insider city โรงเรียนอลวน นักเรียนอลเวง

      เช้าวันที่ 1 มิถุนายนฝนตกบางๆอากาศเย็นสบายที่หน้าประตูของ donnish เป็นทางดินที่ทอดตัดทุ่งหญ้ากว้างไปเป็นป่าต้นไม้บางตรงสุดทุ้งหญ้าและที่หน้าของประตูมีต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่  ตรงทางออกของป่าได้มีร่างของเด็ก 2 คนเดินออกมา เดินผ่านทุ่งหญ้ากว้างมาที่ประตูและเดินเบี่ยงไปทางหนึ่งไปนั่พักที่ ต้นไม้ใหญ่ ด้วยอาการเหนื่อยล้าและอ่อนแรงอย่างมาก
     “มะ...ไม่มีแรงจะตระโกนเรียกให้เปิดเลยจริงๆ อะไรกันเนี่ย อาการงัวเงียๆในหัวนี้จะหลับให้ได้เลย นั้นสินะก็เดินทางมาตรงเลย” อาการมีไข้และอ่อนแรงเต็มที่จนลืมตาไม่ไหว
และเด็กชายก็หลับไปในขณะที่เด็กผู้หญิงหลับไปก่อนแล้วทั้งคู่หลับไปในขณะที่กอดกันกันกลม  เที่ยงวันนั้นประตูก็เปิดขึ้นจะด้านใน มีหญิงสาวเดินออกมาและเดินตรวจไปรอบๆจนไปเห็นเด็กทั้ง 2 คนนอนอยู่จึงเดินไปดู  
     “มานอนตรงนี้ได้ยังไงกันเนี่ย ไหนขอดูหน้าหน่อยละกัน อุ่ย! มีไข้ด้วยนี้ ”
 แล้วจึงเห็นว่าเด็กทั้งคู่ มีสีหน้าและอาการที่อันตราย
    “ไม่ดีแล้วสิหยั่งงี้ ต้องรีบเอาไปห้องพาบาลสินะ อึ้ม! ดีหละ ”
  จึงอุ้มตัวไว้แล้ววิ่งเข้าประตูไปอย่ารวดเร็วจนคนที่ยืนอยู่ที่ต่างๆ หันมามองดูร่างของสาววัยรุ่นวิ่งจนร่างกาย ที่นุ่นนิ่มและหน้าอกที่มีขนาดเด้งดึ้งๆและผมรอนสีน้ำตาลพลิ้วไหวสวยงาม โดยที่ในอ้อมแขนทั้ง2ข้างของเธอมีร่างของเด็กอยู่ และเธอก็มาถึงห้องพยาบาลที่ไม่มีใครอยู่เลยจึงวางร่างของเด็กลง อย่างเบาที่สุดและได้เรียกตามอาจารย์พยาบาลที่เธอรู้จัก
    “ฮัลโหล สวัสดีค่ะนี้ฉันเอง นะมีเด็กอาการไม่ดี 2คน ฉันพามาห้องพยาบาลแล้วเธอมาที่ห้องพยาบาลด่วนเลย นะจ่ะ”
    “ฮ่ะ!  อะไรนะ อื้อจะไปรีบเดี่ยวนี้เลยรอแปปนะ รอแปปนะ โยเซะจัง ” พูดด้วยเสียงดังออกมาจากโทรศัพท์
แล้วจึงวางหูไป เธอนั่งรอและเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าของเด็กทั้ง 2 อย่างเบามือ
    “เด็กพวกนี้ไปเจออะไรมามั่งกันนะ”
ผ่านไป 5 นาทีก็เสียงก็มีเสียงดังอึกกะทึก มาจากนอกประตู โยเซะจึงออกไปดูทั้งที่รู้ว่าเป็นใครอยู่แล้ว ไม่ผิดคาดคนที่วิ่งมานั้นคือ ลิเลน่าเพื่อนสาวของเธอ นี้เองเธอเป็นอาจารย์พยาบาลและอาจารย์สอนวิชาต่อสู้
    “มาไวจังเลย 5 นาทีสถิติใหม่เลย นะจ่ะ ลิเลน่าหวังว่าคงไม่เหนื่อยนะ ฮิ ฮิ” ยิ้มแย้มและพูดด้วยความโล้งใจ
    “อื้อๆ ก็เธอดันทำเสียงซะ ชั้นกังวลเลยนิ ไม่เข้าใจเลยจริงทำไมชอบทำเสียงแบบนั้นกัน นะ ไหนหละเด็กที่ว่า”
