รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

     "อิจิ"

 

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ฉันเห็นหน้า อิจิ เขายิ้มให้ฉัน ฉันรู้สึกตัว ตอนนี้ฉันนอนอยู่บนตักของอิจิ

 

"ตื่นแล้วหรอ"

 

เสียง อิจิ พูดกับฉัน ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย ฉันมองไปรอบๆ ที่นี่ที่ไหนกันนะ ทำไมมัน

 

"เอล "

 

ฉันหันหน้าไปหา อิจิ เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มให้ฉัน

 

"ฉันพาเทอมาถึงแล้วนะ ที่ ที่เทอต้องการจะมาไง"

 

นั่นมันทำให้ฉันยิ่งรู้สึก ฉันลุกขึ้นยืนเดินไปรอบที่เป็นป่าที่กว้างมาก พื้นที่ ที่ฉันยืนมันโล่งเต็มไปด้วยพื้นหญ้าดอกไม้เล็กๆเรียงรายเต็มทุกพื้นที่หลากสี ลมพัดเย็นสบายเสียงนก เสียงธรรมชาติ ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกดีจัง

 

"ที่นี่ที่ไหนหรอ อิจิ "

 

ฉันหันไปถามอิจิ อิจิเดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับจับมือทั้ง 2 ข้างของฉันขึ้นมา

 

"เอล ที่นี่ คือที่ที่เทอต้องการจะมาไง ฉันพาเทอมาหาคนที่เทอต้องการจะพบ ฉันอยากให้เทอได้พบกับเขา เทอจะได้รู้ว่าเขามีตัวตนจิง"

 

"อิจิ นายรู้หรอว่าเขาอยู่ที่ไหน"

 

สายตาของฉันจับจ้องไปที่สายตาของเขา อิจิ ก้มหน้าให้ฉันเขาจับฉันหันหลัง อิจิ พลักฉันอย่างแรงไปข้างหน้า

 

"อิจิ นายทำบ้าอะไร "

 

ฉันหันไปเพื่อจะว่า อิจิ แต่ ข้างหลังฉันมันเป็นกำแพงดินสูงใหญ่ ฉันตกใจมากฉันมองไปรอบๆทุกอย่างที่ที่นี่ มันไม่เหมือนที่ฉันเห็นเมื่อกี๊นี้

 

" อิจิ อิจิ นายอยู่ไหน"

 

ฉันเรียกหาอิจิ ที่นี่มันที่ไหนกัน

                            ..................................................................................

                             ................................................................................

     ร่างกายของฉันทรุดลงกับพื้น ฉันกำมือแน่น น้ำตาของฉันไหลออกมา  

 

"เอล ฉันรักเทอนะ"

 

ฉันหวังว่าเทอจะได้เจอผู้ชายคนนั้น แล้วฉันจะมานั่งเสียใจอะไรตรงนี้หล่ะ ฉันต้องดีใจกับเทอไม่ใช่หรอ อิจิ นายต้องไม่ร้องไห้สิ นายต้องดีใจกับเทอสิ นายทำดีที่สุดแล้ว ฉันลุกขึ้นยืนฉันมองไปยัง ต้นไม้ 2 ต้นที่อยู่ตรงหน้าฉัน นั่นคือจุดเชื่อมระหว่างโลกมนุษย์ และ โลกเทพ ฉันรู้ดีว่า ผู้ชายคนนั้นคือใคร และที่ที่ เอล ต้องไปนั่นคืออะไร แต่นั่นคือสิ่งที่ฟ้ากำหนด   เอลมีหน้าที่ ที่เอล ต้องทำ เรื่องนั้นฉันรู้ดี

 

"แล้วเจอกันนะเอล"

                              ...............................................................................

                              ...............................................................................

     ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพัก

 

"แล้วฉันจะไปทางไหนหล่ะเนี่ย"

 

ข้างหน้าของฉันมันเป็นเหมือนทางแยก 2 ทางแล้วเป็นป่า 2 ทาง ฉันตัดสินใจไม่ถูก แล้วนี่่มันที่ไหนกันฉันเองก็ไม่รู้ด้วยสิ เจ็บขาชะมัด มันเป็นแผลที่ฉันวิ่งตามผู้ชายคนนั้น

 

"เอาว่ะ ทางนี้ละกัน"

 

ฉันเลือกเดินไปทางซ้ายมือ ถือคติที่ว่า ขวาร้ายซ้ายดีละกัน แต่ฉันก็ยังเดินไปไม่ถึงไหนเลย ฉันก็เจอกับ..

 

 

แฮ่ แฮ่ (เสียงขู่ๆ)

 

หมา หมาตัวเบอเร่อเลยอ่ะใหญ่กว่าตัวฉันอีกอ่ะ นี่มันพวก เจคอบ ป่าวเนี่ย อะฮึม ไม่เกี่ยวๆ

 

"ตายแล้ว อย่าเข้ามานะ ฉะ ฉันหลงมาเฉยๆอ่ะ อย่าทำไรฉันเลยนะ"

 

ฉันค่อยๆเดินถอยหลังที่นะนิด ฉันกะว่าฉันเตรียมจะวิ่ง เพราะถ้าหากฉันอยู่ตรงนี้ฉันต้องกลายเป็นขนมกรุบกรอบของมันแน่ๆเลย

 

"เอาละนะ ฉันจะ วิ่งแล้วนะ ฮึ๊บ. ตุบ (￣ε(#￣)"

 

