When I fall in love (กว่าจะรู้ว่ารัก)

   นานมาแล้ว ฉันอยากไปสยามโอเชี่ยนเวิลด์มากถึงมากที่สุด นานจนฉันก็ลืมไปแล้วว่าเคยอยากจะไปมากขนาดไหน แต่แล้ววันนี้..ฉันกลับมายืนอยู่ที่นี่ ที่สยามโอเชี่ยนเวิลด์
   เพราะอะไรน่ะเหรอ?
   ‘เจิ้ล! วันอาทิตย์ว่างไหม?’
   ’มีอะไรอ่ะ?’
   ’พี่มีบัตรสยามโอเชี่ยนฯอยู่สองใบอ่ะ’
   ’แล้ว..?’
   ’ไปด้วยกันไหม?’
   ...
   และในที่สุดฉันก็มายืนอยู่ที่นี่ทั้งที่ไม่ได้อยากมา หรือตกปากรับคำว่าจะมาเลยสักครั้ง! ผู้ชายคนนี้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้เขาลากฉันลงมาจากเตียงโดยที่ไม่แคร์ความสมัครใจของฉันเลยสักนิด!!
   บ้าที่สุด- -!!
   “เอนเจลเร็วๆสิ เราจะเข้าไปดูสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำกันแล้วนะ~><” ฉันอดไม่ได้ที่จะมองหน้าพี่เอิร์ทอย่างเอือมระอา..ผู้ชายคนนี้อยู่มอ.5แล้วจริงๆน่ะเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลย บอกฉันว่าปอ.5 ยังน่าเชื่อซะกว่า- -
   ฉันเดินตามเข้าไปใน..เอ่อ ส่วนที่สองล่ะมั้ง รู้สึกว่าเขาจะตั้งจทำให้เหมือนอยู่ในป่า(จำลอง)..แต่ให้ตายเถอะ! นี่มันสยามโอเชี่ยนฯหรือบ้านผีสิง ฉันมาดูปลานะ ไม่ได้จะมาดูผี
   โธ่~! แค่ก้าวเข้ามาเท้าแรกฉันก็อยากจะกลับออกไปทางเดินซะแล้วT T
   “เป็นไรอ่ะ@_@?”
   “ไม่เข้าไปแล้วได้ไหมอ่ะพี่เอิร์ทT^T”
   “ทำไมอ่า?” ฉันเงียบก่อนจะหันไปมองรอบๆตัว..ต้นไม้พวกนั้นT^T สะพานไม้ที่เหยียบอยู่TT^TT แล้วก็งูที่อยู่ตรงหน้าTT^TT;; 
   ฮือๆ~ ตูจะรอดไหมเนี่ยT T
   “พี่เอิร์ทแน่ใจนะว่าจะไม่มีงูโผล่ออกมาจากต้นไม้พวกนี้- -;”
   “ฮ่าๆ ไม่หรอกเจิ้ล>O<”
   “แล้วไอ้สะพานนี้มันจะไม่พังโครมลงไปจริงๆเหรอ? มันดูไม่แข็งแรงเลยอ่ะ- - รับน้ำหนักได้กี่คนวะเนี่ยT T” เท่าที่ดู.ตอนนี้ก็มีคนยืนอยู่บนสะพานราวๆ...30 คน!T^T!
   “ฮ่าๆ เค้าสร้างมาให้ดูไม่แข็งแรงเฉยๆหรอก จริงๆมันแข็งแรงมากเลยนะ^^”
   แอ๊ดดด กึก กึก
   “^^; มันคงมีกลไกทำให้เกิดเสียงน่ะ ฮะฮะฮะ”  เชื่อพี่เจิ้ลก็แมวสิ(?)- -
   “แล้วไอ้กบสตอเบอรี่(กบลูกดอกพิษสีแดง)พวกนี้มันจะไม่หลุดออกมาแน่นะ?”
   “^^; ไม่หรอก เขาปิดแน่นหนาแล้ว...นะ” พี่เอิร์ทถึงกับชะงักเมื่อฉันชี้ให้เห็นตู้กบสตอเบอรี่ตัวเล็กแต่พิษไม่เล็กตู้หนึ่ง ไอ้กบแสนซนนั่นมันกระโดดดึ๋งๆราวกับหาทางออกเพื่อมาจัดการพวกเรายังไงยังงั้นT T ดูสิ ขนาดพูดแล้วยังมามองหน้าอีก
   แม่จ๋า~ หนูโดนกบ(มองหน้า)หาเรื่อง~~T T
   “เอ่อ...”
   “ไม่เอาแล้ว~! กลับกันเถอะ~” ฮือๆT^T
   “เจิ้ลพี่ว่า..”