ทำคิ้วขมวดเอามือเท้าเอวและมองหน้า โยเซะ
โยเซะจับแขนของลิเลน่าและเดินนำไปทางเตียงที่เด็ก 2 คนนอนอยู่บนเตียงตรงริมหน้าต่าง
    “นี้ไงๆ นอนหลับไปแล้วเห็นไหม”
ลิเลน่าเอามือแตะที่หน้าผากของเด็กเพื่อตรวจอาการเบื้องต้น
    “เหรอ ไหนขอดูหน่อยซิ ฮ่ะ! นี้มันมีไข้สูงเลยนี้ และยังบาดแผลนี้อีก ชั้นจะไปเอาผ้าชุบน้ำเย็นกับยาและอุปกรณ์การแพทย์มานะ ฝากดูแลด้วย”
แล้วจึงเดินไปเอาของที่ห้องข้างๆกันที่เป็นห้องอุปกรณ์พยาบาล
    “อืมจ่ะ ฉันดูแลมาก่อนเธอ นะ”
    ลิเลน่าหายไปครู่นึกจึงกลับมาและทำการรักษาแผลและดูแลไข้ จนน่าจะหายห่วงได้แล้วและจู่เด็กผู้ชายก็ละเมอขึ้น เป็นคำพูดเสียงดังด้วยเสียงที่อ่อนไหวว่า ไม่นะ อย่ามาเอาแม่ไป  และสีหน้าซี้ดลงจนหน้าห่วง ทั้งสองพยายามเอากระตุ้นเด็กให้ตื่นเด็กผู้ชายตื่นด้วยอาการเป็นกังวลและเด็กผู้ชายก็สลบไปอีกซะอย่างนั้น
    “อะไรกันนะ เด็กคนนั้นไปเจออะไรมากันแน่เนี้ย”
    “อือนั้นสิ นะอยากรู้จังเลย นะ”
    “ไปละฉันมีสอน นักเรียนนะ ยังไงเด็ก2คนนี้คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วมั่ง”
    “อือ จริงด้วยฉันลืมไปเลยนะ นักเรียนเนี่ย ฉันก็มีสอนด้วย นี้หน่า ฉันไปด้วยละกันนะจ๊ะ”
หลังจากที่อาจารย์ทั้ง 2 คนออกจากห้องไป
    "นี้ลิเลน่าจัง! ฉันจะรับเลี้ยงเด็ก 2คน นั้นนะ / เอ่! นี้เธอรู้รึปล่าวว่ากำลังพูดอะไรอยู่ // รู้สิ จ๊ะ"
    "และก็จริงจังด้วย! เพราะว่านะฉันได้ยินเสียงที่ดังออกออกมาจากที่ไหนซักแห่ง / งั้นเหรอ คงเป็นวิญญาณของ แม่เด็กพวกนั้นหละมั้ง"
    "อึ้ย! บ้า!พูดอะไรน่ากลัว ลิเลน่านี้หละก็! / อืมงั้นก็ตามใจเธอเลยแต่ขอบอกไว้อย่าง เธอรับมาแล้วก็อย่าละทิ้งพวกเค้าละกัน"
    "อือ ขอบคุณ นะ! / .....อืม"
       และเย็นวันนั้น โยเซะ และ ลิเลน่าตัดสินใจจะรับเลี้ยงเด็ก 2 คนนั้นไว้จึงมาหาที่ห้องพยาบาลและก็จะพาไปที่บ้านของลิเลน่าโดยที่พวกเธอได้ปรึกษากันมาแล้วและตัดสินจะพยายามไม่ถามเรื่องราวของพวกเค้า แต่เมื่อทั้ง2อาจารย์มาถึงห้องพยาบาลพบว่าเด็ก 2 คนหายตัวไปจึงได้ออกตามหาทั่วทั้งโรงเรียน
   “ทำไงดีหละ! ลิเลน่าเด็ก2คนนั้นยังไม่หายดีเลย นะต้องไปสลบหรือเหนื่อยอ่อนที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นห่วงจัง”
พูดด้วยเสียงดังและร้อนรนมากแล้วจับแขนเสื้อลิเลน่าและเขย่าอย่างแรงจนลิเลน่าเสียหลักล้มลงมาทับโยเซะ ที่หน้าอกพอดี ลิเลน่าลุกขึ้นอย่างเร็ว
