Play Girl ผู้ชายอย่างนายไม่รอดมือฉันหรอก

           เรื่องแบบนี้มันเชื่อถือกันได้ทีไหน?
          โลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คน่ะ มีสิ่งหลอกลวงเยอะแยะล่ะนะ อย่าไปใส่ใจกับเรื่องนี้เลย ฉันพยายามใช้สติตัวเองคิดพิจรณาคอมเม้นแปลกๆเมื่อกี้ ใจนึงก็คงคิดว่ามันคือการล้อเล่นของลูกเพจฉันน่ะนะ แต่อีกใจนึงมันกลับค้างคาใจ อยากรู้คำตอบเรื่องนี้ให้ได้ ให้ตายเถอะ ฉันมันบ้าไปแล้ว!
           มีอย่างทีไหน ที่อยากดังเลยสร้างกระแสติ๊งต๊องๆ ให้พี่น้องมาร่วมมือกันล่อให้คนมาจีบ ทำอย่างกับเหมือนซีรี่ห์เกาหลีพิชิตชายหนุ่มอะไรเทือกนั้นแหละ เหอๆ-.-
           กลับมาโพสส์รูปต่อดีกว่า ว่าแล้วฉันก็กลับมาสนใจการลงรูปใส่เพจนี้ต่อ แต่ไหงใจมันถึงไปอยู่ที่คอมเม้นนั้นแล้วล่ะ โอ๊ยยย บ้าจริง!
          "ทำอะไรอยู่น่ะ"เครยอนเดินออกมาจากห้องนอนเข้ามายืนพิงประตูอยู่ห้องนี้
          "ฉ..ฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิ"ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าลุกขึ้นว่า 
          นี่ฉันจะถามเค้าจริงๆหรอเนี่ย!
          แต่เอาว่ะเพื่อความแน่ใจ ถ้าไม่เป็นเรื่องจริงล่ะก็ฉันจะตบหน้ายัยเจ้าของคอมเม้นนนั้นเลย สร้ากระแสหรอห้ะ? ส้รางกระแส!!!
           "อื้มว่ามาสิ"เครยอนมองหน้าฉันอย่างงๆนิดๆและเปิดโอกาศให้ฉันถาม
           'เอิ่มม...น้องนายสาวนายชื่ออะไรหรอ'ไม่สิ! 'นายมีน้องชายหรือป่าวตะหาก!'
           "คือว่า..นายมีน้องชายมั้ยอ่ะ แหะๆฉันอยากรู้"ฉันยิ้มแหยๆทำหน้าปกติที่สุด
            "จะบ้าหรอ ถามอะไรแบบนี้"เครยอนปัดใส่ฉันอย่างเขินอาย
            อะไรมันฟ่ะ! -_-;
            "ม...ไม่ใช่น้องชายอย่างงั้น!"ฉันรีบปฏิเสธทันควันเมื่อคิดได้ถึงความหมายที่เครยอนเข้าใจ"หมายถึงน้องชายร่วมท้องกันตะหาก!"
            หมอนี่คิดไปถึงไหนเนี่ยย!!><
            "อ้าวหรอ"เครยอนหน้าแตก"ฉันก็คิดว่าเธอบ้า มาถามอะไรเรื่องเพศแบบนี้..."
            นายบ้ากว่ามั้ยย่ะ ที่มาคิดแบบนี้!! =o=
            "...ไม่มี" อะไรนะ!