ฉันหันหลังไปเพื่อจะวิ่งหนี แต่ฉันก็ไปชนเข้ากับใครคนนึงอย่างแรงจนฉันล้มอยู่กับพื้นก้มจ้ำพื้นอย่างจัง

 

" โอ๊ย เจ็บนะ "

 

ฉันเงยหน้ามองคนคนนั้น และสิ่งที่ฉันเห็น ผมเป็นประกายสีดำ ผิวขาวดุจหิมะ ริมฝีปากที่เรียวอมชมดูสายตาที่ดุดันสีน้ำทะเล และที่สำคัญ ชุดสีดำ Σ( ° △ °|||)

   

 "นาย "

 

ฉันตกใจมากหัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหว่ะ

 

"เทอมาทำอะไรที่นี่"

 

เสียงของเขาดูดุมาก หน้าตาของเขาดูซีเรียสมาก ทำไมเขาถึงดูแตกต่างจากตอนนั้นนะ ตอนนั้นเขาดูอ่อนโยนดูเป็นผู้ชายที่น่าอบอุ่น แต่ตอนนี้ ไม่เลย ฉันพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำได้แต่

 

"ฉะ ฉัน "

 

" 55 55555 55  นายเห็นไหมหน้ายัยบ๊องเนี๊ย ตลกชะมัดเลย   อย่านะ ฉันหลงมาเฉยๆ อย่าทำไรฉันเลย 555 55 555"

 

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของคน 3 คนและเสียงล้อเลียนฉัน หะ ล้อเลียนหรอ อย่ามาล้อเลียนฉันนะ  แต่ว่า หมา เมื่อกี๊ไปไหนแล้วหล่ะ

 

"นี่ยัยบ๊อง เทอคิดว่าฉันจะกินคนสวยๆอย่างเทอลงหรอ ฉันน่ะ มังสวิสนะ 5555"

 

ผู้ชายผมขาว ผิวขาวชุดดำ คนนั้นเขาเข้ามาคุยกับฉัน แล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อนอีก 2 คนนี้มันอะไรกัน ฉัน งง ไปหมดแล้วนะ

 

"พวกนายเป็นใคร แล้วนาย ฉัน."

 

เขาไม่พูดกับฉันเลยได้แต่มองหน้าฉันเขาน่ากลัวจัง ฉันไม่กล้าพูดอะไรกับเขาเลย แต่ผู้ชายผมขาวคนนั้นเขาเป็นใครแล้วที่บอกว่า กิน กินฉันหรอ หมายความว่าไงอ่ะ

 

"นี่ยัยบ๊อง ฉันชื่อ ครัสตอล นะ เป็นเพื่อนไอ้หน้าบูด คนนั้นอ่ะ แล้วฉันก็เป็น หมา ตัวเมื่อกี๊"

 

เขาพูดแล้วทำท่าทางหน้ากลัวใส่ฉัน ฉันตกใจเหมือนกันนะแต่ฉันรู้สึกกลัวน้อยลง

 

"อ้าวเทอไม่กลัวแล้วหรอ"

 

"ไม่อ่ะ กับผีฉันก็เจอมาแล้ว แค่นี่ฉันตกใจนิดเดียว"

 

ฉันพูดกับครัสตอลหนุ่มผมขาวคนนั้น ครัสตอลเขายิ้มให้ฉันแล้วเอื้อมมือมาให้ฉัน

 

"ลุกขึ้นมาสิ นั่งอยู่ทำไม"

 

ฉันมองหน้าเขาแล้วลุกขึ้นเอง

 

"ขอบคุณนะ"

 

"อืม ไม่เป็นไร"

 

ฉันหันไปมอง ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายชุดดำเขาเดินนำหน้าพวกเราไป เขาไม่พูดอะไรเลยเอาแต่นิ่งๆ นี่มันอะไรกันนะ เขาเป็นอะไรกัน

 

" นี่ยัยบ๊อง ไปกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจหมดนั่นหรอก ฉันจะแนะนำเพื่อนให้รู้จักนะ  ไอ้ผมน้ำตาลนั่นนะ ชื่อ แบร์ค เปนหมา 5555 หมาเหมือนกัน ส่วนไอ้น้ำตาลอีกคนก็ชือ ไวน์ หมาเหมือนกัน 55555 ฝาแฝดนะ แล้วไอ้หมอนั่นน่ะ ชื่อ คาร์ล เป็นกาดำ อ่ะ รู้จักปะ แล้วเทออะชื่อไร"

 

"ฉัน เอล "

 

ทุกคนคำนับให้ฉัน และยินดีที่รู้จักฉันทุกคนยิ้ม มีความสุข แบร์ค ไวน์ พี่น้องฝาแฝดที่ชอบอะไรแตกต่างกัน ทะเลาะกันแต่ก็หัวเราะให้กันได้ ครัสตอล ผู้ชายที่เฮฮา ยิ้มสวย หน้าตาดีพอควรเลยเหละ และเขาเรียกฉันว่า

 

"ยัย บ๊อง ปะ กลับบ้านกัน ไหนลองเล่าให้ฉันฟังสิว่าเทอ มาที่นี่ได้ไง"

 

เสียงครัสตอลถามฉันพร้อมกับเอามือมาคล้องคอฉัน ฝาแฝดหรอ เขาก็เข้ามาถามฉันเหมือนกัน พวกเขาอยากรู้มากเลย ว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง โอเค ฉันจะเล่าให้พวกเขาฟัง..

  สายตาของฉันหันไปจุดที่ ที่ฉันมา อิจิ ขอบคุนนายมากนะ นายจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป

  แล้วเจอกันนะ "เอล"