รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

     ฉันเดินมาถึงจุด ๆนึง ที่ที่อยู่ตรงหน้าฉันมันเหมือนโลกแห่งความฝันนก ดอกไม้หลากสี ผีเสื้อมากมาย ฉันได้ยินเสียงหัวเราะมากมายเสียงหัวเราะเล็กของสิ่งเล็กสิ่งหนึ่ง มีบางอย่างบินมาอยู่ตรงหน้าฉัน และสิ่งที่ฉันเห็น นั่นมัน 

 

"สวัสดี " 

 

เด็กผู้หญิงตัวเล็กเล็กมาก เทอบินได้และเทอ หัวเราะกับฉัน เทอเข้ามาทักฉัน ฉันรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เห็น  ฉันมองตามที่เด็กผู้หญิ่งตัวเล็กคนนั้นบินไป เทอมีอีกมากมาย พวกเทอทุกคน มาบินรอบๆตัวฉัน พวกเขาหัวเราะให้ฉัน และร้องเพลงให้ฉัน ฉันอดยิ้มกับสิ่งที่ฉันเห็นไม่ได้ คุณรู้จัก นางฟ้าทิงเกอร์ไหม เทอคล้ายๆกันแต่ไม่เหมือนเท่าไหร่พวกเทอเป็นเด็ก เด็กที่น่ารักและสดใส พวกเทอเหมือนนักรบตัวน้อย สายตาของฉันหันไปเห็น คาร์ล เขามองมาที่ฉันเหมือนเขาจะยิ้มให้ฉันแต่พอฉันยิ้มให้เขา เขากลับหันหน้ากลับไปแล้วเดินต่อไป 

 

"นี่เอล  มานี่สิเดี๊ยวฉันพาเทอไปดูอะไร ฉันคิดว่าโลกของเทอต้องไม่เคยเห็นแน่ๆเลย"

 

คลัสตอลดึงมือฉันไปที่ ที่หนึ่งสายตาของฉันยังคงมองไปที่ คาร์ล ฉันยังคงสงสัยว่าเขาเป็นอะไรทำไมถึงดูไม่เหมือนครั้งที่เราเคยเจอกัน

คลัสตอลจับฉันหันหน้ามาหาเขา คลัสตอลมองหน้าฉันและยิ้มให้ฉัน

 

"เอล เทอหลับตาก่อนสิ ฉันจะให้เทอดูอะไร"

"อะไรหรอ แล้วทำไมต้องหลับตาด้วยหล่ะ"

"เอาน่าหลับตาก่อนสิ"

 

คลัสตอลเอามือของเขามาปิดตาฉันแล้วพาฉันเดินไปที่ ที่หนึ่ง ฉันได้ยินเสียง ผู้หญิงหลายๆคน หัวเราะอย่างมีความสุข เสียงน้ำ เสียงคนกระโดดน้ำ เสียงคนวิ่ง 

 

"เอาหล่ะ ทีนี้ เทอลืมตาได้แล้ว"

 

และสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าของฉัน ผู้หญิงมากมาย เทอสวยมาก สวยทุกคนผิวเทอขาว และพวกเทอมีรอยยิ้มที่สวย ผมของพวกเทอยาวสลวย พวกเทอสวยมาก แล้วที่ฉันต้องตกใจมากที่สุด  พวกเทอมีหาง พวกเทอก็คือ

 

"นางเงือก Σ(⊙▽⊙" "

 

"ไม่เคยเหนใช่ม๊า สวยไหมหล่ะ"

 

"พวกเขาสวยมากเลยคลัสตอล ฉันไม่เคยเหนอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ฉันฝันอยู่หรือเปล่านะ"

 

ฉันรู้สึกว่า นี่ฉันกำลังฝันไปหรือเปล่า ทุกอย่างที่ฉันเห็นมันไม่น่าจะมีจริงนี่นะ หญิงพวกนั้นมองมาที่ฉัน ทุกคนยิ้มให้ฉัน และสายตาของพวกเขาเป็นมิตร ฉันเลยอดที่จะยิ้มให้กับพวกเขาไม่ได้

 

"เฮ้ คลัสตอล ฉันไปก่อนนะ ยังไงก็ดู เอลด้วยหล่ะ"

 

เสียงของแบร์ค พูดกับ คลัสตอน ก่อนที่จะโบกมือแล้วเดินจากไป คลัสตอลหันไปพยักหน้ารับ และหันมายิ้มให้ฉัน

 

"พวกเขาไปไหนกันหรอ"

 

"อ่อ กลับบ้านน่ะ เอลอยากกลับหรือยังหล่ะ"

 

"อืม กลับกันก็ได้"

 

ฉันกำลังจะเดินหันหลังกลับ แต่ก็มีเสียงมาหยุดให้ฉันก้าวขา 

 

"เทอชื่อ เอล หรอ"

 

