Play Girl ผู้ชายอย่างนายไม่รอดมือฉันหรอก

     เราจ้องตากันอยู่นานจนในที่สุดเครยอนก็ใช้ฟันกัดโบโลน่าขาดไป ส่วนที่เหลือฉันก็งับๆไปให้หมด คราวนี้ทุกคนไม่พูดอะไรอีก หันมาสนใจแต่ชามราเมงของตนเองและซวดๆใส่ปาก

     "ซู๊ดด~ ทำไมมันเผ็ดดจังว่ะ!"หลังจากที่เครยอนใส่ปากไปไม่ถึงสองคำก็โวยวายขึ้นมาเสียงดัง มือนึงก็โบกไปมาตรงปาก มือนึงก็ความหาน้ำอย่างกระวนกระวาย

      "อึก อึก อึก" เครยอนเมื่อหาน้ำได้แล้วก็กระดกดื่มรวดเดียวจนน้ำเหลือก้นขวด

     "น..นายไหวมั้ยเนี่ย..."ฉันถาม"ฉันก็ว่ามันไม่น่าจะเผ็ดขนาดนี้นะ แต่ก็พอกินได้นี่..."ถึงมันจะเผ็ดจริงก็เหอะแต่รสชาติมันก็แค่เทียบเท่ายี่ห้อยำยำไวไวเองนะ ทำเป็นเว่อร์ไปได้-.-;

     "...เอ๊ะ! จริงสิ นายกินเผ็ดไม่ได้นี่!"ฉันนึกขึ้นได้ เพราะฉันเคยอ่านในแฟ้มประวัติเครยอนที่ยัยทับทิมสรรหามาให้

     "เออสิ"เครยอนว่า พลางใช้มือตรงปากที่ตอนนี้แดงเจ่อไปมา

     "แล้วทำไมนายถึงเลือกรสนี้ล่ะ? รสอื่นๆที่ไม่เผ็ดก็มีตั้งเยอะ นายนั้นแหละที่ผิดเองนะ"ฉันว่า

     "ช่างๆมันเหอะ รู้งี้กินโจ๊กก็ดี"เครยอนพึมพำกับตัวเอง 

      แหงสิ ฉันบอกนายแล้วนะ =o=

      "งั้นฉันกินเองล่ะกัน"ฉันหยิบชามเข้าหาตัว แต่ที่จริงแล้วฉันแค่ลองใจเครยอนเฉยๆแหละ ใครจะกิน ชามนี่มันใส่ยาหม่องนะ!(ยาอะไรไม่รู้ ก็มันรูปร่างเหมือนยาหม่องน้ำนี่นา)

       แต่อย่าทะลึ่งยอมให้ฉันกินนะไม่งั้นกลับกลายเป็นวางยาตัวเองแน่=^=;

       "เฮ้ย! ไม่ได้นะ งั้นฉันก็ต้องนั้งดูเธอกินสิ"เครยอนจึงชามกลับมา

       โป๊ะเช๊ะ! เครยอนผู็ไม่ยอมแพ้ใคร(ยกเว้นความเผ็ด) 

      "แล้วนายจะกินต่อรึไง"ฉันเลิกคิ้วถาม

       "ใช่ ก็แค่แทน้ำออก กินแต่เส้นเป็นราเมงแห้งไง"

       "-o-;"

       หวังว่าฤทธิ์ยาหม่องน้ำฉันมันคงไม่หายตามไปกับน้ำด้วยนะ ขอให้มันติดเส้นราเมงนิดๆก็ยังดี ไม่งั้นฉันต้องได้คิดหาแผน(อันชั่วร้าย)ใหม่อีกเป็แน่ อาเมน...-_-

        ว่าแล้วเครอยอนจึงนำชามรางเมงไปรินน้ำออก ถึงความเผ็ดมันจะหายไปไม่หมดแต่อย่างน้อยความเผ็ดมันคงลดหลั่นไปเยอะ ฉลาดอีกแล้ว! แล้วเครยอนก็นำชาม(ที่ตอนนี้มีแต่เส้น)กลับมานั่งกินตรงข้ามกับฉันอย่างสบายใจเฉิบ

        กินเสร็จ.....

        อิ่มจุง นอนดีกว่า ทำไมวันนี้มันรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูกนะ แอร์ยังเอาไม่อยู่เลย เหอๆ

       "เฮ้! เธอทำอะไรน่ะ"เครยอนตระโกนเมื่อเห็นฉันกำลังทิ้งตัวลงที่นอน

       "นอนไง! ฉันอาบน้ำแล้วนะ"ฉันบอกทันที เพราะคิดว่าหมอนี่คงจะว่าฉันเรื่องนี้แน่นอน

        ฉันไม่ได้ซกมกนะ!!

        "ก็ใช่...แต่..ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้ละ"เครยอนสำรวจเครื่องแต่งกายฉัน

        ทำไมย่ะ! ฉันแค่ใส่เสื้อกล้ามสีดำนุ่งกางเกงขาคุมเข่าเลยนะ มันโป๊ไปรึยังไง? หรือบางทีฉันอาจจะเข้ากับชุดนอนลายสตีชแบบอนุบาลที่ค้าใส่กันก็ได้มั้ง??

