!”ฉันตวาดปลายเสียงที่พูดขัด ฉันรู้ว่าความใจร้อนของพี่ฮัลมันมีมากแต่ถ้าไม่ฟังฉันเลยแบบนี้จะรู้เรื่องตอนไหนก็ไม่รู้

(โทษที..)

“ฟังนะ ฉันทำโทรศัพท์หายตอนที่ไปเจอผู้ชายคนนึงที่ท่าทางหลงตัวเอง เขาอ้างเหตุผลที่ไร้สาระผูกมัดให้ฉันต้องเป็นผู้หญิงของเขานะ..”

(เดี่ยวค่อยคุยกันเรื่องนี้ เปิดตู้เย็นแล้วทำอะไรก็ได้ให้พี่หน่อยนะเดี่ยวจะแวะไปที่คอนโดฯ)

“ค่ะ ฉันจะทำผัดมักกะโรนีที่พี่ชอบแล้วกัน”

ปิ้บ..

ฉันวางสายแล้วเดินอย่างรวดเร็วไปหยิบของบางอย่างในตู้เย็นที่สามารถทำผัดมักกะโรนีที่พี่ฮัลชอบ แต่ก็แปลกนะเพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงวันข้าวของเยอะแยะไปหมดเลยในตู้เย็นเนี่ย พี่ฮัลแอบเอามาเติมให้ตอนไหนกันนะ คิดจะปิดบังตลอดเลยรึไงพี่บ้า!

ปิ๊ง ป่องงง !

เสียงอ๊อดประตูที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องรี่ไฟที่เตาลง แล้วรีบวิ่งไปเปิดตูให้คนที่ยืนรออยู่สักพักแล้ว

“ทำไรอยู่ เมื่อยนะยืนเนี่ย- -“

ร่างสูงในเสื้อโค๊ทที่เผยแผ่นอกกว้างๆ เล็กน้อย กับกางเกงเดฟพับขาไม่เท่ากันยื่นทำหน้ามุ่ยและบ่นงืมงัมเป็นระยะ แต่ในมือที่ถือถุงมากมายของเขากับทำให้เขาดูเหมือนคุณลุงที่ถือของหนักมาให้คุณป้าที่บ้านเลย ภาพนี้คงหายากสำหรับผู้ชายอย่างพี่ฮัลโดยปกติเขาไม่ค่อยที่จะออกตะเวนซื้ออาหารซื้ออะไรเท่าไหร่ เพราะเขาบ่นว่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก เสียเวลาไปกับการเดินเลือกอะไรก็ไม่รู้นานๆ เป็นผู้ชายที่ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย!

“ผัดมักกะโรนี ที่พี่ชอบไง^^”ฉันช่วยพี่ฮัลถือถุงกระดาษ ภายในถุงบรรจุทั้งแชมพู ครีมอาบน้ำ แปรงสีฟันและอื่นๆอีกมากมายก่ายกอง

“ไหม้แล้วมั้ง ไม่ต้องมาช่วยหรอกฉันเป็นผู้ชายนะ”

“ปากบอกว่าไม่ แต่มือก็ยังแกว่งเล่นอยู่เลยนะค่ะ”ฉันหันไปแวดประชดพี่ชายสุดที่รัก ร่างสูงจิปากก่อนที่จะทิ้งตัวบนโซฟาสีขาวสะอาดสะอ้านในห้องรับแขกที่กว้างใหญ่นี่

“จิ! หิวแล้วน่าเลิกกัดพี่ได้แล้ว”

“จ้าจ้า เดี่ยวจะไปผัดให้เสร็จแล้วน้าเด็กน้อย- -^”ฉันวางของทุกอย่างบนโต๊ะในห้องครัวก่อนที่จะจัดการกับมักกะโรนีที่ยังผัดไม่เสร็จนี่ให้เรียบร้อย

“ตกลง ไปเจอกับไอ้ขยะนั่นได้ยังไง”เสียงทุ้มดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะตักมักกะโรนีคำโตเข้าปาก

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก..” ฉันกลืนมักกะโรนีคำโตจนหมด แล้วเปร่งเสียงออกมาต่อ “ฉันก็แค่เตะกระป๋องน้ำไปโดนเขา หมอนั่นก็เลยตามราวีฉันแหละ”

