Play Girl ผู้ชายอย่างนายไม่รอดมือฉันหรอก

          เงียบ.....
          แง๊งงง ฉันจร้องไห้แล้วนะTOT
          จริงสิ! ฉันมีเบอร์เครยอนอยู่นี่นา โง่ตั้งนาน 
          ว่าแล้วฉันก้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์เครยอน และกดโทรไป
          "ตู้ดดด  ตู้ดดด ตู้ดดดด ตู้ดๆๆๆ"ระบบตัดสายไป
          อีกรอบ"ตู้ดด ตู้ดด"แง้ รับซักทีสิโว้ย"ฮัลโหล..."นั้นไง!เครยอนรับสายแล้ว Yes! รอดตายแล้วฉัน"...ฮัลโหล ใครน่ะ?"เครยอนพูดเสียงดังเพื่อให้ทางปลายสายได้ยินเสียงตัวเอง เพราะมันถูกกลบไปด้วยเสียงเพลงอันดังกระหึ่มของงานเลี้ยง
          "ฉ..ฉันเองเครยอน แอลมอน ต..ตอนนี้ฉัน..."จู่ๆเสียงฉันก็ขาดๆหายๆไป เหมือนมันมีอะไรมากระทบประสาท ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวนิดๆ อาจเป็นเพราะห้องนี้ไม่มีที่ถ่ายเทอากาศเลย แถมยังอับสุดๆอีก     
          "เธอ เองหรอ ตอนนี้เธออยู่ไหน!"พอเครยอนได้ยินชื่อฉันถึงกับถามเสียงดัง
          "ฉ..ฉัน"ฉันรู้สึกหอบๆๆขึ้นมา อาจเป็นเพราะฉันได้รับอากาศที่ไม่บริสุทธิ์
          "เธอเป็นอะไรน่ะ เสียงสั้นเชียว ตอนนี้เธออยู่ไหนบอกฉันมาซิ!!"เครยอนว่าอย่างคนเสียสติไปแล้ว
           เกิดอะไรขึ้น พอฉันจะอ้าปากพูดอีก มันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ฉันมองออกไปข้างนอกกระจกนั้นแล้วจู่ๆภาพมันก็เริ่มเลือยลาง หายไป....
           ฟุบบ!!
 
           ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นเพดานสีขาวๆประตูๆคุ้นๆเหมือนเคยเห็น และมองลงมาที่ตัวเองตอนนี้ฉันอยู่ในชุดผู้ป่วยและนอนอยู่บนเตียงเล็กๆพอที่คนจะนอนได้ 
          ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล!
          ฉันมองไปรอบๆเตียงตัวเองและเห็นเครยอนที่นอนซบอยู่ขอบเตียงฉัน ฉันค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น ทำให้เครยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมา
          "พื้นแล้วหรอ"เครยอนขยี้ตาตัวเองให้หายสะลืมสะลือ
          "อ..อื้ม"ฉันตอบสั้นๆ
          "รู้มั้ยเมื่อวานฉันแทบบ้าตายแหนะ เธอเล่นบ้าอะไรของเธอห้ะ!" เครยอนดุฉัน
          "ฉันไม่ได้เล่นนะ! ยัยจินนี่ตะหากล่ะหลอกฉันมาขัง"ฉันว่ากลับอย่างหงุดหงิด
           หนอยย แค้นนน
          "ฉันว่าแล้วเชียว ทำไมมันแปลกๆ"
          "แปลกยังไง"ฉันถาม
          "ก็ยัยพวกเสือสาวหัวชมพูนั้นน่ะรู้ที่อยู่ของเธอไง"
          "แล้วทำไมนายคิดว่าเป็นฝีมือยัยจินนี่ล่ะ"ฉันถามกลับ ถ้ายัยพวกเสือสาวที่มาหาเรื่องฉันเมื่อวานรู้ว่าฉันถูกขังอยู่ที่ห้องเก็บของ ทำไมเครยอนถึงสงสัยยัยจินนี่เเทน
          "เพราะยัยเสือสาวพวกนั้นเป็นลูกน้องของยัยจินนี่นะสิ"
           อะไรนะ! ที่แท้ยัยพวกนี้เป็นแก๊งเดียวกันหรอ ถึงว่าล่ะตอนนั้น ยัยหัวชมพูถึงตัวหดเวลาเจอยัยจินนี่ หนอยยย แค้นเฟ้ยยย!!!
           "แล้ว...ยัยนั้นตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ"ฉันไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ แต่อยากรู้ชะตากรรมของยัยนี่เฉยๆน่ะ
          "พอไรเฟิลรู้ว่าแฟนมันทำกับเธอยังไง มันเลยเลิกกับยัยนั้นเลย"ไรเฟิลโหดว่ะ-_-
          "อื้มๆ ช่างๆมันเหอะยังไงตอนนี้ฉันก็ปลอดภัยแล้วนี่"
           เครยอนไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มหวานให้ฉันพลางเอามือลุบหัวฉันไปมาอย่างเอ็นดู
          "น..นายใส่มันแล้วหรอ"ฉันถามเครยอนเมื่อเห็นข้อมือเค้าใส่นาฬิกาที่มีรูปกระต่ายเพล์เกิร์ลอยู่ตรงกลางตัวนาฬิกา ที่ฉันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด
          "อื้ม พอดีเลยล่ะ"เครยอนว่าพลางชักมือกลับมามองนาฬิกาไปมา
          "ชอบมั้ยล่ะ"ฉันว่า
          "ชอบสิ แต่ฉัน.."เครยอนลดเสียงต้ำลงและก้มหน้าก้มตาลง"ชอบคนซื้อให้มากกว่า"เครยอนหันหน้าขึ้นมาพูดต่อ แถมหน้ายังแดงแปร๊ดเลยด้วย
           ตึกตัก..ตึกตัก...
          "อย่ามาทำเป็นหวานเลยนี่มันโรงพยาบาลนะ"ฉันเอามือตีอกเครยอนแก้เขิน-///-
          "ตกลง...เราเป็นแฟนกัน..แล้วใช่มั้ย"เครยอนช้อนตาขึ้นมาถามฉัน อย่างขัดเขิน
           ใช่! เราเป็นแฟนกันแล้ววว ^///^