   “งู!” ฉันชี้ไปที่งูสีหลืองตัวใหญ่ซึ่งนอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้กระจกที่ให้กว่าฉันกับพี่เอิร์ทรวมร่างกันซะอีก อนาคอนด้าชัดๆ!
   “มันอยู่ในตู้^^;”
   “ตัวใหญ่ด้วย!!”
   “อยู่ในตู้ไง^^;;”
   “ใหญ่เท่าคนเลย!!!T^T” พี่เอิร์ทหันไปมองเจ้างูยักษ์อีกครั้งก่อนจะ..
   “ฮือออT T เจิ้ลบิวล์จนพี่ชักกลัวแล้วนะ~”
   “ฮึกๆ ฮือออ~T^T/ฮึกๆ ฮือออ~TT^TT” แล้วทั้งพี่ทั้งน้องก็โดนอนาคอนด้างาบจนสิ้นลมหายใจ..จบบริบูรณ์
   ...
   ซะที่ไหนล่ะ :P
 
   ...
   ...
   “ป๊อปคอร์นไหม? J”
   “ในสยามโอเชี่ยนฯเนี่ยนะ?” พี่คิดว่าตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย? โรงหนังจักรวาลหรือไง- -?
   “อื้อ! ในโรงหนังจักรวาลเนี่ยแหละ..เออ เจิ้ล เรากลับไปดูแมงมุมอีกรอบได้ป่ะ?” แมงมุม? มันมีอะไรให้ดูนักหนา- -
   “ดูอะไร?”
   “ก็ทารันทูล่าไง*-*~”
   “ไอ้แมงมุมยักษ์ในแฮรรี่พ็อตเตอร์อ่ะนะ- -?(เอ๊ะ! หรือเดอะลอร์ดออฟเดอะริงค์?)”
   “บู่ๆ มันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นซะหน่อย” ฉันยืนมองเด็กปอ.5 คนเดิมเดินย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อดูแมงมุมในหนังฟอร์มยักษ์(?)เป็นรอบที่สอง
   ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ แมงมุมมันไม่ใช่สัตว์จำพวกสัตว์เลี้ยงแสนรัก ที่แสนจะน่าเอ็นดูเลยสักนิด แล้วยิ่งดูไปกินไปเนี่ย...อึ๋ย~ แค่คิดก้แหยงแล้ว :(
   “เจิ้ล! พี่เปลี่ยนใจแล้ว เราเข้าไปดูปลากันเต๊อะ^O^” เฮ้อ! ไม่ว่าจะอีกกี่ปีผ่านไปฉันก็ไม่ชอบเด็ก(?)เอาซะเลย ใจโลเล น่าเหนื่อยเป็นบ้า- -
   “เจิ้ล!!”
   “ค่าๆ- -”
   เฮ้อ! นั่นก็ปลา นี่ก็ปลา นู่นก็ปลา เดินไปทางไหนก็มีแต่ปลาๆๆๆๆๆๆๆ- -
   “น่าเบื่อชะมัด- -”
   “หา! เจิ้ลเบื่อเหรอO_o?”
   “พี่เอิร์ทว่าปลาพวกนี้มันจะเบื่อไหม? เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน ไม่มีสมาชิกใหม่ มีแต่สมาชิกเก่าที่ตายไปละตัวๆ..แวดล้อมก็เดิมๆ ปะการังก็ไม่มีให้เห็น..เจิ้ลมาเดินแปปเดียวยังเซ็งๆเลย แล้วเจ้าพวกนี้มันไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ@_@?”
   “มันก็คงเบื่อแหละ..มั้ง?”
   “ถ้าเจิ้ลเป็นฉลามตัวนั้น..”ฉันชี้ไปที่ฉลามตัวหนึ่งที่ว่ายเนือยๆผ่านหน้าเด็กผู้หญิงที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากมัน
   “เจิ้ลจะว่ายพุ่งชนกระจกนี่ซ้ำๆจนกว่ามันจะแตก- -”
   “...แต่ถ้าทำอย่างนั้นเจิ้ลก็จะตายนะ?”
   “ก็ยังดีกว่าอยู่ในตู้ใบเบ่อเริ่มแบบไม่มีความสุขอ่ะแหละ- -” ฉันสวนกลับทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย
   “แล้วปลาตัวอื่นๆล่ะ?”
   “...”ฉันมองหน้าพี่เอิร์ทอย่างวิเคราะห์...นั่นสินะ ถ้าฉันทำแบบนั้นปลาตัวอื่นก็ต้องตายไปกับฉันด้วย...
