DETECTIVE GIRL อย่าให้ใครรู้ว่าฉันเป็นนักสืบ

 
       ตอนนี้แขกในงานบางส่วนนั้น  จะอยู่ที่งาน  จะมีก็เพียงแต่มินนะกับกับแขกที่มานั่งร่วมโต๊ะกับเธอและพนักงานที่ทางเจ้าของงานได้จ้างมา พวกเขานั้นยืนดูศพของเจ้าของเรือสำราญอยู่ที่หน้าประตูห้อง  แต่ยังมีชายอีกคนที่มายืนดูสภาพศพภายในห้องก่อนแล้ว  โดยที่เค้าหันหลังให้กับพวกมินนะ
       " นี่คุณ   ... อย่าพึ่งไปแตะศพจนกว่าเรือจะถึงฝั่งนะ  เราต้องรักษาสภาพศพเอาไว้ "  มินนะตะโกนใส่ชายที่ยืนอยู่กับศพของผู้ตาย  จากนั้นชายคนนั้นก็หันมาตามเสียงของมินนะ
     " เก็นจิ.... "  มินนะพูดเบาลง
     "  จากสภาพศพนั้น  ผู้ตายเสียชีวิตเพราะขาดอากาศหายใจ โดยที่ถูกเชือกเส้นเล็กๆรัดคอจนผู้ตายนั้น  เสียชีวิต  คาดว่าจะเสียชีวิตไม่เกินหนึ่งชั่วโมง  เพราะสภาพศพนั้นยังดูปกติ  คาดว่าน่าจะโดนสังหารจากที่ไหนซักแห่งบนเรือนี้  เพราะถ้าหากนำผู้ตายนั้นขึ้นมาด้วย  จะทำให้ผิดสังเกตและจะทำให้คนอื่นรู้ว่าเป็นฝีมือของคนนั้น  แต่ถึงแม้จะนำขึ้นมาตอนไหนนั้นก็ผิดสังเกตเช่นเดียวกัน  จึงสรุปได้ว่า  เค้าถูกลวงไปที่ไหนซักแห่งบนเรือนี้ แล้วฆาตกรก็ทำการสังหารซะ  แต่ที่น่าแปลกใจก็คือทำไมคนร้ายจึงจงใจไม่นำเชือกที่คอของผู้ตายออก "  เก็นจิวิเคราะห์สภาพศพที่เขามองดูอยู่  มินนะและทุกคนที่ฟังอยู่นั้นได้เดินตรงเข้ามาหาเก็นจิ
    "  มันก็จริงอย่างที่นายพูด  แต่ถ้าหากนี่คือการตบตาพวกเราหละ " มินนะหันไปพูดกับเก็นจิ 
     " ตบตางั้นเหรอ "
     " ใช่แล้ว   ถ้าหากผู้ตายไม่ได้ถูกรัดคอตายก่อนหน้านี้ แต่อาจจะเป็นการวางยาพิษหรือยากระตุ้นหัวใจซักอย่างให้ผู้ตายดื่ม  ดูจากแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้าผู้ตายนี่สิ  ชั้นคิดว่ามันน่าจะเป็นยากระตุ้นหัวใจ  เพราะถ้าหากเป็นยาพิษ ผู้ตายที่ดื่มจะทุรนทุราย จนแก้วกาแฟที่มือ หล่นลง  นั่นก็แสดงว่าผู้ร้ายได้ใส่ยากระตุ้นหัวใจที่ทำให้ออกฤทธิ์ช้าเพื่อที่จะใช้เชือกรัดคอเพื่อสังหาร ให้เหมือนกับว่าเป็นการรัดคอตาย  เพราะบนเรือนี้ไม่มีอุปกรณ์ที่จะตรวจหายาพิษในอาหารได้   เพราะฉะนั้นคนร้ายถึงใช้วิธีนี้ยังไงหละ  และคนร้ายนั้นก็ยังคงอยู่บนเรือแห่งนี้ " มินนะได้อธิบายให้เก็นจิ และทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุได้ฟังอย่างละเอียด
     " อยู่บนเรือแห่งนี้งั้นเหรอ  มันต้องการอะไร  แล้วทำไมมันถึงต้องตบตาพวกเราด้วย "   พนักงานชายคนหนึ่งถามกับมินนะด้วยความสงสัย
     "  เพราะมันต้องการให้เราไปที่ที่หนึ่ง  เพื่อให้พวกเรานั้นไปหาหลักฐานเพิ่มเติมยังไงหละ " 
    " คนร้ายมันจงใจจะทิ้งหลักฐานไว้ทำไมกัน " พนักงานกับกลับไปที่มินนะอีกครั้ง
     " ตอนนี้ฉันยังสรุปอะไรไม่ได้ นี่มันอาจจะเป็นกับดักที่คนร้ายได้วางเอาไว้ก็ได้  ตอนนี้เราเรียกตัวคนที่เข้าออกห้องนี้มาก่อนดีกว่า  พอจะมีพนักงานคนไหนที่เข้าออกห้องนี้บ้างมั๊ย “ มินนะถามพนักงานชายคนนั้น 
     “  เข้าออกงั้นเหรอ  ก็จะมีรองประธานในการจัดงานครั้งนี้ แล้วก็แม่บ้านอีกสองคนนั่นแหละ  เดี๋ยวผมจะไปเรียกพวกเค้ามาที่นี่เอง  “ จากนั้นพนักงานก็ออกไปตามคนที่เข้าออกห้องนี้มา ตามที่มินนะบอก
     “  ถ้าอย่างงั้นผมจะลองหาห้องที่ไหนซักห้อง ที่มีเครื่องมือสื่อสารพอที่จะ ติดต่อกับตำรวจที่อยู่ที่ท่าเรืออีกฝั่ง ให้พวกเค้ามารอแล้วกัน  “ ฮายาโตะ บอกกับมินนะ  จากนั้น ฮายาโตะ ก็ออกตามไปติดๆ
     “ งั้นพวกเราก็ขอตัวออกไปข้างนอกก็แล้วกัน   พวกเราไม่คุ้นเคยกับศพอย่างนี้ซักเท่าไร “ ชินอิจิ  ยูโกะ และ เค็นตะ ก็ขอออกไปยังงานเลี้ยง  ตอนนี้ก็เหลือแต่เพียง มินนะฮานากะ เก็นจิ  และพนักงานอีกสามคนด้วยกัน  ที่กำลังรอผู้ที่คิดว่าจะเป็นผู้ร้ายที่ฆ่าคุณ  มาราอิ  ฟุรุคาบุ  ที่เป็นเจ้าของเรือในงานของคืนนี้  
 
