Love my hart ผลักรักจากหัวใจ
เขียนโดย 
กัสเบล
วันที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 17.59 น.
แก้ไขเมื่อ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 18.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) พูดไม่รู้เรื่อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 3
พูดไม่รู้เรื่อง
'ตึง'
เสียงมือหนาๆของพี่ต๊อกเเต๊กฟาดลงบนโต๊ะเล็กๆ ภายในห้องของยัยเทียนหยดหลังจากฉันเเละยัยเพื่อนถูกผู้ชายใจ
โฉด (ที่หล่อเว่ออร์) ลากมาให้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในนี้มาชั่วโมงกว่า
" พวกเธอวิ่งหนีพี่ทําไม "
"ปะ .. เปล่าค่ะ"
เสียงสั่นๆของฉันตอบไป เเง้T^Tฉันกับเเกต้องตายเเน่ยัยเทียน
" ทําไม ! "
เสียงพี่ต๊อกเเต๊กตะคอกดังขึ้นจนตะกี้ฉันเเอบกรี๊ดเลยอ๊า ฮือออ
" อะไรของพี่เนี่ยพี่เเต๊ก จะมากเกินไปหรือเปล่า"
ถึงเวลานางร้ายออกโรง ยัยเทียนซึ่งทนไม่ไหวเเล้วลุกขึ้นผลักอกพี่เเต๊กเต็มมเเรงเเละเเอบร้องไห้อีกด้วย
T^T ทําไมเเกเซ้นท์ซิทีปเยี่ยงนี้
"....."
" เเค่นี้ยังบังคับฉันไม่พออีกหรือไงพี่ตอบฉันมาซิพี่อยากได้อะไรอีก ฮืออ"
ฉันได้เเต่นั่งมอง 2 คนพี่น้องทะเลาะกันเเล้วออกเเนวงง มันคงต้องมีอะไรมากกว่าที่ฉันรู้เเน่เลย ?/.
" เท็กส์ "
พี่ต๊อกเเต๊กเรียกพี่เท็กส์เข้ามาก่อนบุ้ยหน้าเป็นเชิงเอาเอาฉันออกไป ไม่น้ะม่ายยย เเละฉันก็โดนหิ้วไปในที่สุด..
" ช่อเอื้อง"
เสียงค่อนข้างเเปลกเเต่หล่อเรียกฉันหลังจากฉันโดนหิ้วมานั่งรวมกับเดอะปริ๊นซ์ที่ห้องนอนพี่เเต๊กข้างๆกัน
" อ้าว พี่เเท๊กเก็ท"
ฉันจําได้พี่เเท๊กเก็ทชายหนุ่มคนเเรกที่มีเเฟนในเดอะปริ๊น เย้ ! ตอนนั้นฉันจําได้สาวๆที่โรงเรียนอกหักกันมาก
มายเลยทีเดียว
" พี่ไม่ค่อยเห็นช่อเอื้องเลยน้ะ"
พี่เขานั่งขัดสมาธิลงบนเตียงที่ว่างอยู่พร้อมกับมองหน้าฉันเเบบพิจารณาเเบบเต็มที่
" เเหมก็พี่เเท๊กเก็ทอยู่เเต่กับพี่หนูดา "
ฉันพูดพร้อมทําหน้ามุ่ย พี่หนูดา คือเเฟนที่เเสนดีมากมายของพี่เเท๊กเก็ทปีนี้ก็อยู่ ม. 6 เเล้ว
" เนอะ ฮ่าาๆๆเเล้ววันนี้ช่อเอื้องไม่ไปไหนหรอถึงมานั่งเล่นบ้านไอ้เเต๊กได้ "
" เเฮ่ ๆ เอื้องก็ไม่ค่อยอยากว่างนักหรอกค่ะ "
ฉันเกาหัวเเกรกๆเเสร้งหันไปหันมาเเก้เก้อ
" ฮ่า ๆ งั้นพี่ขอตัวก่อนน้ะ "
" อ๋อค่ะ "
ฉันพยักหน้าหงึกหงักให้พี่เเท๊กเก็ท เเอบรู้สึกอยากกลับบ้านเบาๆ
" กรี๊ดดดด "
เสียงกรี๊ดดังลั่นมากจากห้องที่เกิดสงครามอยู่ในขณะนี้ ตามด้วยเสียงโครมครามที่เดอะปริ๊นหลายสิบชีวิต
วิ่งกรูกันไปดู เเง๊ เพื่อนฉ๊านนนนนน !!
