หล่อ วุ่น ลุ้น รัก

ขณะที่่ผมกำลังกังวลอยู่ ทันใดนั้นเอง...

"ตึ้ง ตือ ดือ ดึ่ง!!"

เสียงคีย์บอร์ดของวงดนตรีข้างหลัง จากที่นั่งช็อคกันไปเกือบ ครึ่ง ชม.

ตอนนี้เริ่มมีชีวิตขึ้นมาแล้ว เสียงกลอง และ เสียงเบสก็ตามขึ้นมาเรื่อยๆ

มันทำให้ผมและทุกๆคนสบายใจมากขึ้นกว่าเดิม

ผมร้องตามเสียงดนตรีอันไพเราะจากนักดนตรีทั้ง 3 คน ที่น่าจะมีประสบการณ์พอสมควร

ว่าแต่ทำไมพวกแกไม่เล่นตั้งแต่แรกว่ะ ผมคิดในใจ

"And the world will live as one ..."

จนเมื่อบทเพลงจบลง

เสียงปรบมือมากมายจากคนในร้านที่คอยเป็น back ให้ผม

"แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ ๆ"

ผมรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

แต่แล้วสักพักเสียงปรบมือก็เงียบสงัดลงในทันที...

ไอหัวโจกนั่นลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พร้อมเดินตรงมาที่ผม

มันยืนนิ่ง...พร้อมกับสั่งเพื่อนให้หยิบขวดส่งให้มัน

"เฮ้ย!!หยิบขวดนั้นมา เด๊ะ!!"

ฉิบหายแล้วสิ วันนี้เราต้องเจ็บตัวกลับบ้านแน่ๆ เพราะเมื่อกี้ด้วยความตื่นเต้น

จึงอาจทำให้ผมมีการร้องเพี๊ยนปิ่มๆไปบางท่อน แต่ถ้าไม่สังเกตจริงๆก็ไม่น่าจะรู้

"แก......" มันพูดพรางยืนจ้องหน้าผม ตาไม่กระพริบ

โอ้โห นี่ถึงกับ จะตีหัวกันเลยหรอ ค่อยๆพูดค่อยๆจาก็ได้นะ ตรงไหนร้องไม่ดี

ตรงไหนร้องเพี๊ยนก็บอกกันตรงๆได้จ๊ะ  ผมหลับตาลุ้นตัวเกร็งไป 5 วินาที

แต่แล้วก็...

"แกมันสุดยอดไปเลยว่ะ!!" มันพุ่งเข้ามากอดผม

อ้าว เฮ้ย!! นี่เรารอดชีวิตหรอ ผมคิดพรางเหงื่อตก

ตอนนี้มือมันกอดหลังผมแน่น ว่าแต่เราไปสนิทกันตอนไหนว่ะเนี่ย...