ฉันหันไปตามเสียง ฉันเห็นผู้หญิงคนนึง เทอสวยมาก ชุดสีขาวฟ้าผ้าบางจนแทบจะเห็นข้างใน ผมของเทอสีทองเปล่งประกายงดงาม ตาของเทอโต สวยเหมือนฉันกำลังโดนสะกด จากสายตาของเทอ  เทอยื่นมือมาให้ฉัน

 

"มานี่สิ ฉันคิดว่าเทอน่าจะเปลี่ยนตัวเองนะ ตอนนี้เทอ เลอะเทอะไปหมดแล้ว แผลที่ตัวเทอน่ะ เจ็บมากไหมให้ฉันดูให้เถอะนะ"

 

ฉันยื่นมือไปจับมือของเทอ มือเทอ นุ่มมาก เทอยิ้มให้ฉันและเทอพาฉันเดินไปที่บ่อน้ำที่เหล่านางเงือกแหวกว่ายอยู่ ฉันหันไปมองคลัสตอล คลัสตอล ยิ้มให้ฉันและเขาเดินออกไปนั่งตรงท่อนไม้ที่อยู่ห่างออกไปจนฉันเห็นเขาแค่ลางๆ ฉันหันกลับมา ตอนนี้ตัวฉันอยู่ในบ่อน้ำ น้ำที่นี่อุ่นมาก และมีกลิ่นหอม ทันทีที่ฉันลงไปที่บ่อนี้ ผู้หญิงที่นั่งอยู่นอกบ่อ พวกเทอทุกคนเดินมาที่ฉันพวกเทอค่อยถอดผ้าที่ขาดรุ่ยของฉันออก ตอนนี้ในตัวฉันไม่เหลือ เสื้อผ้าสักชิ้น พวกเขาเอาน้ำที่บ่อมาลูบตัวฉัน และที่น่าแปลก แผลของฉันมันค่อยๆหายไป พวกเทอบรรจงลูบที่ตัวฉันเบา และยิ้มให้ฉันทุกครั้ง จนฉันคิดว่า นี่ฉันจะเสียตัวให้พวกเทอหรือเปล่าเนี่ย แต่จิงๆแล้วไม่หรอกฉันคิดไปเองหน่ะ พวกเทอพาฉันขึ้นจากบ่อพวกเทอล้อมรอบฉันเอาไว้

 ฉันเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันเดินตรงไปหา คลัสตอล ที่กำลังนั่งก้มหน้าเล่นกับนักรบตัวน้อยอยู่เขาดูสนุกสนาน และหัวเราะอย่างมีความสุข 

 

"ว้าว ｏ０○"

 

เสียงของนักรบตัวน้อยอุทานขึ้นด้วยความตกใจ คลัสตอลหันหน้ามาหาฉัน สายตาของเขาดูตกตะลึงมากเขามองฉันลุกขึ้นยืนเขายังไม่ละสายตาของเขาด้วยซ้ำ 

 

"ว้าว เทอ เทอดูดี มากเลยเอล ฉันแทบจำเทอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ "

 

""

 

ฉันก้มหน้าดูตัวเอง ด้วยความเขิน ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้เลย แม้แต่นักรบตัวน้อยเทอยังยืนมองฉันด้วยความตกใจเลย ฉันก็แค่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเองนะ ^/////^

 

 

 

"เราไปกันเถอะ ฉันคิดว่าคนที่โน่นคงตลึงแบบฉันกันแน่ "

 

"อืม แต่คลัสตอลคือฉัน.."

 

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เทอสวยแล้วไปเถอะ (^.^)b"

 

คลัสตอลเดินนำหน้าฉัน ฉันเดินมองเขาจากข้างหลัง ฉันเขินๆที่อยู่ๆก็โดน ผู้ชายรูปงามชมซะงั้น เป็นใคร ใครก็เขินจิงม๊าาา  ฉันอยากรู้จังว่า ถ้าคาร์ลเห็นฉัน เขาจะรู้สึกยังไง เขาจะชมฉันอย่างที่ คลัสตอลทำหรือเปล่านะ 

    ตลอดเดินทาง ฉันมองไปรอบๆ สายตาของแต่ละคนมองมาที่ฉัน บ้างก็ยิ้ม บ้างก็นิ่ง แต่ฉันกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนไปแล้วสิ ฉันเอาแต่เดินก้มหน้าไปตลอดทาง ฉันได้ยินเสียงม้า เสียงคุยหัวเราะฟันดาบและมากมายปะปนกันอยู่ แต่พอฉันก้าวขาเข้าไปทุกอย่างกลับเงียบสนิด ทุกคนนิ่งหมด เหมือนสั่งให้หยุดอะไรอย่างนั้น

 ฉันมัวแต่เดินก้มหน้าจนไม่ได้มองทางข้างหน้า เลยทำให้ฉันเดินชน คลัสตอล อย่างเต็มๆ 

 

"อุ๊ย ! "

 

"เป็นไร เอล "

 

"ฉันเดินไม่ได้มองทางหน่ะ ขอโทดนะ"