หลังจากที่ฉันทั้งมุด ทั้งหลบเดอะปริ๊นมุงทั้งหลายเข้าไปถึงวงในได้ ทําเอาเหนื่อยหอบกันไปเลยทีเดียว
เเต่ภาพที่ฉันเห็นทําให้หายเหนื่อยเป็นปลิดดทิ้ง ภาพยัยเทียนหยดเป็นลมนํ้าตานองหน้าล้มพับอยุ่กับอกพี่ต๊อกเเต๊ก
ทําเอาทุกคนอึ้งทึ่งไปเลยทีเดียว ฆาตกรรมกันไปเเล้วหรืออะไรเนี่ย
" อะไรกันเนี่ยพี่เเต๊ก "
ฉันเดินเตรียมเข้าไปประคองยัยเทียนออกมาจากพี่เเต๊กด้วยความเป็นห่วงอย่างเต็มที่
" ออกไป !! ฉันบอกให้ทุกคนออกไปไง "
เสียงตะคอกของพี่ต๊อกเเต๊กทําเอาทั้งฉันเเละเดอะปริ๊นซ์สบัดตูดเเย่งกันเดินออกไปทางประตูที่เล็กเเคบ ดี
น้ะที่คุณป้าเรลดาเเม่ยัยเทียนหยดไม่อยู่ไม่งั้นต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาเเน่ๆ
เดอะปริ๊นซ์ทุกคนเหมือนรู้หน้าที่เริ่มทยอยกันกลับบ้าน ลาหล่ะเพื่อนรักฉันเองก็ต้องเดินกลับบ้านเหมือน
กันฉันเดินเเยกไปทางซ้ายมือของบ้านเทียนหยดเพราะบ้านของฉันอยุ่เกือบท้ายซอยซึ่งมีบ้านไม่กี่หลังเดินมืดๆก็มี
มุมเเอบเปลี่ยวเหมือนกันนะเนี่ย
" ช่อเอื้อง "
เสียงหล่อที่คุ้นเคยดังขึ้นทําให้ฉันหันไปยิ้มให้ทันทีถึงเมื่อตอนเย็นพี่เค้าจะเป็นคนลากฉันมาเผชิญวิบาก
กรรมก็เถอะ
" พี่เท็กส์ ว่าไงคะ"
" ไปค่ะ พี่เดินไปส่ง"
พูดจบพี่เขาก็ฉวยกระเป๋านักเรียนฉันไปสะพายทันที
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันยิ้มให้เพื่อขอบคุณในความรู้สึกวันนี้ฉันเเละเดอะปริ๊นซ์เจอกันบ่อยเหลือเกินซึ่งปกติ เจอก็ไม่ได้เเบบ
เต็มรูปเเบบขนาดนี้เเค่เดินสวนกันบนตึกบ้าง โรงอาหารบ้าง หน้าโรงเรียนบ้าง ต้องมีอะไรเเน่ๆ
"สงสัยหล่ะซิวันนี้ทําไมเจอเดอะปริ๊นซ์บ่อยนัก"
พี่เท็กส์พูดเหมือนอ่านความคิดฉันที่เดินเงียบๆออก ฉันเลยพยักหน้าเเรงๆเเทนคําตอบ
" เดี๊ยวช่วงนี้ก็ต้องเเยกย้ายไปตามติดเเฟนๆมันกันหมดเเล้วหล่ะอันตราย"
" ทําไมหล่ะคะพี่เท็กส์พูดเหมือนจะมีใครมาทําอันตรายพวกคนรักของเดอะปริ๊นซ์อย่างงั้น"
ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเดอะปริ๊นซ์ที่ไม่ค่อยมีคนกล้ายุ่งเเล้วเเฟนเดอะปริ๊นซ์เรียกได้ว่าเป็นสิ่งหวงห้ามเลยก็ว่าได้
" ใช่ พวกที่พี่ไปมีเรื่องด้วยมันทําอะไรพวกพี่ไม่ได้บรรดาเเฟนๆของเราก็เลยเดือดร้อนไปด้วย เอื้องกับเทียนหยดก็
ด้วยพี่ถึงไม่อยากให้ไปไอ้ค่ายคุณธรรมนั่นไง"
" เอื้องกับเทียนเกี่ยวอะไรด้วยคะ "
ฉันชี้นิ้วหาตัวเองอย่าง งงๆ ฉันก็ไม่ได้เป็นเเฟนกับใครในเดอะปริ๊นซ์นิ่ นอกจากพี่โพเท็กส์
อ๊ายย >< ในฝันหน่ะ เเต่ยัยเทียนหยดกับพี่ต๊อกเเต๊กนี่ไม่เเน่
" เอื้องกับพี่สนิทกันจนอาจจะเข้าใจผิด ส่วน ไอ้เเต๊กกับน้องเทียนหยดก็ เอิ่ม.. นั่นเเหละ "
ฉันงงกับคําว่า นั่นเเหละ ของพี่เท็กส์อย่างมากเเต่ก็ช่างมันเห๊อออ เเต่เอื้องกับพี่สนิทกันจนอาจจะเข้าใจ
ผิดมันคืออะร้ายยยยย
" ค่ะ พี่เท็กส์ไม่ต้องห่วงเอื้องกับเทียนนะคะเราดูเเลตัวเองได้"
"ครับ มีอะไรหรือเปล่าทําไมมองไปข้างหลังบ่อยจัง"
ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามาอย่างบอกไม่ถูกแต่เพื่อกลัวพี่เท็กส์ไม่สบายใจฉันจึงบอกปัดไป
" เปล่าค่ะไม่มีอะไรหรอก"
" ครับ เข้าบ้านดีๆนะเอื้อง พรุ่งนี้พี่มารับไปโรงเรียน 7 โมง เจอกันตรงนี้นะครับ "
"เอ่อ .. ค่ะ"
ฉันตอบตกลงไปก็เดินเข้าบ้านอย่าง งงๆ ก็คงด้วยความเป็นห่วงเเหละน่า เเต่ฉันไม่ได้คิดไปเองน้ะเรื่องมีคน
เดินตามอ้ะ T^T
ฉันเดินเข้าไปปิดรั้วเเละโบกมือให้พี่เท็กส์ที่กําลังเดินหันหน้ามามองเเละหางตาก็หันไปปะทะกับร่างสูงโปร่งใน
ชุดนักเรียน ม. ปลายยืนหลบมุมเสาไฟฟ้าอยู่ เเง้ เเม่ฉันไม่อยู่ด้วยน้ะ TT
" สอง ฉันเจอช่อเอื้องเเล้ว มากับไอ้โพรเท็กส์ "
" ดี เเกกลับมาเถอะขอบใจมาก"
เสียงสนทนา จาก 2 ชายลึกลับในชุดนักเรียนม.ปลายจบลงพร้อมๆกับร่างสูงเดินออกจากมุมเสาไปอย่าเงียบเชียบ
##'. TALK
พบเจอกันอีกเเบ้ววว คิดถึงโบไหม เเฮ่ๆ จะมีไหมเนี่ย ก็เข้ามา
อ่านก็อย่างงนะคะ เเอบมีเปลี่ยนชื่อตัวละครบางส่วน ก็อย่าลืม
ติดตาม คอมเม้นท์เป็นกําลังให้โบนะคะ :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
