Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

บ้านของนาบี

“ป้า!”ฉันตะโกนพร้อมวิ่งไปกอดป้าอย่างคิดถึง ป้าฉันทำธุรกิจบริษัติของบ้านฉันที่เกาหลีให้

“เบาๆสินาบี”แต่ฉันเหลือบหันไปเห็น ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากครัว เค้าหน้าตาหน้ารัก ตาตี่ๆแบบคนเกาหลี จมูกโด่งแต่พอดี ปากสีสวย ใบหน้าเรียวพอดี หน้าตาคล้ายๆกับซอน

“ป้านั่นใครค่ะ”ฉันชี้ไปทางเค้า ป้าไม่ทันได้บอกอะไรเค้าก็บอกก่อน

“หวัดดีครับ ผมซานดง น้องพี่ซอนครับผม ว่าแต่พี่สาวชื่อไรครับ”เค้าแนะนำตัวพร้อมยิ้มทะเล้นให้

“แหมม ไอ้นี่นิเห็นสาวละไม่ได้ม่อตลอด”ซอนโผล่มาก่อน

“ไม่ได้ม่อนะพี่ผมแค่ถามชื่อเฉยๆ”

“ชื่อนาบีจบมะห้ะไอ้ซาน ตามฉันมานี่เลยอะแก”ซอนพูดพร้อมดึงซานดงไป

“ห้ะ นาบีหรอ”

“ถ้าแกคิดจะจีบขอบอกว่าหยุด”

“ทำไมพี่จองอ๋อ”

“ไม่ใช่โว้ย ฉันแค่คิดว่าคนเนี่ยแหละแน่ๆ”

“อะไรคือแน่ๆ”

“ฉันคิดว่าคนเนี่ยแหละคนที่ประธานตามหา”

“ห๊า พี่รู้ได้ไงใครบอกพี่”

“แกคิดดูนอกจากประธาน คนในวง แล้วก็ฉันกับแกมีใครรู้เรื่องนี้บ้างห้ะ ฉันแค่คิดว่าเรื่องนี้มันทะแม่งๆ”

“ยังไงของพี่”

“แกจำเพื่อนสาวของฉันเมื่อหลายปีก่อนได้ป่ะ”

“อ๋อสาวไทย คนที่พี่เคยจีบอะนะ”

“ไม่ใช่ ฉันไม่เคยจีบเธอเธอเคยบอกฉันว่าเธอจะชื่อนาบีหลังจาก เพื่อนของฉันมารักษาตัวในใจกลางเกาหลี”

“พี่ก็คิดว่า นาบีอาจจะเป็นคนๆนั้น แล้วประธานฟิยองก็คือพี่ยองคนนั้นหรือเปล่าว”

“ฉันแค่สงสัยหน่า นายก็คิดดูว่าทำไมประธานถึงฝังใจเกี่ยวกับคนที่มีอะไรเกี่ยวกับผีเสื้อสักอย่าง ทำไมปักหลักอยู่กัยผีเสื้อ ฉันหวังว่าเค้าคงจะเป็นนายยอง เพื่อนซี้นายเทรนคนนี้ไงละ”

“พี่จะเปลี่ยนชื่อทำเพื่อ”

“ไอ่บ้าแกก็รู้อยู่ยังจะถามกลับย้ำหัวใจอีก ในเมื่อไอ่เทรนคนนี้อกหักฉันก็จะเป็นซอนผู้ที่ยังไม่เคยมีความรักไงละ”

“หลอกตัวเองประมาณนั้น”พูดพร้อมทำหน้าไม่ไหวกับพี่ชายตัวเอง

“เอาเถอะฉันก็หวังว่าเธอจะเป็นลูกนัท ผู้ที่ประกาศใช้ชื่อนาบีด้วยตัวเอง”

“ทีแรกผมก็นึกว่าคนที่ชื่อนาบีเป็นคนไทยจะมีคนเดียวสะอีก”

“ก็เพราะแบบนี้ไงฉันถึงคิดว่าเธอน่าจะเป็น…...”ซอนพูดไม่ทันจบก็มีเสียงมาแทรก

“นายคุยอะไรกัน”ฉันโผล่มากะแกล้งให้ตกใจ

“เห้ยยยยยยยยยย  มาตอนไหนเนี่ย”สองคนนั้นถามด้วยความตกใจ

“นายจะขวัญอ่อนอะไรขนาดนี้เนี่ย”ผู้ชายขวัญอ่อน เฮ้ยยแอ๊บแมนเปล่าวเนี่ย

“โธ่นูน่า ก็เล่นโผล่มาผมก็นึกว่าผีน่ะสิ”ห้ะ ว่างี้ได้ง่า

“โหๆไปช่วยทำกับข้าวมั่งเส้ป้าให้มาตาม”

“โอเคครับนูน่า แต่พี่หยุดเลยผมกลัวมันกินไม่ได้”ซานดงหันไปแขวะพี่ชาย

“ไอ้บ้า กินได้สิ แต่แกอยากกินข้าวพร้อมเลือดที่ปากแกไหมห้ะ”นายซอนจ้องอย่างเอาเรื่อง

“โห่โหดอะ ไม่คุยด้วยแร้วไปหาแม่ดีกว่า แม่คราบบบบบบบพี่เค้าจะต่อยผม”ซานดงรีบวิ่งไปหลบหลังป้าฉัน