 

สายตาของฉันพูดไปมองคนรอบๆตัวฉันไป ฉันรุ้สึก แตกต่างมาก เพราะฉันเป็นแค่คนธรรมดา ไม่เหมือนกันพวกเขาเลยสักนิด

 

"ไม่ต้องสนในหรอกนะ เอล พวกเขาแค่มองเฉยๆ ปะ"

 

คลัสตอลส่งมือมาให้ฉันพร้อมรอยยิ้มที่บอกกับฉันว่าไม่เป็นไร ยังมีเขาทั้งคน  ฉันเดินจับมือ คลัสตอล เข้าไปในประตูบานนึง ฉันก้าวขาเข้าประตูนั้นมันทำให้ฉันรู้สึก งง มาก อ้าวแทนที่จะเป็นบ้านหรือ ห้อง หรืออะไรสักอย่างแต่กลับกลายมาเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ่ามากมายต้นไม้เรียงรายเต็มไปหมด และฉันก็เห็นบ้าน หนึ่งหลัง ทำด้วยไม้ ดูตั้งอยู่โดดตรงนั้น 

 

"ถึงแล้ว "

 

คลัสตอลพูดกับฉันพร้อมจูงมือฉันตรงไปที่บ้านหลังนั้น ฉันตื่นเต้นจัง ฉันแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลย

 

" 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!' เปิดหน่อยๆ"

 

เสียงคลัสตอลเคาะประตูบ้านหลังนั้นและตะโกนให้คนข้างในเปิดแต่เอ๊ะ ทำไมเขาไม่เปิดเองหล่ะ เสียงคนเดินมาที่ประตู บานประตูไม้นั้นค่อยๆเปิดออกมา 

เพล๊ง!!!   เสียงชามในมือของ แบร์ค หล่นลงกับพื้นอย่างแรง และภาพที่ฉันเหนจากหน้าของแบร์คนั้น ในปากของเขายังมีมีบะหมี่คาปากยืดออกมาอยู่เลย ตาของเขาเบิกกว้างมาก เป็นประกาย

 

"  "

 

"ไอ้หมา โรคจิต เลิกทำหน้าหื่นได้ละ เข้าไปๆ"

 

"  "

" เฮย! พูดไม่รู้เรื่องหรอ ยู้หู มีคนอยู่ไหม"

 

คลัสตอลเอามือไปปัดที่หน้าของเบรคหลายรอบ จนในที่สุดคลัสตอลถึงกับต้องพลัก แบร์คเข้าไปข้างใน

 

"มาสิ เอล เข้ามาก่อน ข้างนอกมันหนาว "

 

คลัสตอลยืนอยู่ที่บานประตูแสงไฟส่องไปที่เขาทำให้ฉันเห็นหน้าเขาชัดเจน ฉันก้าวขาเข้าไปในบ้าน แบร์ค กับ ไวน์ เขาทั้งคู่นั่งกอดกันแล้วมองมาที่ฉัน ไม่รู้สิ ยิ่งเขาทำแบบนั้นฉันยิ่งรู้สึกเขิน ฉันมองหา คาร์ล เขาไม่ได้อยู่ในนี้ เขาอยู่ที่ไหนกันนะ 

 

"เออ ไอ้คาร์ล อยู่ไหน"

 

คลัสตอลพูดยังไม่ทันจบ คาร์ลก็เดินออกมาจากห้องของเขา เขามองมาที่ฉันแต่สายตาของเขา นิ่ง เหมือนเดิม เขามองฉันแค่นิดเดียวเอง แล้วเขาก็หันไปนั่งที่โต๊ะ นั่งกินข้าวหน้าตาเฉย นี่ นี่ฉัน ฉันออกจะโดดเด่นขนาดนี้ นายไม่เห็นกันบ้างเลยหรอย่ะ 

 

"เอล จะนอนที่นี่กับพวกเรานะ ยังไง ก็ฝากทุกคนด้วย"

 

"เอลจะอยู่ที่นี่กับพวกเราหรอ เอาครับ( เสียงหล่ะ) มีอะไรที่แบร์คคนนี้จะช่วยได้บอกได้เลยนะคับ ยินดีเสมอ"

 

"ค่ะ ^^"

 

ฉันพูดเสร็จเราทุกคนก้นั่งลงที่โต๊ะเล็กๆกลางบ้าน เป็นโต๊ะไม้น่ารักน่ารัก แต่ในบ้านดูรกไปหมด ก็อย่างว่าในบ้านมีแต่ผู้ชายนี่ ฉันนั่งกินข้าวฝั่งตรงข้ามกับ คาร์ล เขาเอาแต่ ก้มหน้ากินข้าวไม่คุยกับใครเลย แตกต่างจากทุกคนที่เฮฮาในบ้านหลังนี้ ฉันนั่งกินข้าวไป มองเขาไป ทำไมกันนะ เขาไม่คุยกับฉันเลย