   เปาะ!(ดีดนิ้ว)
   ใช่แล้ว! ถ้าทำแบบนี้ก็หมดปัญหา^O^
   “งั้นเจิ้ลก็จะว่ายไปถามความสมัครใจจากปลาที่อยู่ในตู้เดียวกับเจิ้ลทุกตัว ถ้ามีตัวที่เห็นด้วยเกินครึ่ง เจิ้ลก็จะระดมพลมาพังกระจกเลย!”
   “^^” พี่เอิร์ทที่นิ่งฟังฉันอยู่นานค่อยๆเผยรอยยิ้มทีละนิดและถามต่อว่า
   “แล้วจะทำยังไงกับตัวที่ไม่เห็นด้วย?”
   “จับกินเลยดีไหม? กินพี่เอิร์ทก่อนเลยตัวแรก ถามมากจุง-^-”
   “ฮ่าๆๆๆๆ>O<”
   “- -” ตลกๆ ขำเข้าไปเถอะ
   ถ้าถึงเวลาที่พี่รู้ความจริงในใจของเจิ้ล ขอให้พี่ยิ้มและหัวเราะกับเจิ้ลให้ได้อย่างตอนนี้ก็พอ..ตอนนี้อยากจะขำ ก็ขำไปเลย- -
 
 
   “นาก!” น่ารักจังเลย~ เอากลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมน้อ~
   “ไม่สนปลาแต่สนนากเนี่ยนะ- -?” บู่ๆ มันก็น่ารักกว่าแมงมุมก็แล้วกัน-^-
   “พี่เอิร์ทดูดิมันอยากเล่นกับเพื่อนแน่เลย” ฉันชี้ให้พี่เอิร์ทดูนากตัวหนึ่งที่พยายามตะเกียกตะกายผ่านลูกตรงเตี้ยๆ(ที่สูงกว่าตัวนาก)ที่กั้นมันกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งไว้
   “เอาอีกแล้ว-*- อย่างนี้เจ้าตัวนี้ก็ไม่มีเพื่อนสิ..?” มากั้นไว้ทำไมกันนะ?
   “เอาน่า..ทำไงได้ มันคนละสายพันธ์กันนี่ อีกอย่าง..มันก็มีเพื่อนอีกตั้งสองตัวเห็นไหม?^^/” ไอ้นากสองตัวที่หลับเหมือนโดนยาสลบนั่นอ่ะนะ- -
   “ถึงงั้นก็เหอะ ยังไงมันก็เป็นนากอยู่ดีอ่ะแหละ หน้าตาก็เหมือนกัน..ต้องแยกด้วยเหรอ? นากออสเตเรีย นากอังกฤษ นากเยอรมัน มันก้นากอยู่ดีอ่ะแหละ-^- ที่คนยังข้ามไปประเทศอื่นได้เลย- -”
   “^^ เจิ้ลนี่.ดูอะไรก็ขัดไปหมดเลยเนอะ”
   “ก็มันจริงนี่..ถ้าเจิ้ลมีตังค์หรือเป็นอภิมหึมามหาเศรษฐีณีนะ เจิ้ลจะมายุบที่นี่!”
   “งั้นพี่ว่า..พี่คงได้พาโหลนมาเที่ยวที่นี่แหงๆ^^”
   “พี่เอิร์ทอ่ะ!-^-”
   “ฮ่าๆๆ ดูนั่น! มันไม่ได้จะหาเพื่อนซะหน่อย..มันพยายามจะคว้าผักกาดที่ลอยตุ้บป่องๆตรงนั้นต่างหาก^O^”
   “อ๊ะ! จริงด้วย” ฉันมองเจ้านากพยายามไขว่คว้าผักกาดมาไว้ในอุ้งเท้า..ผักกาดน่ะได้แล้ว แต่จะเอากลับมาฝั่งตัวเองได้ยังไงนี่สิปัญหา
   ฉันนั่งลุ้นให้เจ้านากกินผักกาดไม่ยอมลุกไปไหน..ไม่รู้ว่ามันมีความพยายามจนเซ่อ หรือทิฐิสูงกันแน่ ฟักกาดชิ้นแล้วชิ้นเล่าลอยเข้ไปในฝั่งของมันเองโดยที่มันไม่ต้องเหนื่อยไขว่คว้าเลยสักนิดมันกลับไม่สนใจ สู้อุส่าห์ทนลำบากเพื่อผักกาดชิ้นเล็กๆที่ขาดวิ่นเพราะความพยายามของมัน ผักกาดชิ้นเดียวที่มันหมายตาไว้แต่แรก
     ...นั่นสินะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะตัดใจแล้วหันไปสนใจสิ่งที่มันลอยมาหาเองหรือเปล่านะ??