   “ไม่ต้องห่วงชั้นตามหาให้เอง ด้วยพลังของชั้นนี้แหละ”
ลิเลน่าได้ใช่พลังตามหาจิตของเด็กทั้ง2คนและรู้ว่าอยู่ตรงตึกทางใต้และเทเลพอร์ท ไปหาเด็กทั้ง2คนทันที
   “อ๊ะ! เจอแล้วๆ ”
แล้ววิ่งไปหาเด็กทั้ง2คนอย่างรวดเร็วทั้งที่อยู่ห่างแค่ 5 เมตรเท่านั้นเอง
   “นี้เด็กๆจ๊ะรู้ไหมเวลามืดๆแบบนี้ไม่มีใครมาเดินกันหรอกนะ โดยเฉพาะเด็กที่ยังโตไม่พอแบบพวกเธอนี้แหละ นะจ๊ะรู้ไหม”
   “เอ่อ ครับแต่ว่าน้องสาวผม ปวดฉี่นี้หน่า ผมเลยต้องออกมาจากห้องนั้นและก็เดินไปเลื่อยๆแต่ก็หาไม่เจอเลยเดินออกมาเลื่อยๆจนมาถึงที่นี้แหละ ครับ” 
 พูดด้วยท้าทางกลัวๆและกุมมือน้องสาวไว้แน่น โยเซะ ยืนดูเด็กทั้ง 2คนด้วยหน้าตาที่มีความสุขและโล่งใจอย่างมากที่หาเจอเอามือไปลูบหัวเด็กทั้ง2เบา จนเด็กเด็กชายรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ อยู่กับตนที่ห้องนั้น
   “อ๊ะ! ลืมไปเลย นี้พวกหนูจ๊ะ ชื่ออะไรกันเหรอจ๊ะ เจอมาหลายเรื่องจนลืมถามชื่อไปเลย ฮ่าๆๆ ”
   “นี้น้องผมชื่อ ลุเน่ ครับส่วนผมชื่อ กิซส์ ครับเป็นชื่อแสนสำคัญที่แม่คนสำคัญตั้งไว้ให้ ครับ ”
   “ลูเน่จังกับกิซส์จัง สินะเป็นชื่อที่ฟังดูแล้วเป็นมิตรดีจังเลยน่ะ”
   “ครับก็เป็นชื่อที่แม่คนสำคัญตั้งให้นี้หน่า”
ทั้งกิซส์และลุเน่เริ่มมีความไว้วางใจให้โยเซะ ด้วยดีคงเป็นเพราะความอ่อนโยนและท้าทางที่เป็นมิตรของโยเซะ
   “อ๊ะ! ลืมไปเลยแล้วเรื่อง ระ...เรื่องของน้องสาวเธอหละ จ๊ะ”
   “หนูยังอั้นไหว ค่ะ (>////<)”
   “เอ่...อั้นเหรอ(--") จ๊ะแต่นี้ห้องน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เองเดิน นิดหน่อยนก็ถึงแล้ว.....มาเดินฉันพาไปเอง นะ”
   “กลับบ้านได้แล้วหล่ะโยเซะ นี้มันจะ 3 ทุ่มแล้วนะขืนกลับช้ากว่านี้จะไม่ได้กินข้าวเอานะ / แปปนึงจ๊ะ!”
   “อะ กลับมาแล้ว / อื้ม จ๊ะพวกเธอก็ตามชั้นมาสิ ไปอยู่กับฉันนะ บ้านของลิเลน่าเค้ากว้างมากเลยนะ กว้างมากๆๆ เลยนะพวกจะอยู่ที่นี่ก็ได้นะไม่สิพวกเธอต้องอยู่ที่นี่น่ะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
   “เอ่อ........งั้นก็ขอความกรุณาด้วย นะครับ!” พูดด้วยความเกรงใจแต่ไม่กล้าปฏิเสธ
   “จะ ไป ละ รึ ยาง เนี้ย ”
   “อ๊ะ จะไปแล้วจ๊ะ ปะ ไปกันเถอะ นะ!”
   “ครับ! ขอบคุณมากนะครับ / ขอบคุณมาก นะค่ะ(T^T)” มีน้ำตาไหลออกมาเป็นน้ำตาแห่งมาตื้นตันใจและดีใจ
และทั้งหมดก็นั่งรถของลิเลน่าไปที่บ้านของลิเลน่าและโยเซะที่อยู่ทางตะวันออกของ donnish
                   to be continued