Love my hart ผลักรักจากหัวใจ

ตอนที่ 3

พูดไม่รู้เรื่อง

      'ตึง'

เสียงมือหนาๆของพี่ต๊อกเเต๊กฟาดลงบนโต๊ะเล็กๆ ภายในห้องของยัยเทียนหยดหลังจากฉันเเละยัยเพื่อนถูกผู้ชายใจ

โฉด (ที่หล่อเว่ออร์) ลากมาให้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในนี้มาชั่วโมงกว่า

" พวกเธอวิ่งหนีพี่ทําไม "

"ปะ .. เปล่าค่ะ"

    เสียงสั่นๆของฉันตอบไป เเง้T^Tฉันกับเเกต้องตายเเน่ยัยเทียน

" ทําไม ! "

เสียงพี่ต๊อกเเต๊กตะคอกดังขึ้นจนตะกี้ฉันเเอบกรี๊ดเลยอ๊า ฮือออ

" อะไรของพี่เนี่ยพี่เเต๊ก จะมากเกินไปหรือเปล่า"

     ถึงเวลานางร้ายออกโรง ยัยเทียนซึ่งทนไม่ไหวเเล้วลุกขึ้นผลักอกพี่เเต๊กเต็มมเเรงเเละเเอบร้องไห้อีกด้วย

T^T ทําไมเเกเซ้นท์ซิทีปเยี่ยงนี้

"....."

" เเค่นี้ยังบังคับฉันไม่พออีกหรือไงพี่ตอบฉันมาซิพี่อยากได้อะไรอีก ฮืออ"

 ฉันได้เเต่นั่งมอง 2 คนพี่น้องทะเลาะกันเเล้วออกเเนวงง มันคงต้องมีอะไรมากกว่าที่ฉันรู้เเน่เลย ?/.

" เท็กส์ "

พี่ต๊อกเเต๊กเรียกพี่เท็กส์เข้ามาก่อนบุ้ยหน้าเป็นเชิงเอาเอาฉันออกไป ไม่น้ะม่ายยย เเละฉันก็โดนหิ้วไปในที่สุด..

" ช่อเอื้อง"

เสียงค่อนข้างเเปลกเเต่หล่อเรียกฉันหลังจากฉันโดนหิ้วมานั่งรวมกับเดอะปริ๊นซ์ที่ห้องนอนพี่เเต๊กข้างๆกัน

" อ้าว พี่เเท๊กเก็ท"

ฉันจําได้พี่เเท๊กเก็ทชายหนุ่มคนเเรกที่มีเเฟนในเดอะปริ๊น เย้ ! ตอนนั้นฉันจําได้สาวๆที่โรงเรียนอกหักกันมาก

มายเลยทีเดียว

" พี่ไม่ค่อยเห็นช่อเอื้องเลยน้ะ"

 พี่เขานั่งขัดสมาธิลงบนเตียงที่ว่างอยู่พร้อมกับมองหน้าฉันเเบบพิจารณาเเบบเต็มที่

" เเหมก็พี่เเท๊กเก็ทอยู่เเต่กับพี่หนูดา "

ฉันพูดพร้อมทําหน้ามุ่ย พี่หนูดา คือเเฟนที่เเสนดีมากมายของพี่เเท๊กเก็ทปีนี้ก็อยู่ ม. 6 เเล้ว

" เนอะ ฮ่าาๆๆเเล้ววันนี้ช่อเอื้องไม่ไปไหนหรอถึงมานั่งเล่นบ้านไอ้เเต๊กได้ "

" เเฮ่ ๆ เอื้องก็ไม่ค่อยอยากว่างนักหรอกค่ะ "

ฉันเกาหัวเเกรกๆเเสร้งหันไปหันมาเเก้เก้อ

" ฮ่า ๆ งั้นพี่ขอตัวก่อนน้ะ "

 " อ๋อค่ะ "

ฉันพยักหน้าหงึกหงักให้พี่เเท๊กเก็ท เเอบรู้สึกอยากกลับบ้านเบาๆ

" กรี๊ดดดด "

      เสียงกรี๊ดดังลั่นมากจากห้องที่เกิดสงครามอยู่ในขณะนี้ ตามด้วยเสียงโครมครามที่เดอะปริ๊นหลายสิบชีวิต

วิ่งกรูกันไปดู เเง๊ เพื่อนฉ๊านนนนนน !!