“เธอนี่น่า... สำหรับไอ้ขยะนั่นใบหน้ามันเป็นจุดขาย ไปทำแบบนั้นก็เท่ากับหาเรื่องมันชัดๆ”

จุดขาย? พี่ฮัลพูดเรื่องอะไรกัน หมอนั่นเป็นพวกทำงานในผับเหรอ หรือว่าเป็นพวกขายตัว!? บ้าน่าหมอนั่นเป็นผู้ชายนะจะมาขายตัวได้ยังไงกัน-.- สงสัยคงเป็นพวกดารา นายแบบ นักร้องละมั้ง

"ว่าแล้วเชียว หลงตัวเองซะขนาดนั้น..."

"...คิก"ร่างสูงเคี้ยวอาหารในปากไปขำไป ก่อนที่จะกลืนอาหารลงคอแล้วพูดต่อ "แล้วจะทำไงต่อไปละ ให้พี่จัดการให้เลยรึเปล่า?"

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก อีตานั่นคงไม่มายุ่งกับฉันให้เสียหายกับตัวเองหรอกน่า"

ร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากัน "หรือว่า..เป็นห่วงมัน?"

แค่ก แค่ก!

เป็นห่วง! ให้ตายสินี่ฉันสำลั่กออกมาเลยนะ 

"เฮ้ย! กินน้ำก่อน!!"

“ไม่ต้องแตกตื่นหรอกน่า แค่อย่าพูดอะไรแปลกๆแบบนั้นอีก ฉันคงจะกินไม่ลงถ้ายังพูดต่อ-*-”

“นี่ยังกินไม่หมดอีกหรอ-.-“ฉันเงยหน้าขึ้นมาร่างสูงที่ถือจานมักกะโรนีที่ไม่เหลือแม้แต่คราบซอสมะเขือเทศ ให้ตายสิ! นี่กินหรือยัดเนี่ย

“ช่างฉันเถอะ อย่าลืมล้างจานด้วยละ...”

‘lalalalala….’เสียงริงโทนของพี่ชายดังขึ้นในขณะที่เรากำลังนั่งดูหนังเรื่องโปรดของเขากันอยู่

“ไม่รับเหรอ?”

“ไม่เอา รับทีไรมีแต่เรื่องทุกที”

“ถ้าคนในสายเขามีเรื่อง พี่ก็น่าจะช่วยเขาไม่ใช่เหรอ?”ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ พี่ฮัลแล้วกดรับและยื่นให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อออ...มีอะไรอีกละ”สีหน้าพี่ฮัลเปลี่ยนไปเล็กน้อย พร้อมเสียงของเขาดังขึ้นอีกเท่าตัว “บอกมันให้รอฉัน! ฉันจะไปเดี่ยวนี้แหละ!”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น มีอะไรเหรอค่ะ”

“เอาไว้เราค่อยมาดูหนังกันต่อนะ ตอนนี้พี่มีธุระที่สำคัญมากจริงๆ”ร่างสูงหายตัวไปในห้องครัว แล้วกลับออกมาพร้อมโคล่ากระป๋องเขาเดินออกจากห้องนี้ไปโดยทิ้งท้ายไว้ว่า

“อย่าไปไหน! ถ้าเธอไปไหนพี่จะโกรธเธอนะได้ยินรึเปล่า”

“ได้ยินค่า ฉันไม่มีที่ไปอยู่แล้วน่า”ฉันตะโกนกลับไป เมื่อร่างสูงได้ยินแบบนั้นจึงปิดประตูแล้วหายไปทันที

“นี่ เช้าแล้วคิดจะนอนไปถึงไหนกัน...”เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้น

ถ้าจะส่งเสียงเฉยๆก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ! แต่นี่เขาเอานิ้วเย็นๆมาจิ้มหน้าฉันด้วยถึงจะเช้ายังไงแต่นี่มันเวลานอนนะ แล้วฉันก็จะนอนไม่มีใครหน้าไหนปลุกฉันได้หรอกย่ะ! ฉันบัดมือของเขาออกจากใบหน้า ทันทีที่พยายามจะปัดออกเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจนฉันต้องสะดุ้งตื่นทันที

“เอวา! ตื่น!”

ฉันเด้งตัวขึ้น ก่อนที่จะกลืนน้ำลายแล้วเค้นเสียงของตัวเองออกมา“พะพะพี่ฮัลตกใจหมดเลย...”.