            "แล้วน้องชายต่างพ่อ แม่ล่ะ"
            "ไม่มีอ่ะ พ่อแม่ฉันไม่เจ้าชู้นะ" เริ่มไม่แน่ใจ
            "ล...แล้วพวกหลาน เหลน โหลน ลูกของป้า ของน้า ที่มาอยู่กับนายอะไรเทือกนี้ล่ะ" จิตใจฉันเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
             "จะบ้าหรอ! ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่จำความได้น่ะ อีกอย่างนึงฉันก็ไม่มีญาติด้วย"
             'ผู้หวงเนื้อหัวตัว น้องชายเผยว่ายังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ' คำๆนี้ที่ยัยมินมินว่าไว้ มันผุดขึ้นมาวนเวียนอยู่ในหัวฉัน แต่มันดันขัดกับความเป็นจริงที่'เครยอนไม่มีน้องชาย!'เอิ่ม..หมายถึงน้องชายร่วมญาติอ่ะนะ อย่าคิดไปไกล-.- 
             แต่อย่าด่วนสรุปไป ข้อมูลแค่นี้เรายังสรุปอะไรไม่ได้หรอก อย่างน้อยน้องสาวเครยอนก็ไม่ใช่ยัยมินมินหรอก(มั้ง)
             "แล้วน้องสาวนายล่ะ ฉันรู้นะว่านายมีน้องสาวน่ะ"ถ้าบอกไม่มีฉันคงไม่เป็นแล้วล่ะ นายยังเคยเอาเสื้อคับๆมาให้ฉันใส่อยู่นี่นา (หวังว่าคงไม่คิดไปไกลอีกนะ-o-;:bigbang)
             "มีสิ แต่ยัยนี่ไม่ใช่ญาติสนิทอะไรกับฉันหรอกนะ"
             "ชื่อ...น้องนายคนนั้นชื่ออะไรล่ะ"ขออย่าให้เป็นแบบที่ฉันคิดน่ะ
             "'มินมิน'เธอจะรู้ไปทำไมเนี่ย! เอ๊ะ! หรือเธอรู้ความจริงแล้ว"เครยอนตกใจชี้หน้าฉัน
             ไม่จริงใช่มั้ย! นายไม่มีน้องชาย นายมีน้องสาวชื่อมินมิน คนเดียวกับยัยเจ้าของกระทู้ท้าทายนั่น นายตกใที่ว่าฉันรู้ความจริงแล้ว ทำไมทุกอย่างมันลงตัวกับคอมเม้นนั่นแทบทุกอย่างเลยล่ะ!
             "ใช่! ฉันรู้ความจริงแล้ว เป็นไงล่ะ? แผนสำเร็จแล้วล่ะสิ!"
             "แน่นอน รู้มั้ยฉันรอมันมานานแล้ว ฉันพยายาม..."เครยอนว่าพลางยิ้มดีใจ กับมัน มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเข้าไปใหญ่ มันคงเป็นแผนของสองคนนี้สินะ
             "...พอเถอะ!"น้ำตาของฉันเริ่มจะปริ่มๆขอบตาแต่ฉันก็พยายามกลั่นมันเอาไว้"ฉันไม่อยากรู้ขั้นตอนอันแยบยลจอมลวงของพวกนายหรอกนะ"
             "ทำไมเธอพูดแแบบนั้นล่ะ? ฉันไม่เข้าใจเธอเลย"เครยอนตีหน้าชื่อ
             "ทั้งหมดเป็นแผนของนายและยัยมินมิน"ฉันย้ำให้เครยอนอีกครั้ง เผื่อเค้าจะลืม
             "ก็ใช่ แต่ทำไมเธอถึง..ร้องไห้" เครยอนมองเห็นน้ำตาฉันเริ่มจะล้นออกมา
             "เพราะนายมาร่วมมือล่อเล่นกับหัวใจฉันไง! ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะดีใจงั้นหรอ..."ฉันส่ายหัวไปมาอย่างคิดไม่ถึง
             "....ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันคงหมดประโยชน์แล้วสินะ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะกระจายข่าวให้ตามประสงค์ของน้องนายล่ะกัน"น้ำตาของฉันเร่มลินไหลออกมา  เครยอนรู้สึกจะไม่เข้าใจคำพูดของฉันซะเลย เค้าทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีก
              แต่ไม่มีอีกแล้วล่ะที่ฉันจะฟังเค้า ฉันเดินปาดน้ำตาพอพ้นจากเครยอนแล้วฉันก็วิ่งออกมาจากบ้านนี้ และเดินไปเรื่อยๆๆ ตอนนี้ฉันไมรู้จุดหมายปลายทางซักเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าฉันต้องหนีไป ไปจากเครยอน ไปให้ไกล ตอนนี้น้ำตาที่ฉันกลั่นเอาไว่พุ่งออกมาเหมือนเขื่อนแตกยังไงยังงั้น เมื่อคิดถึงคำพูดของคอมเม้นนั้นยิ่งปวดใจ ฉันถูกหลอกใช้มาตลอดสินะ..
              ฉันเดินๆมาเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลซักที มาทรุดตัวลงป้ายรถเมล์และกดโทรศัพท์โทรหายัยทับทิม ไม่นานยัยนี่ก็รับสาย
              "ฮัลโหล ว่าไงพี่"
              "ทับทิม แกมารับฉันหน่อย"ฉันพยายามสกดเสียงสะอื้นไว้ แต่มันยิ่งทำให้สะอื้นเพิ่มขึ้น
              "พี่เป็นอะไรนะ เสียงสั่นเชียว"ยัยทับทิมตกใจเมื่อได้ยินเสียงฉัน
              "มารับฉันเถอะ แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ฮึกTT"วางสายไป แล้วก็กลับมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวอีกครั้ง
             
               พอถึงบ้านฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้ยัยทับทิมฟัง แต่ยัยนี่คงเห็นคอมเม้นนั้นแล้วแหละ แต่ไม่กล้าบอกฉันเพราะกลัวว่ามันคงไม่ใช่เรื่องจริงเท่านั้น
              ฉันขอตัวมาอาบน้ำ และนั่งลงกับพื้นห้องน้ำเปิดฟักบัวไว้อยู่แบบนั้นแล้วนั่งทบทวนเรื่องทั้งหมดที่เราผ่านมันมาด้วยกัน เราเจอกันครั้งแรกที่ผับ เรากินราเมงด้วยกัน เราไปห้างซื้อแว่นตาด้วยกัน เราถ่ายรูปด้วยกันที่สวนหย่อมของห้าง สารพัดภาพเก่าๆที่เราอยู่ด้วยกันผ่านเข้ามาในหัวของฉัน และพอคิดถึงความจริงว่าเครยอนและมินมินแค่ล้อเล่นนกับใจฉันเพียงเพราะแค่'สร้างกระแส'เท่านั้น มันยิ่งทำให้ฉันทำใจได้อยากต่อการรับเรื่องนี้
               น้ำตาของฉันไหลรินมาเรื่อยๆจนไม่มีท่าจะหยุดเลย ฉันสะอึกสะอื้นมาเป็นสิบครั้งฉันทั้งหอบและก็ร้องไห้อีก ร้องแล้วร้องอีกอยู่แบบนี้
              ไม่สิ! ฉันเป็นเพล์เกิร์ลนะ ตอนนี้เครยอนเป็นแฟนฉันแล้วหนิ แผนฉันสำเร็จแล้วนะ ใช่! ฉันต้องคิดแบบนี้สิ ดังนั้นตอนนี้ฉันก็แค่มาทำหน้าที่แอดมินเหมือนเดิม และหาชายหล่อๆมาจีบทิ้งจีบขว้างเหมือนเดิมสิ ฉันเคยคบกับผู้ชายมาเป็นสิบ และทิ้งพวกเค้าไปด้วยตนเองและหาใหม่ๆจนมันเป็นเรื่องปกติของฉันแล้วนี่นา ฉันจะมานั่งร้องไห้ทำไม ฉันควรดีใจสิ ต่อไปก็เป็นคนใหม่ที่หล่อรวยกว่าเดิม มีอีกเยอะแยะให้ฉันเลือก ฉันจะมายนั่งร้องไห้ทำไมนะ
               ถ้าไม่ติดที่ว่า...
               ฉันรักเครยอนเข้าแล้ว....
               ฉันก็คงไม่ร้อง....