รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

          รอยยิ้มนั้น ที่ฉันมิอาจลืมมันได้ สายตาของเขาทำให้ฉันไม่สามารถละออกไปได้เลยผมของเขาที่ปลิวไปตามลมเบาๆเส้นบางๆสีดำเงางามสายตาที่เป็นประกายของเขาริมฝีปากของเขาผิวกายของเขา เขาดูงดงามเหลือเกิน ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับว่า โลกนี้มีเพียงแค่เรา 2 คน สิ่งที่เทอบอกกับฉัน คำแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ เสียงของเขาฟังแล้วอบอุ่น น้ำตาของฉันหยดลงตรงนั้นไม่รู้ทำไมน้ำตาของฉันมันถึงได้ไหลออกมา ฉันเห็นสายตาของเขา มือของเขาค่อยๆปาดลงที่ข้างแก้มฉันแล้วเช็ดเบาๆที่แก้มของฉัน เราคุยกัน แต่ทำไมฉันจึงไม่รู้ว่าเราคุยกันเรื่องอะไรเสียงคุยของเรามันเงียบสนิดมีเพียงแค่เสียงลมและเสียงนก เราคุยกันอย่างมีความสุข ฉันเห็นรอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันรู้สึกดีฉันมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่กับเขาเวลาผ่านไปไม่นานความสุขของฉันก็จบลง จนในที่สุดเขาได้เอ่ยปากขึ้นมา
"ฉันต้องไปแล้ว หมดเวลาของฉันแล้ว"
คำนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนในจะขาด ฉันไม่อยากให้เขาไปเลย เรายังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ฉันพยายามที่จะยื้อเขาไม่ให้ไปแต่ทำไมมันกลับทำไม่ได้ น้ำตาฉันไหลอีกครั้งภาพแสงสีขาวแสบจ้าที่ออกมาจากตัวเขาพร้อมรอยยิ้มที่ค่อยๆจางหายไป สิ่งที่ฉันเห็นรอบกายฉัน กาดำ! นกกาเต็มไปหมด ฉันหันกลับมาอีกครั้งนกกาที่อยู่ตรงหน้าฉัน มันบินขึ้นไปบนฟ้า ทำไมฉันรู้สึก ไม่อยากให้กาตัวนั้นไป หรือว่า!นั่นจะเป็น ฉันพยายามที่จะเรียกแต่มันกลับไม่มีเสียง ฉันหลับตา และลืมขึ้นมาฉันพยายามจะวิ่งให้เร็วที่สุด วิ่งจนสุดแรง ฉันวิ่งมาถึงจุดที่ฉันและเขาได้พบกัน มันไม่มีอะไรเลย มีเพียงความว่างเปล่า ต้นไม้เรียงรายเต็มพื้นที่ เก้าอี้หนึ่งตัวท่ามกลางใบไม้ที่หล่วงหล่น ฉันเดินไปจุดนั้น แล้วฉันนั่งลง น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง เขาคงไม่กลับมาฉันเฝ้ารอเขาสุดท้าย......./ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ตอนนี้ฉันอยู่ในโลกความเป็นจิง ฉันรู้สึกใจไม่ดี ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนมันคือความจิงและเขาคนนั้นก็มีตัวตน แต่มันคงเป็นแค่ฝัน ใช่ไหม? แล้วผู้ชายชุดดำคนนั้นเขาคือใครกันนะทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกดีได้ขนาดนี้ ฉันหลงรักเขา ฉันรักผู้ชายในฝันซะแล้วสิ... (╯3╰)