รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

    "ฉันชื่อ "เอล" ค่ะ ฉันเป็นเด็กสาวคนนึงที่วันๆใช้ชีวิตประจำวันกับการทำงานที่ฉันรัก นักโบราณคดี อาชีพที่ฉันฝันจะเป็นตั้งแต่เด็กจนวันนี้ฉันทำสำเร็จ ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาประวัติศาสตร์เกี่ยวกับชนเผ่าบิทู ประวัติที่ฉันสนในพิเศษเพราะมันเกี่ยวข้องกับการข้ามมิติแต่ละมิติที่ไม่มีการเผยแพร่ออกมา ฉันไม่ได้เพ้อนะ แต่ฉันกำลังศึกษาว่า จิงไหมที่เขาบอกกันว่าชนเผ่าบิทู ไม่ได้อยู่ในมิติของเราเพียงอย่างเดียวหากเราสามารถค้นพบชนเผ่านี้ได้เราสามารถที่จะข้ามไปอีกมิตินึงได้ ฉันสนใจนะค่ะ อยากจะค้นให้พบเพราะบางทีฉันอาจจะได้พบกับผู้ชายคนนั้นอีกสักครั้งก็ได้ ฉันเอาเรื่องความฝันนั้นไปเล่าให้เพื่อนของฉันฟัง แต่รู้อะไรไหม เพื่อนบอกกับฉันว่าฉันเพ้อมากเกินไป ไม่มีจิงหรอก ผู้ชายในฝันเทอเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองทั้งนั้น แต่มันก็จิงนะ ฉันคิดว่าใช่มันก็แค่ความฝัน อย่าไปจิงจังกับมันเลย แต่ทุกครั้งที่ฉันคิด ฉันมักจะหันไปเห็นกาดำทุกครั้ง มันทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงเขาขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะทำยังไง ฉันลืมเขาไม่ได้เลย รอยยิ้มของเขายังคงอยู่ในใจของฉันเสมอ ฉันอดคิดถึงเขาไม่ได้ เวลาที่หลับตาเพื่อพักผ่อนฉันอยากให้เขามานั่งคุยกับฉันอีกสักครั้ง แต่มันกลับไม่มีเลย บางครั้งน้ำตาฉันก็ไหลนะ แต่ทุกครั้งที่น้ำตาฉันไหลฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่ได้ร้องไห้อยู่คนเดียวและฉันรู้สึกเหมือนฉันอยู่กับเขา แต่ไม่เลย ทุกอย่างมีแต่ความว่างเปล่า มีเพียงฉันคนเดียวฉันลำพังในพื้นที่กว้างใหญ่ ฉันคงคิดไปเองสินะ 
 "เอล เอล"
เสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมา ทำให้ฉันตกใจจนสะดุ้ง
"มีไรหรอ"
ฉันตอบด้วยความตกใจนิดหน่อยแต่นั่นเป็นเสียงของเพื่อนฉันเองเหละ ยัยเลล่า เพื่อนสนิดฉันเอง
"เป็นอะไรหรือป่าว เห็นเงียบๆ ฉันเรียกเทอตั้งนาน คิดไรอยู่หรอ"
"ป่าวนิ ฉันไม่ได้คิดอะไร "
เลล่าเพื่อนของฉัน เอามือมาจับที่บ่าของฉันแล้วตบเบาๆที่ไหล่ของฉัน
"คิดเรื่องผู้ชายคนนั้นอีกใช่ไหม ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีจิง"
ฉันมอ'หน้าเพื่อนของฉันแล้วยิ้มให้กับเพื่อนของฉัน ฉันคงคิดมากไปจิงๆเหละ แต่ฉันลืมเขาไม่ได้จิงๆนี่น่า ให้ฉันทำยังไงหล่ะ
"เตรียมเก็บของเถอะ เราจะได้เดินทางกัน แล้วไม่ต้องไปคิดเรื่องผู้ชายคนนั้นอีกหล่ะ เขาไม่มีจิง เข้าใจ๊"
"อืม"
ถึงแม้ฉันจะตอบยัยเลล่าไปแต่ถึงยังไงฉันก็คงลืมไม่ได้อยู่ดี เฮอ! วันนี้ฉันต้องเตรียมของไปเดินป่าค่ะ ด๊อกเตอร์ต้องการค้นพบสิ่งใหม่แล้วฉันเห็นว่าฉันเองก็อยากค้นพบเหมือนกัน เลยขอไปด้วยดีนะค่ะที่ด๊อกเตอร์ ให้ไปด้วยไม่งั้นหง๊อยแย่เลย 55 55 5.  ฉันเริ่มต้นการเดินทาง เก็บสิ่งของจำเป็นหลายอย่าง ฉันหวังว่าด๊อกเตอร์จะพบสิ่งที่ต้องการค้นหา และฉันคงจะได้พบสิ่งที่ฉันค้นหาเช่นกัน ฉันหวังไว้อย่างนั้น...