     หลังจากที่ฉันทั้งมุด ทั้งหลบเดอะปริ๊นมุงทั้งหลายเข้าไปถึงวงในได้ ทําเอาเหนื่อยหอบกันไปเลยทีเดียว

เเต่ภาพที่ฉันเห็นทําให้หายเหนื่อยเป็นปลิดดทิ้ง ภาพยัยเทียนหยดเป็นลมนํ้าตานองหน้าล้มพับอยุ่กับอกพี่ต๊อกเเต๊ก

ทําเอาทุกคนอึ้งทึ่งไปเลยทีเดียว ฆาตกรรมกันไปเเล้วหรืออะไรเนี่ย

" อะไรกันเนี่ยพี่เเต๊ก "

ฉันเดินเตรียมเข้าไปประคองยัยเทียนออกมาจากพี่เเต๊กด้วยความเป็นห่วงอย่างเต็มที่

" ออกไป !! ฉันบอกให้ทุกคนออกไปไง "

          เสียงตะคอกของพี่ต๊อกเเต๊กทําเอาทั้งฉันเเละเดอะปริ๊นซ์สบัดตูดเเย่งกันเดินออกไปทางประตูที่เล็กเเคบ ดี

น้ะที่คุณป้าเรลดาเเม่ยัยเทียนหยดไม่อยู่ไม่งั้นต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาเเน่ๆ

          เดอะปริ๊นซ์ทุกคนเหมือนรู้หน้าที่เริ่มทยอยกันกลับบ้าน ลาหล่ะเพื่อนรักฉันเองก็ต้องเดินกลับบ้านเหมือน

กันฉันเดินเเยกไปทางซ้ายมือของบ้านเทียนหยดเพราะบ้านของฉันอยุ่เกือบท้ายซอยซึ่งมีบ้านไม่กี่หลังเดินมืดๆก็มี

มุมเเอบเปลี่ยวเหมือนกันนะเนี่ย

" ช่อเอื้อง "

      เสียงหล่อที่คุ้นเคยดังขึ้นทําให้ฉันหันไปยิ้มให้ทันทีถึงเมื่อตอนเย็นพี่เค้าจะเป็นคนลากฉันมาเผชิญวิบาก

กรรมก็เถอะ

" พี่เท็กส์ ว่าไงคะ"

" ไปค่ะ พี่เดินไปส่ง"

     พูดจบพี่เขาก็ฉวยกระเป๋านักเรียนฉันไปสะพายทันที

"ขอบคุณค่ะ"

          ฉันยิ้มให้เพื่อขอบคุณในความรู้สึกวันนี้ฉันเเละเดอะปริ๊นซ์เจอกันบ่อยเหลือเกินซึ่งปกติ เจอก็ไม่ได้เเบบ

เต็มรูปเเบบขนาดนี้เเค่เดินสวนกันบนตึกบ้าง โรงอาหารบ้าง หน้าโรงเรียนบ้าง ต้องมีอะไรเเน่ๆ

"สงสัยหล่ะซิวันนี้ทําไมเจอเดอะปริ๊นซ์บ่อยนัก"

    พี่เท็กส์พูดเหมือนอ่านความคิดฉันที่เดินเงียบๆออก ฉันเลยพยักหน้าเเรงๆเเทนคําตอบ

" เดี๊ยวช่วงนี้ก็ต้องเเยกย้ายไปตามติดเเฟนๆมันกันหมดเเล้วหล่ะอันตราย"