      จากนั้นพนักงานที่ไปตามผู้ต้องสงสัยทั้งสาม  ก็มาถึงในห้องที่เกิดเหตุ  จากนั้นเก็นจิก็เริ่มสอบถามทั้งสาม
       “ พวกคุณทั้งสามเข้าออกห้องนี้ล่าสุดกี่โมง และเข้ามาทำอะไร แล้วเห็นคนที่ท่าทางจะเป็นคนร้ายบ้างรึเปล่า “ จากนั้นผู้ชายที่เป็นรองประธานของผู้ตาย ก็บอกกับเก็นจิ
        “  ผมนั้นเข้ามาล่าสุด เมื่อประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง เพื่อจะมาถามท่านประธานว่างานคืนนี้  จะใช้เครื่องดื่มแบบไหนทางเรานั้นจะได้จัดมาถูก ส่วนคนร้ายนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะผมรีบเลยไม่ทันได้สังเกต “ 
         “ ดิฉันเข้ามาเมื่อห้าโมงเย็น เพื่อจะมาเสิร์ฟอาหารและกาแฟที่คุณท่านได้สั่งเอาไว้  แต่ตอนนั้นก็ยังไม่มีคนที่น่าสงสัยอยู่เลยค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนติดๆกับรองประธานพูดขึ้น
     “ ส่วนฉัน เข้ามาตอนหกโมงเย็น  เพื่อที่จะมาเก็บจานแล้วก็ทำความสะอาดห้อง  ก็ไม่เห็นมีคนที่น่าสงสัยเช่นกันค่ะ “  ผู้ต้องสงสัยได้ตอบคำถามของเก็นจิหมดทุกคน  แล้วมินนะก็ได้ถามแม่บ้านต่อว่า 
      “ แล้วทำไมคุณแม่บ้านไม่เก็บแก้วกาแฟแก้วนี้ไปด้วยหละค่ะ “  มินนะพูดพร้อมกับใช้นิ้ว  ชี้ ไปที่แก้วกาแฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
      “ อ๋อ  คุณท่านบอกว่ายังไม่ต้องเก็บ เพราะท่านจะดื่มต่ออยู่ค่ะ  แต่น่าแปลกนะค่ะ เพราะทุกทีท่านจะดื่มเสร็จพร้อมกับอาหารทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้ฉันก็เอะใจอยู่เหมือนกัน “ เมื่อแม่บ้านคนนั้นพูดจบเก็นจิและมินนะก็ได้สงสัย คนๆนึงคือ แม่บ้านคนที่สองที่จะสามารถใส่ยา ไปได้ทุกเมื่อ
      “ เอาอย่างนี้แล้วกัน  เราเรียกพวกคุณฮายาโตะที่นั่งร่วมโต๊ะกับเราะมาถามแล้วกัน  ว่ารู้จักกับผู้ตายรึเปล่า  เผื่อจะได้หลักฐานอะไรเกี่ยวกับคนร้ายเพิ่มเติม “ มินนะบอกกับเก็นจิ และฮานากะ
         “ ถ้างั้น  เดี๋ยวฉันไปตามพวกเค้ามาเอง “ ฮานากะพูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องทันที
        