“แหงสิ ปลุกตั้งนานแล้วไม่ยอมตื่นเอง นี่แปดโมงสิบห้าแล้วคิดจะสายตั้งแต่วันแรกเลยรึไง”

หา? สายตั้งแต่วันแรกงั้นเหรอเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ละเนี่ย ฉันมาอยู่โตเกียวได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์กว่าแล้วและทุกวันฉันก็ตื่นประมาณเก้าโมงตลอดนี่น่า ปกติพี่ก็ไม่เคยปลุกฉันหรืออะไรเลย ทำไมวันนี้มาพูดจาแปลกๆละงงชะมัด

“เอา! นี่ชุดรีบไปอาบน้ำได้แล้วเดี่ยวไม่ทันโฮมรูมก็แย่สิ”ฉันมองมือของพี่ฮัลที่ยื่นถุงบางอย่างมาให้ฉัน

“เอ๊ะ?”

“เออ ฉันลืมบอกเรื่องโรงเรียนกับเธอไป...แต่ฉันก็ดำเนินเรื่องย้ายโรงเรียนให้เธอแล้วแหละรีบไปอาบน้ำแล้วใส่นี่เถอะ”

ทันทีที่พี่ฮัลพูดจบประโยคฉันก็เข้าใจความหมายของคำว่า ’สาย’ โดยอัตโนมัติ ฉันคว้าถุงจากมือของร่างสูงก่อนที่จะพยักหน้าพร้อมส่งสายตาไปว่าเชื่อมือฉันได้เลย! แล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปในห้องน้ำทันที

“ไม่ลืมอะไรแล้วแน่นะ?”มือเรียวยาวของพี่ฮัลเอื้อมมาปลดสายเบลท์ที่คาดเอวฉันอยู่ แต่ฉันก็ปลดเองได้นะทำไมเดี่ยวนี้พี่ชายฉันดูละเอียดอ่อนจังนะ หรือว่าเขาเอาหัวไปโขกกำแพงมา นั่นสินะ!พี่ฮัลยิ่งเป็นพวกบ้าพลังด้วย พูดถึงเรื่องบ้าพลังแล้วยังขำไม่หายเลยแฮะ สมัยที่เรียนอยู่เขาก็ถูกล้อประจำว่าเป็นพี่ชายที่หวงน้องสาว เพราะเขาเอาแต่ปกป้องฉันจากเพื่อนในห้องของฉันแต่ตอนนั้นเพื่อนของฉันก็แค่พยายามจะคืนยางลบที่ยืมฉันไปเท่านั้น พี่ฮัลนี่บ้าดีเดือดชะมัด

“เฮ้? มัวยิ้มอะไรอยู่เล่าทำไมไม่รีบลงไปอีก”ร่างสูงเขย่าตัวฉันเบาๆ

“อะอ้าว แล้วพี่ละ?” ฉันเอียงคอถามพี่ฮัล “ทำไมไม่จอดรถไว้แล้วลงไปเข้าเรียนซะละ?”

“ให้ตายสิ เห็นสัญลักษณ์บนสูทนี่ไหม? โรงเรียนพี่อยู่อีกไกลโขเลย รู้แบบนี้ควรรีบลงใช่ไหมเอวา”

ร่างสูงหันมาสบตาฉันเขม่น ฉันรู้ทันทีว่าพี่ฮัลถึงจะเป็นเด็กเกเรแต่ก็คงไม่อยากไปเรียนสายตั้งแต่วันแรกอยู่แล้วแหละนะ ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้เขาก่อนที่จะรีบเปิดประตูรถแล้วโบกมือให้รถที่ทะยานออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

ช่วงนี้พี่ฮัลดูอ่อนโยน ละเอียดอ่อนกับฉันในหลายๆเรื่องจนฉันก็แอบคิดสงสัยเหมือนกันว่าพี่ชายฉันดูแปลกกว่าปกติ เพราะฉันไม่เคยเห็นพี่ดูแลฉันมากขนาดนี้ สงสัยพี่ชายตัวเองแบบนี้ก็คงแปลกเหมือนกันแหละนะ ช่างเถอะบางทีการมาที่ญี่ปุ่นอาจมีอะไรดีๆเกิดขึ้นก็ได้ 

to be continue..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++