" ทําไมหล่ะคะพี่เท็กส์พูดเหมือนจะมีใครมาทําอันตรายพวกคนรักของเดอะปริ๊นซ์อย่างงั้น"

  ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเดอะปริ๊นซ์ที่ไม่ค่อยมีคนกล้ายุ่งเเล้วเเฟนเดอะปริ๊นซ์เรียกได้ว่าเป็นสิ่งหวงห้ามเลยก็ว่าได้

" ใช่ พวกที่พี่ไปมีเรื่องด้วยมันทําอะไรพวกพี่ไม่ได้บรรดาเเฟนๆของเราก็เลยเดือดร้อนไปด้วย  เอื้องกับเทียนหยดก็

ด้วยพี่ถึงไม่อยากให้ไปไอ้ค่ายคุณธรรมนั่นไง"

" เอื้องกับเทียนเกี่ยวอะไรด้วยคะ "

         ฉันชี้นิ้วหาตัวเองอย่าง งงๆ ฉันก็ไม่ได้เป็นเเฟนกับใครในเดอะปริ๊นซ์นิ่ นอกจากพี่โพเท็กส์

อ๊ายย >< ในฝันหน่ะ เเต่ยัยเทียนหยดกับพี่ต๊อกเเต๊กนี่ไม่เเน่

" เอื้องกับพี่สนิทกันจนอาจจะเข้าใจผิด ส่วน ไอ้เเต๊กกับน้องเทียนหยดก็ เอิ่ม.. นั่นเเหละ "

             ฉันงงกับคําว่า นั่นเเหละ ของพี่เท็กส์อย่างมากเเต่ก็ช่างมันเห๊อออ เเต่เอื้องกับพี่สนิทกันจนอาจจะเข้าใจ

ผิดมันคืออะร้ายยยยย

" ค่ะ พี่เท็กส์ไม่ต้องห่วงเอื้องกับเทียนนะคะเราดูเเลตัวเองได้"

"ครับ มีอะไรหรือเปล่าทําไมมองไปข้างหลังบ่อยจัง"

 ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามาอย่างบอกไม่ถูกแต่เพื่อกลัวพี่เท็กส์ไม่สบายใจฉันจึงบอกปัดไป

" เปล่าค่ะไม่มีอะไรหรอก"

" ครับ เข้าบ้านดีๆนะเอื้อง พรุ่งนี้พี่มารับไปโรงเรียน 7 โมง เจอกันตรงนี้นะครับ "

"เอ่อ .. ค่ะ"

       ฉันตอบตกลงไปก็เดินเข้าบ้านอย่าง งงๆ ก็คงด้วยความเป็นห่วงเเหละน่า เเต่ฉันไม่ได้คิดไปเองน้ะเรื่องมีคน

เดินตามอ้ะ T^T

       ฉันเดินเข้าไปปิดรั้วเเละโบกมือให้พี่เท็กส์ที่กําลังเดินหันหน้ามามองเเละหางตาก็หันไปปะทะกับร่างสูงโปร่งใน

ชุดนักเรียน ม. ปลายยืนหลบมุมเสาไฟฟ้าอยู่ เเง้ เเม่ฉันไม่อยู่ด้วยน้ะ TT

   " สอง ฉันเจอช่อเอื้องเเล้ว มากับไอ้โพรเท็กส์ "

" ดี เเกกลับมาเถอะขอบใจมาก"

เสียงสนทนา จาก 2 ชายลึกลับในชุดนักเรียนม.ปลายจบลงพร้อมๆกับร่างสูงเดินออกจากมุมเสาไปอย่าเงียบเชียบ

##'. TALK

พบเจอกันอีกเเบ้ววว คิดถึงโบไหม เเฮ่ๆ จะมีไหมเนี่ย ก็เข้ามา

อ่านก็อย่างงนะคะ เเอบมีเปลี่ยนชื่อตัวละครบางส่วน ก็อย่าลืม

ติดตาม คอมเม้นท์เป็นกําลังให้โบนะคะ :)