        (ไม่ใช่แค่อนุบาลใส่หรอกย่ะยัยแอลมอน ฉันก็ใส่=_=':bigbang)

        "แบบใหนล่ะ ปกติฉันก็ใส่แบบนี้นอนอยู่แล้วนะ-_-;"

        "แต่เธอไม่ได้ใส่อยู่กับคนอื่นนี่"

        "ซะทีไหนล่ะ? ฉันใส่นอนกับยัยทับทิมต่างหาก"แต่บางครั้งยัยนี่ก็กลับไปนอนบ้านนะ(อยู่คนละบ้านกัน)

        เครอยนทำหน้าอย่างเซ็งๆ และอยากจะบ่นเสียเหลือเกินแต่ไม่รู้จะพูดว่อะไร ฉันจึงตัดบทไปว่า

        "อย่าทำเป็นขี้บ่นน่า ฉันร้อนนะเข้าใจกันบ้างสิ ไม่คุยด้วยแล้วนอนล่ะ"ฉันทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะแบ่งครึ่งไว้ให้นอนเครยอนนอนด้วย(ในที่สุดก็ต้องแบ่งกันอน-_-)

        "ZZzz"สาวหน้าหวานได้หลับไปอย่างง่ายดาย

        ส่วนฝั่งของเครยอนก็อยากจะบ่นเสียเต็มทีกับชุดที่เธอใช่นอน เพราะมันดูเว้าหวิวเกินไป แต่พอเขามองหน้าหวานๆ ดวงตากลมโต แก้มสีขาวอมชมพูระเรื่อๆ ปากสีชมพูดูอวบอิ่มของเธอที่หลับอยู่ มันทำให้เขาถึงบ่นไม่ออกในความน่ารักของเธอ เขาส่ายหน้าอย่างเอ็นดูเธอและทิ้งตัวลงอีกฟากหนึ่งของที่นอน...

       เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย??

       ทำไมอยู่ดีๆที่นอนมันชักเริ่มมสั่นๆ ผมลุกขึ้นมาขยี้ตา(หลังจากที่เพิ่งสะดุ้งตื่นเมื่อตะกี้) มาดูแอลมอนที่กำลังนอนดิ้นไปดิ้นมาถีบผ้าห่งผ้าหมและหมอนลงไปกองกับพื้นหมด เหงื่อตัวยัยนี่ท่วมกายไปหมด แถมมือขอแอลมอนก็ยังจะพยายามขยำเสื้ออันน้อยชิ้นที่เห็นแล้วผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ของตัวเองไปมา จนมันทำให้เสื้อของแอลมอลถกขึ้นมาเผยให้ฉํนหน้าท้องขาวเนียบเรียบยันเกือบๆจะเห็นหน้าอก!! 

       ผมรีบปิดตัวเองทันทีและเอื้อมมือสั่นๆของตัวเองไปดึงชายเสื้อลงให้เรียบร้อย ก่อนที่มันจะทะเร่อทะร่ามากไปกว่านี้ แอลมอนยังไม่หยุดดิ้น และเหงื่อก็ไหลไม่หยุดเช่นกัน ผมจึงหยิบรีโมทแอร์ลดองศาลง ทั้งๆที่มันแสนจะหนาวเท่ากับขั่วโลกเหนือก็เถอะ 

       แต่มันก็ช่วยให้แอลมอนเหงื่อลดลงไปบ้างแต่ก็คงยังนอนดิ้นไปมาเหมือนเดิมจนผมชักจะหงุดหงิด >o<;'

       ตุ๊บบ!!!

      "โอ๊ย!!!"ผมร้องโวยวายเมื่อยัยนี่ดิ้นจนถีบผมตกที่นอน เฮ้! ผมตกสี่ครั้งแล้วนะ ไม่ไหวจริงๆเลยยัยนี้นอนดิ้นยังกะตะขาบถูกเหยียบหัวงั้นแหละ นี่มันตีสามแล้วนะ!!!

       ผมสูดหายใจเฮือกใหญ่และขยับตัวเข้าหาแอลมอนและมาสวมกอดยัยนี่ทันทีเพื่อไม่ให้ดิ้นไปไหนไม่ได้ ไม่งั้นผมคงไม่ได้นอนทั้งคืนแน่!

      กลิ่นเหงื่อที่ผสมกับกลิ่นแป้งรสสตอเบอรี่ของแอลมอนโชยมาเตะจมูกทำให้ผมรู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที แขนขาที่กระสับกระส่ายดิ้นไปมาและในที่สุดก็ดิ้นไปไหนไม่ได้(เพราะผมกอดล็อคยัยนี่ไว้แน่น)ผมมองใบหน้าหวานๆและดวงตากลมๆ ขนตาเป็นแพรที่หลับอยู่ของแอลมอนแล้วจู่ๆหัวใจผมก็เต้นแรงอีกครั้ง ซึ่งไม่ต่างจากครั้งแรกที่เห็นยัยนี่แต่งตัวเปรี้ยวๆในผับเลย..   

     ให้ตายสิ!!

    เป็นไงบ้างรู้สึกตอนนี้จะหวานๆน้ำตาลละลายหมดไปแล้วนะ555 เจอกันตอน12คร้าาาา   

     ไม่คอมเม้นโกรธนะ!!!! ฉนั้นคอมเม้นมาซะดีๆไม่งั้นมีเจ็บ เอ็บๆๆ.... (ไร้เตอร์แอบจิต55)