“ฉันไม่ต่อยแกก็ได้ ออกมาๆ”ฉันมองภาพ2พี่น้องแล้วยิ้มเฮ้อออออ ทำไมพวกเค้าถึงมีความสุขกันได้ขนาดนี้นะ ฉันพลางนึกพร้อมเดินไปหาป้า

“แต่ฉันจะเตะแกเอง”ซอนพูดพร้อมวิ่งไล่กันเป็นเด็ก ฉันมองภาพนั้นพร้อมยิ้มออกมานานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้วิ่งไล่คนๆนั้นที่คอยทำให้ฉันอยากจะวิ่งไล่ตีเค้า เค้าไปไหนกันนะ

“แป๊ะ นูน่า”ซานดงตะโกนเรียกพร้อมดีดนิ้วตรงหน้า

“หะ..ห้ะ”ฉันที่เหมือนได้สติก็หันกลับไปมองไอ้เด็กที่เรียกฉัน

“เหม่ออะไรของเธอห้ะ เดียวมีดก็บาดหรอก”ซอนพูดพร้อมดึงมีดกับผักไปหั่นแทน

“ยัยเหม่อเอ๋ย ไม่กลัวมีดบาดเลยรึไง เหม่อให้รู้เวลาหน่อยสิยัยบ้า”หมอนั่นเริ่มตั้งชื่อใหม่ให้ฉันสะแล้วสิ นายซอนตี่

“นายนี่ก็ เห้ยระวังหน่อยสินายซอนตี่”ได้สักพักนายนั่นก็มีดบาดเนื่องจาก บ่นฉันจนตาหายเห้ย!ไม่ใช่ตาตี่ตางหาก

“ฉันไม่ได้ตี่นะ”นายนั่นเถียง ไอ้ตาหาย

“แปปนะ”ฉันรีบหาผ้าจะมาหยุดเลือดให้เค้าแต่ก็ต้องชงักเพราะเสียง ของนายซอน จะกรีดหรือจะโวยวายก็ไม่รู้

“เธอไปเอาผ้าของประธานมาได้ยังไงเนี่ย”นายนั้นถามพร้อมมองที่ผ้า

“ผ้าของประธานจริงๆด้วยไม่มีของใครนอกจากของประธานอีกแล้วละ ผ้าสีน้ำเงินลายขวางสีฟ้าอ่อน มุงผ้ามีด่ายปักตัวอักษร b บีเล็ก”เอ่อแต่ก่อนจะสงสัยเลือดนายคงหมดตัวฉันเลยพยายามดึงมือมาเพื่อจะเอาผ้าหยุดเลือดแต่ทะว่า ไอ้ซอนมันจะไม่ยอม

“หยุดเลยผืนนี้ประธานหวงมากถ้ารู้ว่าเปื้อนเดี่ยวฉันจะตาย ส่วนเอามาได้ไงเดียวจะถามทีหลัง พาฉันไปทำแผลก่อนเถอะ โอ้ยยยย”

“ฉันก็นึกว่าจะให้เลือดหมดก่อนค่อยไปทำ”

“ไม่ต้องทำกันละเดียวป้าทำเองที่ทำแผลอยู่ที่ตู้ริมหน้าต่างนั่น”ป้าพูดพร้อมชี้

“ค่ะป้า”พอทำแผลเสร็จนายนี่ก็เอาแต่ถามว่าเอามาได้ไง ฉันเลยตอบไปตามความจริงแต่ฉันไม่บอกว่าเค้ากอดฉันหรอกนะฉันไม่อยากเห็นกระต่ายเอ๋ออีกอะนะ

“โห่ มันโชคอะไรของเธอนะประธานถึงเห็นใจขนาดนั้น ฉันยังไม่ขนาดนั้นเลย”บอกพร้อมทำหน้าสงสาร ขอบอกมันน่าสมเพจมากกว่า

“มันน่าสมเพจ”ฉันกับซานดงพูดพร้อมกันเพราะทนเห็นท่าแอ๊บแบ๋วสงสารไม่ไหว คือฉันแค่เล่าไปว่า ฉันคิดถึงบ้านต้องมาเกาหลีนานฉันร้องไห้เค้าเลยให้ยืมผ้าเช็ดหน้าแล้วคุยกันจนลืมคืน ฉันเลยปล่อยให้นายนั่นเพ้อ(เจ้อ)ต่อไปฉันขอนอนดีกว่าเดียวต้องไปเริ่มเรียนพรุ่งนี้ สองคนนั้นมานอนบ้านฉันอีกห้องข้างๆเอ่อ…แร้วฉันจะนอนหลับไหมเนี่ย   ผ้าผื้นนั้นทำไมคุ้นๆเหมือนผ้าที่ฉันทำหายเรยนะ ที่จริงมันไม่ได้หายหรอกแค่คนที่เหมือนหัวใจของฉันเค้าเอาไปเกาหลีด้วย เฮ้ออออ

“ร้องไห้อีกแล้วหรอเนี่ย”ฉันจับหน้าเบาๆพร้อมกับเอาผ้าผื้นนั้นเช็ดน้ำตา ผ้าผื้นนั้นของเค้ามันทำให้ฉันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย แล้วฉันก็เข้าสู่หวงนิทรา………………