         ไม่นานฮานากะก็กลับมาพร้อมกับแขกที่นั่งร่วมโต๊ะกับเธออีกสามคน
          “ อ้าว  แล้วคุณฮายาโตะไม่มาด้วยเหรอ “ มินนะถามไปที่ฮานากะ
          “ ชั้นตามหาทุกห้อง  ที่พนักงานบอกว่ามีเครื่องมือสื่อสารแล้ว  ก็ยังไม่เจอเลย ชั้นก็คิดว่าเค้ากลับมาที่นี่ก่อนแล้วซะอีก “
           “  ป่านนี้คงโดนคนร้ายจับไปเชือดที่ไหนซักแห่งแล้วมั้ง “ เคนตะพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ
            “ นี่  พูดอย่างนี้เนี่ย  อย่าบอกนะคุณรู้เห็นเป็นใจกับฆาตกรนี่ด้วย  สงสัยเค้าคงไม่ร่วมหุ้นตามที่คุณเสนอไปละสิ ถึงได้คิดที่จะฆ่าเค้าหนะ มิน่าออกจากห้องนี้คุณถึงแกล้งขอตัวไปเข้าห้องน้ำ “ ยูโกะ ที่ทนฟังไม่ได้พูดสวนกลับไปที่เค้า
           “ นี่คุณสงสัยผมงั้นเหรอ  แล้วทีคุณหละยังขอตัวออกไปสูดอากาศนอกงานเลย ไม่ใช่รึยังไง คุณก็คงจะโกรธเรื่องที่ ฮายาโตะ เอานิยายของคุณไปวิจารณ์ไปในทางที่ไม่ดีหนะสิ  “ เคนตะตะคอกกลับไป  มินนะที่ฟังอยู่เริ่มเครียด  ในหัวของเค้าเริ่มคิดหนัก
            “ เรื่องนี้มันชักจะวุ่นแล้วหละสิ  แม่บ้าน  คุณเคนตะ และคุณยูโกะที่คาดว่าจะเป็นคนร้ายฆ่าท่านประธานฟุรุคาบุ  แถมยังมีคุณฮายาโตะ  ที่หายไปอย่างไร้ร่องลอยอีก  หลักฐานและเบาะแสที่จะชี้ตัวคนร้ายก็ยังไม่มี    ใครกันคือคนร้ายตัวจริงกันแน่นะ  “    
 
 

ติดตามตอนจบของตอน ได้ในตอนต่อไป